1. Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου είναι βαθιά χρεοκοπημένο. 2. Ο τραπεζικός τομέας στην Κύπρο είναι 9πλάσιος σε μέγεθος του κυπριακού ΑΕΠ.
3. Με τόσο μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα σε αυτά τα δύο (ΑΕΠ και μέγεθος τραπεζικού τομέα), ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτή η διάσωση των τραπεζών, αυτό θα σημάνει μια τεράστια αιμορραγία από την πραγματική οικονομία και απίστευτες θυσίες από τα λαϊκά στρώματα της Κύπρου επ’ αόριστον.
4. Σε μια παρόμοια κατάσταση βρέθηκε η Ισλανδία το 2007, μια χώρα εκτός Ε.Ε., μετά την κατάρρευση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας.
5. Το νόμισμα, ευρώ ή εθνικό νόμισμα, είναι 10τεύον ζήτημα έως παντελώς άσχετο. Το αν το χρέος των τραπεζών θα πληρωθεί σε ευρώ, σε ισλανδικές κορώνες ή σε κυπριακές λίρες δεν έχει καμιά σχέση με το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό δίλλημα και στις δυο πολύ όμοιες αυτές περιπτώσεις ήταν και είναι: αφήνουμε το τραπεζικό σύστημα να χρεοκοπήσει και τους μεγαλοκαταθέτες να χάσουν τα λεφτά «τους» ή το διασώζουμε, αναλαμβάνοντας τα χρέη των τραπεζών οι λαοί δια μέσου του δημόσιου χρέους;
6. Στην Ισλανδία ακολουθήθηκε, κάτω από την λαϊκή εξέγερση, η πρώτη λύση. Η «χώρα» φτώχυνε κατά πολύ, αλλά οι εργαζόμενοι της Ισλανδίας επιβίωσαν χωρίς να δουλεύουν για να πληρώνουν χρέη μια ζωή. Οι κύπριοι εργαζόμενοι βρίσκονται κάτω από το ίδιο δίλημμα: αν θέλουν αυτοί να επιβιώσουν, τότε θα πρέπει να πάψουν να δανείζονται για να σώσουν τον χρηματοπιστωτικό γίγαντα του νησιού αλλά να τον αφήσουν να πεθάνει και στη θέση του να μπει ένα κρατικό τραπεζικό σύστημα –νάνος, αντίστοιχο της πραγματικής κυπριακής οικονομίας. Το αν μια τέτοια απόφαση, θα σημάνει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (κάτι πιθανό αλλά όχι βέβαιο), είναι το τελευταίο που έχει σημασία αυτή τη στιγμή.
