Οι κινητοποιήσεις που έγιναν στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία και αλλού επιβεβαιώνουν ότι η εγκληματική πολιτική του κεφαλαίου και της ΕΕ δεν γνωρίζει σύνορα.
Είναι ίδια και αδυσώπητη για τους λαούς που πληρώνουν με μεγάλες θυσίες την κερδοφορία και τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών ομίλων. Μεγαλώνει η φτώχεια, η εκμετάλλευση, οι λαοί μετράνε εκατομμύρια νεκρούς από φυσικές καταστροφές, από τις πανδημίες, αλλά και από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Οι τεράστιες κινητοποιήσεις απέδειξαν όμως ταυτόχρονα ότι οι εργατικές και λαικές δυνάμεις είναι παρούσες. Οι συγκλονιστικές εικόνες στους δρόμους πολλών ευρωπαικών πόλεων αλλά και στην Αθήνα, πλημμυρισμένες από κόσμο να διαδηλώνει είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ο λαός διεκδικεί μια ζωή με δικαιώματα. Οι κινητοποιήσεις ανέδειξαν τη μεγάλη δύναμη της εργατικής τάξης όταν αγωνίζεται και πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.
Το έγκλημα στα Τέμπη κατέδειξε ότι η σχέση κόστους-οφέλους είναι η αιτία κάθε εγκλήματος που συντελείται σε κάθε χώρο δουλειάς, με τις κυβερνήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους να αντιμετωπίζουν ως κόστος τη ζωή των εργαζομένων και των επιβατών και ως εμπόδιο για το κέρδος τους, μετατρέποντας τους χώρους δουλειάς ή τα μέσα μεταφοράς σε κρεματόρια. Η ίδια πολιτική ακολουθήθηκε στην Ενέργεια με την απελευθέρωση που οδήγησε στην ενεργειακή φτώχεια και στα μαγκάλια, στην Υγεία με τη διάλυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας για να ενισχυθούν οι έμποροι της Υγείας. Η πολιτική αυτή παράγει ανασφάλεια και αβεβαιότητα για τον λαό.
Η ενεργοποίηση όλου του αντιδραστικού-αντιαπεργιακού οπλοστασίου από την κυβέρνηση Μακρόν, τα μέτρα για την απαγόρευση των απεργιών στη Μ. Βρετανία, οι κατασταλτικοί αντιαπεργιακοί νόμοι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δείχνουν τον φόβο και την ανησυχία των αστικών κυβερνήσεων απέναντι στη μαζική λαϊκή κινητοποίηση και ταυτόχρονα ρίχνουν τη μάσκα του «προοδευτισμού» από κυβερνήσεις που πλασάρονται ως τέτοιες, αποδεικνύοντας όμως ταυτόχρονα ότι δεν διστάζουν πουθενά, προκειμένου να θωρακίσουν τα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου.
Μπροστά στις εκλογές της 21ης Μαίου η πείρα του λαού μας (ειδικά η της τελευταίας 10ετίας) περιέχει πολύτιμα στοιχεία για εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, φτωχά λαϊκά στρώματα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πήραν μέρος σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ώστε να διαμορφώσουν κριτήριο ψήφου σε αντίθεση προς τα ψεύτικα και εκβιαστικά αστικά διλήμματα, στα οποία πρωταγωνιστούν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
Όλα τα αστικά κόμματα, και εκείνα που, ανεξαρτήτως ιστορικής προέλευσης και πρόσημου, έπαιξαν και παίζουν τον ρόλο του διαχειριστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, αναγορεύουν την εκλογική διαδικασία ως την ανώτατη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Πρόκειται για κυνική ομολογία ότι απεύχονται τη λαϊκή αγωνιστική παρέμβαση, κάθε πιθανότητα ή δυνατότητα η πολιτική συνείδηση να προσεγγίζει, να φθάνει έως το επίπεδο αμφισβήτησης της ίδιας της πολιτικής εξουσίας. Οι εκβιασμοί και η κινδυνολογία που χρησιμοποιούνται από τη ΝΔ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και αντίστροφα βασικό αποδέκτη έχουν τον ίδιο τον λαό. Όμως οι εκλογές δεν αναδεικνύουν μόνο κυβέρνηση, αποτυπώνουν και την ετοιμότητα, αποφασιστικότητα της λαϊκής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, την επόμενη μέρα.
Το κύριο που χρειάζεται να σκεφτεί κάθε εργαζόμενος είναι όχι μόνο το τι έκαναν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ως κυβερνήσεις, αλλά κυρίως γιατί το έκαναν. Το αντιλαϊκό έργο τους δεν ήταν αποτέλεσμα ενός «επώδυνου συμβιβασμού» για την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής επιλογής για τη ΝΔ, αλλά ήταν μια προδιαγεγραμμένη πολιτική, που παρά τις επιμέρους διαφορές προωθούσαν ως αστικά κόμματα αυτό που απαιτεί η καπιταλιστική οικονομία, οι επιλογές της αστικής τάξης, οι κατευθύνσεις της ΕΕ και οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ.
Η απάντηση που προβάλλει το ΚΚΕ, είναι κόντρα και απέναντι σ αυτές τις πολιτικές αλλά και απέναντι στη λογική του «μικρότερου κακού» που μας έχει οδηγήσει απ› το κακό στο χειρότερο. Για να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει πρέπει να χάσει το κεφάλαιο. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, απ› τον δρόμο της ανατροπής. Και αυτό τον δρόμο μπορούμε να τον ανοίξουμε γρήγορα αν πιστέψουμε στη δύναμή μας. Γι› αυτό πρέπει να ενισχυθεί τώρα το ΚΚΕ.
*Αντιπρόεδρος Γενικού Συμβουλίου ΑΔΕΔΥ, μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΠΟΕ-ΟΤΑ , υποψήφιος βουλευτής του Κ.Κ.Ε στο Δυτικό Τομέα Αθήνας
