Οι εκπαιδευτικοί ως εργαζόμενοι και το δημόσιο σχολείο ως κοινωνικό δικαίωμα ήταν δεδομένο ότι δεν θα ξέφευγαν από την κλίνη των Μνημονίων. Τα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα και η αναμενόμενη συκοφαντική εκστρατεία για το διασυρμό μας ως “τεμπέληδων”, “ανώμαλων” και “ανεπαρκών”, έρχονται για να διαλύσουν ότι έχει απομείνει από το δημόσιο σχολείο.
Βασικός στόχος του Υπουργείου, εκτός των νέων μειώσεων και καταργήσεων σχολείων που φέρνει ο πολυνόμος, είναι η απελευθέρωση των απολύσεων και στο χώρο μας, για να φτάσει τον “στόχο” των 150.000 απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων ως το 2015. Με δύο τρόπους:
α. τους τεχνητά «υπεράριθμους» που θα προκύψουν μέσω της αύξησης του ωραρίου, της περαιτέρω μείωσης σχολείων και τμημάτων, της αλλαγής του ωρολόγιου προγράμματος, της αυθαίρετης μείωσης οργανικών θέσεων
β. τους δήθεν «επίορκους», με την εξοντωτική εφαρμογή του νέου Πειθαρχικού Δικαίου για τους δημοσίους υπαλλήλους, με το οποίο καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας και μέσω του οποίου κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας, γιατί επιδείξαμε «ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας». Βλέπε τις περιπτώσεις των συναδέλφων Αχείμαστου (Ηλεία) και Γκουλιώνη (Λάρισα) που διώκονται για νομικές αντιδικίες (!) με ιδιώτες ή γιατί συμμετείχαν σε διαδηλώσεις!
Το Υπουργείο τράβηξε τη σκανδάλη μία ημέρα πριν κλείσουμε για τις διακοπές του Πάσχα κι εκτελεί συμβόλαιο εξόντωσης -όχι μόνο των εκπαιδευτικών. Είναι χαρακτηριστικές οι υποχρεωτικές μετακινήσεις σε όλη την Ελλάδα (έχει κατατεθεί Προεδρικό Διάταγμα στο νομοπαρασκευαστικό τμήμα του ΣτΕ). Θα κάνουν τους δασκάλους σαν τους περιπλανώμενους φαντάρους και μάλιστα χωρίς καμιά δαπάνη για το δημόσιο και χωρίς προοπτική να οργανώσουμε κάπου σταθερά τη ζωή μας. Μέσα από αυτήν την διαδικασία,, διαλύοντας μέχρι και οικογένειες, ελπίζουν σε παραιτήσεις!
Πρέπει να τονίσουμε ότι ακόμα μια φορά τα επιμέρους μέτρα (υποχρεωτικές μετακινήσεις ανά την επικράτεια χωρίς δαπάνη για το δημόσιο, ωράριο) δεν αφορούν απλά μια...“συντεχνία”. Για παράδειγμα, πέραν του ότι το ωράριο στα ελληνικά σχολεία είναι όσο και στα ευρωπαϊκά, η αύξησή του σημαίνει ότι οι 13.000 συνάδελφοι αναπληρωτές δεν θα διοριστούν ποτέ ξανά και οι 5.000 “υπεράριθμοι” μόνιμοι θα χάσουν τις θέσεις τους. Όλοι αυτοί θα προστεθούν στην συνολική ανεργία -που κονταίνει τους μισθούς όλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι απολύσεις και μειώσεις στο Δημόσιο ψηφίστηκαν ταυτόχρονα με την μείωση του μισθού στα 420 ευρώ για τους άνεργους!
Άλλωστε, ποιος έχει ωφεληθεί από τα τελευταία τρία χρόνια που περίπου ένας στους πέντε εκπαιδευτικούς έφυγαν απ' τα σχολεία, οι μισθοί μειώθηκαν έως και 45%, έγινε ο πρώτος γύρος “συγχωνεύσεων” 1000 περίπου σχολείων και η δημόσια χρηματοδότηση έπεσε κάθετα περίπου 50%; Προφανώς ούτε μαθητές και γονείς, ούτε και κανένας άλλος εργαζόμενος. Αντίθετα, οι μισθοί έπεσαν για όλους κάνοντας τις ευκαιρίες σπουδών για τα παιδιά των φτωχών ακόμη λιγότερες (π.χ. μείωση εισακτέων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ 3,5%). Τώρα, οι λιγότεροι δάσκαλοι, μαζί με το ανακοινωμένο δεύτερο κύμα καταργήσεων σχολείων και τις μειούμενες δαπάνες, θα μετατρέψουν τις τάξεις σε σαρδελοκούτια και θα αυξήσουν κι άλλο τη σχολική αποτυχία.
Μήνυμα μάχης τα αποτελέσματα των εκλογών για την ΟΛΜΕ
Οι εκλογές για την Ομοσπονδία αποκτούν τεράστια σημασία σε αυτή τη συγκυρία. Με τους υπάρχοντες συσχετισμούς στην ΟΛΜΕ, μπαίνουν εμπόδια στην οργάνωση οποιασδήποτε απάντησης στην ιστορικών διαστάσεων επίθεση. Αυτό αποτυπώθηκε και στην τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ., το οποίο συγκλήθηκε εκτάκτως μέσα στις διακοπές, προκειμένου να υπάρξει εισήγηση προς τις ΕΛΜΕ για κινητοποιήσεις με το άνοιγμα των σχολείων και, δυστυχώς, μετά από μια διαδικασία 7 ωρών, δεν υπήρξε τίποτα συγκεκριμένο με ευθύνη των ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ αλλά και του ΠΑΜΕ.
Όμως, σε 51 από τις 89 ΕΛΜΕ έχουν διεξαχθεί ήδη οι εκλογές. Καταγράφεται αύξηση της συμμετοχής κατά 10% και εντυπωσιακή άνοδος του ψηφοδελτίου των ΣΥΝΕΚ (στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ) κατά 33 επιπλέον αντιπροσώπους, ενώ μικρότερη αυξητική τάση εμφανίζουν και οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις. Η ΔΑΚΕ, αντίθετα, εμφανίζεται στάσιμη και η ΠΑΣΚ είναι πια κλινικά νεκρή σε επίπεδο εκλογικής επιρροής. Η ενίσχυση της Αριστεράς στο Συνέδριο του καλοκαιριού θα είναι κρίσιμη στη συνέχεια, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε ως τότε. Πάντως ο κλάδος συσπειρώνεται γύρω από την αριστερά και παρότι αυτό έχει εκλογικά χαρακτηριστικά είναι σαφές μήνυμα μάχης. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στην αριστερά ενισχύονται κυρίως οι ΣΥΝΕΚ και οι Παρεμβάσεις που έχουν κρατήσει την πιο μαχητική στάση τα προηγούμενα χρόνια.
Τι να κάνουμε
Παρά την απροθυμία των ηγεσιών, αναμένεται ότι κάτω από την πίεση των δραματικών εξελίξεων η ΟΛΜΕ θα εισηγηθεί τελικά ένα πρόγραμμα δράσης, αρχικά με απεργία την πρώτη μέρα των πανελλαδικών και δυνατότητα κλιμάκωσης στη συνέχεια.
Από τη δική μας πλευρά θεωρούμε κεντρικά τα εξής σημεία.
1. Η απάντηση στην δυσπιστία του κόσμου για τις αποσπασματικές “τουφεκιές στον αέρα”:απεργία διαρκείας τώρα. Άλλωστε, οι συνάδελφοι αναπληρωτές δεν θα υπάρχουν τον...Σεπτέμβρη! Οι όροι για την απεργία (μαζικότητα των Γ.Σ., συμπαράσταση από άλλους κλάδους και κοινωνία) μπορούν να χτιστούν στην πορεία της, όπως γίνεται συνήθως με έναν τέτοιο αγώνα.
2. Για να μπορέσει να αποτελέσει μια απεργία διαρκείας σημείο αναφοράς όλων των χτυπημένων από τα Μνημόνια στρωμάτων, θα πρέπει τα βασικά της αιτήματα να μην είναι συντεχνιακά, αλλά ευρύτερα πολιτικά: ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου για τους φτωχούς, κάτω τα Μνημόνια και οι Κυβερνήσεις τους. Αυτός είναι κι ο βασικός τρόπος, μαζί με την ίδια την κινητοποίηση ενός λίγο-πολύ αδρανούς κλάδου, να αντιμετωπιστεί και η εκστρατεία λάσπης των ΜΜΕ.
3. Η επεξεργασία κοινών σχεδιασμών από όσες δυνάμεις συμφωνούν στα παραπάνω, είναι απαραίτητη για να υπερβούμε το σαμποτάζ των κυβερνητικών παρατάξεων.
4. Οποιαδήποτε απεργιακή κίνηση πραγματικά απειλητική για το σύστημα αντιμετωπίζεται πια με επιστράτευση (ΠΟΕ-ΟΤΑ, ναυτεργάτες, ΜΜΜ). Η απόφαση για συλλογική αγνόηση πιθανής επιστράτευσης μιας πετυχημένης απεργίας, είναι εκ των ων ουκ άνευ πλέον. Η μαζικότητα της κινητοποίησης, αλλά κι η σαφής τοποθέτηση της Αριστεράς και η πολιτική κάλυψη σε περίπτωση νέων διώξεων είναι βασικά προαπαιτούμενα. Μόνο έτσι θα τεθεί στο κέντρο της μάχης το πραγματικό διακύβευμα,που είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.
5. Είναι όμως ρεαλιστικό να προσδοκάμε ότι μπορούμε να νικήσουμε; Η κυβέρνηση παρότι δείχνει αμετακίνητη στην πολιτική της απέχει πολύ από το να είναι οδοστρωτήρας. Μια κυβέρνηση που βασίζεται μόνο στην ηττοπάθεια και την τρομοκράτηση του κόσμου δε μπορεί να θεωρηθεί σταθερή κυβέρνηση. Σε μια κατάσταση όπου η κρίση βαθαίνει, περιθώρια για παροχές δεν υπάρχουν και το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι κάθε φορά ένα νέο επαχθές μνημόνιο σίγουρα η δύναμή της έχει να κάνει με την κατάσταση του στρατοπέδου του αντιπάλου. Αντί λοιπόν να συζητάμε μόνο για το πώς θα επιτεθεί η κυβέρνηση στην απεργία μας ας συζητήσουμε πως η αποφασιστικότητα για τη μάχη θα απλωθεί σε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα. Μια απεργία σίγουρα στην αρχή θα συναντήσει δυσκολίες στο ξεδίπλωμα της δυναμικής της. Μόλις αυτό όμως συμβεί και αρχίζει να παίρνει μαζικά χαρακτηριστικά θα αγκαλιαστεί από την κοινωνία ως μια μάχη που μπορεί να νικήσει. Και τότε η συσσωρευμένη οργή μετά από 3 χρόνια μνημονίων, το καζάνι που βράζει, θα έχει βρει διέξοδο. Και οι μέρες της τρικομματικής συγκυβέρνησης θα είναι τότε πραγματικά μετρημένες.
