Γενική Απεργία 9 Απρίλη: Μάχη για πραγµατικές αυξήσεις και συλλογικές συµβάσεις

Σηµατοδοτώντας µια νέα εποχή σε επίπεδο κινητοποιήσεων, έχει ανοίξει τη συζήτηση για τα αιτήµατα του εργατικού κινήµατος, που µπορούν να εξασφαλίσουν τη µαζική κινηµατική συνέχεια και κάποιες νίκες, επιτέλους.

Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις

Το αίτηµα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις είναι αυτό που θα µπορούσε να αποτελέσει την αποτελεσµατική απάντηση του εργατικού κινήµατος, µιας και συµπυκνώσει όλη την επιθετική πολιτική που ασκείται από πλευράς κυβέρνησης και συστηµικών κοµµάτων «εξουσίας»: αµύθητα κέρδη για το κεφάλαιο, επικίνδυνη και εξαθλιωµένη ζωή για την εργαζόµενη κοινωνία, συνειδητή διάλυση του Δηµοσίου, επισφαλείς συνθήκες δουλειάς σε ιδιωτικό και δηµόσιο τοµέα τόσο για τους-τις εργαζόµενους-ες, όσο και για τις-τους χρήστ(ρι)ες των υπηρεσιών.

Στο αίτηµα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, δυστυχώς, συστηµατικά επιµένει µόνο η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά, ενώ το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ το βάζει περιστασιακά ή τόσο…περιγραφικά που εξαφανίζεται, επειδή, λένε, η λειτουργία του κράτους µε ιδιωτικοοικονοµικά κριτήρια είναι εξίσου κακή για τον κόσµο της δουλειάς. Στο τελευταίο θα συµφωνήσουµε απόλυτα, αλλά το αίτηµα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις είναι γενικότερο και συµπεριλαµβάνει και αυτήν την πτυχή, εποµένως, δεν θεωρούµε ότι εµποδίζεται για αυτόν τον λόγο η ρητή διατύπωση και διεκδίκηση να σταµατήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να επανέλθουν τα ιδιωτικοποιηµένα αγαθά κι οι υπηρεσίες στον έλεγχο του Δηµοσίου. Εξάλλου, αν το εργατικό κίνηµα επικεντρώσει, άµεσα και για αρχή, στην επαναφορά του σιδηροδρόµου στο Δηµόσιο, χωρίς αποζηµίωση στην Hellenic Train και το επιτύχει, τότε θα είναι πολύ πιο εφικτή η διεκδίκηση µε νικηφόρα έκβαση και άλλων αιτηµάτων, έχοντας εξασφαλίσει την αυτοπεποίθηση από µια πρώτη νίκη και την εµπειρία των νεότερων γενιών ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις µπορούν και να κερδίζουν!

Τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόµµατα δεν τα περιλαµβάνουµε στη συζήτηση περί των διεκδικήσεων καθώς έχουν σαφή θέση υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, µε άλλη ρητορική, αλλά ίδια ουσία, το καθένα.

Η διάλυση των δηµοσίων υπηρεσιών, απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίζουν οι ιδιώτες και µάλιστα χωρίς το παραµικρό ρίσκο, έχει επιπτώσεις τόσο στον κόσµο που εργάζεται στο Δηµόσιο, όσο και στο λαϊκό κόσµο που έχει ανάγκη τις δηµόσιες δοµές και τα δηµόσια αγαθά για να ζει αξιοπρεπώς, µε ασφάλεια και φροντίδα.

Η εγκατάλειψη του Δηµοσίου είναι συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης και του συστήµατος συνολικά, αυτό το ξέρουµε και το γράφουµε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ωστόσο, η ίδια η κυβέρνηση φροντίζει να µας το θυµίζει ρητώς και κατηγορηµατικώς. Έτσι, ο πρωθυπουργός (νοµίζει πως) κοροϊδεύει τον κόσµο όλον µε την εβδοµαδιαία ανάρτησή του να αναφέρει ότι «ο 13ος µισθός έχει ήδη δοθεί και πάµε για τον 14ο», ενώ ο υπουργός Εθνικής Οικονοµίας και Οικονοµικών, Κυριάκος Πιερρακάκης, ξεκαθαρίζει όσο δεν πάει, την πολιτική της κυβέρνησης: «Ακόµη και αν υπήρχαν χρήµατα…» δεν θα δινόντουσαν σε 13ο και 14ο µισθό. Προφανώς, τα 12 ευρώ το µήνα αύξηση στους Δ.Υ., από το φετινό Απρίλιο, θεωρούνται ως υπερ-αρκετά για τη ζωή µε αυτόν τον πληθωρισµό, µε αυτά τα νοίκια, µε αυτά τα υπερ-κέρδη των επιχειρήσεων που αυξάνουν τις τιµές κάθε λίγο σε ρεύµα, τρόφιµα, καύσιµα, συγκοινωνίες, µε αυτές τις δαπάνες για υγεία και παιδεία που απαιτούνται στην πραγµατική ζωή!

Η µισθολογική απαξίωση των εργαζοµένων στο Δηµόσιο, µαζί µε την τραγική υποστελέχωση (αυτή που αναφέρθηκε ότι σχετίζεται και µε τη λειτουργία των σιδηροδρόµων), την καλλιέργεια αντισυναδελφικού κανιβαλισµού για ένα αµφιλεγόµενο και απολύτως αµφίβολο µπόνους ή για θέσεις ευθύνης λόγω της οικονοµικής ανέχειας, την καλλιέργεια κοινωνικού αυτοµατισµού µέσω της «αξιολόγησης» (µέχρι και τα Τέµπη φορτώθηκαν στους Δ.Υ. και την έλλειψη αξιολόγησής τους!!!) και τη λυσσαλέα επίθεση µε εκατοντάδες συνδικαλιστικές διώξεις για συµµετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις, µε ποινές που έρχονται από την εποχή της χούντας, φέρνουν το Δηµόσιο ολόκληρο σε πλήρη απαξίωση και κατάρρευση. Οι πιο παλιοί Δ.Υ. ψάχνουν άρον-άρον να φύγουν και οι νεότεροι-ες δεν θέλουν να δουλέψουν ή µόλις προσληφθούν και αντιληφθούν την κατάσταση, φεύγουν…τρέχοντας!

Οι όµηροι-συµβασιούχοι του Δηµοσίου, που σε ορισµένες υπηρεσίες είναι πλέον πλειοψηφία (πχ σε κοινωνικές υπηρεσίες των ΟΤΑ, στις δοµές στήριξης κακοποιηµένων γυναικών του Υπ. Εργασίας και αλλού), κινητοποιούνται για τη µονιµοποίησή τους, αλλά χωρίς τη στήριξη όλων των εργαζοµένων, του δηµοσίου και του ιδιωτικού τοµέα, δεν µπορούν να πετύχουν ολοκληρωτική νίκη κι αυτό µας αφορά και µας επηρεάζει όλες-ους που ανήκουµε στην κοινωνική, εργατική πλειοψηφία.

Τα ίδια τα σωµατεία έχουν θέµα επιβίωσης µε τις πολιτικές που ασκούνται. Είτε άµεσα θα παρουσιάσουν έλλειψη µελών (πχ στο Δηµόσιο και την ίδια την ΑΔΕΔΥ), είτε έλλειψη αιτηµάτων και πεδίο διεκδικήσεων, αφού νοµοθετούνται απευθείας από την κυβέρνηση τα πάντα, ακόµα κι ο κατώτερος µισθός.

Συλλογικές συµβάσεις

Οι Συλλογικές Διαπραγµατεύσεις για ΣΣΕ και για τον καθορισµό των µισθών είναι άµεση ανάγκη να αποτελέσουν σηµαντικό πεδίο διεκδίκησης.

Καταρχάς, οι ΣΣΕ ρυθµίζουν πολύ σηµαντικές λειτουργίες της εργασιακής ζωής, όπως η υγιεινή και ασφάλεια, η ποιότητα ζωής µέσω των αδειών, των ωραρίων, των δικαιωµάτων. Είναι χαρακτηριστικός και τραγικός συνάµα, ο αριθµός των εργατικών δυστυχηµάτων µε 300 νεκρούς τα τελευταία 2 χρόνια, µε 7 νεκρούς εργάτες µόνο τις τελευταίες δυο εβδοµάδες. Η ασφάλεια των εργαζοµένων, που λογίζεται ως περιττό κόστος από την εργοδοσία (ιδιώτες και κράτος), πάρα πολλές φορές συνδέεται άµεσα µε την ασφάλεια των χρηστ(ρι)ών των υπηρεσιών, όπως συνέβη στα Τέµπη. Ανάµεσα στους 57 νεκρούς υπάρχουν κι εργαζόµενες-οι στα τρένα. Η εργατική καθηµερινότητα έχει κρυµµένα πολλά «Τέµπη»!

Η κοροϊδία της κυβέρνησης για την αύξηση των κατώτατων µισθών είναι διπλή και τριπλή.

Αφενός γιατί πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των µισθών είναι στο ύψος του κατώτατου, έχοντας εξαφανιστεί οι µέσοι µισθοί. Η κατάσταση που έχει διαµορφωθεί, µε νούµερα, είναι η εξής: το 2011 η διαφορά µεταξύ µέσου και κατώτατου µισθού έφτανε περίπου τα 600 ευρώ, ενώ σήµερα είναι στα 357 ευρώ. Ο πραγµατικός µέσος µισθός είναι κατά 27% χαµηλότερος από ό,τι το 2011 και ο πραγµατικός κατώτατος είναι µειωµένος κατά 6%.  

Αφετέρου, η φορολογία των εργατικών εισοδηµάτων αυξάνεται πολύ περισσότερο από το ίδιο το ποσό της αύξησης, ροκανίζοντας ακόµα και τις µικρές αυξήσεις που γίνονται.

Η αγοραστική δύναµη των εργαζοµένων είναι πολύ µειωµένη σε σχέση ακόµα και µε τα πρώτα µνηµονιακά χρόνια. Αποκαλυπτική είναι η περίπτωση των εργαζοµένων στο εµπόριο όπου το 2011 o µισθός του νεοπροσλαµβανόµενου ήταν 918 ευρώ και το 2025 είναι 880 ευρώ.  Επίσης, υπάρχουν  χιλιάδες εργαζόµενοι µε ελαστικές εργασιακές σχέσεις και καλούνται να ζήσουν (να επιβιώσουν;;;) µε 350 και 400 ευρώ το µήνα.

Η νίκη των εργαζοµένων της EFood, µετά από επίµονους, συλλογικούς, µαχητικούς και µαζικούς αγώνες, που κατάφεραν να ακυρώσουν το διαβόητο Νόµο Χατζηδάκη και να αναγκάσουν την εργοδοσία να υπογράψει διµερή συµφωνία µε το σωµατείο, κατοχυρώνοντας το δικαίωµα των µισθωτών διανοµέων να διαµορφώνουν το πρόγραµµα εργασίας, µε βάση το 5ήµερο και το 8ωρο, χωρίς διευθέτηση του χρόνου εργασίας, προφανώς δείχνει το δρόµο.

Η επιµονή των εκπαιδευτικών στον αγώνα ενάντια στην «αξιολόγηση», παρά τον ασύλληπτο εκφοβισµό και τις διώξεις µέχρι αργίας αγωνιστ(ρι)ών που συµµετείχαν στην απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, επίσης δείχνουν το δρόµο.

Οι Συλλογικές διαπραγµατεύσεις για ΣΣΕ µπορούν ακόµα και µε την υπάρχουσα νοµοθεσία να επανέλθουν στην ηµερήσια διάταξη και να διεκδικηθούν αγωνιστικά. Και στις τράπεζες υπεγράφη ΣΣΕ.

Η συνέχεια της 28ης Φλεβάρη

Η Γενική Απεργία της 9 Απρίλη, για να πετύχει χρειάζεται να αντιµετωπιστεί ως η αγωνιστική «φυσική» συνέχεια των κινητοποιήσεων για τα Τέµπη, για την Παλαιστίνη, για τις φεµινιστικές διεκδικήσεις. Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη δεν είναι αόριστη, είναι ταξική.

Δεν µπορούµε να συνεχίσουµε χωρίς να φορολογείται ισάξια ο πλούτος και να γίνεται συνεχής τροφοδότηση του κεφαλαίου από την εργασία και το αίµα των εργαζοµένων της κοινωνίας µας. Να φορολογηθούν οι πλούσιοι και η µείωση να γίνει στους αβάσταχτους και άδικους φόρους των εργαζοµένων.

Δεν µπορούµε να συνεχίσουµε απορροφώντας τροµακτικά ποσά για εξοπλισµούς, πολέµους και γενοκτονίες. Σε ελληνικό επίπεδο το δηµόσιο χρήµα που αφαιρείται από τις κοινωνικές ανάγκες, για όλο και περισσότερους πολεµικούς εξοπλισµούς, τη στήριξη του γενοκτονικού Ισραήλ και της επικίνδυνης αστάθειας στην περιοχή της Μεσογείου και παγκόσµια είναι αδιανόητο! Όσο για την ΕΕ, αντί να µας προτρέπει να αποθηκεύσουµε κονσέρβες και νερό, να αποσύρει την πολιτική της αφαίµαξης των λαών µε ακόµα 800 δισ. ευρώ για τους πολεµικούς σκοπούς της.

Δεν µπορούµε να συνεχίσουµε άλλο χωρίς δηµόσιες δοµές, για δωρεάν φροντίδα του κόσµου της δουλειάς. Ενίσχυση του Δηµοσίου.

Δεν µπορούµε να συνεχίσουµε άλλο µε την τεράστια κατάρρευση του Δηµοσίου και των εργαζοµένων του. Επιστροφή του 13-14ου µισθού σε Δ.Υ. και συνταξιούχους.

Δεν µπορούµε να συνεχίσουµε άλλο µε τα κέρδη πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Ασφαλείς χώροι δουλειάς για εργαζόµενους-ες και χρήστ(ρι)ες. Τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις κι επαναφορά στο Δηµόσιο των ιδιωτικοποιηµένων υπηρεσιών και αγαθών. Χρειαζόµαστε ΣΣΕ και ισχυρά σωµατεία! Όχι άλλα Τέµπη!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά