Ο Μητσοτάκης και οι πολιτικές προοπτικές

Λίγο μετά τις εκλο­γές, ο Μη­τσο­τά­κης αρ­χί­ζει να κα­τα­νο­εί ότι θα χρεια­στεί σύ­ντο­μα να βγει από τη μέθη του εκλο­γι­κού θριάμ­βου. 

Η πο­λι­τι­κή άνεση της ΝΔ οφεί­λε­ται στην κρίση της αντι­πο­λί­τευ­σης, κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όμως η αντι­κει­με­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πα­ρα­μέ­νει σκλη­ρή -οι πυρ­κα­γιές του κα­λο­και­ριού ήταν ένα όχι μη-ανα­με­νό­με­νο χα­στού­κι- και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα γίνει σκλη­ρό­τε­ρη -εδώ και διε­θνώς. 

Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, μια κυ­βέρ­νη­ση μόνη απέ­να­ντι στη δύ­σκο­λη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλλά και το μα­ζι­κό κί­νη­μα που ανά πάσα στιγ­μή μπο­ρεί να επα­νεμ­φα­νι­στεί, δεν είναι μια ιδιαί­τε­ρη στα­θε­ρή θέση. 

Αρ­χί­ζο­ντας από τη ΔΕΘ, ο Μη­τσο­τά­κης θα χρεια­στεί να δίνει δια­δο­χι­κές πο­λι­τι­κές μάχες, τόσο για λο­γα­ρια­σμό της κα­θε­στω­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, όσο και με στόχο τη δια­τή­ρη­ση της δικής του πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας. 

Λίγες πα­ρο­χές – πολ­λές «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις»

Το «επι­τε­λι­κό κρά­τος» βγαί­νει από το κα­λο­καί­ρι των κα­τα­στρο­φι­κών πυρ­κα­γιών έχο­ντας υπο­στεί ζη­μιές. Μια πρώτη κα­τα­γρα­φή των απω­λειών στο κύρος του και στα απο­θέ­μα­τα εμπι­στο­σύ­νης των μαζών, θα γίνει στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές. Δεν θα είναι απο­φα­σι­στι­κή κα­τα­γρα­φή, γιατί αυτές οι εκλο­γές έχουν ιδιαί­τε­ρα το­πι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και εί­μα­στε ακόμα πολύ κοντά στη «μέ­τρη­ση» των εθνι­κών εκλο­γών. Όμως τον Μάη του 2024, οι ευ­ρω­ε­κλο­γές, αν κα­τα­γρά­ψουν μα­ζι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, είναι πι­θα­νόν να αλ­λά­ξουν δυ­να­μι­κή για την υπό­λοι­πη κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία. Και η αντι­κει­με­νι­κή φορά των εξε­λί­ξε­ων κάνει ιδιαί­τε­ρα πι­θα­νό αυτό το εν­δε­χό­με­νο. 

Αυτήν τη στιγ­μή ο πλη­θω­ρι­σμός στα τρό­φι­μα ξε­περ­νά το 13% και οι με­γα­λέ­μπο­ροι προει­δο­ποιούν για νέο άλμα των τιμών μέσα στον Σε­πτέμ­βρη. 

Οι αξιω­μα­τού­χοι της Κο­μι­σιόν έχουν υπο­γραμ­μί­σει ότι μαζί με το 2023 θα τε­λειώ­σει και κάθε «χα­λα­ρό­τη­τα» μέσα στην Ευ­ρω­ζώ­νη και ότι από την 1.1.2024 επι­στρέ­φει όλη η έμ­φα­ση στη δη­μο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα. Η κυ­βέρ­νη­ση, για πρώτη φορά στην ιστο­ρία της μετά το 209, θα βρε­θεί σε θέση αδυ­να­μί­ας να «δια­νέ­μει» πό­ρους και θα πρέ­πει να μας δεί­ξει πώς σκο­πεύ­ει να αντα­πο­κρι­θεί. 

Ο Μη­τσο­τά­κης δεν δί­στα­σε και πολύ. Πι­στός στη δέ­σμευ­σή του προς τους ντό­πιους κα­πι­τα­λι­στές και τους διε­θνείς «θε­σμούς», ότι δεν προ­τί­θε­ται να δη­μιουρ­γή­σει δη­μο­σιο­νο­μι­κό κίν­δυ­νο, δη­λώ­νει ότι πλέον τα δια­θέ­σι­μα κον­δύ­λια προς δια­νο­μή θα είναι οι όποιες υπε­ρα­πο­δό­σεις (;) της «ανά­πτυ­ξης». Έτσι οι κυ­βερ­νη­τι­κές οδη­γί­ες προς τους «φι­λι­κούς» δη­μο­σιο­γρά­φους είναι γύρω από την ιδέα ότι η κοινή γνώμη θα πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στεί για μια πο­λι­τι­κή με «λίγες πα­ρο­χές – πολ­λές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις». 

Η πρό­κλη­ση υπάρ­χει και στα δύο σκέλη αυτού του δί­πο­λου. 

Οι «πα­ρο­χές» γί­νο­νται κυ­ριο­λε­κτι­κά ψί­χου­λα. Τα market pass (αυτή η ελά­χι­στη επι­δό­τη­ση των φτω­χό­τε­ρων φτω­χών) θα πα­ρα­τα­θούν, λέει, για ένα μόνο δί­μη­νο, φτά­νο­ντας μέχρι το Δε­κέμ­βρη. Οι «αυ­ξή­σεις» στις συ­ντά­ξεις θα είναι μι­κρό­τε­ρες από τις περ­σι­νές και αι­σθη­τά κάτω από τις ει­σο­δη­μα­τι­κές απώ­λειες των συ­ντα­ξιού­χων. Η φο­ρο­ε­πι­δρο­μή στα ει­σο­δή­μα­τα όσων ζουν από τη δου­λειά θα συ­νε­χι­στεί αμεί­ω­τη: η κυ­βέρ­νη­ση υιο­θε­τεί τον στόχο της αύ­ξη­σης των κρα­τι­κών εσό­δων από τη φο­ρο­λό­γη­ση ει­σο­δη­μά­των φυ­σι­κών προ­σώ­πων κατά 5 δισ. ευρώ στην επό­με­νη τε­τρα­ε­τία. 

Ακόμα πιο προ­κλη­τι­κή είναι η απει­λή στο σκέ­λος των «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων» που, τάχα, θα αντι­σταθ­μί­ζει τις πε­ριο­ρι­σμέ­νες πα­ρο­χές. Στο Δη­μό­σιο, η Κε­ρα­μέ­ως θα έχει να συν­δέ­σει την όποια πι­θα­νό­τη­τα αύ­ξη­σης μι­σθών με την αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας και την αξιο­λό­γη­ση των υπη­ρε­σιών. Στη Δι­καιο­σύ­νη, ο Φλω­ρί­δης θα έχει να κα­τε­δα­φί­σει -και γρή­γο­ρα…- τις νο­μι­κές «ανε­λα­στι­κό­τη­τες» που δη­μιουρ­γούν δι­σταγ­μούς ή κα­θυ­στε­ρή­σεις στη δρα­στη­ριό­τη­τα του κε­φα­λαί­ου. Στην Παι­δεία, ο Πιε­ρα­κά­κης θα έχει να προ­ω­θή­σει τη γρή­γο­ρη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση, ακόμα και ανε­ξάρ­τη­τα από την τύχη του Άρ­θρου 16. Στη Υγεία, ο ίδιος ο Μη­τσο­τά­κης κη­ρύσ­σει πλέον ως πλα­στό το στρα­τη­γι­κό δί­λημ­μα «Δη­μό­σια ή ιδιω­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη;», υπο­σχό­με­νος πα­ρα­πει­στι­κά «απο­τε­λε­σμα­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη». Και αυτήν την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα την εί­δα­με φέτος το κα­λο­καί­ρι με τους αν­θρώ­πους να πε­θαί­νουν στις κα­ρό­τσες των αγρο­τι­κών λόγω της κα­τάρ­ρευ­σης του ΕΚΑΒ. 

Μια τέ­τοια αδί­στα­κτη κυ­βέρ­νη­ση, θα βρει αργά ή γρή­γο­ρα τις μα­ζι­κές απα­ντή­σεις από τα κάτω που αξί­ζουν στην πο­λι­τι­κή της. 

Γε­ω­πο­λι­τι­κό Σκάκι

Πέρα από τα καυτά ζη­τή­μα­τα της οι­κο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, πολλά θα κρι­θούν για το μέλ­λον της κυ­βέρ­νη­σης και στο πεδίο της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής της, στη δια­μόρ­φω­ση της στά­σης του ελ­λη­νι­κού κρά­τους μέσα σε ένα διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον που κα­θο­ρί­ζε­ται από αστά­θεια και ρευ­στό­τη­τα. 

Το γε­ω­πο­λι­τι­κό σκάκι (όπως ονό­μα­σε η εφη­με­ρί­δα «Το Βήμα» την «υπερ­δρα­στή­ρια» ενα­σχό­λη­ση του Μη­τσο­τά­κη με τα δι­πλω­μα­τι­κά μέ­τω­πα μέσα στο φε­τι­νό κα­λο­καί­ρι) είναι μια υπο­χρε­ω­τι­κή άσκη­ση κατά την οποία ο Μη­τσο­τά­κης επι­χει­ρεί να αυ­γα­τί­σει το ηγε­τι­κό προ­φίλ του. Είναι όμως και μια υπο­χρε­ω­τι­κή εμπλο­κή με ζη­τή­μα­τα όπου οι ευ­και­ρί­ες συ­νυ­πάρ­χουν με με­γά­λους κιν­δύ­νους. 

Η εξέ­λι­ξη του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία (και όλες οι προ­βλέ­ψεις για τα σε­νά­ρια τερ­μα­τι­σμού του) έχουν ανε­βά­σει κα­τα­κό­ρυ­φα την δι­πλω­μα­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή ση­μα­σία της πε­ριο­χής. Στο ΝΑΤΟ, το πα­λιό­τε­ρο «τόξο ανά­σχε­σης» (Πο­λω­νία-Ελ­λά­δα-Ισ­ρα­ήλ) της ρω­σι­κής επιρ­ρο­ής θε­ω­ρεί­ται ορι­στι­κά ξε­πε­ρα­σμέ­νο. Στη θέση του οι­κο­δο­μεί­ται ένας ισχυ­ρό­τε­ρος και συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρος «άξο­νας» που θα απο­τε­λεί τον το­πι­κό μοχλό στή­ρι­ξης του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού στις πολύ πιο συ­γκρου­σια­κές νέες συν­θή­κες. Σε αυτόν το στόχο λο­γο­δο­τού­σε η Σύ­νο­δος στην Αθήνα των πρω­θυ­πουρ­γών των δυ­τι­κών Βαλ­κα­νί­ων, υπό τη φα­νε­ρή επί­βλε­ψη των Βρυ­ξελ­λών και κυ­ρί­ως της Ουά­σινγ­κτον. Είναι σαφές ότι στη συ­γκρό­τη­ση αυτού του «άξονα», ο ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμός ανα­θέ­τει στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος ει­δι­κό ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο. 

Η Αλε­ξαν­δρού­πο­λη έχει ήδη γίνει η στρα­τιω­τι­κή «πύλη» ει­σό­δου των να­τοϊ­κών δυ­νά­με­ων στο χερ­σαίο διά­δρο­μο που ενώ­νει τη Με­σό­γειο με τη Μαύρη Θά­λασ­σα, αξιο­ποιώ­ντας τον πρό­θυ­μο ρόλο της Βουλ­γα­ρί­ας και της Ρου­μα­νί­ας, αλλά και πα­ρα­κάμ­πτο­ντας τα Στενά, δη­λα­δή το ρόλο της «άτα­κτης» Τουρ­κί­ας. Σή­με­ρα συ­ζη­τιέ­ται η με­τα­τρο­πή της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης σε «πύλη» του οδι­κού, σι­δη­ρο­δρο­μι­κού και ενερ­γεια­κού δια­δρό­μου που θα μπο­ρεί να ανα­λά­βει το βάρος του χερ­σαί­ου εμπο­ρί­ου από και προς την Ου­κρα­νία, βάρος που θα πολ­λα­πλα­σια­στεί στην όποια εποχή με­τα­πο­λε­μι­κής ανοι­κο­δό­μη­σης αυτής της χώρας. Η πε­ριο­χή του Έβρου, που κάηκε από άκρη σε άκρη, χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από το ΝΑΤΟ ως ο «πο­λυ­τι­μό­τε­ρος τόπος» στη Νότια Ευ­ρώ­πη. 

Μέσα στο κα­λο­καί­ρι επα­νήλ­θαν στη δη­μο­σιό­τη­τα τα αμε­ρι­κα­νι­κά σχέ­δια να γε­φυ­ρω­θεί το δί­δυ­μο των «στρα­τη­γι­κών» να­τοϊ­κών βά­σε­ων στη Σούδα και στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη με τη δη­μιουρ­γία μιας νέας με­γά­λης βάσης στο κέ­ντρο του Αι­γαί­ου, πι­θα­νό­τα­τα στη Σκύρο. 

Η προ­φα­νής ανα­βάθ­μι­ση της «στρα­τη­γι­κής σχέ­σης» με­τα­ξύ του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και των ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών σχε­δια­σμών στην πε­ριο­χή μέσα στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία, προ­κα­λεί πει­ρα­σμούς στον Μη­τσο­τά­κη. Πει­ρα­σμός για κου­τσα­βά­κι­κη επι­βε­βαί­ω­ση πρω­τα­γω­νι­στι­κού ρόλου ήταν η αντι­με­τώ­πι­ση της Αλ­βα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης στις προ­σκλή­σεις για τη Σύ­νο­δο των Αθη­νών, με αφορ­μή τις δρα­στη­ριό­τη­τες εκεί του Φρ. Μπε­λέ­ρη (με το σκο­τει­νό πα­ρελ­θόν των σχέ­σε­ων με ορ­γα­νώ­σεις ένο­πλης εθνι­κι­στι­κής δρά­σης…) που δεν έγι­ναν απο­δε­κτές από το αλ­βα­νι­κό κρά­τος (όπως δεν θα γί­νο­νταν απο­δε­κτές από όποιο άλλο κρά­τος στην πε­ριο­χή). Πολύ πιο ση­μα­ντι­κοί από τους πει­ρα­σμούς είναι οι πραγ­μα­τι­κοί κίν­δυ­νοι. Το ΝΑΤΟ ανα­βαθ­μί­ζει το ελ­λη­νι­κό κρά­τος ως στή­ριγ­μά του στην πε­ριο­χή, χωρίς ασφα­λώς να έχει πα­ραι­τη­θεί από την προ­σπά­θεια να επα­να­φέ­ρει την Τουρ­κία στη σφαί­ρα της πει­θαρ­χί­ας στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό. Η Τουρ­κία με τον «πο­λυ­διά­στα­το» προ­σα­να­το­λι­σμό του Ερ­ντο­γάν, έχει χάσει ημί­χρο­να σε σχέση με τους να­τοϊ­κούς σχε­δια­σμούς. Αλλά πα­ρα­μέ­νει μια με­γά­λη δύ­να­μη. Η καλ­λιέρ­γεια ενός κλί­μα­τος επι­τυ­χιών στον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό (Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, Σούδα, F35, Ραφάλ, Σκύ­ρος κ.ά.) μπο­ρεί να έρθει σε εκρη­κτι­κή αντί­φα­ση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εάν και όταν εξο­μα­λυν­θούν οι αμε­ρι­κα­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και το ΝΑΤΟ στρα­φεί στην υπο­στή­ρι­ξη ενός απο­τε­λε­σμα­τι­κού και όχι προ­σχη­μα­τι­κού ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού δια­λό­γου. Η Δεξιά στην Ελ­λά­δα δεν είναι έτοι­μη για τέ­τοιες «στρο­φές», που ακόμα και η πι­θα­νο­λό­γη­σή τους προ­κα­λεί πο­νο­κε­φά­λους στον Μη­τσο­τά­κη. 

Αντί­στοι­χα προ­βλή­μα­τα πα­ρου­σιά­ζει και η πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή του «ανοίγ­μα­τος προς την Ασία». Πριν λίγα χρό­νια, η σχέση με την Κίνα στην οποία που­λή­θη­κε το λι­μά­νι του Πει­ραιά, πα­ρου­σια­ζό­ταν ως φάρ­μα­κο για πάσα νόσο. Σή­με­ρα, στις προ­ε­τοι­μα­σί­ες μιας μελ­λο­ντι­κής συ­νά­ντη­σης Μη­τσο­τά­κη-Σι στο Πε­κί­νο πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται, λέει, οι «ανη­συ­χί­ες» για το αν οι «ανα­τα­ρά­ξεις» στην κι­νε­ζι­κή οι­κο­νο­μία είναι πι­θα­νό να αναι­ρέ­σουν τις προ­βλέ­ψεις των σχέ­σε­ων πριν λίγα χρό­νια. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η αυ­στη­ρο­ποί­η­ση του αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κού πλαι­σί­ου σχε­τι­κά με τις συ­ναλ­λα­γές με την Κίνα έρ­χε­ται πλέον ως πίεση ανα­θε­ώ­ρη­σης προη­γού­με­νων σχέ­σε­ων και συμ­φω­νιών. 

Η επί­σκε­ψη στην Αθήνα του Ινδού πρω­θυ­πουρ­γού Να­ρέ­ντρα Μόντι, εμ­φά­νι­σε κά­ποιες εναλ­λα­κτι­κές. Ο ακρο­δε­ξιός εθνι­κι­στής Μόντι έκανε λόγο για μια προ­ο­πτι­κή «στρα­τη­γι­κές σχέ­σης» με­τα­ξύ των δύο χωρών (θυ­μί­ζω ότι ιν­δι­κές ένο­πλες δυ­νά­μεις έχουν λάβει μέρος σε να­τοϊ­κές ασκή­σεις στον ελ­λα­δι­κό χώρο), υπο­σχέ­θη­κε αύ­ξη­ση κατά 100% των εμπο­ρι­κών σχέ­σε­ων και δή­λω­σε το εν­δια­φέ­ρον της Ιν­δί­ας για το… λι­μά­νι του Πει­ραιά! 

Ο Μόντι επι­σκέ­φτη­κε την Αθήνα μετά τη Σύ­νο­δο των BRICS στο Γιο­χά­νε­σμπουργκ της Νό­τιας Αφρι­κής, όπου συμ­φω­νή­θη­κε η διεύ­ρυν­σή τους. Όσοι θε­ω­ρούν τους BRICS σαν μια (έστω σχε­τι­κά) ενο­ποι­η­μέ­νη εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στον «πα­ρα­δο­σια­κό» ιμπε­ρια­λι­σμό της Δύσης, ας αλ­λά­ξουν πλευ­ρό. Οι ιν­δο-κι­νε­ζι­κές σχέ­σεις, για πα­ρά­δειγ­μα, είναι σε επι­κίν­δυ­νο ση­μείο έντα­σης με αφορ­μή τη σύ­σφι­ξη των σχέ­σε­ων Κί­νας-Πα­κι­στάν. Οι φι­λι­κές-συμ­μα­χι­κές σχέ­σεις του Πα­κι­στάν με την Τουρ­κία, είναι πι­θα­νό­τα­τα ένα ακόμα κί­νη­τρο για την ιδιαί­τε­ρα προ­βε­βλη­μέ­νη επί­σκε­ψη του Μόντι στην Αθήνα, όπως και της επι­λο­γής του να δη­λώ­σει ότι η Ινδία θε­ω­ρεί τον ελ­λα­δι­κό χώρο ως κα­τάλ­λη­λη «πύλη» για τις οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις Ιν­δί­ας-ΕΕ. Το εν­δε­χό­με­νο να συν­δυα­στούν ο ήδη πε­ρί­πλο­κος ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός με την πραγ­μα­τι­κά εκρη­κτι­κή ιν­δο-πα­κι­στα­νι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση μέσα σε μια χια­στί αντι­πα­ρα­θε­τι­κή συμ­μα­χία Ελ­λά­δας-Ιν­δί­ας και Τουρ­κί­ας-Πα­κι­στάν, συ­νι­στά έναν επι­κίν­δυ­νο δι­πλω­μα­τι­κό εφιάλ­τη. 

Ο Μη­τσο­τά­κης ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η ποιο­τι­κή ανα­βάθ­μι­ση των σχέ­σε­ων με την Ινδία, αλλά και η ενί­σχυ­ση των σχέ­σε­ων με την Ια­πω­νία και τη Νότια Κορέα, θα απο­τε­λούν εναλ­λα­κτι­κή εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής «προς την Ασία» του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, μετά τη ψύχρα στις σχέ­σεις με την Κίνα. Η με­τα­τό­πι­ση δεν θα είναι εύ­κο­λη, ανέ­φε­λη και με εγ­γυ­η­μέ­να κέρδη. 

Η επό­με­νη κα­λο­και­ρι­νή δι­πλω­μα­τι­κή «κί­νη­ση» του Μη­τσο­τά­κη ήταν η συ­νά­ντη­ση με την Τζόρ­τζια­Με­λό­νι. Όπως ο τάχα ακραιφ­νής φι­λε­λεύ­θε­ρος Μη­τσο­τά­κης δεν είχε πρό­βλη­μα να σα­λια­ρί­ζει με τον Μόντι (που θε­ω­ρεί ότι όλοι οι μη-ορ­θό­δο­ξοι ιν­δου­ϊ­στές, αλλά και οι Ινδοί των κα­τώ­τε­ρων κα­στών, δεν είναι ισό­τι­μα αν­θρώ­πι­να όντα), έτσι δεν είχε πρό­βλη­μα να συ­να­ντιέ­ται με την φα­σί­στρια Με­λό­νι. Το επί­δι­κο από την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά είναι η ανα­βάθ­μι­ση των οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων (εμπό­ριο, επεν­δύ­σεις, ενέρ­γεια, όπλα). Το αντάλ­λαγ­μα που μπο­ρεί να πα­ρέ­χει ο Μη­τσο­τά­κης είναι μια δέ­σμευ­ση ότι η ΝΔ, ένα από τα με­γά­λα κόμ­μα­τα του ευ­ρω­παϊ­κού συ­ντη­ρη­τι­σμού, θα υπο­στη­ρί­ξει συ­στη­μα­τι­κά το «ξέ­πλυ­μα» της Με­λό­νι μέσα στα όρ­γα­να της ΕΕ. Και το συν­δε­τι­κό υλικό στη σύ­γκλι­σή τους είναι η πρό­θε­ση και των δύο κυ­βερ­νή­σε­ων να προ­χω­ρή­σουν σε συ­ντο­νι­σμέ­νη σκλή­ρυν­ση της (αντι)με­τα­να­στευ­τι­κής πο­λι­τι­κής τους. 

Πα­ντο­δυ­να­μία;

Η αί­σθη­ση της πα­ντο­δυ­να­μί­ας που απο­πνέ­ει ο Μη­τσο­τά­κης οφεί­λε­ται στο κενό της αντι­πο­λί­τευ­σης. 

Όμως όλη η σύγ­χρο­νη πο­λι­τι­κή ιστο­ρία δι­δά­σκει ότι αυτή η αί­σθη­ση είναι συχνά πλα­στή και πα­ρα­πλα­νη­τι­κή. Γιατί τα κενά στην πο­λι­τι­κή δεν κρα­τά­νε για πολύ. Γιατί, κυ­ρί­ως, πέρα από την ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση που με τη μορφή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑΣΟΚ απο­δει­κνύ­ε­ται ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή, υπάρ­χει πάντα η αυ­θόρ­μη­τη μα­ζι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση από τα κάτω, που κατ’ επα­νά­λη­ψη έχει απο­δεί­ξει στην Ελ­λά­δα ότι μπο­ρεί να προ­κα­λεί μεί­ζο­νες αλ­λα­γές στην πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία. Ο Μη­τσο­τά­κης είναι μπρο­στά σε μια πε­ρί­ο­δο κρί­σε­ων, ευ­και­ριών αλλά και με­γά­λων κιν­δύ­νων, στρα­τη­γι­κών δι­λημ­μά­των κ.ο.κ. Σε τέ­τοιες πε­ριό­δους μια κυ­βέρ­νη­ση μόνη απέ­να­ντι στον κόσμο, με θε­σμι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση βυ­θι­σμέ­νη σε πα­ρα­λυ­τι­κή κρίση, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί ως κα­θε­στω­τι­κή αδυ­να­μία και αστά­θεια. 

Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι ο Μη­τσο­τά­κης θα «συ­να­ντή­σει» την κλι­μά­κω­ση της αντί­στα­σης του κό­σμου από τα κάτω. Έχει τε­ρά­στια ση­μα­σία το πώς θα ορ­γα­νω­θούν και τι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά θα πά­ρουν οι πρώ­τες μα­ζι­κές μάχες αυτής της κρί­σι­μης πε­ριό­δου. Είναι πα­ρα­πει­στι­κό το δί­λημ­μα με­τα­ξύ μιας βερ­μπα­λι­στι­κής υπε­ραι­σιο­δο­ξί­ας (που υπο­τι­μά τις συ­νέ­πειες των ηττών στις προη­γού­με­νες μάχες) και μιας γε­νι­κής απαι­σιο­δο­ξί­ας που πα­ρι­στά­νει τη σω­φρο­σύ­νη, υπο­τι­μώ­ντας τις δυ­να­τό­τη­τες του κό­σμου μας αλλά και τα προ­βλή­μα­τα του αντι­πά­λου. Αυτό που χρειά­ζε­ται είναι σο­βα­ρό­τη­τα και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, ενό­τη­τα στη δράση για να επι­διω­χθούν νίκες, εμπλο­κή στην πρώτη γραμ­μή. 

Η δι­πλω­μα­τία των υδρο­γο­ναν­θρά­κων στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο

Στην τρι­με­ρή Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ με την υψηλή επί­βλε­ψη των ΗΠΑ –στο απο­κα­λού­με­νο σχήμα 3+1– ανα­μέ­νε­ται να οξυν­θεί ο καυ­γάς για τη δια­χεί­ρι­ση των υδρο­γο­ναν­θρά­κων της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. 

Πα­ράλ­λη­λα στη συ­νά­ντη­ση των υπουρ­γών Ενέρ­γειας των Ισ­ρα­ήλ-Τουρ­κί­ας επα­νήλ­θαν τα σε­νά­ρια ενερ­γεια­κής συ­νερ­γα­σί­ας των δύο χωρών (χερ­σαί­ος αγω­γός δια του τουρ­κι­κού εδά­φους;).

Στη συ­νά­ντη­ση της Λευ­κω­σί­ας συ­ζη­τιέ­ται η πρό­τα­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­λυ­ε­θνι­κής Chevron (με την υπο­στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης Μπάι­ντεν) που προ­κρί­νει ως διά­δο­χο σχήμα του αγω­γού East Med μια «όδευ­ση» του φυ­σι­κού αε­ρί­ου από τις υπάρ­χου­σες αι­γυ­πτια­κές εγκα­τα­στά­σεις προς την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη με «γραμ­μή» δε­ξα­με­νό­πλοιων. Η πρό­τα­ση Chevron έχει «αγκά­θι»: Αφαι­ρεί για λό­γους τα­χύ­τη­τας και εξοι­κο­νό­μη­σης πόρων τον εν­διά­με­σο κυ­πρια­κό σταθ­μό υγρο­ποί­η­σης-με­τα­φόρ­τω­σης. 

Η κυ­πρια­κή κυ­βέρ­νη­ση αρ­νεί­ται να υπο­χω­ρή­σει θε­ω­ρώ­ντας ότι η πρό­τα­ση Chevron «ρί­χνει» την κυ­πρια­κή πλευ­ρά. 

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση φαί­νε­ται να «ωρι­μά­ζει» το σχέ­διο για πλωτό «αγωγό» με­τα­ξύ Αι­γύ­πτου-Αλε­ξαν­δρού­πο­λης (με εν­διά­με­σο σταθ­μό ή όχι στην Κύπρο) ενώ ανοί­γει ξανά το ερώ­τη­μα του χερ­σαί­ου αγω­γού –μέσω Τουρ­κί­ας– προς την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, απ’ όπου θα μπο­ρού­σε να περνά κυ­ρί­ως το αέριο των ισ­ραη­λι­νών αλλά και των λι­βα­νέ­ζι­κων κοι­τα­σμά­των. 

Η έκ­πλη­ξη ήρθε με την εκ­δή­λω­ση εν­δια­φέ­ρο­ντος για αυτά τα σχέ­δια από την πλευ­ρά της… Ιν­δί­ας. Τα «ΝΕΑ» βιά­ζο­νται να προ­α­ναγ­γεί­λουν το νέο «άξονα»: Τελ Αβίβ, Δελχί, Λευ­κω­σία, Αθήνα. 

Και η Αί­γυ­πτος (της δι­κτα­το­ρί­ας του Σίσι) πα­ρα­κο­λου­θεί ως ορ­γα­νι­κό μέρος όλες αυτές τις διερ­γα­σί­ες, ενώ πρό­σφα­τα δή­λω­σε εν­δια­φέ­ρον για συμ­με­το­χή στο σχήμα των BRICS. Όμορ­φος κό­σμος, ηθι­κός, αγ­γε­λι­κά πλα­σμέ­νος. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά