Δεν έχουν διαβάσει το «Μανιφέστο»;

Με κάθε σε­βα­σμό στους ιστο­ρι­κούς της Αρι­στε­ράς και του Κομ­μου­νι­στι­κού Κι­νή­μα­τος, που γνω­ρί­ζουν τα πράγ­μα­τα δέκα φορές κα­λύ­τε­ρα, προ­κύ­πτουν κά­ποιες πα­ρα­τη­ρή­σεις με αφορ­μή το 19ο συ­νέ­δριο του ΚΚΕ. Που σε με­γά­λο βαθμό αφο­ρούν ολό­κλη­ρη την κοι­νω­νία και όχι τα -πο­λύ- στενά πλαί­σια του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.

Σε μία στοι­χειώ­δη ανά­γνω­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, απο­τε­λεί κοινό τόπο η ύπαρ­ξη -άτυ­πης- κοι­νής αντι­πο­λι­τευ­τι­κής γραμ­μής κατά τού σε­χτα­ρι­σμού και της πε­ρι­χα­ρά­κω­σης της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ, αλλά και -οι­κειο­θε­λούς- απο­μό­νω­σης του κόμ­μα­τος από την κοι­νω­νία και τα κι­νή­μα­τά της. Αντι­πο­λι­τευ­τι­κή γραμ­μή τόσο από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, όσο και από άλλες αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις. Όχι, όμως και από τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας, που σε κάθε ευ­και­ρία δια­τυ­πώ­νουν φρά­σεις-μα­νιέ­ρες περί σε­βα­σμού στις στα­θε­ρές από­ψεις του ΚΚΕ. Μήπως, όμως, το κομ­μά­τι τού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που εκ­προ­σω­πούν τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας (και έχει βου­λιά­ξει όχι στον πάτο, αλλά στον από­πα­το της θά­λασ­σας), δη­λώ­νει σε­βα­σμό στο ΚΚΕ μπρο­στά στον φόβο πι­θα­νής αλ­λα­γής στην στα­θε­ρή «γραμ­μή του»; Μιας αλ­λα­γής που θα μπο­ρού­σε, για πα­ρά­δειγ­μα, να δώσει έμ­φα­ση στις συ­νερ­γα­σί­ες από τα κάτω;

Από την άποψη ότι τα Κ.Κ. στην Ευ­ρώ­πη και πα­ντού στον κόσμο, ιστο­ρι­κά, ήταν ρι­ζω­μέ­να μέσα στις κοι­νω­νί­ες και τα κι­νή­μα­τα. Είτε αυτά αφο­ρού­σαν ερ­γα­τι­κά κι­νή­μα­τα είτε φε­μι­νι­στι­κά κ.λπ. Το «Μα­νι­φέ­στο», στα τε­λευ­ταία ση­μεία του, κάνει λόγο για συ­σπει­ρω­τι­κές δρά­σεις και συ­νερ­γα­σί­ες των κομ­μου­νι­στών. Συ­γκε­κρι­μέ­να, ο Μαρξ με τον Έν­γκελς γρά­φουν: «…Οι κομ­μου­νι­στές υπο­στη­ρί­ζουν πα­ντού κάθε επα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα ενά­ντια στην υπάρ­χου­σα κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση… Οι κομ­μου­νι­στές ερ­γά­ζο­νται πα­ντού για τη σύν­δε­ση και τη συ­νεν­νό­η­ση των δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των όλων των χωρών… ΠΡΟ­ΛΕ­ΤΑ­ΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩ­ΘΕΙ­ΤΕ…».

Σε επί­πε­δο ηγε­σί­ας στο ΚΚΕ, όμως, βλέ­πα­με μέχρι σή­με­ρα την επι­λο­γή συμ­μα­χιών μόνο με δικά του δη­μιουρ­γή­μα­τα (ΜΑΣ, ΠΑΜΕ, κ.λπ.). Ένα είδος πο­λι­τι­κής για εσω­τε­ρι­κή κα­τα­νά­λω­ση δη­λα­δή. Αλλά ακόμα και οι ψη­φο­φό­ροι (πλην του σκλη­ρού πυ­ρή­να που ζει με τον μύθο τού ΚΚΕ -ασχέ­τως αν ο μύθος δεν βοη­θά­ει στο να γρά­ψου­με ιστο­ρία) δεί­χνουν να εγκα­τα­λεί­πουν αυτές τις από­ψεις. Το ΚΚΕ ακο­λου­θεί τη λο­γι­κή της συρ­ρί­κνω­σης: τόσο σε επί­πε­δο εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος όσο και, κυ­ρί­ως, στη σύν­δε­σή του με την κοι­νω­νία. Οπότε, εν τέλει, μπαί­νει το ερώ­τη­μα: η μέχρι πρό­τι­νος ηγε­σία του ΚΚΕ, με τις πρα­κτι­κές και τις πο­λι­τι­κές που ακο­λού­θη­σε όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια, σε ποιον βαθμό εξέ­φρα­ζε και εκ­προ­σω­πού­σε ένα κί­νη­μα ανα­τρο­πής και λαϊ­κής συ­σπεί­ρω­σης, όπως είναι το κομ­μου­νι­στι­κό; Τυ­πι­κά, λόγω του ότι πρό­κει­ται για Κ.Κ., η απά­ντη­ση είναι θε­τι­κή, ότι το έκανε. Αλλά το ερώ­τη­μα, στη βα­θύ­τε­ρη ανά­λυ­σή του, πα­ρα­μέ­νει και χρειά­ζε­ται να απα­ντη­θεί.