Αποχαιρετισμός στον Αντρέα από την Ανυπότακτη Αθήνα

Ο Αντρέ­ας ήταν ένας άν­θρω­πος που υπε­ρέ­βαι­νε δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές τασ­σό­με­νος πάντα με την προ­σπά­θεια από τα κάτω. Σε όποιο κί­νη­μα πόλης ή στέκι κι αν βρι­σκό­μα­σταν πάντα θα υπήρ­χε κά­ποια μικρή η με­γά­λη συ­σχέ­τι­ση/συμ­με­το­χή του Αντρέα. Ήταν από αυ­τούς τους αν­θρώ­πους που δε νιώ­θουν "ση­μα­ντι­κοί" ώστε να διεκ­δι­κή­σουν θέ­σεις ή να "εξαρ­γυ­ρώ­σουν" κι­νη­μα­τι­κούς πό­ντους. Σί­γου­ρα δεν είχε ιδέα πό­σους αν­θρώ­πους τε­λι­κά άγ­γι­ξε με την πα­ρου­σία, τη στάση και το ήθος του.

Πόσο λυ­πη­ρό να φεύ­γουν άν­θρω­ποι σαν τον Αντρέα. Ακόμα πιο λυ­πη­ρό, με την αρι­στε­ρά στη ση­με­ρι­νή της κα­τά­στα­ση, να φεύ­γουν άν­θρω­ποι τόσο ενω­τι­κοί που αγω­νί­στη­καν τόσο πολύ για την αρι­στε­ρά και τα Κοινά.

Τον Αντρέα δεν θα τον ξε­χά­σου­με ποτέ. Θα κρα­τή­σου­με το χα­μό­γε­λο που φώ­τι­ζε το πρό­σω­πό του κάθε φορά που συ­να­ντιό­μα­σταν σε άλλη μια κι­νη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια, ή κάθε φορά που τε­λεί­ω­νε ένα φα­ντα­στι­κό πανό για τη δη­μο­τι­κή μας κί­νη­ση ή απλά γιατί συ­να­ντη­θή­κα­με και αυτή η τε­ρά­στια καρ­διά είχε λίγη χαρά ακόμα να μοι­ρα­στεί.

Συλ­λυ­πη­τή­ρια στην οι­κο­γέ­νειά του, στην Πόπη και τη Μυρτώ και στην ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή του οι­κο­γέ­νεια στους συ­ντρό­φους και τις συ­ντρό­φισ­σές του στη ΔΕΑ.

Πώς λες αντίο σε τέ­τοιους αν­θρώ­πους; Τα Εξάρ­χεια έχα­σαν ένα κομ­μά­τι από την ψυχή τους σή­με­ρα.