Η βία, το κίνημα, η ατομική τρομοκρατία και η Αριστερά

1. Στις μέχρι στιγ­μής πε­ρι­πτώ­σεις οι στό­χοι ήταν σύμ­βο­λα και πρό­σω­πα είτε της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας (γρα­φεία της ΝΔ, αδερ­φός Κε­δί­κο­γλου) είτε της οι­κο­νο­μι­κής (Mall) είτε της δη­μο­σιο­γρα­φι­κής ελίτ (επι­θέ­σεις σε σπί­τια με­γα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φων). Αν και είναι προ­φα­νές ότι κερ­δι­σμέ­νη από την υπό­θε­ση τρο­μο­κρα­τία βγαί­νει η κυ­βέρ­νη­ση, η εύ­κο­λη ανα­ζή­τη­ση απα­ντή­σε­ων σε «σκο­τει­νά κέ­ντρα», παρά την υπαρ­κτή δράση πα­ρα­κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, πε­ρισ­σό­τε­ρο συ­σκο­τί­ζει τη συ­ζή­τη­ση: όχι μόνο με­τα­φέ­ρει στο πα­ρα­σκή­νιο τη βία που ασκεί εδώ και τρία χρό­νια το σύ­στη­μα στα λαϊκά στρώ­μα­τα, άλλα απο­συ­σχε­τί­ζει την πι­θα­νό­τη­τα ομά­δες ή ορ­γα­νώ­σεις που δρουν εκτός των πλαι­σί­ων του ορ­γα­νω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος να απα­ντή­σουν «εδώ και τώρα» με τρόπο που αυτές θε­ω­ρούν «δυ­να­μι­κό». Η «προ­βο­κα­το­ρο­λο­γία» μοι­ραία απο­δέ­χε­ται την κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση, όπου είναι φυ­σιο­λο­γι­κό να υπάρ­χει μια πρω­το­φα­νής «αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή», άν­θρω­ποι που δεν μπο­ρούν να αντι­με­τω­πί­σουν το κρύο, δε­κά­δες χι­λιά­δες άστε­γοι και χι­λιά­δες αυ­το­κτο­νί­ες, αλλά την ίδια στιγ­μή δεν υπάρ­χει κα­νέ­να έρει­σμα σε αυτή την κα­τά­στα­ση ώστε κά­ποια ομάδα να στο­χο­ποι­ή­σει κά­ποιο σύμ­βο­λο της εξου­σί­ας. Εύ­λο­γα έτσι η επί­θε­ση μπο­ρεί και πα­ρου­σιά­ζε­ται είτε σαν «επί­θε­ση στη δη­μο­κρα­τία» είτε σαν «δράση πα­ρα­κρα­τι­κών». Επι­πλέ­ον, η προ­βο­κα­το­ρο­λο­γία είναι ο πιο εύ­κο­λος τρό­πος ώστε να μη μπει κα­νείς στον κόπο να απα­ντή­σει στο γιατί ύστε­ρα από 2,5 χρό­νια  που έχουν με­σο­λα­βή­σει τε­ρά­στιες απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, εξε­γερ­σια­κά φαι­νό­με­να και η εκ­θε­τι­κή άνο­δος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, όχι μόνο δεν έχου­με κα­τα­φέ­ρει να υπε­ρα­σπι­στού­με τα στοι­χειώ­δη, αλλά βιώ­νου­με μια πρω­τό­γνω­ρη κοι­νω­νι­κή εξα­θλί­ω­ση και έναν ρα­γδαία ανα­πτυσ­σό­με­νο εκ­φα­σι­σμό.

2. Εν­νο­εί­ται ότι αυτό σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν δι­καιο­λο­γεί τους όποιους αυ­τό­κλη­τους «Ζορό», που κα­τα­φέρ­νουν το εντε­λώς ανά­πο­δο από αυτό που υπο­τί­θε­ται ότι θέ­λουν να πο­λε­μή­σουν. Πέραν της δε­δο­μέ­νης ιστο­ρι­κής απο­τυ­χί­ας της ατο­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, που οδή­γη­σε σε τρα­γι­κές ήττες ολό­κλη­ρα κι­νή­μα­τα στο πα­ρελ­θόν, είναι φα­νε­ρό ότι και σή­με­ρα θα απο­τε­λέ­σει σο­βα­ρό όπλο στη φα­ρέ­τρα «του νόμου και της τάξης» της κυ­βέρ­νη­σης ενά­ντια στο κί­νη­μα. Κρί­νο­ντας μά­λι­στα από τα απο­τε­λέ­σμα­τα του κλί­μα­τος των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών, με ερ­γα­λείο τα χτυ­πή­μα­τα των ομά­δων ατο­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρεί να στρι­μώ­ξει την Αρι­στε­ρά, βα­θαί­νο­ντας το με­τα­σχη­μα­τι­σμό του κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης. Η φόρ­μου­λα είναι απλή: η ιδε­ο­λο­γία της με­τα­πο­λί­τευ­σης, οι απερ­γί­ες, οι δια­δη­λώ­σεις, οι κα­τα­λή­ψεις, το άσυλο στα πα­νε­πι­στή­μια, οι μι­σθοί, τα επι­δό­μα­τα και ο συν­δι­κα­λι­σμός θα πα­ρου­σιά­ζο­νται θολά σαν ένα συ­νε­χές με την ατο­μι­κή τρο­μο­κρα­τία, θα δι­κά­ζο­νται νυ­χθη­με­ρόν στα ΜΜΕ γιατί τρό­πον τινά οπλί­ζουν τα χέρια των τρο­μο­κρα­τών, και θα ενο­χο­ποιού­νται όλα συλ­λή­βδην. Το μή­νυ­μα είναι σαφές: η Αρι­στε­ρά και τα συν­δι­κά­τα πρέ­πει να συμ­βά­λουν στη δια­τή­ρη­ση κλί­μα­τος κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης για να βγει η χώρα από την κρίση, δια­φο­ρε­τι­κά θα χρε­ω­θούν την έμ­με­ση υπο­κί­νη­ση τρο­μο­κρα­τι­κών πρά­ξε­ων ή την «πο­λί­τι­κή αυ­τουρ­γία» σε αυτές.

3. Σε αντί­θε­ση με όσους θε­ω­ρούν ότι η ατο­μι­κή τρο­μο­κρα­τία μπο­ρεί να απο­μο­νω­θεί από τις δυ­νά­μεις του  «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου», η ανά­πτυ­ξη της ατο­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας μάλ­λον θα είναι συμ­με­τρι­κή της υπο­χώ­ρη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της οπι­σθο­χώ­ρη­σης της  Αρι­στε­ράς. Όσο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά θα χά­νουν θέ­σεις από τον αντί­πα­λο, και όλο το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα αυτό συμ­βαί­νει, στο έδα­φος της από­γνω­σης και της απελ­πι­σί­ας και της δο­μι­κής κα­θη­με­ρι­νής βίας, τα φαι­νό­με­να ατο­μι­κής βίας και τρο­μο­κρα­τί­ας πι­θα­νό­τα­τα θα εντα­θούν. Με το να θε­ω­ρεί κα­νείς ότι με το να εντάσ­σε­ται σε «συ­νταγ­μα­τι­κά τόξα», ίσως έτσι ο αντί­πα­λος να εξευ­με­νι­στεί και να μειώ­σει την έντα­ση της επί­θε­σης, αφού έτσι θα του απο­δεί­ξου­με ότι εί­μα­στε στην ίδια πλευ­ρά, κα­τα­φέρ­νει τα εντε­λώς αντί­θε­τα απο­τε­λέ­σμα­τα. Όχι μόνο ο αντί­πα­λος εξα­γριώ­νε­ται, αφού βλέ­πει ότι απέ­να­ντί του έχει μια Αρι­στε­ρά εντε­λώς ευά­λω­τη στις πιέ­σεις του, αλλά δυ­στυ­χώς αφή­νο­νται εντε­λώς έκ­θε­τα πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά στις επι­θέ­σεις του τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα τα οποία δέ­χο­νται την πιο ανε­λέ­η­τη τα­ξι­κή επί­θε­ση. Και εκεί είναι που βρί­σκουν έδα­φος όλες οι αυ­τα­πά­τες και η μι­κρο­α­στι­κή ανυ­πο­μο­νη­σία για την ανά­πτυ­ξη της ατο­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας. Η Ιτα­λία του ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού του PCI και των Ερυ­θρών Τα­ξιαρ­χιών είναι το πιο τρα­γι­κό πα­ρά­δειγ­μα αυτής της πε­ρί­πτω­σης.
 
4. Τις τε­λευ­ταί­ες μέρες έχει απο­κα­λυ­φθεί πλή­ρως η υπο­κρι­σία και η επι­κιν­δυ­νό­τη­τα της θε­ω­ρί­ας των δύο άκρων και για ποιους λό­γους όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα και ΜΜΕ την έχουν φι­λο­τε­χνή­σει και την ανα­πα­ρά­γουν με επι­μέ­λεια τό­σους μήνες. Οι φα­ρι­σαί­οι τη­λε-ει­σαγ­γε­λείς που απαι­τούν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­τα­δι­κά­σει τη βία «απ' όπου κι αν προ­έρ­χε­ται» όταν πρό­κει­ται για την κα­τά­λη­ψη της villa amalias ή για τη φρα­στι­κή επί­θε­ση στον Κα­μί­νη, το­πο­θε­τώ­ντας θε­ω­ρη­τι­κά στο ένα άκρο την κι­νη­μα­τι­κή βία και στο άλλο τη φα­σι­στι­κή, δεν τόλ­μη­σαν στην πράξη να κά­νουν το ίδιο από τον Μι­χα­λο­λιά­κο, όταν βρέ­θη­καν 50 φυλ­λά­δια της συμ­μο­ρί­ας του στο σπίτι ενός φα­σί­στα που έσφα­ξε ένα με­τα­νά­στη γιατί… του έκλει­σε το δρόμο με το πο­δή­λα­το. Αντί­θε­τα, από τα κα­νά­λια που έστη­σαν δε­κά­δες πάνελ δι­κά­ζο­ντας για μέρες το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη villa amalias, δεν ακού­στη­κε ποτέ καν το όνομα της Χρυ­σής Αυγής και της σχέ­σης των δο­λο­φό­νων μαζί της. Δεν κα­τα­δί­κα­σαν ποτέ τους υπεύ­θυ­νους για τις χι­λιά­δες αυ­το­κτο­νί­ες απελ­πι­σμέ­νων αν­θρώ­πων, για τους δε­κά­δες χι­λιά­δες άστε­γους, για τα χι­λιά­δες πα­γω­μέ­να νοι­κο­κυ­ριά. Για αυ­τούς η υπε­ρά­σπι­ση της αδι­κί­ας βα­φτί­ζε­ται τάξη και νο­μι­μό­τη­τα ενώ η αντί­στα­ση σε αυτήν «άκρο». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα,  η άρ­χου­σα τάξη μέσω της θε­ω­ρί­ας των δύο άκρων έχει ξε­κά­θα­ρο στόχο να κρύ­ψει τη σύ­μπλευ­ση της ατζέ­ντας της κυ­βέρ­νη­σης με εκεί­νη της Χρυ­σής Αυγής και να ενο­χο­ποι­ή­σει την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα, έχο­ντας μά­λι­στα ήδη κερ­δί­σει πό­ντους σε αυτήν τη μάχη.

Όμως γι' αυτό ευ­θύ­νες βρί­σκο­νται και στη δική μας τη μεριά, και μά­λι­στα πολύ σο­βα­ρές. Πέρα από το κοι­νό­το­πο πια για πολλά κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «κα­τα­δι­κά­ζου­με τη βία απ' όπου κι αν προ­έρ­χε­ται», η προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας ενός νέου προ­φίλ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σαν «κόμ­μα­τος των νοι­κο­κυ­ραί­ων», η κα­τά­θε­ση δια­πι­στευ­τη­ρί­ων σε μια κυ­βέρ­νη­ση που πα­ρέ­χει κά­λυ­ψη στη νε­ο­να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρία, όχι μόνο δεν μας βγά­ζει από κά­ποια δύ­σκο­λη θέση, αλλά μας οδη­γεί σε ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη υπο­χώ­ρη­ση. Τη στιγ­μή που η κυ­βέρ­νη­ση και το κρά­τος οξύ­νουν την επί­θε­ση σε όλα τα επί­πε­δα, ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς νιώ­θει εντε­λώς ακά­λυ­πτος και ανυ­πε­ρά­σπι­στος απέ­να­ντι στους κάθε λογής «Μπου­μπού­κους», οι οποί­οι ενώ έχουν κα­τα­στρέ­ψει τα λαϊκά στρώ­μα­τα, ενώ είναι βου­τηγ­μέ­νοι στα σκάν­δα­λα, ενώ δεν έχουν καμία προ­ο­πτι­κή να προ­σφέ­ρουν στην κοι­νω­νία, έχουν το θρά­σος να κου­νά­νε το δά­κτυ­λο στην Αρι­στε­ρά, και οι εκ­πρό­σω­ποί μας να βρί­σκο­νται σε θέση μό­νι­μης άμυ­νας και απο­λο­γί­ας.

5. Είναι επι­τα­κτι­κό να αντι­στρέ­ψου­με αυτήν την κα­τά­στα­ση χθες, και αυτό είναι απο­λύ­τως εφι­κτό, δε­δο­μέ­νης της κα­τά­στα­σης και των «από πάνω» και των «από κάτω». Προ­ϋ­πό­θε­ση γι' αυτό όμως είναι η προ­σή­λω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μια γραμ­μή ρήξης, αφού εκεί βρί­σκε­ται η ρίζα της υπο­χώ­ρη­σης - και όχι σε κά­ποια επι­κοι­νω­νια­κή λάθη, που προ­φα­νώς και αυτά προ­κύ­πτουν κάτω από τη λυσ­σα­λέα επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης. Η αμ­φι­ση­μία της κε­ντρι­κής γραμ­μής για τα μνη­μό­νια, η προ­σπά­θεια εξο­μά­λυν­σης των σχέ­σε­ων με την Ε.Ε. και όλη η πο­λι­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τις εκλο­γές και ύστε­ρα σε μία «ηπιό­τε­ρη» γραμ­μή – όλα αυτά συν­δέ­ο­νται άρ­ρη­κτα με τις απα­ντή­σεις που δίνει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στα θέ­μα­τα της νο­μι­μό­τη­τας, της βίας, του κι­νή­μα­τος, και ούτω κα­θε­ξής. Από εκεί και πέρα, χρειά­ζε­ται διαρ­κώς να αντι­στρέ­φου­με και να ανα­πλαι­σιώ­νου­με την ατζέ­ντα που δια­μορ­φώ­νει η άρ­χου­σα τάξη, βά­ζο­ντας επι­θε­τι­κά στο επί­κε­ντρο το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα: τη βία της φτώ­χειας, της ανερ­γί­ας, του ερ­γα­σια­κού με­σαί­ω­να που δια­μορ­φώ­νει η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση. Εκεί δη­λα­δή που δε μπο­ρούν να απα­ντή­σουν, ούτε να «κα­τα­δι­κά­σουν» οι εκ­πρό­σω­ποι του κε­φα­λαί­ου. Χρειά­ζε­ται να δια­θέ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, στη­ριγ­μέ­νου σε μορ­φές αυ­το­ορ­γά­νω­σης στους χώ­ρους δου­λειάς και στις γει­το­νιές, αφού μόνο έτσι θα δια­μορ­φω­θούν οι ανα­γκαί­οι κοι­νω­νι­κοί όροι ανά­σχε­σης της επί­θε­σης.

Όμως και πάλι, αυτά μόνα τους θα συ­νι­στού­σαν υπεκ­φυ­γή, αφού εκτός του ότι τα μέ­τω­πα δεν μπο­ρού­με να τα επι­λέ­γου­με κατά το δο­κούν, η ατζέ­ντα «του νόμου και της τάξης» έχει κα­τα­στεί κε­ντρι­κή από την ίδια την άρ­χου­σα τάξη με στόχο τη συ­ντρι­βή του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Σε αυτόν τον «πό­λε­μο» η Δεξιά συ­σπει­ρώ­νει με εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κούς όρους το δικό της στρα­τό­πε­δο (αστι­κή τάξη, τρο­μαγ­μέ­να μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα, «λού­μπεν» ερ­γα­τι­κή τάξη) απέ­να­ντι στους πιο αδύ­να­μους της κοι­νω­νί­ας με τους πλέον εθνι­κι­στι­κούς και ρα­τσι­στι­κούς όρους, διεκ­δι­κώ­ντας την ηγε­μο­νία πλέον σε αυτά τα στρώ­μα­τα από τη Χρυσή Αυγή. Αντί­στρο­φα, εμείς πρέ­πει με πλήρη τα­ξι­κή αδιαλ­λα­ξία να συ­σπει­ρώ­σου­με, να κι­νη­το­ποι­ή­σου­με και να δώ­σου­με πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση στο «δικό μας κόσμο»: τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους άνερ­γους, τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους, τους φτω­χούς αγρό­τες, τη νε­ο­λαία. Όπως υπάρ­χει μία νοητή μαύρη γραμ­μή που συν­δέ­ει το αντί­πα­λο τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο και υπα­γο­ρεύ­ει την επί­θε­σή στους αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, έτσι και για το δικό μας τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο πρέ­πει να δια­μορ­φω­θεί μια νοητή κόκ­κι­νη γραμ­μή που να μπο­ρεί να ανα­γνω­ρί­ζει την επί­θε­ση σε αυ­τούς τους χώ­ρους ως τμήμα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, των πε­ρι­κο­πών στα νο­σο­κο­μεία, στις συ­ντά­ξεις, ώστε μέσα εκεί να μπο­ρεί να ανα­γνω­ρί­σουν τον εαυτό τους «οι από κάτω» και χωρίς καμία συμ­φι­λιω­τι­κή διά­θε­ση να τους υπε­ρα­σπι­στού­με ως τμήμα μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης.