Τα ΣΙ αποτελούν τους βασικούς μοχλούς ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου, της απόλυτης υποταγής του στην απαξίωση της αγοράς, της μετατροπής του σε μεταλυκειακό ίδρυμα ή ΙΕΚ.

Δεν είναι δια­στρο­φή ούτε κα­θή­λω­ση εκεί­νων που ενε­χό­μα­στε στην πα­νε­πι­στη­μια­κή δια­δι­κα­σία να νο­μί­ζου­με ότι όσα συμ­βαί­νουν τα τε­λευ­ταία του­λά­χι­στον 15 χρό­νια στο ελ­λη­νι­κό πα­νε­πι­στή­μιο είναι εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κά και για την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν είναι ναρ­κισ­σι­στι­κή εμ­μο­νή κά­ποιων να θε­ω­ρούν ότι οι «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» που έχουν συμ­βεί στη δομή, λει­τουρ­γία ακόμα και στην χρήση του χώρου του πα­νε­πι­στη­μί­ου απο­τε­λούν το υπό­δειγ­μα για σχε­δια­ζό­με­νες πο­λι­τι­κές που αργά ή γρή­γο­ρα εφαρ­μό­ζο­νται στη χώρα. Τα πα­ρα­δείγ­μα­τα είναι πολλά και δεν θέλω να κου­ρά­σω. Θα σταθώ σύ­ντο­μα μόνον στην μάχη που έδωσε επι­τυ­χη­μέ­να σύσ­σω­μη η ακα­δη­μαϊ­κή  κοι­νό­τη­τα κατά της ανα­θε­ώ­ρη­σης του Άρ­θρου 16. Οι αρι­στε­ροί σωστά εί­χα­με τότε εκτι­μή­σει ότι η απε­μπό­λη­ση της τρι­το­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης ως δω­ρε­άν δη­μό­σιου αγα­θού θα άνοι­γε τις πόρ­τες για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και όλων των  άλλων βα­σι­κών αγα­θών, ακυ­ρώ­νο­ντας πα­ράλ­λη­λα τα δι­καιώ­μα­τα των πο­λι­τών σε αυτά. Αυτήν τη δια­δι­κα­σία μη­δε­νί­σμα­τος του κο­ντέρ του ιστο­ρι­κού προ­τσές άλ­λω­στε ζούμε τώρα -- κάτι που η βάρ­βα­ρη επέ­λα­ση του Μνη­μο­νί­ου επι­χει­ρεί να δεί­ξει ως αυ­το­νό­η­το.

Ένα ίσως λι­γό­τε­ρο εμ­φα­νές πα­ρά­δειγ­μα είναι ο αγώ­νας για την υπε­ρά­σπι­ση του ασύ­λου, του κα­τε­ξο­χήν δη­μο­σί­ου, ανοι­χτού και «ελευ­θέ­ριου» χώρου, που πε­ριέ­χε­ται στο κί­νη­μα των πλα­τειών. Στον πυ­ρή­να και των δύο βρί­σκε­ται η κοινή διεκ­δί­κη­ση του δη­μο­σί­ου χώρου που στε­ρή­θη­κε βίαια ο κό­σμος, μέσω της εντα­τι­κής και άθλιας εκ­με­τάλ­λευ­σής του από το αρ­πα­κτι­κό κε­φά­λαιο τύπου babis vovos.

Το γιατί το πα­νε­πι­στή­μιο λει­τουρ­γεί συχνά ως το πει­ρα­μα­τό­ζωο για τη δο­κι­μα­σία των πιο σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κών νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών αφορά στο ρόλο του ως ενός από τους ισχυ­ρό­τε­ρους μη­χα­νι­σμούς της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής και του κα­τα­με­ρι­σμού ερ­γα­σί­ας στον κα­πι­τα­λι­σμό. Εν ολί­γοις: του ρόλου της διαιώ­νι­σης των σχέ­σε­ων εκ­με­τάλ­λευ­σης που τον διέ­πουν. Εν­νο­εί­ται επί­σης ότι το πα­νε­πι­στή­μιο από μόνο του απο­τε­λεί έναν αυ­τό­νο­μο και ισχυ­ρό ιδε­ο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό, ανα­ντι­κα­τά­στα­το για το σύ­στη­μα. Επο­μέ­νως, όταν το σύ­στη­μα μι­λά­ει για με­ταρ­ρυθ­μί­σεις στην παι­δεία και ει­δι­κά στο πα­νε­πι­στή­μιο ξέ­ρου­με εκ των προ­τέ­ρων τι εν­νο­εί: ένα πα­κέ­το σκλη­ρών πο­λι­τι­κών ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων δομών και σχέ­σε­ων που απο­σκο­πεί στη διά­λυ­ση των θε­σμι­κών και λει­τουρ­γι­κών επι­τευγ­μά­των της Με­τα­πο­λί­τευ­σης και κυ­ρί­ως του αυ­το­διοί­κη­του του πα­νε­πι­στη­μί­ου.[1]  Το τε­λευ­ταίο, παρά τις φθο­ρές, τον πό­λε­μο ενα­ντί­ον του αλλά και τις [αυτό]ακυ­ρώ­σεις, απο­τε­λού­σε έως τωρα ένα διαρ­κές υπό­δειγ­μα εκ­παι­δευ­τι­κής, πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης σε οξυ­τά­τη αντί­θε­ση με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη εκτρο­πή και τις θε­σμι­κές της απο­τυ­πώ­σεις.

Ταυ­το­χρό­νως το πα­νε­πι­στή­μιο και η βροχή των «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων» που από τα μέσα του ’90 σω­ρη­δόν έχουν επι­συμ­βεί  προ­σφέ­ρε­ται ως πεδίο τα­ξι­κών συ­γκρού­σε­ων και μέσα στην Αρι­στε­ρά. Συ­γκρού­σε­ων, που συχνά παίρ­νουν τη μορφή οξύ­τα­των ιδε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων. Οι νόμοι των Δια­μα­ντο­πού­λου και Αρ­βα­νι­τό­που­λου είναι οι αντι­δρα­στι­κό­τε­ρες αντι-με­ταρ­ρυθ­μί­σεις των τε­λευ­ταί­ων 30 χρό­νων, εφό­σον απο­τε­λούν ακρι­βέ­στα­τη υλο­ποί­η­ση του Μνη­μο­νί­ου στην ανώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση. Εφαρ­μό­ζουν στο πα­νε­πι­στη­μια­κό σώμα πει­ρα­μα­τι­κά  νέου τύπου δια­δι­κα­σί­ες λήψης απο­φά­σε­ων, ή μάλ­λον επι­κύ­ρω­σης ήδη ει­λημ­μέ­νων, αλλού και από άλ­λους. Ανα­φέ­ρο­μαι στις δια­βό­η­τες ηλε­κτρο­νι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες για την εκλο­γή των εσω­τε­ρι­κών μελών των Συμ­βου­λί­ων Ιδρύ­μα­τος [ΣΙ} που θα διοι­κούν εφε­ξής τα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ, μια με­τα­μο­ντέρ­να μορφή επι­λο­γής προ­σώ­πων, η οποία θεωρώ ότι θα δο­κι­μα­στεί ευ­ρύ­τα­τα κα­τό­πιν αλλού π.χ. σε συν­δι­κά­τα και σω­μα­τεία. Με αυτήν την έν­νοια, η εφαρ­μο­γή αυτού του μέ­τρου, δη­λα­δή της προ­σο­μοί­ω­σης της εκλο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας, αφορά όλους τους πο­λί­τες αυτής της χώρας. Έρ­χε­ται να προ­στε­θεί στη σω­ρεία αντι­κοι­νο­βου­λευ­τι­κών, αντι­δη­μο­κρα­τι­κών και αντι­συλ­λο­γι­κών πρα­ξι­κο­πη­μά­των [π.χ. πρά­ξεις νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, εξευ­τε­λι­σμός του Κοι­νο­βου­λί­ου, πα­ρα­βί­α­ση ατο­μι­κών δι­καιω­μά­των κλπ] που ση­μα­το­δο­τούν το κα­θε­στώς εξαί­ρε­σης στο όποιο διά­γου­με. Έχει όμως αυ­το­τε­λή χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που συν­θέ­τουν την ει­κό­να της μελ­λο­ντι­κής λει­τουρ­γί­ας των θε­σμών. Το μέλ­λον αυτό έχει ήδη ξε­κι­νή­σει.

Ήδη από πέρσι το φθι­νό­πω­ρο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και άλλες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις είχαν σωστά εκτι­μή­σει ότι τα ΣΙ είναι οι αρ­θρώ­σεις του Μνη­μο­νια­κού σώ­μα­τος στο πα­νε­πι­στή­μιο, διότι ως ολι­γαρ­χι­κά όρ­γα­να απο­φα­σί­ζουν πε­ρί­που για τα πάντα: συγ­χω­νεύ­σεις, κα­ταρ­γή­σεις Τμη­μά­των, Σχο­λών ακόμα και ΑΕΙ/ΑΤΕΙ, προ­γράμ­μα­τα σπου­δών, κα­νο­νι­σμούς λει­τουρ­γί­ας, ερευ­νη­τι­κά κον­δύ­λια, δί­δα­κτρα, φοι­τη­τι­κή μέ­ρι­μνα [ότι έχει απο­μεί­νει] , συγ­γράμ­μα­τα [το ίδιο]  μι­σθούς και απο­λύ­σεις. Τι δεν χω­ρά­ει στα ΣΙ; Η συλ­λο­γι­κή και δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία της κοι­νό­τη­τας, η φοι­τη­τι­κή συμ­με­το­χή, το άσυλο, η βα­σι­κή έρευ­να, οι 4ε­τεις σπου­δές,  η δω­ρε­άν παι­δεία, η επι­στη­μο­σύ­νη και η γνώση; Μα είναι απλό: τα ΣΙ απο­τε­λούν τους βα­σι­κούς μο­χλούς ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του πα­νε­πι­στη­μί­ου, της από­λυ­της υπο­τα­γής του στην απα­ξί­ω­ση της αγο­ράς, της με­τα­τρο­πής του σε με­τα­λυ­κεια­κό ίδρυ­μα ή ΙΕΚ. Το μπλο­κά­ρι­σμα των εκλο­γών για τα ΣΙ από την ακα­δη­μαϊ­κή κοι­νό­τη­τα υπήρ­ξε η ορ­θό­τα­τη εκεί­νη σύλ­λη­ψη που χτυ­πώ­ντας τις αρ­θρώ­σεις κα­τά­φε­ρε να ακι­νη­το­ποι­ή­σει το τέρας για ένα πε­ρί­που χρόνο, ανα­γκά­ζο­ντας την κυ­βέρ­νη­ση στην πα­νι­κό­βλη­τη από­συρ­ση του Ν. Δια­μα­ντο­πού­λου και ση­μειώ­νο­ντας μια τε­ρά­στια ήττα της ίδιας επί του συμ­βο­λι­κού. Στο φε­τι­νό αγώνα για την απο­τρο­πή των εκλο­γών του ορ­γά­νου ο σκε­πτι­κι­σμός ή ακόμη και κά­ποιος προ­βλη­μα­τι­σμός υπέρ της συμ­με­το­χής  μας στα ΣΙ «για το καλό μας» απο­τυ­πώ­νουν την με­τα­φο­ρά της τα­ξι­κής πάλης στην δική μας πα­νε­πι­στη­μια­κή Αρι­στε­ρά. Αν και όχι εξί­σου ζωηρά με πέρσι (αφού άλ­λω­στε είχαν γίνει δυ­να­τά τα αδύ­να­τα), η ίδια αμ­φι­θυ­μία υπέ­φω­σκε και φέτος. Κά­ποιος θα μπο­ρού­σε να δι­καιο­λο­γή­σει αυτήν την στάση, στη βάση της εγκα­τά­λει­ψης της έν­νοιας της με­ταρ­ρύθ­μι­σης στον «εχθρό»  και εν τη πρά­ξει τη μη αξιο­ποί­η­ση από τους αρι­στε­ρούς των όποιων ανοιγ­μά­των του συ­στή­μα­τος για το κοινό συμ­φέ­ρον. Η απά­ντη­ση είναι σα­φέ­στα­τη: όποιος έχει δια­βά­σει καλά τον νόμο, ξέρει ότι τέ­τοια ανοίγ­μα­τα δεν υπάρ­χουν.

Κά­ποιος επί­σης μπο­ρεί να  αντι­κρού­σει ότι, παρά τη συ­στη­μα­τι­κή πα­ρε­μπό­δι­ση των ψη­φο­φο­ριών δια της κάλ­πης από δι­δά­σκο­ντες, φοι­τη­τές και διοι­κη­τι­κούς, που συχνά στά­θη­κε αφορ­μή για ου­σια­στι­κό­τα­το διά­λο­γο με­τα­ξύ των αντι­πά­λων πλευ­ρών (π.χ. Χα­ρο­κό­πειο), τα ΣΙ εξε­λέ­γη­σαν σε όλα τα πα­νε­πι­στή­μια με εξαί­ρε­ση προς το παρόν το ΕΜΠ. Όμως και εδώ για τους αρι­στε­ρούς είναι εξί­σου σαφής και κα­τα­νοη­τή η σχέση με­τα­ξύ τρό­που επι­λο­γής των αρχών που θα διοι­κή­σουν κα­τε­ντο­λήν εφε­ξής το πα­νε­πι­στή­μιο και του έργου που τους έχει ανα­τε­θεί. Προ­σο­χή: οι ηλε­κτρο­νι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες, που έγι­ναν κατά το πρό­τυ­πο του Big Brother, απευ­θύ­νο­νται όχι σε εκλο­γι­κό σώμα, αλλά κατά βάση σε τη­λε­ο­πτι­κό κοινό. Άρα είναι τρό­πος επι­λο­γής και όχι εκλο­γής --και μά­λι­στα του μισού σώ­μα­τος των ΣΙ, δηλ  των εσω­τε­ρι­κών μελών που με τη σειρά τους θα επι­λέ­ξουν τα εξω­τε­ρι­κά ερή­μην των δικών τους ψη­φο­φό­ρων. Πα­ρα­θέ­τω από το εξαί­ρε­το κεί­με­νο των Πα­νε­πι­στη­μια­κών Δα­σκά­λων του ΕΜΠ (22/11/2012): «Κάπως έτσι όμως, με την ηλε­κτρο­νι­κή εξα­το­μί­κευ­ση των ψη­φο­φό­ρων, η δια­δι­κα­σία της ψη­φο­φο­ρί­ας με­ταλ­λάσ­σε­ται σε γκά­λοπ που μετρά τη συμ­μόρ­φω­ση απέ­να­ντι στην από­κλι­ση, το κα­νο­νι­κό απέ­να­ντι στο ανώ­μα­λο, απέ­να­ντι στο «τέρας». Κι όμως, στη δη­μο­κρα­τία των ίσων είναι η δυ­να­τό­τη­τά τους να με­τέ­χουν στο διά­λο­γο, στη δια­βού­λευ­ση και στην επι­λο­γή γνώ­μης που με­τρά­ει. Αλ­λιώς ο μο­να­χι­κός ψη­φο­φό­ρος, υπό το βάρος πραγ­μα­τι­κών ή αιω­ρού­με­νων εκ­βια­σμών, είναι πιο πι­θα­νό να συμ­φω­νή­σει με τους ισχυ­ρούς παρά να τους αμ­φι­σβη­τή­σει. … Και στις πε­ρι­σπού­δα­στες ανα­λύ­σεις για την ασφά­λεια των συ­στη­μά­των χά­θη­κε τούτο το πολύ απλό: κα­θέ­νας και κα­θε­μιά μπρο­στά στον υπο­λο­γι­στή του δεν έχει ούτε καν την ασφά­λεια που του πα­ρέ­χει η μυ­στι­κό­τη­τα ενός πα­ρα­βάν».

Το ότι η ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία ση­μα­το­δο­τεί την συ­νο­λι­κή και βίαιη ανα­τρο­πή των συ­νταγ­μα­τι­κών δε­δο­μέ­νων στο πα­νε­πι­στή­μιο, όπως αυτές απο­κρυ­σταλ­λώ­νο­νται στην κα­τάρ­γη­ση του αυ­το­διοί­κη­τού του, είναι ήδη αντι­κει­με­νο προ­σφυ­γης στο ΣτΕ από το ΕΜΠ. Ταυ­το­χρό­νως, σε έν­στα­ση μελών ΔΕΠ κατά της Εφο­ρευ­τι­κής για σω­ρεία πα­ρα­βιά­σε­ων στοι­χειω­δών δη­μο­κρα­τι­κών κα­νό­νων κατά τις ηλε­κτρο­νι­κές εκλο­γές του ΕΚΠΑ, επι­ση­μαί­νε­ται ως πα­ρά­δειγ­μα ότι δό­θη­κε πα­ρά­τα­ση 2 ημε­ρών πα­ρά­νο­μα από την Εφο­ρευ­τι­κή, υπήρ­ξε αντι­δε­ο­ντο­λο­γι­κή επι­κοι­νω­νία υπο­ψη­φί­ου με την Εφο­ρευ­τι­κή  η οποία από το τη­λέ­φω­νο χο­ρη­γού­σε νέους ατο­μι­κούς κω­δι­κούς εκλέ­κτο­ρα, ενώ έστει­λε SMS στα κι­νη­τά των εκλε­κτό­ρων με απο­στο­λέα minedu (ΥΠ Παι­δεί­ας!). Τα πα­ρα­πά­νω επι­βε­βαιώ­νουν ότι αυτό που έγινε στο πα­νε­πι­στή­μιο, και που σύ­ντο­μα θα εφαρ­μο­στεί και στις εκλο­γές των σω­μα­τεί­ων, δεν έχει απο­λύ­τως καμία σχέση με τη δη­μο­κρα­τία. Είναι με­τα­μο­ντέρ­νες εκ­φρά­σεις γνώ­μης απο­λύ­τως διά­τρη­τες, διότι ανα­τρέ­πουν τις στοι­χειώ­δεις εγ­γυ­ή­σεις αξιο­πι­στί­ας και ασφά­λειας της δια­δι­κα­σί­ας.

Το κρί­σι­μο όμως για τη στάση των αρι­στε­ρών είναι ότι αυτή κα­θαυ­τή η επι­λο­γή των μελών του ΣΙ θέτει εξο­ρι­σμού το αδύ­να­τον της νο­μι­μο­ποί­η­σής τους ως διοι­κη­τι­κής αρχής. Κά­ποιοι ακόμα και από όσους στά­θη­καν με ζήλο ενα­ντία στα ΣΙ θε­ω­ρούν, πα­ρό­λα αυτά, ότι η νο­μι­μο­ποί­η­ση προ­κύ­πτει από μόνη της, εξαι­τί­ας του με­γά­λου πο­σο­στού συμ­με­το­χής στην ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία (π.χ. στο Πα­νε­πι­στή­μιο Αθή­νας ανα­κοι­νώ­θη­κε το 79,3%) [2]. Εν­δει­κτι­κό, όμως, του κλί­μα­τος φόβου που επι­κρά­τη­σε, είναι ότι στα μικρά ΑΕΙ, όπως της Πε­λο­πον­νή­σου και το Χα­ρο­κό­πειο, ψή­φι­σαν 180 από τους 183 και 59 από τα 61μέ­λη ΔΕΠ αντι­στοί­χως! Επο­μέ­νως, για ποιο σε­βα­σμό στην βού­λη­ση των συ­να­δέλ­φων μι­λά­με, όταν η βού­λη­ση αυτή δεν είναι ελεύ­θε­ρη; Και γιατί τα πο­σο­στά Τσα­ου­σέ­σκου που πήραν οι δοτές διοι­κή­σεις είναι ακρι­βής απο­τύ­πω­ση της συλ­λο­γι­κής θέ­λη­σης, από­δει­ξη δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τας και όχι το αντί­θε­το; Απλώς ο  τρό­πος της ψη­φο­φο­ρί­ας και οι δι­κτα­το­ρι­κές αρ­μο­διό­τη­τες του ΣΙ είναι σε δια­λε­κτι­κή αλ­λη­λου­χία. Η  ηλε­κτρο­νι­κή ψήφος  μπο­ρεί να προ­σβλη­θεί δι­κα­στι­κά, εφό­σον ως Αρι­στε­ρά πρέ­πει «να τους  τα­ρά­ξου­με στη νο­μι­μό­τη­τα». Αφε­τέ­ρου, όμως, οφεί­λου­με να ξε­πε­ρά­σου­με τυχόν κα­θω­σπρε­πί­στι­κα σύν­δρο­μα, που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­τε­λούν το γή­πε­δο του εχθρού. Πρέ­πει να αντι­λη­φθού­με ότι η ανυ­πα­κοή σε δια­τά­ξεις του νόμου της ΑΔ, όπως π.χ. για τις εξε­λί­ξεις και εκλο­γές μελών ΔΕΠ, που στο αρ­χαιό­τε­ρο πα­νε­πι­στή­μιο της χώρας  συ­νε­χι­στή­καν με απο­λύ­τως κα­νο­νι­κό τρόπο με τον παλιό νόμο, μα­κράν από ανω­μα­λία ση­μα­το­δό­τη­σε θε­σμι­κή αντί­στα­ση που έπει­σε λει­τουρ­γι­κά. Η κα­τά­στα­ση της ανο­μί­ας, λοι­πόν, στην οποία --κα­τά ένα επι­χεί­ρη­μα-- δεν αντέ­χει για δεύ­τε­ρη χρο­νιά η συ­ντη­ρη­τι­κή πλειο­ψη­φία των δι­δα­σκό­ντων, είναι σί­γου­ρο ότι δεν υπήρ­ξε ποτέ: για τον απλό λόγο ότι η αντί­στα­ση όχι μόνον δη­μιούρ­γη­σε νο­μι­μό­τη­τα, αλλά ήταν αυτή που επέ­φε­ρε τις όποιες βελ­τιώ­σεις προς το κα­λύ­τε­ρο στο νέο νόμο.

Δεν τί­θε­ται καν, επο­μέ­νως, θέμα ανα­γνώ­ρι­σης ή όχι των ΣΙ, στο βαθμό που στην πράξη, όπως και πέρσι, θα αμ­φι­σβη­τη­θεί η λει­τουρ­γία τους από την ακα­δη­μαϊ­κή κοι­νό­τη­τα -- ει­δι­κά όταν αυτή δει σύ­ντο­μα να εξα­φα­νί­ζο­νται θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, τμή­μα­τα, σχο­λές, υπη­ρε­σί­ες, να κό­βο­νται μι­σθοί ή και να απο­λύ­ο­νται μέλη ΔΕΠ. Η Αρι­στε­ρά είναι πρω­το­πο­ρία ως προς τούτο: Μην πέ­φτο­ντας στην πα­γί­δα της ‘ηθι­κής στρο­φή­ς’, δηλ. στην κυ­ρί­αρ­χη πλευ­ρά του ρυθ­μι­στι­κού πα­ρα­δείγ­μα­τος που απορ­ρέ­ει από τη  νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ηγε­μο­νία, βλέ­πει με σα­φή­νεια ότι « [η] δη­μο­κρα­τία δεν νο­εί­ται πλέον ως μια μορφή καλής κοι­νω­νί­ας που έχει συλ­λη­φθεί αφη­ρη­μέ­να με ση­μείο ανα­φο­ράς το Αγαθό, έξω από τη συ­γκυ­ρία και τους προσ­διο­ρι­σμούς της ...Μην ξε­χνά­με ότι η απαί­τη­ση των πολ­λών δεν είναι ηθικά αξιο­λο­γή­σι­μη τη στιγ­μη της κρί­σης. Οι πολ­λοί δεν οφεί­λουν να αλ­λά­ξουν τα πράγ­μα­τα αλλά αντί­θε­τα δεν μπο­ρούν παρά να τα αλ­λά­ξουν». [3]

*Η Σίσσυ Βε­λισ­σα­ρί­ου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

_____________________

Ση­μειώ­σεις
 
[1] Ακρι­βώς επει­δή η κοινή συ­νι­στά­με­νη των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων είναι «η προ­σο­μοί­ω­ση του κρά­τους στις λει­τουρ­γί­ες της αγο­ράς», κα­τα­λή­γου­με στο αντί­θε­το συ­μπέ­ρα­σμα από του Α. Λιά­κου, δηλ. ότι «ο κίν­δυ­νος [για την Αρι­στε­ρά] δεν είναι μόνον η ήττα, αλλά η εγκα­τά­λει­ψη …του πε­δί­ου με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων στον εχθρό … [που] του χα­ρί­ζει τε­ρά­στιο πλε­ο­νέ­κτη­μα» {«Ξα­να­πιά­νο­ντας τα κομ­μέ­να νή­μα­τα: Αρι­στε­ρά και Με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», Αυγή 18/11/12}. Η λέξη ‘με­ταρ­ρύθ­μι­ση’ είναι αδύ­να­τον να ανα­νοη­μα­το­δο­τη­θεί από την Αρι­στε­ρά εφό­σον ο ελ­λη­νι­κός αστι­σμός δο­μι­κά αδυ­να­τεί να δε­χθεί «αρι­στε­ρή» με­ταρ­ρύθ­μι­ση, πράγ­μα που άλ­λω­στε επι­χεί­ρη­σε η ΔΗΜΑΡ και η πα­ρά­τα­ξη της ΑΡΜΕ στα ΑΕΙ έχο­ντας ήδη κα­τα­λή­ξει να προ­σαρ­τη­θεί ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά από την ΝΔ.

[2] Ας θυ­μη­θού­με όμως πως για τις εκλο­γές των ορ­γά­νων διοί­κη­σης προ της ΑΔ επο­χής η συμ­με­το­χή όλων μας ήταν σχε­δόν 100%

[3] Δη­μή­τρης Τζα­να­κό­που­λος, «Από την επι­λο­γή στην ανα­γκαιό­τη­τα: βά­ζο­ντας την πο­λι­τι­κή στο τι­μό­νι», δική μου έμ­φα­ση σελ. 36. Θέ­σεις, 121, σελ 25-38.