Το πιο δύσκολο αντίο στον Κίμωνα

Είχε γεν­νη­θεί το 1985 και ήταν παιδί φτω­χής, λαϊ­κής οι­κο­γέ­νειας από την Νά­ου­σα. Με­γά­λω­σε με την μη­τέ­ρα του, με όλες τις δυ­σκο­λί­ες μιας μο­νο­γο­νεϊ­κής οι­κο­γέ­νειας με πε­νι­χρό ει­σό­δη­μα, καλ­λιερ­γώ­ντας όμως ένα σπά­νιο ήθος. Δύο χρό­νια μετά την εί­σο­δο του στην Ακα­δη­μία Εμπο­ρι­κού Ναυ­τι­κού στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, άφησε τα κα­ρά­βια και πέ­ρα­σε στο ΤΕΙ Αθή­νας στο τμήμα Το­πο­γρά­φων. Πρό­σφα­τα, πριν κα­τα­τα­γεί, είχε ολο­κλη­ρώ­σει τις σπου­δές του και πε­ρί­με­νε την ορ­κω­μο­σία του.

Από νεαρή ηλι­κία εντά­χθη­κε στην κομ­μου­νι­στι­κή αρι­στε­ρά, στην αρχή στην ΚΟΕ και από τις αρχές του 2012 στην ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΗ. Συμ­με­τεί­χε σε όλους τους με­γά­λους λαϊ­κούς και νε­ο­λαι­ί­στι­κους αγώ­νες. Στο κί­νη­μα ενά­ντια στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, στρα­τεύ­τη­κε ενερ­γά στο φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα και στους αγώ­νες για το άρθρο 16, όντας μέλος της Αρι­στε­ρής Ενό­τη­τας. Συμ­με­τεί­χε κα­θη­με­ρι­νά και αδιά­λει­πτα στους αντι­μνη­μο­νια­κούς αγώ­νες της τε­λευ­ταί­ας πε­ριό­δου, στις πλα­τεί­ες, στις πα­ρε­λά­σεις. Πάντα μπρο­στά, αν­θε­κτι­κός στα δα­κρυ­γό­να, με απλω­μέ­νο το χέρι στο δι­πλα­νό του. Ευαί­σθη­τος, λι­γο­μί­λη­τος, ερ­γα­τι­κός, απο­φα­σι­στι­κός. Όποιος τον γνώ­ρι­σε θα τον θυ­μά­ται για το ανε­ξά­ντλη­το φι­λό­τι­μό του, για την ευ­ρύ­χω­ρη καρ­διά του.

Η θλίψη είναι ανεί­πω­τη και τα ερω­τη­μα­τι­κά είναι με­γά­λα για τις συν­θή­κες που οδή­γη­σαν στην αυ­το­κτο­νία του. Του πε­ρίσ­σε­ψε η γεν­ναιό­τη­τα, του τέ­λειω­σε η ελ­πί­δα. Η κί­νη­ση απελ­πι­σί­ας ενός νέου αν­θρώ­που, ενός συ­ντρό­φου και αγω­νι­στή, μας γε­μί­ζει πόνο και οργή. Για τη θη­τεία που για τό­σους και τό­σους νέους είναι το τέρμα της ζωής τους. Για την κοι­νω­νι­κή και προ­σω­πι­κή από­γνω­ση που σκορ­πά ένα σύ­στη­μα που τρώει τα παι­διά του.

Κί­μω­να θα σε θυ­μό­μα­στε. Η ει­κό­να σου θα μεί­νει πάντα χα­ραγ­μέ­νη στο μυαλό και την καρ­διά μας, γιατί ήσουν πάντα μαζί μας. Χα­ρού­με­νος ή σκυ­θρω­πός, προ­βλη­μα­τι­σμέ­νος ή απο­φα­σι­σμέ­νος, ήσουν πάντα εκεί. Θα συ­νε­χί­σου­με τους αγώ­νες που ξε­κι­νή­σα­με μαζί. Για ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο. Για μια κοι­νω­νία όπως την ονει­ρευό­σουν.

Καλό τα­ξί­δι, σύ­ντρο­φε.