«Να προσπαθείς να τα αλλάξεις»

Σε τέ­τοιου εί­δους συ­ζη­τή­σεις είναι απα­ραί­τη­το να ακού­με προ­σε­κτι­κά, φρο­ντί­ζο­ντας να μην επα­να­λαμ­βά­νου­με τα ήδη ει­πω­μέ­να. Για αυτό, θεωρώ επι­τα­κτι­κή την ανά­γκη να εκ­φρά­σω τη βαθιά μου συμ­φω­νία με τις ιδέες που μοι­ρά­στη­καν προη­γου­μέ­νως, πλέον από εκεί­νες που δεν προ­έρ­χο­νται από συ­ντρό­φους της Ανα­μέ­τρη­σης. Αυτή η συμ­φω­νία δεν απο­τε­λεί ένα απλό νεύμα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αλλά μια ανα­γνώ­ρι­ση των καί­ριων ζη­τη­μά­των που μοι­ρά­στη­καν η Μαρία Μπό­λα­ρη και ο Θα­νά­σης Κα­μπα­γιάν­νης, οι συ­νει­σφο­ρές των οποί­ων εμ­βα­θύ­νουν τον πυ­ρή­να της συλ­λο­γι­κής μας προ­σπά­θειας και αντι­με­τω­πί­ζουν άλυ­τες προ­κλή­σεις που μας αφο­ρούν όλους.

Ο λόγος τους μας φέρ­νει αντι­μέ­τω­πους με δύο πιε­στι­κά ερω­τή­μα­τα: την άνα­γκη υπερ­βά­σης της αδυ­να­μί­ας σύν­δε­σης με τις κοι­νω­νι­κές αγω­νί­ες (σε ζη­τή­μα­τά όπως π.χ η ακρί­βεια) και την ανά­γκη να δια­τυ­πώ­σου­με τις προ­τά­σεις μας με τρόπο που να υπερ­βαί­νει τις επι­φα­νεια­κές πε­ρι­γρα­φές, προσ­δί­δο­ντάς τους αντί­θε­τα απτή ουσία και σα­φή­νεια. Οι προ­βλη­μα­τι­σμοί αυτοί δεν είναι απλώς ρη­το­ρι­κοί, αλλά είναι κε­ντρι­κοί για την κρι­τι­κή και τη στάση, στο δρόμο διε­ρεύ­νη­σης μιας Εναλ­λα­κτι­κής Λί­στας για τις ευ­ρω­ε­κλο­γές.

Για να γίνω πιο συ­γκε­κρι­μέ­νος. Η αντί­θε­σή μας στην ΕΕ δεν πρέ­πει να γεν­νιέ­ται από έναν απλοϊ­κό απορ­ρι­πτι­σμό, αλλά είναι μια υπο­λο­γι­σμέ­νη στάση που δια­πνέ­ε­ται από την επι­θυ­μία μας να ζή­σου­με σε έναν τόπο που θα έχει προ­ο­πτι­κή πέρα από τις επι­τα­γές και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές της ΕΕ. Αυτή η στάση δεν πρέ­πει να πα­ρα­γνω­ρί­ζει τις προ­κλή­σεις μετά την έξοδο ή να εμ­φα­νί­ζει ένα μέλ­λον χωρίς δυ­σκο­λί­ες, μία μα­γι­κή λύση. Αντί­θε­τα, πρέ­πει να ερ­γά­ζε­ται μέσα στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες για να καλ­λιερ­γεί την συ­νεί­δη­ση και την επι­θυ­μία για τις βαθιά με­τα­σχη­μα­τι­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες που έχει μια τέ­τοια κί­νη­ση για την κοι­νω­νία μας, τη νε­ο­λαία και το ευ­ρύ­τε­ρο φάσμα του πο­λι­τι­κού αγώνα.

Η πε­ρί­ο­δος με­τα­ξύ 2010 και 2015 απο­τε­λεί την επι­το­μή ενός συλ­λο­γι­κού κι­νή­μα­τος που τόλ­μη­σε να ορα­μα­τι­στεί την απο­χώ­ρη­ση από την ΕΕ, ση­μα­το­δο­τώ­ντας μια καμπή στην πο­λι­τι­κή μας δια­δρο­μή. Ωστό­σο, η συ­νεί­δη­ση και η δια­θε­σι­μό­τη­τα αυτή μοιά­ζει να έχει υπο­χω­ρή­σει μπρο­στά σε μία συν­θή­κη όπου η Νέα Δη­μο­κρα­τία εμ­φα­νί­ζε­ται ως ο εγ­γυ­η­τής της κοι­νω­νι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, συ­γκρο­τεί διευ­ρη­μέ­νες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες και η αρι­στε­ρά στο σύ­νο­λο της αδυ­να­τεί να ξε­πε­ρά­σει την ήττα του 2015.

Η συ­ζή­τη­ση γύρω από τη ση­με­ρι­νή δυ­σχε­ρή θέση της αρι­στε­ράς κιν­δυ­νεύ­ει συχνά να γίνει απο­μο­νω­μέ­νη, εστιά­ζο­ντας υπερ­βο­λι­κά στην εσω­τε­ρι­κή δυ­να­μι­κή και τις συ­νή­θειες του χώρου. Ενώ η συ­ζή­τη­ση αυτή είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας, πρέ­πει επί­σης να υψώ­σου­με το βλέμ­μα μας στο κοι­νω­νι­κό τοπίο που έχει υπο­στεί ση­μα­ντι­κές αλ­λα­γές από το 2019 και μετά. 

Η τα­κτι­κή της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης, την οποία μπο­ρού­με να ορί­σου­με ως προ­λη­πτι­κή αντε­πα­νά­στα­ση, απο­σκο­πεί στην οχύ­ρω­ση του κρά­τους απέ­να­ντι στην ανα­ζω­πύ­ρω­ση των λαϊ­κών αγώ­νων, που θυ­μί­ζει την έξαρ­ση που πα­ρα­τη­ρή­θη­κε στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 2010. Αυτή η στρα­τη­γι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση της κυ­βέρ­νη­σης εγεί­ρει κρί­σι­μα ερω­τή­μα­τα σχε­τι­κά με την εκλο­γι­κή της εντο­λή, τους βα­θύ­τε­ρους λό­γους για τις πο­λι­τι­κές της κα­τευ­θύν­σεις και τις στρα­τη­γι­κές που πρέ­πει να υιο­θε­τή­σου­με για να αντι­με­τω­πί­σου­με την ατζέ­ντα της. 

Γεννά όμως κα­θή­κο­ντα και για εμάς. Η κου­βέ­ντα μας πρέ­πει να επε­κτεί­νε­ται πέρα από την απλή εκλο­γι­κή πο­λι­τι­κή και να πε­ρι­λαμ­βά­νει μια ευ­ρύ­τε­ρη κρι­τι­κή των συ­στη­μι­κών επι­θέ­σε­ων στη δη­μό­σια υγεία, τη με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή και τον ευ­ρύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό.

Η απά­ντη­σή μας σε αυτές τις προ­κλή­σεις πρέ­πει να είναι πο­λύ­πλευ­ρη, πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας εκλο­γι­κές τα­κτι­κές, κι­νη­το­ποί­η­ση της βάσης αλλά και την καλ­λιέρ­γεια μιας πο­λι­τι­κής συ­νεί­δη­σης ικα­νής να ορα­μα­τί­ζε­ται και να θέτει σε εφαρ­μο­γή εναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις. Το έργο αυτό είναι τρο­μα­κτι­κά με­γά­λο, αλλά και ου­σια­στι­κό - καμία πλευ­ρά δεν μπο­ρεί να λεί­πει. Συν­δι­κα­λι­σμός στη δου­λειά,  πα­ρέμ­βα­ση στις εκλο­γές, καλ­λιέρ­γεια συ­νεί­δη­σης και άγω­νας στο/με/για το κί­νη­μα. 

Αυτός ο αγώ­νας δεν πρέ­πει να είναι αφη­ρη­μέ­νος, αλλά να εδρά­ζε­ται στις βιω­μέ­νες εμπει­ρί­ες εκεί­νων που βρί­σκο­νται στο πε­ρι­θώ­ριο της κοι­νω­νί­ας μας, των οποί­ων η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ση­μα­δεύ­ε­ται από τις σκλη­ρές εναλ­λα­γές της κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης και της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Η αντί­θε­σή μας στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, επο­μέ­νως, δεν πρέ­πει να είναι μια γε­νι­κή εκ­φώ­νη­ση απόρ­ρι­ψης αλλά μια στάση αρχών ενά­ντια στη συ­νε­νο­χή της στη διαιώ­νι­ση της ανι­σό­τη­τας, της αδι­κί­ας και της πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής κα­τα­στρα­φής την οποία να κα­τα­νο­ούν και να συμ­με­ρί­ζο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι/ες/α.

Κλεί­νο­ντας, θέλω να πώ ότι η ση­με­ρι­νή μας συ­νέ­λευ­ση δεν πρέ­πει να είναι απλώς μια άσκη­ση πο­λι­τι­κής ρη­το­ρι­κής αλλά ένα κά­λε­σμα σε δράση. Απαι­τεί από εμάς τη δέ­σμευ­ση να δράσ­σου­με με τις ορ­γα­νώ­σεις μας, να προ­ω­θή­σου­με πο­λι­τι­κές συ­ζη­τή­σεις που θα είναι πε­ριε­κτι­κές, κρι­τι­κές και προ­σα­να­το­λι­σμέ­νες στην κι­νη­το­ποί­η­ση της συλ­λο­γι­κής δρά­σης. 

Aπό τον Δε­κέμ­βρη εώς σή­με­ρα, έχουν συμ­βεί αρ­κε­τά. Πρέ­πει όμως, θέ­λου­με να χαι­ρε­τί­σου­με τους μα­θη­τές/τριες, τους φοι­τη­τές/τριες, όσους/ες αγω­νί­ζο­νται για την δη­μό­σια παι­δεία. Είναι εκεί­νες/οι που έχουν κερ­δί­σει μια πρώτη νίκη στα πα­νε­πι­στή­μια και μας δεί­χνουν τον δρόμο, αλλά κυ­ρί­αρ­χα είναι εκεί­νες/οι που δί­νουν απά­ντη­ση σε όσους μουρ­μου­ρί­ζουν αστα­μά­τη­τα ότι «τί­πο­τα δεν γί­νε­ται γιατί ο συ­σχε­τι­σμός είναι συ­ντρι­πτι­κός». 

Ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή δεν είναι να δια­πι­στώ­νεις ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι καλά, αλλά να προ­σπα­θείς να τα αλ­λά­ξεις.

Ας επι­μεί­νου­με, ας ερ­γα­στού­με και ας πι­στεύ­ου­με σε όσα γρά­φει το κά­λε­σμα μας για αυτή την ανοι­κτή συ­νέ­λευ­ση: 

“χρειά­ζε­ται σή­με­ρα ένα τέ­τοιο πλατύ ψη­φο­δέλ­τιο της ανα­τρε­πτι­κής Αρι­στε­ράς στις ευ­ρω­ε­κλο­γές. Που θα στη­ρί­ζε­ται σε μια συ­σπεί­ρω­ση από τα κάτω, χωρίς αρ­χη­γι­σμούς και ηγε­μο­νι­σμούς, με δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία και φυ­σιο­γνω­μία, ισό­τι­μων αγω­νι­στών και αγω­νι­στριών, ορ­γα­νω­μέ­νων και ανέ­ντα­χτων”

*ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά