Δεν έχουν διαβάσει το «Μανιφέστο»;

Με κάθε σεβασμό στους ιστορικούς της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος, που γνωρίζουν τα πράγματα δέκα φορές καλύτερα, προκύπτουν κάποιες παρατηρήσεις με αφορμή το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ. Που σε μεγάλο βαθμό αφορούν ολόκληρη την κοινωνία και όχι τα -πολύ- στενά πλαίσια του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα.

Σε μία στοιχειώδη ανάγνωση της πραγματικότητας, αποτελεί κοινό τόπο η ύπαρξη -άτυπης- κοινής αντιπολιτευτικής γραμμής κατά τού σεχταρισμού και της περιχαράκωσης της ηγεσίας του ΚΚΕ, αλλά και -οικειοθελούς- απομόνωσης του κόμματος από την κοινωνία και τα κινήματά της. Αντιπολιτευτική γραμμή τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και από άλλες αντικαπιταλιστικές αριστερές δυνάμεις. Όχι, όμως και από τα κόμματα εξουσίας, που σε κάθε ευκαιρία διατυπώνουν φράσεις-μανιέρες περί σεβασμού στις σταθερές απόψεις του ΚΚΕ. Μήπως, όμως, το κομμάτι τού πολιτικού συστήματος που εκπροσωπούν τα κόμματα εξουσίας (και έχει βουλιάξει όχι στον πάτο, αλλά στον απόπατο της θάλασσας), δηλώνει σεβασμό στο ΚΚΕ μπροστά στον φόβο πιθανής αλλαγής στην σταθερή «γραμμή του»; Μιας αλλαγής που θα μπορούσε, για παράδειγμα, να δώσει έμφαση στις συνεργασίες από τα κάτω;

Από την άποψη ότι τα Κ.Κ. στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο, ιστορικά, ήταν ριζωμένα μέσα στις κοινωνίες και τα κινήματα. Είτε αυτά αφορούσαν εργατικά κινήματα είτε φεμινιστικά κ.λπ. Το «Μανιφέστο», στα τελευταία σημεία του, κάνει λόγο για συσπειρωτικές δράσεις και συνεργασίες των κομμουνιστών. Συγκεκριμένα, ο Μαρξ με τον Ένγκελς γράφουν: «…Οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση… Οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών… ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ…».

Σε επίπεδο ηγεσίας στο ΚΚΕ, όμως, βλέπαμε μέχρι σήμερα την επιλογή συμμαχιών μόνο με δικά του δημιουργήματα (ΜΑΣ, ΠΑΜΕ, κ.λπ.). Ένα είδος πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση δηλαδή. Αλλά ακόμα και οι ψηφοφόροι (πλην του σκληρού πυρήνα που ζει με τον μύθο τού ΚΚΕ -ασχέτως αν ο μύθος δεν βοηθάει στο να γράψουμε ιστορία) δείχνουν να εγκαταλείπουν αυτές τις απόψεις. Το ΚΚΕ ακολουθεί τη λογική της συρρίκνωσης: τόσο σε επίπεδο εκλογικού αποτελέσματος όσο και, κυρίως, στη σύνδεσή του με την κοινωνία. Οπότε, εν τέλει, μπαίνει το ερώτημα: η μέχρι πρότινος ηγεσία του ΚΚΕ, με τις πρακτικές και τις πολιτικές που ακολούθησε όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε ποιον βαθμό εξέφραζε και εκπροσωπούσε ένα κίνημα ανατροπής και λαϊκής συσπείρωσης, όπως είναι το κομμουνιστικό; Τυπικά, λόγω του ότι πρόκειται για Κ.Κ., η απάντηση είναι θετική, ότι το έκανε. Αλλά το ερώτημα, στη βαθύτερη ανάλυσή του, παραμένει και χρειάζεται να απαντηθεί.