Συμβολή της Αριστερής Πλατφόρμας προς το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥ­ΤΕ­ΡΟ ΚΥΜΑ ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΔΕΥ­ΤΕ­ΡΟ ΚΥΜΑ ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗΣ ΜΠΟ­ΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑ­ΡΑΙ­ΤΗ­ΤΗ ΟΡΜΗ ΣΤΟ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕ­ΓΑ­ΛΟ ΑΛΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΡ­ΡΟΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΜ­ΒΟ­ΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑ­ΖΩ­Ο­ΓΟ­ΝΗ­ΣΗ ΤΟΥ ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΟΥ ΛΑΪ­ΚΟΥ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΟΣ

1) ΧΡΕΙΑ­ΖΟ­ΜΑ­ΣΤΑΝ ΜΕ­ΓΑ­ΛΥ­ΤΕ­ΡΗ ΠΡΟ­Ε­ΤΟΙ­ΜΑ­ΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΡΥ­ΤΙ­ΚΟ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙΟ

ΠΡΟ­ΣΠΑ­ΘΕΙΑ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙ­ΞΟ­Ο­ΤΗ­ΤΕΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙΟ ΙΣΤΟ­ΡΙ­ΚΗΣ ΤΟΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ

Ένα τόσο ση­μα­ντι­κό Συ­νέ­δριο όπως το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –ΕΚΜ, το οποίο γί­νε­ται σε μια τόσο κρί­σι­μη στιγ­μή για τον ίδιο το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και σε μια από τις πιο κρί­σι­μες πε­ριό­δους για τον τόπο, θα χρεια­ζό­ταν με­γα­λύ­τε­ρη προ­ε­τοι­μα­σία, κα­λύ­τε­ρο σχε­δια­σμό, άνεση χρό­νου για την επε­ξερ­γα­σία και συ­ζή­τη­ση των επί­μα­χων ζη­τη­μά­των και δια­σφά­λι­ση της ου­σια­στι­κό­τε­ρης συμ­με­το­χής των μελών και ορ­γα­νώ­σε­ων του φορέα στις Συ­νε­δρια­κές δια­δι­κα­σί­ες και απο­φά­σεις.

Η από­φα­ση για τη διε­ξα­γω­γή του Ιδρυ­τι­κού Συ­νε­δρί­ου χωρίς όλες τις ως άνω προ­ϋ­πο­θέ­σεις συ­νι­στά ένα με­γά­λο έλ­λειμ­μα.

Η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, παρά τις αντι­ξο­ό­τη­τες αυτές, κα­τα­θέ­τει τις ιδιαί­τε­ρες από­ψεις της και θα κάνει ό,τι είναι δυ­να­τόν και για την όσο το δυ­να­τόν πιο επι­τυ­χή έκ­βα­ση του Συ­νε­δρί­ου, για το καλό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της Αρι­στε­ράς και του τόπου.

2) ΟΧΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙΟ ΕΣΩ­ΤΕ­ΡΙ­ΚΩΝ ΣΚΟ­ΠΙ­ΜΟ­ΤΗ­ΤΩΝ

ΘΕ­ΛΟΥ­ΜΕ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙΟ ΤΩΝ ΠΛΑ­ΤΙΩΝ ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΩΝ ΛΑΪ­ΚΩΝ ΣΤΡΩ­ΜΑ­ΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟ­Ο­ΔΕΥ­ΤΙ­ΚΗΣ ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗΣ

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­τε­λεί μια εσω­τε­ρι­κή και εσω­στρε­φή δια­δι­κα­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δεν διε­ξά­γε­ται για να υπη­ρε­τή­σει εσω­κομ­μα­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες ούτε για την αντι­με­τώ­πι­ση εσω­κομ­μα­τι­κών «αντι­πά­λων» ή το ξε­κα­θά­ρι­σμα εσω­κομ­μα­τι­κών λο­γα­ρια­σμών.

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρά τις ανε­πάρ­κειες σε χρόνο και προ­ε­τοι­μα­σία, μπο­ρεί και πρέ­πει να ανα­δει­χθεί σε ένα με­γά­λο εξω­στρε­φές πο­λι­τι­κό γε­γο­νός, να «τα­ρά­ξει τα νερά» της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής της χώρας και να εξε­λι­χθεί σε υπό­θε­ση της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας για μια με­γά­λη προ­ο­δευ­τι­κή ανα­τρο­πή.

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να κα­τα­στεί μια κο­ρυ­φαία στιγ­μή στην αλ­λη­λέν­δε­τη προ­σπά­θεια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να συμ­βάλ­λει από τη μία στην ανα­ζω­ο­γό­νη­ση του κοι­νω­νι­κού πε­δί­ου, στην αντε­πί­θε­ση της κοι­νω­νί­ας και στην ανά­πτυ­ξη με­γά­λων ενω­τι­κών κοι­νω­νι­κών τα­ξι­κών αγώ­νων και από την άλλη στην προ­σπά­θεια του να προ­ω­θή­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα που θα αλ­λά­ξει τη μοίρα αυτού του τόπου με γε­νι­κό­τε­ρες επι­δρά­σεις στην πε­ριο­χή και την Ευ­ρώ­πη.

Οι θέ­σεις για το Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κυ­ρί­ως οι τε­λι­κές απο­φά­σεις του μπο­ρούν να σφρα­γί­σουν το μέλ­λον όλης της Αρι­στε­ράς και κυ­ρί­ως το μέλ­λον του τόπου και να θέ­σουν τις βά­σεις για τη συ­γκρό­τη­ση ενός πρω­τό­τυ­που αρι­στε­ρού Κομ­μα­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος, στο οποίο η δη­μο­κρα­τι­κό­τη­τα, η πο­λυ­τα­σι­κό­τη­τα, η γνή­σια συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η ου­σια­στι­κή συμ­με­το­χή των μελών στις απο­φά­σεις και εις βάθος συ­ζή­τη­ση πάνω σε δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις, θα μπο­ρούν να συ­νυ­πάρ­χουν με την ενιαία ει­κό­να, τη συ­νο­χή, τον πλήρη σε­βα­σμό στις συλ­λο­γι­κές πλειο­ψη­φι­κές απο­φά­σεις και την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα στη δράση του Κόμ­μα­τος.

3) ΔΕΝ ΘΕ­ΛΟΥ­ΜΕ ΑΠΟ­ΦΑ­ΣΕΙΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ «ΕΣΩ­ΚΟΜ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΗ ΧΡΗΣΗ» ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟ­ΣΤΑ­ΣΗ ΤΟΥ ΕΣΩ­ΚΟΜ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΟΜ­ΜΑ­ΤΟΣ

Ει­δι­κό­τε­ρα σε σχέση με τις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ , πα­ρου­σιά­ζε­ται το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα όλο και πιο συχνά το φαι­νό­με­νο ηγε­τι­κά κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να δια­τυ­πώ­νουν δη­μό­σια και επι­λε­κτι­κά ως από­ψεις του κόμ­μα­τος και όχι ως προ­σω­πι­κή άποψη, πολύ δια­φο­ρε­τι­κές θέ­σεις από τις επε­ξερ­γα­σμέ­νες και συλ­λο­γι­κά απο­φα­σι­σμέ­νες θέ­σεις του κόμ­μα­τος, όπως αυτές λαμ­βά­νο­νται στα κε­ντρι­κά όρ­γα­να και Σώ­μα­τα του Κόμ­μα­τος.

Όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο δί­νε­ται η εντύ­πω­ση ότι υπάρ­χουν δύο ειδών θέ­σεις του κόμ­μα­τος, εκεί­νες που χρη­σι­μο­ποιού­νται για "εσω­τε­ρι­κή κομ­μα­τι­κή χρήση" και εκεί­νες που επι­λε­κτι­κά και κατά θέμα είναι "κα­τάλ­λη­λες" για να εκ­φω­νού­νται δη­μό­σια, ανά­λο­γα με την πε­ρί­στα­ση και τα ακρο­α­τή­ρια.

Το κόμμα που θέ­λου­με να δια­μορ­φώ­σου­με είναι ένα δη­μο­κρα­τι­κό και πο­λυ­τα­σι­κό κόμμα και ως τέ­τοιο επι­τρέ­πει την ελεύ­θε­ρη και δη­μό­σια δια­τύ­πω­ση της προ­σω­πι­κής γνώ­μης , πάντα φυ­σι­κά με σε­βα­σμό στις απο­φά­σεις της πλειο­ψη­φί­ας και λαμ­βά­νο­ντας υπόψη τις συν­θή­κες και τις συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ρι­στά­σεις. Όταν όμως κρί­νε­ται ανα­γκαίο να κα­τα­τε­θεί μια άποψη που δεν είναι θέση του κόμ­μα­τος, οφεί­λε­ται να το­νί­ζε­ται ευ­διά­κρι­τα ο προ­σω­πι­κός της χα­ρα­κτή­ρας και να δια­τυ­πώ­νε­ται , ταυ­τό­χρο­να, η συλ­λο­γι­κή θέση του κόμ­μα­τος.

Δεν έχει κα­νέ­να νόημα να ακο­λου­θού­νται επί­πο­νες και χρο­νο­βό­ρες εσω­κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, Κε­ντρι­κές Επι­τρο­πές, Γραμ­μα­τεί­ες, Συν­δια­σκέ­ψεις και τώρα Συ­νέ­δριο για να κα­τα­λή­γου­με σε απο­φά­σεις που λαμ­βά­νο­νται για λό­γους εσω­κομ­μα­τι­κών ισορ­ρο­πιών και αφο­ρούν μόνο τα μέλη του κόμ­μα­τος, των οποί­ων οι θέ­σεις δεν εκ­φω­νού­νται ή αλ­λοιώ­νο­νται ή εκ­φω­νού­νται "μισές", ενώ σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις δια­τυ­πώ­νο­νται εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά ή και αντί­θε­τα πράγ­μα­τα απ’ όσα έχουν απο­φα­σι­στεί.

Ακόμα χει­ρό­τε­ρα, πρέ­πει να επι­ση­μαν­θούν ως άκρως αρ­νη­τι­κά φαι­νό­με­να ανά­λη­ψης ση­μα­ντι­κών πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών και κι­νή­σε­ων ερή­μην των συλ­λο­γι­κών ορ­γά­νων και με πλήρη άγνοια των τε­λευ­ταί­ων, που στέ­κο­νται αμή­χα­να προ τε­τε­λε­σμέ­νων γε­γο­νό­των.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όχι μόνο πρέ­πει να απο­φύ­γει αλλά και να κα­τα­πο­λε­μή­σει με όλες του τις δυ­νά­μεις και σε όλα τα επί­πε­δα τυ­πι­κά φαι­νό­με­να που έχουν εμ­φα­νι­σθεί σε αντι­πο­λι­τευ­τι­κά κόμ­μα­τα , ιδίως του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κλί­μα­τος, τα οποία όσο προ­σέγ­γι­ζαν την κυ­βέρ­νη­ση τόσο υπο­βαθ­μι­ζό­ταν το κόμμα και με­γά­λω­νε η από­στα­ση ανά­με­σα στο τε­λευ­ταίο, τα συλ­λο­γι­κά του όρ­γα­να ,τις συλ­λο­γι­κές του απο­φά­σεις και τη δη­μό­σια δια­χεί­ρι­ση της πο­λι­τι­κής του κόμ­μα­τος.

Αυτήν την ώρα όλα τα μέλη και στε­λέ­χη του κόμ­μα­τος, όλα τα συλ­λο­γι­κά σώ­μα­τα και συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να του σε όλα τα επί­πε­δα και το ίδιο το Συ­νέ­δριο , οφεί­λουν να υπε­ρα­σπι­στούν την απο­τε­λε­σμα­τι­κή και στην πράξη δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία του κόμ­μα­τος, την προ­ά­σπι­ση των απο­φά­σε­ων του κόμ­μα­τος και την ενιαία δια­τύ­πω­ση της πο­λι­τι­κής του τόσο στις εσω­κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες όσο και στη δη­μό­σια πα­ρου­σία του.

4) ΙΔΡΥ­ΤΙ­ΚΟ ΣΥ­ΝΕ­ΔΡΙΟ ΤΟΜΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΠΟ­ΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕ­ΓΑ­ΛΟ ΔΙΠΛΟ ΑΛΜΑ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο πρέ­πει να ανα­δει­χθεί σε με­γά­λη ευ­και­ρία προ­κει­μέ­νου να προ­χω­ρή­σει ένα δεύ­τε­ρο κύμα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ένα πε­ρί­που χρόνο μετά τις εκλο­γές, μπο­ρεί και πρέ­πει να ξε­κολ­λή­σει από τα πο­σο­στά που κα­τέ­γρα­ψε σε αυτές, μπο­ρεί να ανα­κτή­σει την πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία, να απο­κτή­σει ξανά την ηγε­μο­νία στην πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κή σκα­κιέ­ρα και πρώτα απ΄όλα μέσα στο λαό και να κα­τα­κτή­σει μια νέα πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή, εν μέσω νέας ανά­πτυ­ξης των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών αγώ­νων.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να επι­τύ­χει όλα τα πα­ρα­πά­νω στην κα­τεύ­θυν­ση μιας με­γά­λης προ­ο­δευ­τι­κής ανα­τρο­πής στη ζωή της χώρας, χρειά­ζε­ται να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ο ίδιος μια δη­μιουρ­γι­κή ανα­τρο­πή μέσα από τη συ­νέ­χεια της πο­ρεί­ας του.

Το συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα πρέ­πει να είναι μια από «τα ίδια». Δεν θα πρέ­πει να συ­νε­χί­σει την «πε­πα­τη­μέ­νη».

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να ανα­δεί­ξει και να χα­ρά­ξει εκεί­νες τις νέες πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις που θα ανοί­ξουν τα «φτερά» του Κόμ­μα­τος να επι­τύ­χει ένα ταυ­τό­χρο­νο διπλό άλμα.

Ένα άλμα στη συμ­βο­λή του για την εκ νέου αφύ­πνι­ση του κοι­νω­νι­κού πε­δί­ου, στην ανα­ζω­ο­γό­νη­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και στην ανά­πτυ­ξη ενός με­γά­λου ενω­τι­κού ερ­γα­τι­κού – λαϊ­κού κι­νή­μα­τος στο ύψος της ανά­γκης μιας προ­ο­δευ­τι­κής ανα­τρο­πής στην πο­ρεία της χώρας με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα.

Ένα νέο άλμα στη δυ­να­μι­κή και επιρ­ροή του κόμ­μα­τος, που θα του προσ­δώ­σει ένα άνετο πο­λι­τι­κό προ­βά­δι­σμα και μια και­νούρ­για πο­λι­τι­κή πρω­το­κα­θε­δρία, η οποία θα δώσει και τη χα­ρι­στι­κή βολή στο παλιό αστι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό και στις «αρι­στε­ρές» εφε­δρεί­ες του.

Αυτά τα νέα άλ­μα­τα στη δυ­να­μι­κή και τη κι­νη­μα­τι­κή συμ­βο­λή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι απεί­ρως πιο δύ­σκο­λα από το «πέ­ταγ­μα» του Κόμ­μα­τος σε ρόλο αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­σης και απαι­τούν για να υλο­ποι­η­θούν με­γά­λες τομές στην πο­λι­τι­κή του Κόμ­μα­τος, με­γά­λη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, τι­τά­νια πο­λι­τι­κή θέ­λη­ση, ακλό­νη­τη ρι­ζο­σπα­στι­κό­τη­τα και πεί­σμο­να σι­δε­ρέ­νια συ­νέ­πεια, στα­θε­ρό­τη­τα, προ­κει­μέ­νου να αντα­πε­ξέλ­θου­με στις συ­γκρού­σεις και τις επι­θέ­σεις του κα­τε­στη­μέ­νου, οι οποί­ες για να μα­ταιώ­σουν την κυ­βερ­νη­τι­κή προ­ο­πτι­κή της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, θα κα­τα­στούν απεί­ρως πιο σφο­δρές έως λυσ­σώ­δεις, ενώ δεν πρέ­πει να απο­κλεί­ου­με τη χρήση ακραί­ων αντι­δη­μο­κρα­τι­κών μέσων και σκο­τει­νών με­θο­δεύ­σε­ων.

Ήδη εδώ και αρ­κε­τό διά­στη­μα βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη και διαρ­κώς κλι­μα­κώ­νε­ται μια απρο­κά­λυ­πτη επι­χεί­ρη­ση βα­θιάς αντι­δη­μο­κρα­τι­κής εκτρο­πής και ακύ­ρω­σης ακόμα και των πιο στοι­χειω­δών πλευ­ρών της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, με απο­τέ­λε­σμα να έχει κα­τα­στεί πε­ρί­που «κου­ρε­λό­χαρ­το» το Σύ­νταγ­μα, η Βουλή να έχει εκ­μη­δε­νι­στεί, τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα να είναι ανύ­παρ­κτα, με τη σα­τρα­πεία της ερ­γο­δο­σί­ας να είναι από­λυ­τη στους τό­πους ερ­γα­σί­ας, οι βαθιά συ­ντη­ρη­τι­κές και επι­θε­τι­κά αυ­ταρ­χι­κές πο­λι­τι­κές να εξα­πλώ­νο­νται σε όλα τα πεδία, πα­ρέ­χο­ντας κά­λυ­ψη στη φα­σι­στι­κή-νε­ο­να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα και επιρ­ροή, ενώ τα ΜΑΤ, οι δι­κα­στι­κές απα­γο­ρεύ­σεις και όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο οι κα­τα­σταλ­τι­κές και τώρα προ­λη­πτι­κές (βλ. κα­θη­γη­τές) επι­στρα­τεύ­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων να γί­νο­νται κα­νό­νας, δί­νο­ντας μια ει­κό­να στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης των ερ­γα­σια­κών χώρων και σχέ­σε­ων.

5) ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥ­ΤΕ­ΡΟ ΚΥΜΑ ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

ΚΑ­ΤΑ­ΠΟ­ΛΕ­ΜΗ­ΣΗ ΚΑΘΕ ΕΝ­ΔΕ­ΧΟ­ΜΕ­ΝΗΣ ΤΑΣΗΣ ΑΝΑ­ΔΙ­ΠΛΩ­ΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΕ­ΤΑ­ΣΕ­ΩΝ ΣΥ­ΣΤΗ­ΜΙ­ΚΗΣ «ΥΠΕΥ­ΘΥ­ΝΟ­ΤΗ­ΤΑΣ»

Για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το ανα­γκαίο διπλό άλμα στην πο­ρεία του, στην κα­τεύ­θυν­ση της προ­ο­δευ­τι­κής ανα­τρο­πής και της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, χρειά­ζε­ται ο ίδιος μια νέα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση, η οποία με τη σειρά της θα δώσει ώθηση σε μια νέα πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή με­τα­τό­πι­ση της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Δεν είναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που πρέ­πει να «χαθεί» μέσα στις συγ­χύ­σεις, τις αντι­φά­σεις και την απροσ­διο­ρι­στία ση­μα­ντι­κών κοι­νω­νι­κών τμη­μά­των που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται και δυ­σφο­ρούν με τη μνη­μο­νια­κή λε­η­λα­σία, αλλά αντι­θέ­τως οφεί­λει να ηγη­θεί πρω­το­πο­ρια­κά μιας προ­σπά­θειας για να υπάρ­ξουν κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις και κι­νη­το­ποι­ή­σεις και συ­νε­κτι­κές πο­λι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις στη βάση μιας εναλ­λα­κτι­κής προ­ο­δευ­τι­κής και σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής της κοι­νω­νί­ας.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πρό­κει­ται να κερ­δί­σει πε­ρισ­σό­τε­ρη «αξιο­πι­στία» και «εμπι­στο­σύ­νη», που την έχει από­λυ­τη ανά­γκη για την ενί­σχυ­ση της επιρ­ρο­ής του, με μια εν­δε­χό­με­νη πο­ρεία ανα­δί­πλω­σης και συ­στη­μι­κής «υπευ­θυ­νό­τη­τας», στρογ­γυ­λεύ­ο­ντας τις αιχ­μές των θέ­σε­ων του, λειαί­νο­ντας τις οξεί­ες γω­νί­ες της τα­κτι­κής του, κρα­τώ­ντας απο­στά­σεις από «δύ­σκο­λους» κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες, δια­λε­γό­με­νος με κέ­ντρα εξου­σί­ας που πρέ­πει να αμ­φι­σβη­τη­θούν και ακο­λου­θώ­ντας την πα­ρα­δο­σια­κή ολι­σθη­ρή πο­ρεία που ακο­λού­θη­σαν κατά και­ρούς οι διά­φο­ρες εκ­δο­χές αξιω­μα­τι­κών αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων στη χώρα μας.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να ενι­σχύ­σει την αξιο­πι­στία του μέσα στα πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα, να κερ­δί­σει την εμπι­στο­σύ­νη της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και να κα­τα­κτή­σει την ηγε­μο­νία στη συ­γκρό­τη­ση ενός πλα­τιού αρι­στε­ρού με­τώ­που και σε μια πλα­τιά κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία της ερ­γα­τι­κής τάξης, των μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των στις πό­λεις και την ύπαι­θρο και του κό­σμου της δια­νό­η­σης και του πο­λι­τι­σμού, μόνο αν επι­δεί­ξει αξιο­πι­στία στο ρι­ζο­σπα­στι­σμό του και την ανα­τρε­πτι­κή του κα­τεύ­θυν­ση και εμπνεύ­σει εμπι­στο­σύ­νη για τη συ­νέ­πεια του, τη στα­θε­ρό­τη­τα του, την ικα­νό­τη­τα του να δίνει δύ­σκο­λες μάχες, την αντο­χή του στις πιέ­σεις του κα­τε­στη­μέ­νου και την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά του.

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο μπο­ρεί να γίνει το Συ­νέ­δριο τομής για το δεύ­τε­ρο κύμα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μιας δεύ­τε­ρης ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης με όρους τα­ξι­κούς, ερ­γα­τι­κούς, λαϊ­κούς, κοι­νω­νι­κούς , οι οποί­οι να πα­τά­νε γερά, προ­ω­θη­τι­κά και τολ­μη­ρά στο έδα­φος των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ανα­γκών στους χώ­ρους δου­λειάς, στους κλά­δους, στις γει­το­νιές, τους δή­μους, στα σχο­λεία, στο χώρο της υγεί­ας, στους ερ­γα­ζό­με­νους του ιδιω­τι­κού και δη­μό­σιου τομέα, στους άνερ­γους νέους και με­γα­λύ­τε­ρης ηλι­κί­ας.

6) ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΗ, ΠΡΟ­ΓΡΑΜ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΗ, ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΙΔΕ­Ο­ΛΟ­ΓΙ­ΚΗ ΡΙ­ΖΟ­ΣΠΑ­ΣΤΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗ

Η από­λυ­τα ανα­γκαία δεύ­τε­ρη ώθηση ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται ένα ου­σια­στι­κό σχε­δια­σμό και θα πρέ­πει να αγκα­λιά­σει όλους τους το­μείς και τις δρά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές του, τις προ­γραμ­μα­τι­κές του επε­ξερ­γα­σί­ες, την κι­νη­μα­τι­κή του πα­ρέμ­βα­ση, τις Κομ­μα­τι­κές του λει­τουρ­γί­ες, ακόμα και τις ιδε­ο­λο­γι­κές του βά­σεις.

Σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει σε κάθε πε­ρί­πτω­ση να εγκα­τα­λεί­ψει ένα πνεύ­μα άμυ­νας και απο­λο­γί­ας, που συχνά εμ­φα­νί­ζει και να πε­ρά­σει σε μια με­γά­λη δη­μιουρ­γι­κή πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση με τεκ­μη­ρί­ω­ση, επι­χει­ρή­μα­τα, αυ­το­πε­ποί­θη­ση, και μα­χη­τι­κό πνεύ­μα, η οποία πέραν των άλλων προ­ϋ­πο­θέ­τει μαζί με ένα νέο πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, ένα κα­τάλ­λη­λο σχε­δια­σμό και μια ου­σια­στι­κό­τε­ρη συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια και με­λέ­τη.

Είναι αδια­νό­η­το οι δυ­νά­μεις του κα­τε­στη­μέ­νου να δια­τη­ρούν την πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία, να δια­μορ­φώ­νουν την ατζέ­ντα των δη­μο­σί­ων συ­ζη­τή­σε­ων και αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων ακόμα και των θε­μά­των που δεν επι­τρέ­πε­ται να συ­ζη­τού­νται ή όταν συ­ζη­τού­νται η Αρι­στε­ρά να παίρ­νει «υπα­γο­ρευ­μέ­νες» θέ­σεις που δεν θί­γουν ου­σια­στι­κά την κυ­ρί­αρ­χη αντί­λη­ψη, ιδιαί­τε­ρα σε θέ­μα­τα που αφο­ρούν το λε­γό­με­νο «ευ­ρω­παϊ­κό όραμα ή ιδε­ώ­δες».

Η νέα πο­λι­τι­κή αντε­πί­θε­ση που πρέ­πει να ανα­λά­βει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να αμ­φι­σβη­τή­σει την κυ­ρί­αρ­χη θε­μα­το­λο­γία, να ανα­δει­κνύ­ει τις δικές του θε­μα­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες και να αμ­φι­σβη­τή­σει την κε­ντρι­κό­τη­τα των αστι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης, πρώτα απ’ όλα των τη­λε­ο­πτι­κών, προ­βάλ­λο­ντας ένα εναλ­λα­κτι­κό θε­σμι­κό πλαί­σιο δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης και ενη­μέ­ρω­σης.

Σε κι­νη­μα­τι­κό επί­πε­δο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να κάνει μια με­γά­λη στρο­φή για να ανα­κα­λύ­ψει εκ νέου και σε με­γα­λύ­τε­ρο βάθος το τα­ξι­κό, ερ­γα­σια­κό και κοι­νω­νι­κό πεδίο. Χρεια­ζό­μα­στε μια με­γά­λη στρο­φή του Κόμ­μα­τος σε όλα τα επί­πε­δα από τα κε­ντρι­κά του στε­λέ­χη μέχρι και την τε­λευ­ταία ορ­γά­νω­ση και όλα τα μέλη του φορέα στην κοι­νω­νία, τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα και πρώτα απ’ όλα τους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους.

Δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει κοι­νω­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση για υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα χωρίς την πα­ρου­σία και ισχυ­ρή πα­ρέμ­βα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει σω­μα­τείο και συν­δι­κά­το στο οποίο να μην δρα­στη­ριο­ποιού­νται δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει κοι­νω­νι­κός και ερ­γα­σια­κός χώρος που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τα στε­λέ­χη, τα μέλη και οι φίλοι του δεν εν­θαρ­ρύ­νουν την ανά­δει­ξη των προ­βλη­μά­των και την αγω­νι­στι­κή διεκ­δί­κη­ση τους.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι δυ­να­τόν σε πε­ριό­δους λε­η­λα­σί­ας και εκτρο­πής σαν αυτές που δια­νύ­ου­με να εμ­φα­νί­ζε­ται σε ορι­σμέ­νες καί­ριες στιγ­μές «τα­λα­ντευό­με­νος» ή ακόμα χει­ρό­τε­ρα ως «κυα­νό­κρα­νος» απέ­να­ντι σε κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες που έχουν δί­καια αι­τή­μα­τα. Αντί­θε­τα ο ρόλος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι ρόλος «πα­ρα­τη­ρη­τή» ή έξω­θεν «σχο­λια­στή» των κοι­νω­νι­κών αντι­δρά­σε­ων και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων, κάτω από την πίεση των κυ­ρί­αρ­χων μέσων ενη­μέ­ρω­σης, αλλά ρόλος ου­σια­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης για τη στή­ρι­ξη των αγώ­νων και για να απο­κτούν ου­σια­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο, εναλ­λα­κτι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και να κα­τα­κτούν την ευ­ρύ­τε­ρη δυ­να­τή κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα.

Αμε­τά­θε­τος άμε­σος στό­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυτή ιδιαί­τε­ρα τη φάση είναι η ανα­ζω­ο­γό­νη­ση σε τα­ξι­κή κα­τεύ­θυν­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος , η ανά­πτυ­ξη με­γά­λων ενω­τι­κών τα­ξι­κών αγώ­νων και η ανύ­ψω­ση τους σε ένα με­γά­λο ενω­τι­κό πο­λι­τι­κό ερ­γα­τι­κό – λαϊκό κί­νη­μα προ­ο­δευ­τι­κής ανα­τρο­πής για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και για την υλο­ποί­η­ση του ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος της.

Σε ΠΡΟ­ΓΡΑΜ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΟ ΕΠΙ­ΠΕ­ΔΟ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να απε­μπλα­κεί από μια ιδιό­μορ­φη στα­σι­μό­τη­τα στην προ­γραμ­μα­τι­κή του εναλ­λα­κτι­κή κα­τεύ­θυν­ση που προ­σο­μοιά­ζει με ακι­νη­σία ή «black out».

Αντί­θε­τα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να κα­τα­στεί προ­γραμ­μα­τι­κά πιο αξιό­πι­στος, φε­ρέγ­γυος, διεισ­δυ­τι­κός και απο­δε­κτός από το λαό, πρέ­πει να γίνει αυ­θε­ντι­κά πιο εναλ­λα­κτι­κός με κοι­νω­νι­κούς λαϊ­κούς όρους, να ανα­κό­ψει κάθε τάση προ­γραμ­μα­τι­κής ανα­δί­πλω­σης και «στρογ­γυ­λέ­μα­τος», να εγκα­τα­λεί­ψει εν­δε­χό­με­νες «φο­βι­κές» εμ­μο­νές για επι­θέ­σεις του κα­τε­στη­μέ­νου και να προ­χω­ρή­σει σε μια νέα προ­γραμ­μα­τι­κή αντε­πί­θε­ση εφ’ όλης της ύλης και σε όλα τα μέ­τω­πα.

Προς αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να κα­τα­στή­σει πιο συ­νε­κτι­κή και πιο τεκ­μη­ριω­μέ­νη την κε­ντρι­κή εναλ­λα­κτι­κή του πρό­τα­ση, θέ­το­ντας σε ένα ενιαίο σχέ­διο, χωρίς τε­μα­χι­σμούς και δια­κο­πές, ένα πει­στι­κό δρόμο απαλ­λα­γής από τρόι­κα και μνη­μό­νια, ο οποί­ος θα ακο­λου­θη­θεί μέχρι τέ­λους, χωρίς ανα­στο­λές και εκ­βια­σμούς για την πα­ρα­μο­νή στο ευρώ. Ταυ­τό­χρο­να, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει αμέ­σως μετά το Συ­νέ­δριο να συν­δέ­σει αυτή την κε­ντρι­κή, συ­νε­κτι­κή, χωρίς αντι­φά­σεις και εξαρ­τή­σεις από τρί­τους, πρό­τα­ση με εξει­δι­κευ­μέ­νη και συ­γκε­κρι­μέ­νη ρι­ζο­σπα­στι­κή προ­γραμ­μα­τι­κή επε­ξερ­γα­σία σε όλους τους το­μείς και σε ανοι­χτό διά­λο­γο με τους εν­δια­φε­ρό­με­νους.

Η ορ­γα­νω­μέ­νη και σχε­δια­σμέ­νη ανά­λη­ψη από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μιας νέας κε­ντρι­κής και στους επι­μέ­ρους το­μείς πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής εκ­στρα­τεί­ας τολ­μη­ρής προ­γραμ­μα­τι­κής εμ­βά­θυν­σης και επάρ­κειας σε νέα ρι­ζο­σπα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, θα θα προσ­δώ­σει ώθηση στην επαφή και την κα­τά­κτη­ση σχέ­σε­ων εμπι­στο­σύ­νης και κι­νη­το­ποί­η­σης με πολύ πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα.

Σε ΚΟΜ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΟ ΕΠΙ­ΠΕ­ΔΟ ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται ρι­ζι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση και επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμό. Θε­με­λιώ­δες κα­τευ­θύν­σεις είναι να κα­τα­κτή­σει όλο το Κόμμα μια πραγ­μα­τι­κά νέα συλ­λο­γι­κή λει­τουρ­γία σε όλα τα επί­πε­δα, μια αλη­θι­νή και στην πράξη συμ­με­το­χή στις απο­φά­σεις και μια ικα­νό­τη­τα εξω­στρε­φούς κοι­νω­νι­κής πα­ρου­σί­ας και κι­νη­μα­τι­κής δρά­σης σε όλα τα επί­πε­δα.

Είναι αδια­νό­η­το να μι­λά­με για την ανά­πτυ­ξη κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και να μην κι­νη­το­ποιού­νται πρω­το­πό­ρα, αντί­θε­τα συχνά να απου­σιά­ζουν, στους αγώ­νες, όλα τα μέλη και κυ­ρί­ως πρώτα από όλα και τα στε­λέ­χη, ιδιαί­τε­ρα τα ανώ­τε­ρα, του Κόμ­μα­τος. Είναι εξορ­γι­στι­κό να μι­λά­με για συμ­με­το­χή και την ίδια ώρα οι πο­λι­τι­κές κι­νή­σεις να είναι συχνά νω­χε­λι­κές, βρα­δυ­κί­νη­τες και ανε­νερ­γές σε πο­λι­τι­κή δράση στο χώρο τους ή ακόμα χει­ρό­τε­ρα να έχουν μέλη στα χαρ­τιά, που εμ­φα­νί­ζο­νται μόνο στις ψη­φο­φο­ρί­ες για την εκλο­γή ορ­γά­νων και σε Συ­νε­δρί­ων.

Δεν μπο­ρού­με να μι­λά­με για νέα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας και προ­ο­δευ­τι­κή ανα­τρο­πή χωρίς ένα κόμμα ρι­ζο­σπα­στι­κό, χωρίς ένα κόμμα εμπρο­σθο­φυ­λα­κή, ένα κόμμα αφο­σιω­μέ­νων αγω­νι­στών, ένα κόμμα πρω­το­πό­ρων και όχι ένα κόμμα που καμιά φορά κιν­δυ­νεύ­ουν λει­τουρ­γί­ες του να πε­ριο­ρί­ζο­νται στην ανά­δει­ξη εσω­τε­ρι­κών συ­σχε­τι­σμών, στην επι­βε­βαί­ω­ση και ανα­πα­ρα­γω­γή της όποιας ηγε­σί­ας, κόμμα γρα­φειο­κρα­τι­κό και μι­κρο­ε­ξου­σί­ας.

Το ιδρυ­τι­κό Συ­νέ­δριο οφεί­λει να απο­σα­φη­νί­σει πλή­ρως τις κα­τευ­θύν­σεις για ένα Κόμμα με δρα­στή­ρια μέλη και στε­λέ­χη ικανά για θυ­σί­ες, κόμμα μά­χι­μο ερ­γα­λείο, άξιο να φέρει σε πέρας τη με­γά­λη σύ­γκρου­ση που έχου­με μπρο­στά μας και ικανό να διευ­θύ­νει μια πο­ρεία προ­ο­δευ­τι­κής και σο­σια­λι­στι­κής ανα­γέν­νη­σης της χώρας και της κοι­νω­νί­ας.

7. ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕ­ΡΙΟ­ΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΠΡΕ­ΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕ­ΜΠΛΑ­ΚΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΥΩ­ΠΙ­ΚΟ ΕΥ­ΡΩ­ΚΕ­ΝΤΡΙ­ΣΜΟ

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς για να στη­ρί­ξει μια νέα προ­ο­δευ­τι­κή πο­λι­τι­κή σο­σια­λι­στι­κού ορί­ζο­ντα με δια­γρα­φή χρέ­ους, χωρίς τρόι­κα, μνη­μό­νια και δα­νεια­κές συμ­βά­σεις, σε σύ­γκρου­ση με την ευ­ρω­ζώ­νη αλλά και την ΕΕ. Για να στη­ρί­ξει, επί­σης, μια πο­λι­τι­κά ανε­ξάρ­τη­τη πο­ρεία υπε­ρά­σπι­σης και δια­σφά­λι­σης των νό­μι­μων δι­καιω­μά­των της, χρειά­ζε­ται να ανα­ζη­τή­σει μια νέα θέση στην πε­ριο­χή μας και τον κόσμο.

Με δύο λόγια η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς χρειά­ζε­ται να προ­ω­θή­σει τολ­μη­ρά μια νέα πρω­τό­τυ­πη, πο­λυ­διά­στα­τη και ρι­ζο­σπα­στι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και πο­λι­τι­κή διε­θνών οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων, μα­κριά από τα μέχρι τώρα αστι­κά δόγ­μα­τα, χωρίς τις οποί­ες είναι αδύ­να­τη μια νέα προ­ο­δευ­τι­κή διέ­ξο­δος και πο­ρεία.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να συμ­βάλ­λει κα­θο­ρι­στι­κά σε αυτή τη ζω­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να αντι­τα­χθεί σε βάθος στις πο­λι­τι­κές του «ανή­κο­μεν εις τη Δύση», που μέσα στην πα­ρού­σα κρίση έχουν με­τα­τρέ­ψει ανοι­χτά τη χώρα σε «δο­ρυ­φό­ρο» των ΗΠΑ και της Γερ­μα­νι­κής Ευ­ρώ­πης και συχνά την κα­τα­στούν παί­γνιο και θύμα των με­τα­ξύ τους ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, ενώ ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να απαλ­λα­γεί στην πράξη από ένα ιδιό­μορ­φο και μυω­πι­κό «ευ­ρω­κε­ντρι­σμό» που συχνά πε­ριο­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά στη Δυτ. Ευ­ρώ­πη και στον εξω­ραϊ­σμό της.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ιδιαί­τε­ρα σε μια νέα πε­ρί­ο­δο που η ΕΕ βρί­σκε­ται σε κρίση, γί­νε­ται όλο και πιο απω­θη­τι­κή στους λαούς, δια­λύ­ει ότι έχει απο­μεί­νει από τις κοι­νω­νι­κές-ερ­γα­σια­κές κα­τα­κτή­σεις και ακο­λου­θεί μια πο­ρεία διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κής υπο­βάθ­μι­σης και πα­ρακ­μής, σε μια πε­ρί­ο­δο, επί­σης, που οι ΗΠΑ βλέ­πουν να απο­δυ­να­μώ­νε­ται και να κλο­νί­ζε­ται η με­τα­ψυ­χρο­πο­λε­μι­κή τους μο­νο­κρα­το­ρία ενώ ο πο­λι­τι­κός και οι­κο­νο­μι­κός χάρ­της του πλα­νή­τη και εν μέρει της πε­ριο­χής μας, μαζί με τους αντί­στοι­χους πο­λι­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς συ­σχε­τι­σμούς, αλ­λά­ζουν συ­νε­χώς, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να ανα­προ­σα­να­το­λί­σει τους εξω­τε­ρι­κούς του πο­λι­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς του ορί­ζο­ντες.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να αντι­λη­φθεί στην πράξη ότι η Ελ­λά­δα είναι, ταυ­τό­χρο­να, χώρα των Βαλ­κα­νί­ων, μια με­σο­γεια­κή χώρα, χώρα που πε­ρι­βρέ­χε­ται από την ίδια θά­λασ­σα με τις ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες της Β. Αφρι­κής, χώρα της Νο­τιο­αν. Με­σο­γεί­ου που γειτ­νιά­ζει με το Μεσο- Ανα­το­λι­κό και Αρα­βι­κό βάθος, χώρα που είναι κοντά στην Κε­ντρι­κή Ασία.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λει να αντι­λη­φθεί ότι ο κό­σμος στον οποίο κα­θό­ρι­ζε τις τύχες του μόνον οι ΗΠΑ ή οι ΗΠΑ με «πα­ρα­στά­τη» τη Γερ­μα­νι­κή ΕΕ, έχει αρ­χί­σει να γί­νε­ται πα­ρελ­θόν, ενώ νέες με­γά­λες και φι­λό­δο­ξες δυ­νά­μεις έχουν αρ­χί­σει να ανα­δύ­ο­νται, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές τις χώρες των λε­γό­με­νων Brics.

Κάτω από αυτό το νέο πρί­σμα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως Αρι­στε­ρά οφεί­λει να μην πε­ριο­ρί­ζει τις σχέ­σεις του μόνο με ορι­σμέ­να τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς των χωρών της ΕΕ, αλλά να ανα­πτύ­ξει ισχυ­ρούς δε­σμούς με όλες τις αρι­στε­ρές προ­ο­δευ­τι­κές δυ­νά­μεις στον πλα­νή­τη και πρώτα απ’ όλα στα Βαλ­κά­νια, τη Με­σό­γειο – Β. Αφρι­κή, τη Μ. Ανα­το­λή, την κε­ντρι­κή Ασία αλλά και τη μα­κρι­νή, σε πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό ανα­βρα­σμό, Λατ. Αμε­ρι­κή.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ταυ­τό­χρο­να, πρέ­πει να ανα­ζη­τή­σει από τώρα δυ­να­τό­τη­τες ανά­πτυ­ξης πο­λι­τι­κών και προ­ο­πτι­κά οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων με χώρες και κυ­βερ­νή­σεις ιδιαί­τε­ρα των ως άνω πε­ριο­χών και των BRICS.

Στοι­χειώ­δης πο­λι­τι­κός ρε­α­λι­σμός επι­βάλ­λει σε μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς να ξε­κι­νή­σει την όποια ανα­ζή­τη­ση διε­θνών ερει­σμά­των από μια θε­με­λιώ­δη πα­ρα­δο­χή: ότι μετά τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ και τη στρο­φή της Κίνας δεν υπάρ­χουν, σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα, στρα­τη­γι­κοί σύμ­μα­χοι με­γά­λης ισχύ­ος για μια αυ­ρια­νή αρι­στε­ρή- ερ­γα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, η οποία θα θε­λή­σει να αλ­λά­ξει και όχι να δια­χει­ρι­στεί το υπάρ­χον σύ­στη­μα. Υπάρ­χουν μόνο συ­γκρουό­με­να οι­κο­νο­μι­κά και γε­ω­πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα με­τα­ξύ εδραιω­μέ­νων και ανα­δυό­με­νων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, αντι­θέ­σεις που μπο­ρεί να ανοί­ξουν κά­ποια πα­ρά­θυ­ρα ευ­και­ρί­ας για τα­κτι­κούς ελιγ­μούς και πρό­σκαι­ρους, σχε­τι­κά ευ­νοϊ­κούς συμ­βι­βα­σμούς στις μα­χό­με­νες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις.

Από την άλλη πλευ­ρά, η ανά­δυ­ση νέων κέ­ντρων οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής ισχύ­ος στην Άπω Ανα­το­λή, τη Νότια Ασία και τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή δη­μιουρ­γεί δυ­να­τό­τη­τες ανα­ζή­τη­σης εναλ­λα­κτι­κών στη­ριγ­μά­των στην προ­ο­πτι­κή μιας λαϊ­κής, δη­μο­κρα­τι­κής ανα­τρο­πής στην Ελ­λά­δα, έστω κι αν θα πρό­κει­ται για πρό­σκαι­ρες, ετε­ρο­βα­ρείς συμ­μα­χί­ες, οι οποί­ες προ­φα­νώς θα έχουν το τί­μη­μά τους.

Χτυ­πη­τό πα­ρά­δειγ­μα απο­τε­λεί η ανά­δυ­ση των λε­γό­με­νων BRICS- Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βρα­ζι­λία, Νότια Αφρι­κή- που αντι­στοι­χούν στο 40% του πα­γκό­σμιου πλη­θυ­σμού και στο 17% του πα­γκό­σμιου εμπο­ρί­ου. Την πε­ρα­σμέ­νη εβδο­μά­δα, οι πέντε αυτές με­γά­λες χώρες πραγ­μα­το­ποί­η­σαν σύ­νο­δο κο­ρυ­φής στο Ντέρ­μπαν της Νό­τιας Αφρι­κής, όπου απο­φά­σι­σαν να δη­μιουρ­γή­σουν κοινή, ανα­πτυ­ξια­κή τρά­πε­ζα, με κε­φά­λαια της τάξης των 50 δις.

Υπάρ­χουν εναλ­λα­κτι­κές δυ­να­τό­τη­τες δι­με­ρών συμ­φω­νιών, σε αμοι­βαία επω­φε­λή βάση, με χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα. Ανά­λο­γες συμ­φω­νί­ες μπο­ρούν να σχε­δια­στούν με χώρες όπως η Ινδία και η Βρα­ζι­λία- από τους πα­γκό­σμιους πρω­τα­θλη­τές στην πα­ρα­γω­γή γε­νό­ση­μων φαρ­μά­κων- θα μπο­ρού­σαν να εξα­σφα­λί­σουν μια ρι­ζο­σπα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση της Ελ­λά­δας φθηνά, αξιό­πι­στα φάρ­μα­κα τη δύ­σκο­λη με­τα­βα­τι­κή πε­ρί­ο­δο. Η πολύ ση­μα­ντι­κή από­φα­ση της Ιν­δί­ας, στις αρχές της βδο­μά­δας, να αγνο­ή­σει τις πιέ­σεις της Novartis και άλλων πο­λυ­ε­θνι­κών ανα­φο­ρι­κά με τα «πνευ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα» στο χώρο του φαρ­μά­κου διευ­ρύ­νει σο­βα­ρά αυτές τις δυ­να­τό­τη­τες.

Σε αντί­θε­ση με τις αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις του «ανή­κο­μεν εις την Δύσιν», που ακο­λου­θούν δου­λι­κά τις επι­λο­γές Ουά­σιγ­κτον και Βρυ­ξελ­λών, αυ­ξά­νο­ντας την ενερ­γεια­κή εξάρ­τη­ση της Ελ­λά­δας από Τουρ­κία και Ισ­ρα­ήλ, μια ρι­ζο­σπα­στι­κή, αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση θα διέ­θε­τε με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια δια­φο­ρο­ποί­η­σης των πηγών ενερ­γεια­κού ανε­φο­δια­σμού. Ακόμη και η Τουρ­κία, μια χώρα- μέλος του ΝΑΤΟ και στρα­τη­γι­κός σύμ­μα­χος των Αμε­ρι­κα­νών στη Μέση Ανα­το­λή, αγνο­εί τις κυ­ρώ­σεις Ουά­σιγ­κτον και Βρυ­ξελ­λών και συ­νε­χί­ζει να προ­μη­θεύ­ε­ται από την Τε­χε­ρά­νη το 20% των ανα­γκών της σε φυ­σι­κό αέριο. Μια κυ­ρί­αρ­χη και ανε­ξάρ­τη­τη Ελ­λά­δα θα μπο­ρού­σε να πρά­ξει κάτι ανά­λο­γο, με ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο ευ­νοϊ­κούς όρους, δε­δο­μέ­νων των πα­ρα­δο­σια­κά φι­λι­κών σχέ­σε­ων ανά­με­σα στην Αθήνα και την Τε­χε­ρά­νη. Η Ρωσία, η Βε­νε­ζου­έ­λα, η Αί­γυ­πτος και άλλες χώρες εντάσ­σο­νται επί­σης στους υπο­ψή­φιους προ­μη­θευ­τές μιας νέας Ελ­λά­δας, φι­λι­κής με όλους τους λαούς, αλλά όχι «δε­δο­μέ­νης» για οποια­δή­πο­τε με­γά­λη δύ­να­μη.

Η κυ­ριό­τε­ρη εφε­δρεία μιας νέας, λαϊ­κής εξου­σί­ας στην Ελ­λά­δα θα ήταν οι λαοί που υπο­φέ­ρουν, αγω­νί­ζο­νται και ελ­πί­ζουν- ιδιαί­τε­ρα στην πε­ρι­φέ­ρεια της ευ­ρω­ζώ­νης, την ευ­ρω­παϊ­κή και αρα­βι­κή Με­σό­γειο και τα Βαλ­κά­νια. Μια Ελ­λά­δα που θα τολ­μή­σει να έρθει σε σύ­γκρου­ση με την πο­λι­τι­κή της τρόι­κας,μνη­μο­νί­ων, ευ­ρω­ζώ­νης και Γερ­μα­νι­κής ΕΕ, μπαί­νο­ντας στις αχαρ­το­γρά­φη­τες θά­λασ­σες της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης, είναι βέ­βαιο ότι θα κέρ­δι­ζε αμέ­σως τη συ­μπά­θεια των λαών, πυ­ρο­δο­τώ­ντας ντό­μι­νο προ­ο­δευ­τι­κών ανα­τρο­πών στο γε­ω­γρα­φι­κό και οι­κο­νο­μι­κό της πε­ρί­γυ­ρο. Για καλή μας τύχη, οι χώρες του Νότου που απο­τε­λούν αυτή τη στιγ­μή τους αδύ­να­μους, από οι­κο­νο­μι­κή άποψη, κρί­κους της ευ­ρω­ζώ­νης, υπήρ­ξαν ιστο­ρι­κά οι αδύ­να­μοι κρί­κοι της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας και από πο­λι­τι­κή άπο­ψη- και ήδη έχουν αρ­χί­σει να ξα­να­γί­νο­νται, όπως μαρ­τυ­ρά η άνο­δος της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα, η αφύ­πνι­ση του πνεύ­μα­τος της «Επα­νά­στα­σης των γα­ρυ­φάλ­λων» στην Πορ­το­γα­λία και η ανοι­χτή πο­λι­τι­κή κρίση στην Ιτα­λία. Ζώνη αμε­ρι­κα­νο­βρε­τα­νι­κής συ­γκυ­ριαρ­χί­ας μετά τον Β' Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, η Με­σό­γειος μπο­ρεί να γίνει σε όλες τις ακτές της σε Ευ­ρώ­πη, Αφρι­κή και Ασία η δική μας θά­λασ­σα της κοι­νω­νι­κής εξέ­γερ­σης, της ελ­πί­δας και της ελευ­θε­ρί­ας.

ΠΡΟ­ΓΡΑΜ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΕΣ ΚΑ­ΤΕΥ­ΘΥΝ­ΣΕΙΣ

Το κε­ντρι­κό θέμα για το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η συ­γκρό­τη­ση και ο σχε­δια­σμός μιας δέ­σμης άμε­σων μέ­τρων για την ανα­κο­πή της κρί­σης, συ­νυ­φα­σμέ­νης με ένα με­τα­βα­τι­κό προ­ο­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα ενός νέου οι­κο­νο­μι­κού προ­τύ­που ανά­πτυ­ξης και νέων οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων, που θα έχει ως προ­ο­πτι­κή μια νέα σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία.

Στο πλαί­σιο της άμε­σης δέ­σμης μέ­τρων ανα­κο­πής της κρί­σης και του νέου οι­κο­νο­μι­κού προ­τύ­που με­τά­βα­σης σε ένα νέο σο­σια­λι­σμό, προ­τεί­νου­με:

1. ΑΚΥ­ΡΩ­ΣΗ – ΚΑ­ΤΑΡ­ΓΗ­ΣΗ ΜΝΗ­ΜΟ­ΝΙΩΝ

Την άμεση, με νόμο στη Βουλή, ακύ­ρω­ση – κα­τάρ­γη­ση όλων των μνη­μο­νί­ων και των εφαρ­μο­στι­κών τους νόμων, πράγ­μα που, πέραν των άλλων, θα έχει ως απο­τέ­λε­σμα τον τερ­μα­τι­σμό της λι­τό­τη­τας και την απαρ­χή μιας νέας πε­ριό­δου πλή­ρους επα­να­φο­ράς των ερ­γα­σια­κών κα­τα­κτή­σε­ων που κα­ταρ­γή­θη­καν με τα μνη­μό­νια, με πρώτη την απο­κα­τά­στα­ση των ελεύ­θε­ρων συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και στα­δια­κής επα­να­φο­ράς (σε συν­δυα­σμό με την επί­τευ­ξη ανα­πτυ­ξια­κών επι­δό­σε­ων) των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων στο προ μνη­μο­νί­ων πραγ­μα­τι­κό ύψος.

2.ΔΙΑ­ΓΡΑ­ΦΗ ΤΟΥ ΕΛ­ΛΗ­ΝΙ­ΚΟΥ ΚΡΑ­ΤΙ­ΚΟΥ ΧΡΕ­ΟΥΣ

Την άμεση, χωρίς όρους, προ­ϋ­πο­θέ­σεις και μνη­μο­νια­κές δε­σμεύ­σεις, δια­γρα­φή του χρέ­ους, πρώτα απ’ όλα το εξω­τε­ρι­κού χρέ­ους. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θε­ω­ρεί ότι το υπέ­ρο­γκο και δυ­σβά­στα­χτο κρα­τι­κό χρέος είναι τρο­μα­κτι­κά άδικο και βα­θύ­τα­τα τα­ξι­κό, ενώ ση­μα­ντι­κό μέρος του είναι πα­ρά­νο­μο και επα­χθές. Αυτό το χρέος το συσ­σώ­ρευ­σε στη χώρα μια οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ελίτ για να εξυ­πη­ρε­τή­σει τα δικά της ιδιο­τε­λή συμ­φέ­ρο­ντα και προ­τε­ραιό­τη­τες και όχι πραγ­μα­τι­κές και ου­σια­στι­κές ανα­πτυ­ξια­κές και κοι­νω­νι­κές ανά­γκες του λαού και της χώρας. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν ανα­γνω­ρί­ζει αυτό το χρέος ως χρέος του ελ­λη­νι­κού λαού, το οποίο, πέραν αυτού, έχει κα­τα­στεί εκ των πραγ­μά­των και μη βιώ­σι­μο, διότι δεν μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τη­θεί και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να απο­πλη­ρω­θεί, χωρίς να εξο­ντω­θεί ο λαός μας.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αυτές τις σκέ­ψεις θε­ω­ρεί άμεση προ­τε­ραιό­τη­τα του την πλήρη, χωρίς όρους και μνη­μο­νια­κές υπο­χρε­ώ­σεις, δια­γρα­φή του χρέ­ους, η οποία συ­νι­στά πρώτη προ­ϋ­πό­θε­ση για να μπο­ρέ­σει η χώρα να ανα­κό­ψει την κρίση και να χα­ρά­ξει δρό­μους ανά­καμ­ψης.

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα προ­σπα­θή­σει κατ΄αρχήν να δια­γρά­ψει το χρέος ή του­λά­χι­στον το συ­ντρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρο μέρος του, μέσα από δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Στο βαθμό που η προ­σπά­θεια αυτή δεν θα απο­φέ­ρει γρή­γο­ρα θε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα προ­χω­ρή­σει άμεσα στη δια­κο­πή απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους και στη δια­γρα­φή του, επι­κα­λού­με­νη νό­μι­μους λό­γους επι­βί­ω­σης του ελ­λη­νι­κού λαού και τις αρχές του ΟΗΕ, που επι­βάλ­λουν στις κυ­βερ­νή­σεις να θέ­τουν την ύπαρ­ξη του λαού των χωρών τους πάνω από οποια­δή­πο­τε άλλη σκο­πι­μό­τη­τα ή «υπο­χρέ­ω­ση».

Η δια­γρα­φή του χρέ­ους δεν θα βγά­λει από μόνη της τη χώρα από την κρίση αλλά θα απο­τε­λέ­σει ένα με­γά­λο βήμα γι’ αυτήν τη διέ­ξο­δο, εφό­σον συν­δυα­στεί με ένα προ­ο­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γι­κής ανόρ­θω­σης και ανα­συ­γκρό­τη­σης της χώρας.

3. ΔΙΑ­ΓΡΑ­ΦΗ ΧΡΕΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΔΥ­ΝΑ­ΤΕΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥ­ΡΩ­ΖΩ­ΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑ­ΓΚΟ­ΣΜΙΟ ΕΠΙ­ΠΕ­ΔΟ

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με αφε­τη­ρία την αδια­πραγ­μά­τευ­τη θέση του για δια­γρα­φή του χρέ­ους της χώρας μας, έχει πλήρη επί­γνω­ση ότι η υπερ­χρέ­ω­ση συ­νι­στά ένα βα­ρύ­τα­το άχθος για πολ­λές από τις λι­γό­τε­ρο ανε­πτυγ­μέ­νες και ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες του κό­σμου και ει­δι­κό­τε­ρα για ένα με­γά­λο μέρος των χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης.

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, το υπέ­ρο­γκο χρέος των χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης, ιδιαί­τε­ρα των πιο αδύ­να­των, οφεί­λε­ται σε με­γά­λο βαθμό στις δομές και τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ίδιας της ευ­ρω­ζώ­νης και του ευρώ, που υπο­βο­ή­θη­σαν εξαι­ρε­τι­κά την υπερ­χρέ­ω­ση τους, η οποία θα ήταν σχε­δόν αδύ­να­τη χωρίς τη συμ­με­το­χή τους στο κοινό νό­μι­σμα. Αν δεν δια­γρα­φούν τα χρέη των πλέον δο­κι­μα­ζό­με­νων χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης, στο πλαί­σιο μιας γε­νι­κό­τε­ρης ρύθ­μι­σης όλων των χρεών στην ευ­ρω­ζώ­νη και την ΕΕ, τότε η ήδη προ­βλη­μα­τι­κή και πα­ρα­παί­ου­σα ευ­ρω­ζώ­νη, πολύ γρή­γο­ρα δεν θα έχει μέλ­λον.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­στη­ρί­ζει πλή­ρως κάθε προ­σπά­θεια σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο για την αντι­με­τώ­πι­ση του προ­βλή­μα­τος της υπερ­χρέ­ω­σης των λι­γό­τε­ρο ανε­πτυγ­μέ­νων και ανα­πτυσ­σό­με­νων χωρών με τη δια­γρα­φή του χρέ­ους τους και προς αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση είναι έτοι­μος να ανα­λά­βει και να συμ­με­τά­σχει σε κάθε δυ­να­τή πρω­το­βου­λία, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και μιας διε­θνούς διά­σκε­ψης, κάθε δυ­να­τής μορ­φής και συμ­με­το­χής, που μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει στη δια­γρα­φή των χρεών και στη λήψη μέ­τρων πε­ριο­ρι­σμού της ασυ­δο­σί­ας και της ανε­ξέ­λεγ­κτης δρά­σης του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού κε­φα­λαί­ου.

Ει­δι­κό­τε­ρα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­στη­ρί­ζει πλή­ρως την υπε­ρε­πεί­γου­σα ανά­γκη για άμεση δια­γρα­φή των υψη­λών χρεών που έχουν οι πε­ρισ­σό­τε­ρες και πιο αδύ­να­μες χώρες της ευ­ρω­ζώ­νης, δια­γρα­φή που συ­νι­στά το πρώτο και ανα­πό­σπα­στο βήμα μιας δέ­σμης ρι­ζο­σπα­στι­κών μέ­τρων για την διέ­ξο­δο από την ευ­ρω­παϊ­κή κρίση. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ανα­λά­βει το επό­με­νο διά­στη­μα άμε­σες αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της σύ­γκλι­σης μιας ευ­ρω­παϊ­κής διά­σκε­ψης, η οποία, ανε­ξάρ­τη­τα από τη μορφή και το εύρος της συμ­με­το­χής, θα μπο­ρού­σε να υπο­βοη­θή­σει στη δια­μόρ­φω­ση κλί­μα­τος και αγώ­νων για τη δια­γρα­φή των χρεών.

4. ΑΚΥ­ΡΩ­ΣΗ – ΚΑ­ΤΑΡ­ΓΗ­ΣΗ ΤΩΝ ΔΑ­ΝΕΙΑ­ΚΩΝ ΣΥΜ­ΒΑ­ΣΕ­ΩΝ

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα προ­χω­ρή­σει άμεσα στην ακύ­ρω­ση – κα­τάρ­γη­ση των «νε­ο­α­ποι­κια­κών» δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων που συ­νο­μο­λό­γη­σαν με την τρόι­κα και ψή­φι­σαν με δια­δι­κα­σί­ες κα­τά­φω­ρης πα­ρα­βί­α­σης του Συ­ντάγ­μα­τος οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις. Άλ­λω­στε, η δια­γρα­φή του χρέ­ους, που θα έχει προ­ω­θή­σει η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, θα έχει αχρη­στεύ­σει στην πράξη αυτές τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις, των οποί­ων θα έχει εκλεί­ψει το δα­νεια­κό τους αντί­κρι­σμα.

Η ακύ­ρω­ση- κα­τάρ­γη­ση των «νε­ο­α­ποι­κια­κών» δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων δεν πρό­κει­ται να προ­κα­λέ­σει προ­βλή­μα­τα χρη­μα­το­δό­τη­σης στον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό διότι η τροϊ­κα­νή χρη­μα­το­δό­τη­ση κα­τευ­θύ­νο­νταν στο συ­ντρι­πτι­κό της μέρος στην απο­πλη­ρω­μή των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων του κρά­τους, τα οποία με την δια­γρα­φή του χρέ­ους θα εξα­λει­φθούν ως υπο­χρέ­ω­ση.Στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση που ο νέος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς θα πα­ρου­σιά­ζει, πρω­το­γε­νές έλ­λειμ­μα, αυτό θα είναι εξαι­ρε­τι­κά μικρό και θα μπο­ρεί να κα­λυ­φθεί χωρίς ιδιαί­τε­ρα προ­βλή­μα­τα από εσω­τε­ρι­κό αλλά και, εφό­σον χρεια­σθεί, από εξω­τε­ρι­κό δα­νει­σμό.

5. ΓΕΝ­ΝΑΙΑ ΡΥΘ­ΜΙ­ΣΗ ΕΩΣ ΔΙΑ­ΓΡΑ­ΦΗ ΧΡΕΩΝ ΣΤΑ ΑΣΘΕ­ΝΕ­ΣΤΕ­ΡΑ ΣΤΡΩ­ΜΑ­ΤΑ

Το πρό­βλη­μα με το χρέος δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται μόνο στο κρα­τι­κό χρέος αλλά και στο υπέ­ρο­γκο χρέος που συσ­σώ­ρευ­σαν οι τρά­πε­ζες, οι επι­χει­ρή­σεις και ιδιαί­τε­ρα τα νοι­κο­κυ­ριά και το οποίο αυτήν την ώρα πνί­γει την οι­κο­νο­μία.

Δίπλα στη δια­γρα­φή του κρα­τι­κού χρέ­ους, χρειά­ζε­ται να λη­φθούν ρι­ζο­σπα­στι­κά μέτρα για την αντι­με­τώ­πι­ση των χρεών των πολύ μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων, των πολύ μι­κρών επαγ­γελ­μα­τιών, της μι­κρο­με­σαί­ας αγρο­τιάς και πρώτ’ απ’ όλα των πιο αδύ­να­μων νοι­κο­κυ­ριών, χωρίς την οποία η οι­κο­νο­μία δεν μπο­ρεί να ανα­κό­ψει την κα­τη­φο­ρι­κή πο­ρεία.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη βάση των μέχρι σή­με­ρα προ­τά­σε­ών του και παίρ­νο­ντας υπόψη τη ρα­γδαία επι­δεί­νω­ση των συ­νε­πειών της υπερ­χρέ­ω­σης για την οι­κο­νο­μία και τα νοι­κο­κυ­ριά θα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σει, θα επι­και­ρο­ποι­ή­σει και θα εμ­βα­θύ­νει τις προ­τά­σεις του για γεν­ναία ρύθ­μι­ση των χρεών στις πολύ μι­κρές επι­χει­ρή­σεις, στους πολύ μι­κρούς επαγ­γελ­μα­τί­ες, τους μι­κρο­με­σαί­ους αγρό­τες, τα φτωχά νοι­κο­κυ­ριά και τους πο­λί­τες που βρί­σκο­νται στη ζώνη κιν­δύ­νου, ρύθ­μι­ση η οποία θα φτά­νει ως τη δια­γρα­φή χρεών για τις πιο ευά­λω­τες, ευαί­σθη­τες και οι­κο­νο­μι­κά ασθε­νείς κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες.

Ει­δι­κό­τε­ρα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο πλαί­σιο μιας νέας σει­σά­χθειας, προ­τεί­νει και διεκ­δι­κεί μέτρα που θα στα­μα­τή­σουν το κύμα κα­τα­σχέ­σε­ων και πλει­στη­ρια­σμών πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων (κι­νη­τών και ακι­νή­των) όταν αυτά βρί­σκο­νται κάτω από ένα όριο, ενώ θα απα­γο­ρευ­θεί πλή­ρως η κα­τά­σχε­ση της πρώ­της κύ­ριας κα­τοι­κί­ας και η κα­τά­σχε­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­τεί­νει την άμεση κα­τάρ­γη­ση του διά­τρη­του δια­τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος «Τει­ρε­σί­ας», το οποίο λει­τουρ­γεί ως τυφλό όρ­γα­νο των τρα­πε­ζών και σύ­στη­μα εξου­θέ­νω­σης και εξό­ντω­σης των πιο αδύ­να­μων εμπο­ρι­κών, επαγ­γελ­μα­το­βιο­τε­χνι­κών στρω­μά­των και πο­λι­τών.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο πλαί­σιο ενός νέου εθνι­κο­ποι­η­μέ­νου και κοι­νω­νο­κο­ποι­η­μέ­νου χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος, που θα προ­ω­θή­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, θα συ­γκρο­τή­σει μια νέα δη­μό­σια και κάτω από κοι­νω­νι­κό και δι­κα­στι­κό έλεγ­χο υπη­ρε­σία για την ασφά­λεια του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος, η οποία θα λει­τουρ­γεί με κα­νό­νες και κρι­τή­ρια που δεν θα κα­τα­δυ­να­στεύ­ουν τους πο­λί­τες αλλά αντί­θε­τα θα υπο­βοη­θούν τον κοι­νω­νι­κό ρόλο της πί­στης και την ανά­πτυ­ξη.

Τέλος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα επα­νε­ξε­τά­σει με αντι­κει­με­νι­κά, δια­φα­νή και κοι­νω­νι­κά κρι­τή­ρια τις οφει­λές των πιο αδύ­να­μων κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των προς το δη­μό­σιο αλλά και την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση με στόχο τη λήψη γεν­ναί­ων και ρι­ζο­σπα­στι­κών μέ­τρων για τη ρύθ­μι­ση έως δια­γρα­φή τους σε όσους / όσες πραγ­μα­τι­κά έχουν ανά­γκη και αντι­με­τω­πί­ζουν πρό­βλη­μα επι­βί­ω­σης.

6. ΕΘΝΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗ – ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑ­ΠΕ­ΖΩΝ

Κε­ντρι­κή θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη διέ­ξο­δο από την κρίση αλλά και την εκ­πλή­ρω­ση όλων των ως άνω μέ­τρων, είναι η άμεση εθνι­κο­ποί­η­ση – κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και ο γε­νι­κό­τε­ρος ανα­προ­σα­να­το­λι­σμός τους ώστε να δια­δρα­μα­τί­σουν απο­κλει­στι­κά ένα νέο ανα­πτυ­ξια­κό, επεν­δυ­τι­κό, πα­ρα­γω­γι­κό και κοι­νω­νι­κό ρόλο.

Η εθνι­κο­ποί­η­ση – κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση και ο επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμός του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος θα είναι ένα από τα πρώτα άμεσα μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν στην ουσία το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο έχει χο­ρη­γή­σει προς τις τρά­πε­ζες ένα πα­κτω­λό δε­κά­δων δις, με τε­λευ­ταία πε­ρί­πτω­ση την χο­ρή­γη­ση του τρο­μα­κτι­κού ποσού των 50 δις για την επα­να­κε­φα­λο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, το οποίο φορ­τώ­θη­κε ως δά­νειο στο ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­δέ­χε­ται σε καμ­μία πε­ρί­πτω­ση τους όρους και τις ρυθ­μί­σεις κάτω από τις οποί­ες προ­ω­θή­θη­κε η επα­να­κε­φα­λο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, με τη διά­κρι­σή τους σε συ­στη­μι­κές και μη, με τις πρώ­τες να πα­ρα­μέ­νουν με δα­νει­κά κε­φά­λαια του δη­μο­σί­ου είτε στην ιδιω­τι­κή δια­χεί­ρι­ση είτε στον έλεγ­χο του εκτός δη­μο­σί­ου ΤΧΣ, δηλ. στα χέρια των κυ­ρί­αρ­χων της ΕΕ – ΕΚΤ και στην ουσία της Γερ­μα­νί­ας και τις δεύ­τε­ρες να χα­ρί­ζο­νται με «προί­κα» στις «συ­στη­μι­κές» τρά­πε­ζες.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κάθε πε­ρί­πτω­ση θα κα­ταρ­γή­σει τις ρυθ­μί­σεις της επα­να­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης των τρα­πε­ζών, και ει­δι­κό­τε­ρα τον απα­ρά­δε­κτο ρόλο του ΤΧΣ, γιατί αυτές ευ­νο­ούν απο­κλει­στι­κά ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και γερ­μα­νι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες και θα προ­ω­θή­σει το πλή­ρες και ου­σια­στι­κό πέ­ρα­σμα όλων των τρα­πε­ζών σε δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και δια­χεί­ρι­ση με νέο προ­σα­να­το­λι­σμό, με ότι αυτό και αν συ­νε­πά­γε­ται ως αντί­δρα­ση από την πλευ­ρά των κυ­ρί­αρ­χων κύ­κλων της ΕΕ και των τρα­πε­ζι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Ει­δι­κό­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­δέ­χε­ται και δεν ανα­γνω­ρί­ζει τα σκαν­δα­λώ­δη τε­τε­λε­σμέ­να από το απα­ρά­δε­κτο σπά­σι­μο της Αγρο­τι­κής Τρά­πε­ζας και τη χα­ρι­στι­κή με «προί­κα» 7,5 δις πα­ρα­χώ­ρη­ση της καλής ΑΤΕ στην Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς. Όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­δέ­χε­ται το σκαν­δα­λώ­δες και αυ­θαί­ρε­το σπά­σι­μο του ΤΤ σε “καλή” και “κακή” Τρά­πε­ζα, με στόχο την εκ­χώ­ρη­ση του καλού κομ­μα­τιού με “προί­κα” 4,5 δις σε μία από τις “συ­στη­μι­κές” τρά­πε­ζες.

Αυτοί οι σχε­δια­σμοί είναι επι­ζή­μιοι , απα­ρά­δε­κτοι, αυ­θαί­ρε­τοι και σκαν­δα­λώ­δεις και μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα τους ακυ­ρώ­σει.

Είναι αδια­νό­η­το ότι η Ελ­λά­δα μια χώρα με με­γά­λη αγρο­τι­κή πα­ρά­δο­ση, με ιδιαί­τε­ρα πο­λυ­σχι­δη πε­ρι­φέ­ρεια και ευ­ρεί­ες κα­τα­βο­λές σε λαϊκή απο­τα­μί­ευ­ση, να γίνει η μόνη χώρα της Ευ­ρώ­πης χωρίς Αγρο­τι­κή Τρά­πε­ζα και χωρίς λαϊ­κές Τα­μιευ­τη­ρια­κές υπη­ρε­σί­ες.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα ακυ­ρώ­σει τη λε­γό­με­νη πώ­λη­ση της ΑΤΕ και θα επα­να­φέ­ρει την τε­λευ­ταία σε πλήρη λει­τουρ­γία με νέο προ­σα­να­το­λι­σμό και ανα­συ­γκρο­τη­μέ­νη, προ­κει­μέ­νου να υπη­ρε­τή­σει ένα νέο προ­ο­δευ­τι­κό σχέ­διο στή­ρι­ξης της μι­κρο­με­σαί­ας αγρο­τιάς και ανά­πτυ­ξης της πρω­το­γε­νούς πα­ρα­γω­γής στη χώρα μας.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επί­σης, θα αγω­νι­σθεί για να απο­τρέ­ψει τη πώ­λη­ση-χά­ρι­σμα του ΤΤ σε άλλο τρα­πε­ζι­κό όμιλο και σε πε­ρί­πτω­ση που μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη δεν μα­ταιω­θεί, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από κυ­βερ­νη­τι­κές θέ­σεις θα την ακυ­ρώ­σει, επα­να­φέ­ρο­ντας στη ζωή ένα , ισχυ­ρό , ανα­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο, ανα­συ­γκρο­τη­μέ­νο και δυ­να­μι­κό ΤΤ, το οποίο σε στενή δια­σύν­δε­ση με τα δη­μό­σια ΕΛΤΑ θα κα­τα­στεί βρα­χί­ο­νας για τη στή­ρι­ξη και ανά­πτυ­ξη της λαϊ­κής απο­τα­μί­ευ­σης, των λαϊ­κών κα­τα­θέ­σε­ων και ει­δι­κό­τε­ρα της πε­ρι­φε­ρεια­κής ανά­πτυ­ξης.

Την ίδια ώρα η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα στη­ρί­ξει δη­μό­σια χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά εγ­χει­ρή­μα­τα εδι­κού σκο­πού και πρώτα απ’ό­λα εγ­χει­ρή­μα­τα για τη χρη­μα­το­δο­τι­κή στή­ρι­ξη με ευ­νοϊ­κούς όρους των πολύ μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων και πολύ μι­κρών επαγ­γελ­μα­τιών και ει­δι­κό­τε­ρα μι­κρο­με­σαί­ων πα­ρα­γω­γι­κών βιο­τε­χνι­κών και και­νο­τό­μων δρα­στη­ριο­τή­των

7. ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩ­ΤΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΣΕΙΣ

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΟΣ, ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΑ ΕΛΕΓ­ΧΟ­ΜΕ­ΝΟΣ, ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟ­ΠΟΙ­Η­ΜΕ­ΝΟΣ ΤΟ­ΜΕ­ΑΣ, ΚΙ­ΝΗ­ΤΗ­ΤΡΙΟΣ ΔΥ­ΝΑ­ΜΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΝΑ­ΠΤΥ­ΞΙΑ­ΚΟΥ ΠΡΟ­ΤΥ­ΠΟΥ ΣΟ­ΣΙΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΗΣ ΠΡΟ­Ο­ΠΤΙ­ΚΗΣ.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αγω­νί­ζε­ται με όλες του τις δυ­νά­μεις για να μπει τέλος στο κύμα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που έχει εξα­πο­λύ­σει η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά.

Η ρι­ζι­κή αντί­θε­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις που προ­ω­θού­νται δεν αφορά μόνο στις διά­τρη­τες, δια­πλε­κό­με­νες και σκαν­δα­λώ­δεις δια­δι­κα­σί­ες που ακο­λου­θού­νται ούτε απο­κλει­στι­κά στο εξευ­τε­λι­στι­κό, συχνά, τί­μη­μα της εκ­ποί­η­σης.

Η δική μας αντί­θε­ση αφορά αυτές καθ’ εαυ­τές τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, δη­μό­σιων φυ­σι­κών πόρων και δη­μό­σιων ακι­νή­των διότι, ανε­ξαρ­τή­τως δια­δι­κα­σιών και τι­μή­μα­τος, είναι επι­ζή­μιες και αντι­πα­ρα­γω­γι­κές και σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση ενι­σχύ­ουν ένα οι­κο­νο­μι­κό πρό­τυ­πο του πιο άγριου κα­πι­τα­λι­σμού, ενώ με­τα­τρέ­πουν τη χώρα σε άθυρ­μα και προ­τε­κτο­ρά­το των πιο τυ­φλών ιδιω­τι­κών κερ­δο­σκο­πι­κών συμ­φε­ρό­ντων, εγ­χώ­ριων και πο­λυ­ε­θνι­κών.

Από αυτήν την σκο­πιά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι αντί­θε­τος και αγω­νί­ζε­ται για να μα­ταιω­θούν οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις: ΟΠΑΠ, «Ελ. Βε­νι­ζέ­λος», ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, Αε­ρο­δρό­μιο Ελ­λη­νι­κού κλπ.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν εν­δια­φέ­ρε­ται μόνο για τη μα­ταί­ω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων αλλά διεκ­δι­κεί, μαζί με την πλήρη δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία, δη­μό­σια δια­χεί­ρι­ση, ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο αυτών των επι­χει­ρή­σε­ων και την εκ βά­θρων ανα­συ­γκρό­τη­ση, ανα­διορ­γά­νω­ση και ανα­προ­σα­να­το­λι­σμό τους, πέρα από δια­πλο­κές και πε­λα­τεια­κό­τη­τες, με στόχο να λει­τουρ­γή­σουν με απο­κλει­στι­κά ανα­πτυ­ξια­κά, πα­ρα­γω­γι­κά, απο­δο­τι­κά, αξιο­κρα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά κρι­τή­ρια και με μόνο γνώ­μο­να το δη­μό­σιο και λαϊκό συμ­φέ­ρον.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δη­λώ­νει ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα επα­να­φέ­ρει, αξιο­ποιώ­ντας όλα τα δυ­να­τά μέσα, υπό πλήρη δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο όλες τις δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις, τα δη­μό­σια φυ­σι­κά αγαθά, και τα δη­μό­σια ακί­νη­τα που εκ­ποί­η­σαν οι κυ­βερ­νή­σεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­γραμ­μί­ζει ότι, στο πλαί­σιο μιας πο­λι­τι­κής προ­ο­δευ­τι­κής διε­ξό­δου από την κρίση και ενός με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, θα προ­χω­ρή­σει στην εθνι­κο­ποί­η­ση – κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση όλων των στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων και κλά­δων της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας και όσων κλά­δων και επι­χει­ρή­σε­ων κρι­θεί ανα­γκαίο, προ­κει­μέ­νου να υπη­ρε­τη­θεί με άμεσο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό τρόπο η ανά­πτυ­ξη, η απα­σχό­λη­ση και η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του τόπου.

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα ανα­συ­γκρο­τή­σει, θα επα­να­προ­σα­να­το­λί­σει και θα θέσει υπό πλήρη δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία, δη­μό­σια δια­χεί­ρι­ση, ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο, πρώτα απ’ όλα τους στρα­τη­γι­κούς το­μείς και κλά­δους.

- Το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό τομέα, σύμ­φω­να με τα όσα έχου­με ανα­φέ­ρει.

- Τον τομέα της ενέρ­γειας σε όλες τις πτυ­χές και τις εκ­φάν­σεις της, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του τομέα δι­ύ­λι­σης των πε­τρε­λαιοει­δών.

- Τον τομέα των τη­λε­πι­κοι­νω­νιών, με πρώτο βήμα την επα­να­φο­ρά υπό δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και δια­χεί­ρι­ση του ΟΤΕ.

- Τα μέσα τα­κτι­κής μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς και πρώτα απ’ όλα το σι­δη­ρό­δρο­μο, ενώ πρώτο βήμα σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση θα είναι η συ­γκρό­τη­ση δη­μό­σιας επι­χεί­ρη­σης ακτο­πλοϊ­κών υπη­ρε­σιών.

- Τα λι­μά­νια της χώρας και πρώτα απ’ όλα τον ΟΛΠ και τον ΟΛΘ, με την αμ­φι­σβή­τη­ση της πα­ρου­σί­ας της COSCO στο λι­μά­νι του Πει­ραιά.

- Τις στρα­τη­γι­κές υπο­δο­μές και πρώτα απ’ όλα τα αε­ρο­δρό­μια και τους αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μους, με τον τερ­μα­τι­σμό των εξου­θε­νω­τι­κών διο­δί­ων.

- Τις τα­χυ­δρο­μι­κές υπη­ρε­σί­ες και πρώτα απ’ όλα τα ΕΛΤΑ.

- Την αμυ­ντι­κή βιο­μη­χα­νία της χώρας με αιχμή την ΕΑΒ, την ΕΛΒΟ, την ΠΥΡ­ΚΑΛ.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, μαζί με τους στρα­τη­γι­κούς το­μείς, θα προ­χω­ρή­σει στο πέ­ρα­σμα στο δη­μό­σιο ορι­σμέ­νων κρί­σι­μων κλά­δων της οι­κο­νο­μί­ας στους οποί­ους η χώρα δια­θέ­τει πα­ρα­γω­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες και προ­ο­πτι­κές ή έχει ανά­γκες και οι οποί­οι για να επι­βιώ­σουν και να ανα­πτυ­χθούν απαι­τούν την άμεση δη­μό­σια στή­ρι­ξη.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση είναι ο κλά­δος των Ναυ­πη­γεί­ων και της Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευ­ής. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα θέσει υπό δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο τα Ναυ­πη­γεία της χώρας, τα οποία και θα ανα­συ­γκρο­τή­σει, σχε­διά­ζο­ντας μια νέα εθνι­κή ναυ­πη­γι­κή πο­λι­τι­κή, ενώ θα θέσει υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο και τη Ναυ­πη­γο­ε­πι­σκευα­στι­κή Ζώνη του Πε­ρά­μα­τος.

Το πέ­ρα­σμα στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων και κλά­δων της οι­κο­νο­μί­ας σε δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο δεν έχει την πα­ρα­μι­κρή σχέση με τον κυ­βερ­νη­τι­κό – κομ­μα­τι­κό έλεγ­χό τους και τη δια­πλε­κό­με­νη λει­τουρ­γία τους με με­γά­λα ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα ή με τον ονο­μα­ζό­με­νο «κρα­τι­σμό».

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αντί­θε­τα, θα ακο­λου­θή­σει μια πο­ρεία απο­δυ­νά­μω­σης των κα­τα­σταλ­τι­κών και κα­τα­πιε­στι­κών λει­τουρ­γιών του κρά­τους και τσα­κί­σμα­τος των δια­πλο­κών του με τα ιδιω­τι­κά κα­πι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, με­τα­τρέ­πο­ντας στα­θε­ρά τις πα­λιές αλω­μέ­νες κρα­τι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες σε δη­μό­σιες κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νες λει­τουρ­γί­ες, που θα ερ­γά­ζο­νται συλ­λο­γι­κά και και­νο­τό­μα, με νέες αρχές, αξίες και προ­σα­να­το­λι­σμό, υπό τον ακα­τά­παυ­στο ερ­γα­τι­κό – λαϊκό έλεγ­χο και τις οποί­ες οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα υπη­ρε­τούν αφο­σιω­μέ­να, δου­λεύ­ο­ντας απο­δο­τι­κά, υπεύ­θυ­να και ευ­συ­νεί­δη­τα σε όφε­λος του κοι­νού συμ­φέ­ρο­ντος, λο­γο­δο­τώ­ντας γι’ αυτό συ­νε­χώς στους θε­σμούς ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, με την εθνι­κο­ποί­η­ση – κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας και την επι­τυ­χή και απο­δο­τι­κή έκ­βα­ση του εγ­χει­ρή­μα­τος, θα εγκαι­νιά­σει μια ου­σια­στι­κό­τε­ρη πο­ρεία στα­δια­κής κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των βα­σι­κών μέσων πα­ρα­γω­γής και των οι­κο­νο­μι­κών λει­τουρ­γιών, με στρα­τη­γι­κό ορί­ζο­ντα ένα σύγ­χρο­νο σο­σια­λι­σμό, που θα έχει πρω­τα­γω­νι­στές τις δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας.

8. ΦOΡΟ­ΛΟ­ΓΙ­ΚΗ ΜΕ­ΤΑΡ­ΡΥΘ­ΜΙ­ΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗ­ΡΩ­ΣΟΥΝ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ Ο ΠΛΟΥ­ΤΟΣ

Σε μια μα­κρό­χρο­νη πε­ρί­ο­δο υψη­λών ρυθ­μών ανά­πτυ­ξης και υψη­λής κερ­δο­φο­ρί­ας, η φο­ρο­δια­φυ­γή προ­σέ­λα­βε τε­ρά­στιες δια­στά­σεις, με απο­τέ­λε­σμα τα δη­μό­σια έσοδα ως πο­σο­στό του ΑΕΠ να είναι 4 εκα­το­στιαί­ες μο­νά­δες κάτω από τον ευ­ρω­παϊ­κό μέσο όρο. Η κρα­τι­κά προ­στα­τευό­με­νη φο­ρο­δια­φυ­γή, ιδιαί­τε­ρα των με­γά­λων και των πο­λυ­ε­θνι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, η σκό­πι­μη κα­θυ­στέ­ρη­ση στην ολο­κλή­ρω­ση και εφαρ­μο­γή ενός πλή­ρους ηλε­κτρο­νι­κού συ­στή­μα­τος, η απαρ­χαιω­μέ­νη φο­ρο­λο­γι­κή νο­μο­θε­σία που άφηνε έκ­θε­το το φο­ρο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό στη δια­πλο­κή και τη δια­φθο­ρά, η υπο­βάθ­μι­ση της Εσω­τε­ρι­κής Επι­θε­ώ­ρη­σης και των μη­χα­νι­σμών εσω­τε­ρι­κού ελέγ­χου, η τε­ρά­στια φο­ρο­δια­φυ­γή μέσω των off shore και της δια­φυ­γής με­γά­λων κα­τα­θέ­σε­ων στο εξω­τε­ρι­κό, η υπο­βάθ­μι­ση και έλ­λει­ψη στε­λέ­χω­σης και τε­χνι­κών μέσων στο φο­ρο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό, ο κομ­μα­τι­κός έλεγ­χος του ΣΔΟΕ και των φο­ρο­ε­λεγ­κτι­κών μη­χα­νι­σμών και η χρη­σι­μο­ποί­η­σή τους για την κά­λυ­ψη «ημε­τέ­ρων» ή την επι­λεγ­μέ­νη εξό­ντω­ση αντι­πά­λων επι­χει­ρη­μα­τιών ή πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων – όλα αυτά δη­μιούρ­γη­σαν και εξα­κο­λου­θούν να συ­ντη­ρούν μια τε­ρά­στια αι­μορ­ρα­γία στα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα. Επι­πλέ­ον, οι κυ­βερ­νή­σεις του δι­κομ­μα­τι­σμού θέ­σπι­σαν σειρά από φο­ρο­α­παλ­λα­γές, φο­ρο-κί­νη­τρα κ.λπ. για τις με­γά­λες κυ­ρί­ως επι­χει­ρή­σεις, εντεί­νο­ντας το πρό­βλη­μα της αι­μορ­ρα­γί­ας στα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα.

Στον αντί­πο­δα της κρα­τι­κά προ­στα­τευό­με­νης φο­ρο­δια­φυ­γής, των φο­ρο­α­παλ­λα­γών και των φο­ρο-κι­νή­τρων για το κε­φά­λαιο, η φο­ρο­λο­γι­κή κλί­μα­κα επέ­βα­λε μια κα­τα­νο­μή φο­ρο­λο­γι­κών βαρών τα­ξι­κή, σε όφε­λος των κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των και του πλού­του, την ίδιας στιγ­μή που οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι συ­ντα­ξιού­χοι και οι μι­κρο­με­σαί­οι.

Οι κυ­βερ­νή­σεις των μνη­μο­νί­ων δια­τή­ρη­σαν άθι­κτο όλο αυτό το σύ­στη­μα προ­στα­σί­ας της φο­ρο­δια­φυ­γής και ενέ­τει­ναν τη φο­ρο-λη­στεία σε βάρος μι­σθω­τών, συ­ντα­ξιού­χων, μι­κρο­με­σαί­ων, ακόμη και ανέρ­γων, την ίδια στιγ­μή που έδι­ναν και δί­νουν μάχες για να κα­λύ­ψουν τους φο­ρο­φυ­γά­δες των δια­φό­ρων λι­στών.

Σε πλήρη αντί­θε­ση με όλα αυτά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς:

Θα αυ­ξή­σουν το συ­ντε­λε­στή φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών σε 45%.

Θα νο­μο­θε­τή­σουν νέα φο­ρο­λο­γι­κή κλί­μα­κα, αλ­λά­ζο­ντας το επί­πε­δο του αφο­ρο­λό­γη­του και τους φο­ρο­λο­γι­κούς συ­ντε­λε­στές ώστε να κα­τα­νε­μη­θούν δί­καια τα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη, δη­λα­δή να πλη­ρώ­σουν τα υψηλά ει­σο­δή­μα­τα, να απαλ­λα­γούν από φο­ρο­λο­γι­κές υπο­χρε­ώ­σεις οι άνερ­γοι, οι χα­μη­λό­μι­σθοι και οι χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χοι.

Θα συ­ντά­ξουν πε­ριου­σιο­λό­γιο, ώστε να κα­τα­γρα­φεί η ακί­νη­τη και κι­νη­τή πε­ριου­σία όλων και να διευ­κο­λυν­θεί η με­τα­τό­πι­ση των φο­ρο­λο­γι­κών βαρών στα υψηλά ει­σο­δή­μα­τα και η πά­τα­ξη της φο­ρο­δια­φυ­γής των κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των και του πλού­του.

Θα νο­μο­θε­τή­σουν τη φο­ρο­λό­γη­ση της με­γά­λης ακί­νη­της πε­ριου­σί­ας και του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του.

Θα νο­μο­θε­τή­σουν την πλήρη απα­γό­ρευ­ση των off shore εται­ριών και για τη φυγή κα­τα­θέ­σε­ων στο εξω­τε­ρι­κό, ώστε να στα­μα­τή­σει η κοι­νω­νι­κή πρό­κλη­ση της δια­φυ­γής τε­ρά­στιων ποσών από τη φο­ρο­λό­γη­ση.

Θα απα­γο­ρεύ­σουν τις βρα­χυ­πρό­θε­σμες κερ­δο­σκο­πι­κές συ­ναλ­λα­γές και θα επι­βά­λουν φόρο στις χρη­μα­τι­στη­ρια­κές συ­ναλ­λα­γές.

Θα κα­ταρ­γή­σουν όλες τις φο­ρο­α­παλ­λα­γές του κε­φα­λαί­ου, αλλά και της Εκ­κλη­σί­ας.

Θα προ­χω­ρή­σουν στην τα­χύ­τα­τη ολο­κλή­ρω­ση του ενιαί­ου ηλε­κτρο­νι­κού συ­στή­μα­τος για όλο το φο­ρο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό.

Θα ανα­συ­γκρο­τή­σουν το φο­ρο­λο­γι­κό μη­χα­νι­σμό, με στε­λέ­χω­σή του, διά­θε­ση σε αυτόν όλων των ανα­γκαί­ων τε­χνι­κών μέσων αλλά και με αυ­στη­ρό εσω­τε­ρι­κό έλεγ­χο για να κοπεί ο ομ­φά­λιος λώρος της δια­πλο­κής με επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και να ξε­ρι­ζω­θεί η δια­φθο­ρά.

Θα ανα­συ­γκρο­τή­σουν το φο­ρο­ε­λεγ­κτι­κό μη­χα­νι­σμό, αυ­στη­ρο­ποιώ­ντας το σύ­στη­μα ποι­νών για τη φο­ρο­δια­φυ­γή, με από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα στα κέρδη, τα υψηλά ει­σο­δή­μα­τα, τη με­γά­λη ακί­νη­τη πε­ριου­σία και εν γένει το συσ­σω­ρευ­μέ­νο πλού­το.

Ωστό­σο, η ανα­δια­νο­μή του ει­σο­δή­μα­τος υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των μέσω της φο­ρο­λο­γί­ας είναι δευ­τε­ρο­γε­νής και δεν θα απο­δώ­σει ου­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα παρά μόνο με την προ­ϋ­πό­θε­ση και σε συν­δυα­σμό με την πρω­το­γε­νή ανα­δια­νο­μή του πλού­του, στο έδα­φος της ίδιας της πα­ρα­γω­γής. Όσο στην ίδια τη δια­δι­κα­σία της πα­ρα­γω­γής η κα­τα­νο­μή του πλού­του ανά­με­σα στους μι­σθούς και τα κέρδη είναι άνιση υπέρ των κερ­δών, όσοι μέσα από τα κέρδη και την κα­τα­νο­μή τους συσ­σω­ρεύ­ουν πλού­το σε ακί­νη­τες ή κι­νη­τές αξίες θα συ­ντη­ρούν τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα ότι η φο­ρο­λο­γία είναι κλοπή ή «αντι­κί­νη­τρο» για την ανά­πτυ­ξη και θα εφευ­ρί­σκουν χι­λιά­δες τρό­πους για να απο­φύ­γουν την κοι­νω­νι­κά δί­καιη φο­ρο­λό­γη­ση. Οι δε ερ­γα­ζό­με­νοι πολύ δύ­σκο­λα θα ανα­κτούν μέσα από τη φο­ρο­λο­γία αυτά που έχα­σαν μέσα από την πρω­το­γε­νή κα­τα­νο­μή του πλού­του. Με αυτή την έν­νοια, το κύριο πεδίο ανα­δια­νο­μής του πλού­του υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων πα­ρα­μέ­νει η πάλη και τα μέτρα για αύ­ξη­ση των μι­σθών στον ιδιω­τι­κό τομέα, για εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και της συ­γκρό­τη­σης του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και για επέ­κτα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στους χώ­ρους πα­ρα­γω­γής και των μορ­φών κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου σε όλη την έκτα­ση της πα­ρα­γω­γής, της κοι­νω­νί­ας και του κρά­τους.

9. ΣΤΗ­ΡΙ­ΞΗ ΜΙ­ΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥ­ΝΤΑ­ΞΕ­ΩΝ - ΕΚ­ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙ­ΣΜΟΣ ΕΡ­ΓΑ­ΣΙΑ­ΚΩΝ ΣΧΕ­ΣΕ­ΩΝ ΚΑΙ ΣΥ­ΓΚΡΟ­ΤΗ­ΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ­ΔΙ­ΚΑ­ΛΙ­ΣΤΙ­ΚΟΥ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΟΣ

Ερ­γα­τι­κός και κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος στην πα­ρα­γω­γή και στο κρά­τος

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, κα­ταρ­γώ­ντας μνη­μό­νια και εφαρ­μο­στι­κούς νό­μους, θα προ­χω­ρή­σει στη στή­ρι­ξη και στα­δια­κή ανα­βάθ­μι­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, στην πλήρη απο­κα­τά­στα­ση και ανα­βάθ­μι­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και στην κα­τάρ­γη­ση ει­δι­κό­τε­ρα των ευ­έ­λι­κτων ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων μαζί με το τσά­κι­σμα της «μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας». Η Επι­θε­ώ­ρη­ση Ερ­γα­σί­ας θα ανα­συ­γκρο­τη­θεί πλή­ρως σε νέα βάση, θα στε­λε­χω­θεί και θα γίνει ερ­γα­λείο δη­μό­σιου, ερ­γα­τι­κού - κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου εφαρ­μο­γής της νέας προ­ω­θη­μέ­νης ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα προ­χω­ρή­σει ταυ­τό­χρο­να, σε μέτρα γε­νι­κού εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου: κα­τάρ­γη­ση πα­ρά­νο­μης και κα­τα­χρη­στι­κής απερ­γί­ας και πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης απερ­γών, εκ­δη­μο­κρα­τι­σμός νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου για τη λει­τουρ­γία των συν­δι­κά­των κ.λπ. ώστε να διευ­κο­λυν­θεί απο­φα­σι­στι­κά η τα­ξι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή και αγω­νι­στι­κή συ­γκρό­τη­ση των συν­δι­κά­των και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Θα απα­γο­ρευ­τούν, σε πρώτη φάση, οι μα­ζι­κές απο­λύ­σεις και οι απο­λύ­σεις σε κερ­δο­φό­ρες επι­χει­ρή­σεις και θα νο­μο­θε­τη­θεί το πέ­ρα­σμα επι­χει­ρή­σε­ων που κλεί­νουν στον έλεγ­χο και της δια­χεί­ρι­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με κρα­τι­κή ενί­σχυ­ση και βο­ή­θεια.

Θα κα­ταρ­γη­θεί το άρθρο 99 και θα αλ­λά­ξει το πτω­χευ­τι­κό δί­καιο, ώστε οι ερ­γο­δό­τες να μη με­τα­θέ­τουν τα χρέη των επι­χει­ρή­σε­ών τους στους ερ­γα­ζό­με­νους και το κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο.

Το πρώτο και άμεσο μέτρο μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς θα είναι η επα­να­φο­ρά των κα­τώ­τε­ρου μι­σθού στα επί­πε­δα πριν από τη δρα­στι­κή μεί­ω­σή του με Υπουρ­γι­κή Από­φα­ση και η άμεση επα­να­φο­ρά των ελεύ­θε­ρων Συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, της με­τε­νέρ­γειας, της επε­κτα­σι­μό­τη­τας και του θε­σμι­κού πλαι­σί­ου της διαι­τη­σί­ας, όπως είχαν κα­τα­κτη­θεί με αγώ­νες του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος πριν την κα­τάρ­γη­σή τους.

Ένα βα­σι­κό μέ­τω­πο είναι η απο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας στους χώ­ρους πα­ρα­γω­γής. Η συ­στη­μα­τι­κή απο­διάρ­θρω­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων από τις κυ­βερ­νή­σεις του δι­κομ­μα­τι­σμού και στη συ­νέ­χεια του μνη­μο­νί­ου, έχουν οδη­γή­σει στην απο­θέ­ω­ση της ερ­γο­δο­τι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας. Θα πα­λέ­ψου­με για την απο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και την εφαρ­μο­γή ενός νέου πολύ πιο προ­ω­θη­μέ­νου ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου σε όλη την έκτα­ση της πα­ρα­γω­γής, ώστε να πάψει το ερ­γο­στά­σιο και ο χώρος ερ­γα­σί­ας να είναι άβατο και φέ­ου­δο του ερ­γο­δό­τη. Είναι προ­ϋ­πό­θε­ση και όρος ώστε οι ερ­γα­ζό­με­νοι όχι μόνο να πά­ψουν να είναι οι σύγ­χρο­νοι «δου­λο­πά­ροι­κοι», αλλά και να με­τα­τρα­πούν από απλός «συ­ντε­λε­στής πα­ρα­γω­γής» για το κε­φά­λαιο, σε πρω­τα­γω­νι­στές, προ­χω­ρώ­ντας σε μορ­φές ελέγ­χου της πα­ρα­γω­γής.

Για το χτύ­πη­μα της ανερ­γί­ας, που είναι το υπ’ αριθ­μόν ένα, οξύ­τα­το κοι­νω­νι­κό πρό­βλη­μα, θα υλο­ποι­η­θεί ένα μα­ζι­κό πρό­γραμ­μα δη­μο­σί­ων έργων σε υγεία-παι­δεία, υπο­δο­μές, ενέρ­γεια, πε­ρι­βάλ­λον, για την απορ­ρό­φη­ση ανέρ­γων.

Επί­σης, στη βάση της κα­θο­λι­κής επι­βο­λής της πλή­ρους απα­σχό­λη­σης, θα νο­μο­θε­τη­θεί η στα­δια­κή, σε συν­δυα­σμό με την ανα­κο­πή της ύφε­σης, εφαρ­μο­γή του 35ω­ρου-7ω­ρου-5ν­θή­με­ρου.

Το επί­δο­μα ανερ­γί­ας θα αυ­ξη­θεί στο 80% του βα­σι­κού μι­σθού και θα πα­ρέ­χε­ται για με­γα­λύ­τε­ρη χρο­νι­κή διάρ­κεια.

Στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας δέ­σμης μέ­τρων, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά κυ­ρί­ως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε διά­λο­γο, συ­νερ­γα­σία και κοινή δράση με τις άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, θα θε­σμο­θε­τή­σει να επε­κτα­θεί στα­δια­κά σε όλη την έκτα­ση της πα­ρα­γω­γής και της κοι­νω­νί­ας ο ερ­γα­τι­κός και κοι­νω­νι­κός έλεγ­χος. Να απε­λευ­θε­ρω­θούν οι αγω­νι­στι­κοί πόροι και πρω­το­βου­λία της ερ­γα­τι­κής τάξης, ώστε να ανυ­ψω­θεί σε ηγέ­τι­δα κοι­νω­νι­κή δύ­να­μη, που θα κα­θο­ρί­σει τις με­γά­λες αλ­λα­γές σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Χωρίς τη δη­μιουρ­γι­κή πρω­το­βου­λία της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των, χωρίς τη γε­νι­κή ανά­τα­ση της πρω­το­βου­λί­ας και του αγώνα των μαζών, χωρίς οι ίδιοι οι άν­θρω­ποι να πά­ρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, η κοι­νω­νία θα πα­ρα­μέ­νει δέ­σμια των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου και η οι­κο­νο­μία θα λει­τουρ­γεί με υπέρ­τα­το κρι­τή­ριο το κέρ­δος, και κα­νέ­να σχέ­διο για με­γά­λες ανα­τρο­πές με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί. Γι’ αυτό, βα­σι­κή μας κα­τεύ­θυν­ση είναι η πάλη για την επέ­κτα­ση του ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου σε όλη την έκτα­ση της πα­ρα­γω­γής και του κρά­τους. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα στη­ρί­ξουν με κάθε μέσο και θα πα­λέ­ψουν για την εμ­φά­νι­ση και επέ­κτα­ση τέ­τοιων μορ­φών ερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου.

Θε­ω­ρού­με όλα αυτά τα μέτρα, τις πρω­το­βου­λί­ες και τους αγώ­νες σαν τα πρώτα βή­μα­τα σε μια δια­δι­κα­σία που πρέ­πει γρή­γο­ρα να προ­σα­να­το­λι­στεί και να κλι­μα­κω­θεί στην κα­τεύ­θυν­ση της πλή­ρους κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων πα­ρα­γω­γής και της συ­γκρό­τη­σης από τους ίδιους τους ερ­γα­ζό­με­νους των δικών τους μορ­φών εξου­σί­ας, για την κοι­νω­νία της ερ­γα­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αυ­το­διεύ­θυν­σης.

10. ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΟΣ - ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟΣ ΕΛΕΓ­ΧΟΣ ΣΤΑ ΜΜΕ. ΙΣΧΥ­ΡΑ ΚΑΙ ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙ­ΚΑ ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΑ, ΥΠΟ ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟ ΕΛΕΓ­ΧΟ, ΜΜΕ

Ο χώρος των Μέσων Μα­ζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης είναι εντε­λώς κρί­σι­μος και κα­θο­ρι­στι­κός, για το ρόλο που παί­ζει στην πλη­ρο­φό­ρη­ση αλλά και γε­νι­κό­τε­ρα στη δια­μόρ­φω­ση των αντι­λή­ψε­ων, των ιδεών και της ιδε­ο­λο­γί­ας που δια­χέ­ουν ευ­ρύ­τε­ρα στην κοι­νω­νία. Ταυ­τό­χρο­να είναι ένας νευ­ραλ­γι­κός ερ­γα­σια­κός χώρος, όπου η ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία και εκ­με­τάλ­λευ­ση λει­τουρ­γούν «πι­λο­τι­κά» και με ιδιαί­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα.

Ήδη πριν το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης, οι «εθνι­κοί ερ­γο­λά­βοι» και άλλοι κο­ρυ­φαί­οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες «κα­τέ­λα­βαν» το χώρο των ΜΜΕ και έθε­σαν κα­νά­λια, εφη­με­ρί­δες και πε­ριο­δι­κά στην υπη­ρε­σία των λοι­πών οι­κο­νο­μι­κών τους δρα­στη­ριο­τή­των και του συ­στή­μα­τος δια­πλο­κής γε­νι­κό­τε­ρα, με στόχο κρα­τι­κές προ­μή­θειες, δου­λειές με το Δη­μό­σιο, χρη­μα­το­δο­τή­σεις μέσα από τους λε­γό­με­νους «ανα­πτυ­ξια­κούς» νό­μους και το ΕΣΠΑ κ.λπ. Χάρη στα θα­λασ­σο­δά­νεια των τρα­πε­ζών αλλά και στις «υπε­ρα­ξί­ες» που εξα­σφά­λι­ζαν από τη δια­πλο­κή και την υπο­στή­ρι­ξη των εκτός ΜΜΕ επι­χει­ρη­μα­τι­κών τους συμ­φε­ρό­ντων, οι­κο­δο­μή­θη­κε μια τε­ρά­στια «φού­σκα» εκ­δο­τι­κών δρα­στη­ριο­τή­των στο χώρο των ΜΜΕ, πολ­λές φορές ανοι­χτά κερ­δο­σκο­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Με τα μνη­μό­νια και την τρόι­κα η κα­τά­στα­ση επι­δει­νώ­θη­κε πε­ραι­τέ­ρω, καθώς δια­μορ­φώ­θη­καν νέες συν­θή­κες: Οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες των ΜΜΕ συ­ντά­χτη­καν με το μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο και έγι­ναν τα «πα­πα­γα­λά­κια» της τρόι­κας και του μνη­μο­νί­ου, η εξάρ­τη­σή τους από τις τρά­πε­ζες έγινε πλή­ρης και ολο­κλη­ρω­τι­κή, η δε χρε­ο­κο­πία των τρα­πε­ζών και το πέ­ρα­σμα του ελέγ­χου τους στην τρόι­κα μέσα από τη δια­δι­κα­σία της ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης, ου­σια­στι­κά δίνει τον έλεγ­χο της πλειο­νό­τη­τας των ΜΜΕ, ιδιαί­τε­ρα δε των με­γά­λης εμ­βέ­λειας, και άμεσα πλέον στην τρόι­κα.

Αυτές οι εξε­λί­ξεις δη­μιουρ­γούν ένα τε­ρά­στιο πρό­βλη­μα αντι­δη­μο­κρα­τι­κής εκτρο­πής στο χώρο των ΜΜΕ. Η έστω και σχε­τι­κή χρη­μα­το­δο­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία κα­ταρ­γεί­ται και τα ΜΜΕ ελέγ­χο­νται πλέον όχι απλώς από εγ­χώ­ρια συμ­φέ­ρο­ντα της δια­πλο­κής αλλά και από τα υπε­ρε­θνι­κά κέ­ντρα του οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου, οπότε κάθε έν­νοια ανε­ξάρ­τη­της ενη­μέ­ρω­σης και δε­ο­ντο­λο­γί­ας στην ενη­μέ­ρω­ση κα­ταρ­γεί­ται στην πράξη.

Από την άλλη, το σκά­σι­μο της επι­χει­ρη­μα­τι­κής «φού­σκας» και η από­λυ­τη κυ­ριαρ­χία αυτού του άξονα επι­χει­ρη­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, εγ­χώ­ριων και ξένων, οδη­γούν σε συν­θή­κες μα­ζι­κής κα­τα­στρο­φής για τις ερ­γα­σια­κές κα­τα­κτή­σεις και δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο χώρο του Τύπου. Έτσι, έχου­με πτω­χευ­μέ­νες ή εξαρ­τη­μέ­νες επι­χει­ρή­σεις, πλού­σιους ιδιο­κτή­τες και υψη­λό­βαθ­μα στε­λέ­χη ΜΜΕ ταυ­τό­χρο­να με άνερ­γους ή φο­βι­σμέ­νους και εκ­βια­ζό­με­νους δη­μο­σιο­γρά­φους, πλήρη έκ­πτω­ση του δη­μό­σιου αγα­θού της ενη­μέ­ρω­σης και troika news.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα πα­λέ­ψουν απο­φα­σι­στι­κά και θα πά­ρουν μέτρα ώστε:

Να απο­κα­τα­στα­θεί με κάθε δυ­να­τό μέσον το δη­μό­σιο αγαθό της ενη­μέ­ρω­σης. Το κρά­τος, ως πά­ρο­χος ρα­διο­φω­νι­κών και τη­λε­ο­πτι­κών συ­χνο­τή­των αλλά και ως εγ­γυ­η­τής του δη­μό­σιου αγα­θού, θα κα­ταρ­γή­σει τη δω­ρε­άν νομή των συ­χνο­τή­των από τα ΜΜΕ και θα επι­βά­λει κα­νό­νες δε­ο­ντο­λο­γί­ας και μη­χα­νι­σμούς ελέγ­χου για την τή­ρη­σή τους μαζί με αυ­στη­ρές κυ­ρώ­σεις για την πα­ρα­βί­α­σή τους μέχρι και την αφαί­ρε­ση της άδειας λει­τουρ­γί­ας.

Θα επι­βλη­θεί το ασυμ­βί­βα­στο της ιδιό­τη­τας του ιδιο­κτή­τη ΜΜΕ με επι­χει­ρη­μα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες που καθ’ οιον­δή­πο­τε τρόπο, έμ­με­σα ή άμεσα, έχουν επι­χει­ρη­μα­τι­κές δια­συν­δέ­σεις με το Δη­μό­σιο (ερ­γο­λά­βοι δη­μό­σιων έργων, προ­μη­θευ­τές Δη­μο­σί­ου, ιδιο­κτή­τες επι­χει­ρή­σε­ων που εμπλέ­κο­νται με συγ­χρη­μα­το­δο­τού­με­να έργα ή με οποια­δή­πο­τε μορφή κρα­τι­κής επι­δό­τη­σης κ.λπ.).

Θα στα­μα­τή­σει η πο­ρεία διά­λυ­σης και ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της δη­μό­σιας τη­λε­ό­ρα­σης και του δη­μό­σιου ρα­διό­φω­νου και αντί­θε­τα θα υπο­στη­ρι­χτούν και απο­κα­τα­στα­θούν, στην κα­τεύ­θυν­ση της συ­γκρό­τη­σης ισχυ­ρού δη­μό­σιου «πυ­λώ­να» στα ΜΜΕ. Στό­χος μας είναι η λει­τουρ­γία του δη­μό­σιου αυτού πυ­λώ­να να θω­ρα­κι­στεί από πε­λα­τεια­κές πρα­κτι­κές και κυ­βερ­νη­τι­κό έλεγ­χο (ακόμη και της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς), μα­κριά από τις απο­κρου­στι­κές ιστο­ρι­κές εμπει­ρί­ες της κομ­μα­τι­κής μο­νο­φω­νί­ας, ώστε να απο­τε­λέ­σει πρό­τυ­πο και «πι­λο­τι­κό» εγ­χεί­ρη­μα στην πο­ρεία για την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των ΜΜΕ, για τον πλήρη ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό τους έλεγ­χο.

Θα ανοί­ξουν τα βι­βλία και θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί πλή­ρης οι­κο­νο­μι­κός και δια­χει­ρι­στι­κός έλεγ­χος σε όλες τις επι­χει­ρή­σεις ΜΜΕ, αρ­χί­ζο­ντας από τις πιο με­γά­λες και νευ­ραλ­γι­κές, ώστε να σπά­σει το από­στη­μα των σχέ­σε­ων δια­πλο­κής με τρά­πε­ζες και κυ­κλώ­μα­τα πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας και εξάρ­τη­σης. Ο έλεγ­χος αυτός δεν θα πε­ριο­ρι­στεί μόνο στη δράση των αρ­μό­διων κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών, αλλά θα πάρει την ευ­ρύ­τε­ρη μορφή κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου στα ΜΜΕ, γιατί οι πο­λί­τες έχουν το δι­καί­ω­μα να γνω­ρί­ζουν αλλά και να κα­θο­ρί­σουν τις «προ­δια­γρα­φές» και τους όρους για την ενη­μέ­ρω­ση και την ψυ­χα­γω­γία που τους πα­ρέ­χε­ται.

Με τη γε­νι­κό­τε­ρη ανα­σύ­ντα­ξη και εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, θα απο­κα­τα­στα­θεί, με την πάλη των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο χώρο των ΜΜΕ και με βάση τις προ­τά­σεις τους, θα απο­κα­τα­στα­θεί όλο το πλέγ­μα των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των στο χώρο του Τύπου αλλά και το θε­με­λιώ­δες δι­καί­ω­μα στην ανε­ξάρ­τη­τη δη­μο­σιο­γρα­φία και ενη­μέ­ρω­ση.

Στο πλαί­σιο του οι­κο­νο­μι­κού και δια­χει­ρι­στι­κού ελέγ­χου, ιδιαί­τε­ρη έμ­φα­ση θα δοθεί στην απο­κά­λυ­ψη των κερ­δο­σκο­πι­κών παι­χνι­διών που έγι­ναν με τα απο­θε­μα­τι­κά των τα­μεί­ων των δη­μο­σιο­γρά­φων (δο­μη­μέ­να ομό­λο­γα, «κού­ρε­μα» ομο­λό­γων), με στόχο την απο­κα­τά­στα­ση των ζη­μιών και την τι­μω­ρία των υπευ­θύ­νων. Ιδιαί­τε­ρη έμ­φα­ση θα δοθεί επί­σης στο να στη­ρι­χτούν τα τα­μεία των δη­μο­σιο­γρά­φων μέσα από την υπο­χρέ­ω­ση των ερ­γο­δο­τών να απο­δί­δουν το αγ­γε­λιό­ση­μο (που μέχρι τώρα πα­ρα­κρα­τούν συ­στη­μα­τι­κά, ενώ το έχουν ει­σπρά­ξει).

Όλα αυτά θα είναι τα πρώτα απο­φα­σι­στι­κά μέτρα για να δρο­μο­λο­γη­θεί μια δια­δι­κα­σία με στόχο την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των Μέσων Μα­ζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης. Το αγαθό της ενη­μέ­ρω­σης, του δια­λό­γου, της κουλ­τού­ρας και των ιδεών δεν μπο­ρεί να είναι στα χέρια ιδιω­τών επι­χει­ρη­μα­τιών, να υπό­κει­νται στη λο­γι­κή του κέρ­δους, να είναι αντι­κεί­με­νο εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης, να κα­τα­λή­γει στη «μο­νο­φω­νι­κή πο­λυ­φω­νία» της αγο­ράς, να περ­νά­ει στα χέρια των δυ­νά­με­ων του διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου.

11. ΓΙΑ ΕΝΑ «ΟΧΙ», ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΣΤΗΝ ΤΡΟΪ­ΚΑ, ΤΑ ΜΝΗ­ΜΟ­ΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚ­ΒΙΑ­ΣΜΟΥΣ

Οι τρα­γι­κές εξε­λί­ξεις στην Ευ­ρώ­πη, ει­δι­κά στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, με απο­κο­ρύ­φω­μα το δράμα της Κύ­πρου, έρ­χο­νται να επι­βε­βαιώ­σουν ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη αλλά και η Ε.Ε. όχι μόνο κλι­μα­κώ­νουν με ρα­γδαί­ους ρυθ­μούς μια πο­ρεία αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­σής τους, αλλά και με­τα­τρέ­πο­νται τα­χύ­τα­τα σε ζώνες από­λυ­της κυ­ριαρ­χί­ας του γερ­μα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και του πο­λυ­ε­θνι­κού ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου, πρώτα από όλα του χρη­μα­τι­στι­κού, εντός των οποί­ων επι­βάλ­λο­νται όροι μιας άγριας πα­νευ­ρω­παϊ­κής λι­τό­τη­τας, μιας νέας «αποι­κιο­ποί­η­σης» και ιδιό­μορ­φου ολο­κλη­ρω­τι­σμού, στον οποί­ον συ­ναι­νούν οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις κάθε χώρας - μέ­λους.

Η λι­τό­τη­τα και ο ακραί­ος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός επι­βάλ­λο­νται πλέον σε όλη την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. ανε­ξάρ­τη­τα και από μνη­μό­νια, μέσα από το νέο Δη­μο­σιο­νο­μι­κό Σύμ­φω­νο, προ­ϊ­όν δια­κυ­βερ­νη­τι­κής συμ­φω­νί­ας και όχι ευ­ρω­παϊ­κής συν­θή­κης, που θέτει δρα­κό­ντειους όρους δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας για το χρέος, το έλ­λειμ­μα και άρα τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος. Επι­βάλ­λο­νται επί­σης μέσα από το εκτε­τα­μέ­νο πλέγ­μα των ευ­ρω­παϊ­κών Οδη­γιών και ποι­κί­λων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ρυθ­μί­σε­ων για την απε­λευ­θέ­ρω­ση κε­φα­λαί­ων και αγο­ρών, για τη «με­ταρ­ρύθ­μι­ση»-απο­δό­μη­ση των ασφα­λι­στι­κών συ­στη­μά­των, για τη «με­ταρ­ρύθ­μι­ση»-απο­δό­μη­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας και των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων κ.λπ. Ωστό­σο, η πα­νευ­ρω­παϊ­κή λι­τό­τη­τα προ­σλαμ­βά­νει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της συ­ντρι­βής των ιστο­ρι­κών κα­τα­κτή­σε­ων και δι­καιω­μά­των των λαών αλλά και μιας τα­πει­νω­τι­κής οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής επι­τρο­πεί­ας στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο.

Το δράμα της Κύ­πρου, ωστό­σο, απο­κα­λύ­πτει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή φύση της Ε.Ε. και ιδιαί­τε­ρα της Ευ­ρω­ζώ­νης, όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα, τη με­τα­τρο­πή τους σε «φο­νι­κό» γρα­νά­ζι της πα­γκό­σμιας ιμπε­ρια­λι­στι­κής μη­χα­νής, τη με­τα­τρο­πή τους σε νέα «Ιερά Συμ­μα­χία» κατά των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων και των λαών της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου.

Στο πλαί­σιο αυτό, είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη, απο­κτώ­ντας όλο και πιο ακραία χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενός νέου ευ­ρω-ολο­κλη­ρω­τι­σμού, με­τα­τρέ­πε­ται συ­νο­λι­κά σε πει­ρα­μα­τι­κό χώρο εντός του οποί­ου τεί­νουν να εκ­μη­δε­νι­σθούν και τα πλέον στοι­χειώ­δη ερ­γα­σια­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, ενώ στην πράξη ακυ­ρώ­νο­νται επί της ου­σί­ας και η ίδια η αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία και, σχε­δόν, κάθε έν­νοια λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, φτά­νο­ντας στο ση­μείο απο­φά­σεις που κα­τα­στρέ­φουν κυ­ριο­λε­κτι­κά χώρες, όπως η Κύ­προς, να λαμ­βά­νο­νται εκ­βια­στι­κά και τε­λε­σι­γρα­φι­κά μέσα σε ένα Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο από κλει­στά υπε­ρε­θνι­κά κέ­ντρα, στο όνομα της πα­ρα­μο­νής στο ευρώ.

Οι τε­λευ­ταί­ες αυτές εξε­λί­ξεις υπο­γραμ­μί­ζουν ακόμη πιο έντο­να ότι τόσο η Ευ­ρω­ζώ­νη όσο και η Ε.Ε. δεν με­ταρ­ρυθ­μί­ζο­νται ούτε επα­να­θε­με­λιώ­νο­νται αλλά μόνο ανα­τρέ­πο­νται, αν το αί­τη­μα πα­ρα­μέ­νει -και πα­ρα­μέ­νει- μια Ευ­ρώ­πη των λαών, της σύ­γκλι­σης προς τα πάνω, της προ­ό­δου και του σο­σια­λι­σμού. Και αυτή η δια­δι­κα­σία ανα­τρο­πής μπο­ρεί να γίνει ρε­α­λι­στι­κή και να μην πα­ρα­μεί­νει κενό γράμ­μα ή ου­το­πία, αν ξε­κι­νή­σει από μια χώρα ή ομάδα χωρών, πράγ­μα που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει, ίσως και πολύ σύ­ντο­μα, ένα ντό­μι­νο ανά­λο­γων ανα­τρε­πτι­κών εξε­λί­ξε­ων σε όλο τον ευ­ρω­παϊ­κό χώρο.

Η πε­ρί­πτω­ση της Κύ­πρου επι­βε­βαιώ­νει ότι το απα­ραί­τη­το «ΟΧΙ» στους «ευ­ρω­παϊ­κούς» εκ­βια­σμούς, την τρόι­κα και τα μνη­μό­νια, για να μην μεί­νει μισό και για να μην οδη­γή­σει σε οδυ­νη­ρή ανα­δί­πλω­ση, οφεί­λει να συ­νο­δεύ­ε­ται από ένα τεκ­μη­ριω­μέ­νο, ενιαίο, συ­νε­κτι­κό και ρι­ζο­σπα­στι­κό εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο προ­ο­δευ­τι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα, που μαζί με την ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων, θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει αφε­τη­ρια­κά: τη δια­γρα­φή του χρέ­ους ή του­λά­χι­στον του συ­ντρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του, την εθνι­κο­ποί­η­ση-κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση όλων των τρα­πε­ζών και των στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας, τη στή­ρι­ξη και ανα­βάθ­μι­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων και γε­νι­κό­τε­ρα την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, την προ­ώ­θη­ση της δη­μό­σιας δω­ρε­άν Υγεί­ας και Παι­δεί­ας και ένα σχέ­διο δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων και μέ­τρων για την προ­ο­δευ­τι­κή πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της οι­κο­νο­μί­ας σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, με τη δρα­στι­κή ενί­σχυ­ση της απα­σχό­λη­σης.

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς οφεί­λει να είναι απο­φα­σι­σμέ­νη και προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη να ακο­λου­θή­σει με στα­θε­ρό­τη­τα, συ­νέ­πεια και ενιαία κα­τεύ­θυν­ση αυτό το προ­ο­δευ­τι­κό πρό­γραμ­μα σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, ανε­ξάρ­τη­τα από απει­λές, εκ­βια­σμούς, πιέ­σεις και τρο­μο­κρα­τι­κά δι­λήμ­μα­τα.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, έχο­ντας ως στόχο να υλο­ποι­ή­σει ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα ρήξης και ανα­τρο­πής, πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στεί από κάθε άποψη για όλες τις συ­νέ­πειες και τα εν­δε­χό­με­να της ανα­πό­φευ­κτης σύ­γκρου­σης με την Ευ­ρω­ζώ­νη του κε­φα­λαί­ου και του ιμπε­ρια­λι­σμού, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης, αν χρεια­στεί, και της εξό­δου από την Ευ­ρω­ζώ­νη.

Ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο εξό­δου από την Ευ­ρω­ζώ­νη, που απαι­τεί καλή προ­ε­τοι­μα­σία, σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν συ­νι­στά «κα­τα­στρο­φή» ή εθνι­κή απο­μό­νω­ση, όπως προ­σπα­θούν να μας τρο­μο­κρα­τή­σουν τα πα­πα­γα­λά­κια του συ­στή­μα­τος. Αντί­θε­τα, στο βαθμό που εντάσ­σε­ται σε ένα προ­ο­δευ­τι­κό σχέ­διο ρήξης με τα μνη­μό­νια και την τρόι­κα και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, με κα­τεύ­θυν­ση το σο­σια­λι­σμό, μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει, παρά τις προ­σω­ρι­νές δυ­σκο­λί­ες που θα επι­φέ­ρει, μια βιώ­σι­μη και θε­τι­κή πρό­τα­ση διε­ξό­δου με ελ­πι­δο­φό­ρο ορί­ζο­ντα για τον ελ­λη­νι­κό λαό και όλους τους λαούς της Ευ­ρώ­πης.

Η πι­θα­νή έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη δεν συ­νι­στά ένα άλλο πο­λι­τι­κό σχέ­διο, δεν πα­ρα­πέ­μπει σε ένα άλλο πρό­γραμ­μα και σε άλλες συμ­μα­χί­ες, αλλά ίσα-ίσα δη­λώ­νει την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μα και σχέ­διο ρήξης και ανα­τρο­πής σε σο­σια­λι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση ατα­λά­ντευ­τα, απο­φα­σι­στι­κά, μέχρι το τέλος, γνω­ρί­ζο­ντας ότι συ­νε­πά­γε­ται τη με­τω­πι­κή ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και ότι μια τέ­τοια ρήξη απαι­τεί πλήρη προ­ε­τοι­μα­σία και εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο. Για τη συ­γκε­κρι­μέ­νη επε­ξερ­γα­σία ενός τέ­τοιου σχε­δί­ου, με τις ιδιαί­τε­ρες εκ­δο­χές και πα­ρα­μέ­τρους του, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ανα­λά­βει συ­γκε­κρι­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες, απευ­θυ­νό­με­νες και σε άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα, τον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο αλλά και συ­νο­λι­κά την Ε.Ε.

Υπ’ αυτό το πρί­σμα, η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» δεν είναι επαρ­κής και πρέ­πει να συ­μπλη­ρω­θεί, ύστε­ρα και από την κα­τα­λυ­τι­κή εμπει­ρία της Κύ­πρου, με τις πα­ρα­πά­νω θέ­σεις, που εκ­φρά­ζουν την ετοι­μό­τη­τα και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μά μας και τους στό­χους μας μέχρι το τέλος.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αφε­τη­ρία το συ­νο­λι­κό του πρό­γραμ­μα και αυτή τη θέση, μπο­ρεί και πρέ­πει να απευ­θύ­νει, από ακόμα πιο αξιό­πι­στη βάση, συ­γκε­κρι­μέ­νη πρό­τα­ση δια­λό­γου για ανα­ζη­τή­σεις προ­γραμ­μα­τι­κών συ­γκλί­σε­ων και κοι­νών δρά­σε­ων προς όλες τις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις της χώρας μας, ενώ θα πρέ­πει να ανα­λά­βει, στο πλαί­σιο αυτό, και με­γά­λες πρω­το­βου­λί­ες συ­γκλί­σε­ων, πο­λι­τι­κού και κι­νη­μα­τι­κού συ­ντο­νι­σμού με τις αρι­στε­ρές προ­ο­δευ­τι­κές δυ­νά­μεις της Ευ­ρώ­πης, ει­δι­κό­τε­ρα στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο και πρώτα απ’ όλα της Κύ­πρου.

12. ΕΝΑ ΜΕ­ΓΑ­ΛΟ ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΟ ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΟ­ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΟ ΜΕ­ΤΩ­ΠΟ ΓΙΑ ΚΥ­ΒΕΡ­ΝΗ­ΣΗ ΑΡΙ­ΣΤΕ­ΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟ­Ο­ΔΕΥ­ΤΙ­ΚΗ ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗ

Όλες οι εξε­λί­ξεις του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος έρ­χο­νται να υπο­γραμ­μί­σουν με ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη έμ­φα­ση ότι μόνο μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς -και όχι κυ­βερ­νή­σεις κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς ή κε­ντρο­α­ρι­στε­ρο­δε­ξιάς, ρευ­στού πο­λι­τι­κού στίγ­μα­τος και ετε­ρό­κλη­του φά­σμα­τος- θα ήταν ικανή να επι­χει­ρή­σει στη βάση ενός σα­φούς εναλ­λα­κτι­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος και στη­ριγ­μέ­νη σε ένα πλατύ ενω­τι­κό τα­ξι­κό και αγω­νι­στι­κό ερ­γα­τι­κό - λαϊκό κί­νη­μα, την προ­ο­δευ­τι­κή ανα­τρο­πή που έχουν ανά­γκη η ερ­γα­τι­κή τάξη και ο λαός της χώρας μας και μια πο­ρεία προ­ο­δευ­τι­κών με­τα­σχη­μα­τι­σμών με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα.

Θε­ω­ρού­με ότι σή­με­ρα μια συ­νερ­γα­σία και συ­μπό­ρευ­ση όλων των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, κατά πρώτο λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που θα έδινε ισχυ­ρό αρι­στε­ρό προ­βά­δι­σμα στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, όχι μόνο κα­θί­στα­ται όσο ποτέ ανα­γκαία αλλά και ότι οι τρα­γι­κές εξε­λί­ξεις που ση­μειώ­νο­νται στην Ελ­λά­δα και την Κύπρο, μαζί με τα δι­δάγ­μα­τα που τις ακο­λου­θούν, φέρ­νουν αντι­κει­με­νι­κά πιο κοντά αυτή τη συ­μπό­ρευ­ση και την κα­θι­στούν πιο δυ­να­τή μέσα από αμοι­βαί­ες με­τα­το­πί­σεις και την εκ­δή­λω­ση ισχυ­ρής ενω­τι­κής βού­λη­σης.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρά τις δυ­σκο­λί­ες, δε­σμεύ­ε­ται ότι θα σχε­διά­σει και θα ανα­λά­βει συ­γκε­κρι­μέ­νες, εποι­κο­δο­μη­τι­κές και ρε­α­λι­στι­κές πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για τη συ­νερ­γα­σία και τη συ­μπα­ρά­τα­ξη της Αρι­στε­ράς.

Για μας μια σύγ­χρο­νη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή συ­μπα­ρά­τα­ξη δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται μόνο στις δυ­νά­μεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και στις άλλες δυ­νά­μεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς και της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­συ­στη­μι­κής οι­κο­λο­γί­ας, παρά το ξε­χω­ρι­στό, ει­δι­κό ιστο­ρι­κό και ανα­ντι­κα­τά­στα­το βάρος αυτών των δυ­νά­με­ων.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­διώ­κει και εν­θαρ­ρύ­νει εν­δε­χό­με­νες συ­νερ­γα­σί­ες με στε­λέ­χη και συλ­λο­γι­κό­τη­τες από το σο­σια­λι­στι­κό και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό χώρο, οι οποί­ες απε­γκλω­βί­ζο­νται από τις λο­γι­κές της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος και ακο­λου­θούν μια αγω­νι­στι­κή πο­ρεία προς τ’ αρι­στε­ρά και με τις οποί­ες έχουν ανα­πτυ­χθεί και δο­κι­μα­σθεί σχέ­σεις εμπι­στο­σύ­νης με κοι­νές θέ­σεις, κοι­νές πρω­το­βου­λί­ες και κυ­ρί­ως κοι­νοί αγώ­νες.

Τέ­τοιου εί­δους συ­νερ­γα­σί­ες, που μπο­ρεί να γί­νο­νται δυ­να­τές με όρους με­τα­το­πί­σε­ων προς τ’ αρι­στε­ρά και όχι ανα­δί­πλω­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και τις σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές αυ­τα­πά­τες, δεν αφο­ρούν σε καμία πε­ρί­πτω­ση πρό­σω­πα ή φο­ρείς που είχαν ρό­λους ση­μα­ντι­κής ευ­θύ­νης στη δε­ξιό­στρο­φη πο­ρεία του ΠΑΣΟΚ και ιδιαί­τε­ρα στις μνη­μο­νια­κές επι­λο­γές του και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τέ­τοιου εί­δους ευ­ρύ­τε­ρες συ­νερ­γα­σί­ες δεν αφο­ρούν δυ­νά­μεις κε­ντρο­δε­ξιού προ­σα­να­το­λι­σμού, δυ­νά­μεις του αστι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους της αστι­κής τάξης, ανε­ξάρ­τη­τα από την αντι­μνη­μο­νια­κή ρη­το­ρι­κή τους.

Σή­με­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται όσο ποτέ ένα δεύ­τε­ρο με­γά­λο κύμα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης και ακόμα πιο ου­σια­στι­κής επε­ξερ­γα­σί­ας της πο­λι­τι­κής, της φυ­σιο­γνω­μί­ας, των προ­γραμ­μα­τι­κών του προ­τά­σε­ων, των πρα­κτι­κών και της κι­νη­μα­τι­κής του στά­σης, σχε­δια­σμέ­νης με βα­θύ­τα­τα τα­ξι­κούς, ερ­γα­τι­κούς, λαϊ­κούς και κοι­νω­νι­κούς όρους, γε­γο­νός που θα του δώσει τη δύ­να­μη και την ικα­νό­τη­τα για ένα νέο άλμα στην επιρ­ροή του και στη συμ­βο­λή του στη δια­μόρ­φω­ση ενός με­γά­λου αρι­στε­ρού πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κού ηγε­μο­νι­κού με­τώ­που που θα αγκα­λιά­ζει τη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Υπ’ αυτό το πρί­σμα, το μέ­τω­πο και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν συ­νι­στούν μια στα­τι­κή αντί­λη­ψη κοι­νο­βου­λευ­τι­κού αθροί­σμα­τος, αλλά μια δυ­να­μι­κή αντί­λη­ψη δια­μόρ­φω­σης των πο­λι­τι­κών, κοι­νω­νι­κών και αγω­νι­στι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων, της λι­τό­τη­τας και των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων, ρήξης και ανα­τρο­πής. Είναι δέ­σμευ­ση για την τα­ξι­κή κα­τεύ­θυν­ση και το πε­ριε­χό­με­νο του προ­γράμ­μα­τός μας, είναι κα­τεύ­θυν­ση «αρι­στε­ρά» και όχι «προς το κέ­ντρο», είναι πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες που μπο­ρούν να υπο­στη­ρί­ξουν ακρι­βώς μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση και όχι να την ακυ­ρώ­σουν, είναι σχέ­διο για να κερ­δί­σου­με τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των και με ένα τέ­τοιο στέ­ρεο κοι­νω­νι­κό κορμό να δια­μορ­φώ­σου­με ένα κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο αγώνα και ανα­τρο­πής, είναι δέ­σμευ­ση απέ­να­ντι στα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης για αγώ­νες για την ανα­τρο­πή της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης, είναι επι­βε­βαί­ω­ση της συ­νέ­πειας πάνω στις δε­σμεύ­σεις μας, είναι δέ­σμευ­ση για επι­μο­νή στο δρόμο του ρι­ζο­σπα­στι­σμού και της εμ­βά­θυν­σής του και όχι ανα­δί­πλω­σης και «υπευ­θυ­νό­τη­τας» απέ­να­ντι στο σύ­στη­μα. Συ­μπυ­κνώ­νο­ντας όλα αυτά, ο στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς συ­μπυ­κνώ­νει ολό­κλη­ρο το πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο και είναι η αιχμή του δό­ρα­τος της πο­λι­τι­κής μας.

13. ΟΡΙ­ΣΜΕ­ΝΕΣ ΘΕ­ΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑ­ΣΥ­ΓΚΡΟ­ΤΗ­ΣΗ, ΑΝΑ­ΠΤΥ­ΞΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕ­ΠΙ­ΘΕ­ΣΗ ΤΟΥ ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΟΥ ΛΑΙ­ΚΟΥ ΚΑΙ ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ­ΤΟΣ

13.1. Στη διάρ­κεια της τρί­χρο­νης μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου ανα­δεί­χτη­καν πιο έντο­να τα χρό­νια προ­βλή­μα­τα του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, η κυ­ριαρ­χία σε αυτό του κυ­βερ­νη­τι­κού, ερ­γο­δο­τι­κού και γρα­φειο­κρα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, η έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης των αι­τη­μά­των, η ου­σια­στι­κή απο­δο­χή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής μέσω στε­νών αι­τη­μά­των, με απο­τέ­λε­σμα το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα να βρε­θεί απο­δυ­να­μω­μέ­νο, απρο­ε­τοί­μα­στο, χωρίς στρα­τη­γι­κή, χωρίς σχε­δια­σμό, χωρίς την ανα­γκαία πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ικα­νό­τη­τα ανά­πτυ­ξης των κι­νή­σε­ών του και με σο­βα­ρό­τα­το το πρό­βλη­μα της συμ­βι­βα­στι­κής στά­σης της ηγε­τι­κής του πλειο­ψη­φί­ας.

Παρ’ όλα αυτά, το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα δη­μιούρ­γη­σε γε­γο­νό­τα με­γά­λης έντα­σης και τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, οι ερ­γα­ζό­με­νοι και η κοι­νω­νία οι­κο­δό­μη­σαν ισχυ­ρές αντι­στά­σεις απέ­να­ντι στις πο­λι­τι­κές του Μνη­μο­νί­ου, με την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα συν­δι­κά­τα της να έχουν τον πρώτο λόγο, με κύ­μα­τα δια­δο­χι­κών απερ­γιών και πο­λύ­μορ­φων δρά­σε­ων, οι οποί­ες δε στα­μά­τη­σαν επί 3 χρό­νια και μά­λι­στα μέσα στις εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λες συν­θή­κες των υψη­λών πο­σο­στών ανερ­γί­ας και των μα­ζι­κών απο­λύ­σε­ων.

Οι δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς βρέ­θη­καν στην πρω­το­πο­ρία αυτής της αγω­νι­στι­κής δυ­να­μι­κής και, εάν δεν υπήρ­χαν οι άγο­νοι δια­χω­ρι­σμοί εντός της συν­δι­κα­λι­στι­κής και πο­λι­τι­κής αρι­στε­ράς, ίσως να υπήρ­χε και δια­φο­ρε­τι­κή έκ­βα­ση του αγώνα.

Αδύ­να­τα ση­μεία της αγω­νι­στι­κής πε­ριό­δου, υπήρ­ξε η έλ­λει­ψη συ­ντο­νι­σμού των αγώ­νων και η απου­σία κέ­ντρου ορ­γά­νω­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης των αγώ­νων.

Δυ­να­τά ση­μεία ήταν η δη­μιουρ­γία νέων συλ­λο­γι­κο­τή­των, η ανά­δει­ξη των αντι­στά­σε­ων στις πλα­τεί­ες, των λαϊ­κών συ­νε­λεύ­σε­ων στις γει­το­νιές, άλλων θε­μα­τι­κών κι­νη­μά­των κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης, η αυ­ξα­νό­με­νη έντα­ξη των μι­κρο­με­σαί­ων αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις, η αυ­θόρ­μη­τη (μη ορ­γα­νω­τι­κά ενταγ­μέ­νη) συμ­με­το­χή πο­λι­τών και ερ­γα­ζο­μέ­νων στις γε­νι­κές απερ­γί­ες.

Παρά τις αρ­χι­κές δυ­σκο­λί­ες, η αγω­νι­στι­κή διεκ­δί­κη­ση συ­γκρο­τή­θη­κε γύρω από το κομ­βι­κό αί­τη­μα μη ψή­φι­σης των μνη­μο­νί­ων και των εφαρ­μο­στι­κών νόμων τους και κλι­μα­κώ­θη­κε με βάση το προ­ω­θη­μέ­νο αί­τη­μα της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων και των κυ­βερ­νή­σε­ων που τα εφάρ­μο­ζαν.

Η δυ­να­μι­κή αυτή, δη­μιούρ­γη­σε το πρό­πλα­σμα μιας λαϊ­κής συμ­μα­χί­ας και μία νέας ανά­τα­σης του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

Οι με­γά­λες στιγ­μές γεν­νή­θη­καν όταν το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό συ­να­ντή­θη­κε αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τή­θη­κε και συ­μπο­ρεύ­τη­κε με τα άλλα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και το ευ­ρύ­τε­ρο λαϊκό κί­νη­μα (με­γά­λες απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε συ­ντο­νι­σμό με τα κι­νή­μα­τα των πλα­τειών κλπ). Όταν επί­σης τα αι­τή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων απο­κτού­σαν πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, όταν η Αρι­στε­ρά πο­ρεύ­τη­κε απο­φα­σι­στι­κά και συ­γκρου­σια­κά μαζί με το λαό και τους ερ­γα­ζό­με­νους στις απερ­γί­ες, στις κα­τα­λή­ψεις, στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες. Αυτό το νήμα κα­λού­μα­στε σή­με­ρα να επα­να­συν­δέ­σου­με με κα­λύ­τε­ρους όρους, πιο απο­φα­σι­στι­κά και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά.

13.2 Μετά την ψή­φι­ση του Μνη­μο­νί­ου 3 (Νο­έμ­βριος 2012), οι ερ­γα­τι­κοί και κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες πα­ρου­σιά­ζουν ση­μεία κάμ­ψης και κό­πω­σης. Ευ­ρύ­τα­τα στρώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, προ­σχω­ρούν στη λο­γι­κή της πο­λι­τι­κής ανά­θε­σης. Ανα­πτύσ­σε­ται επι­πρό­σθε­τα μια συ­νεί­δη­ση χα­μη­λών προσ­δο­κιών, εξαι­τί­ας των βί­αιων επι­πτώ­σε­ων που έχουν οι μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές. Καλ­λιερ­γεί­ται μια αντί­λη­ψη ότι το μνη­μό­νιο συ­νι­στά μια πο­λι­τι­κά αξε­πέ­ρα­στη συν­θή­κη.

Η έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης των αι­τη­μά­των έχει ως απο­τέ­λε­σμα να ανα­πτύσ­σο­νται αγώ­νες ασυ­ντό­νι­στα με απο­σπα­σμα­τι­κά ή και στενά αι­τή­μα­τα (εξαι­ρέ­σεις από γε­νι­κό­τε­ρες ρυθ­μί­σεις), που πολ­λές φορές καλ­λιερ­γούν τον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό και το δια­χω­ρι­σμό με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Εάν η κα­τά­στα­ση αυτή συ­νε­χι­στεί, ούτε η μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση θα είναι εύ­κο­λο να ανα­τρα­πεί ή - και εάν αυτό συμ­βεί- η αυ­ρια­νή αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση χωρίς ενερ­γο­ποι­η­μέ­νο ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα δεν θα μπο­ρέ­σει να αντα­πε­ξέλ­θει στις πιέ­σεις ή και εκ­βια­σμούς του εγ­χώ­ριου και ευ­ρω­παϊ­κού πο­λι­τι­κού και οι­κο­νο­μι­κού κα­τε­στη­μέ­νου.

13.3. Αν και το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται σε τρο­χιά υπο­χώ­ρη­σης και απο­δυ­νά­μω­σης μπο­ρεί κάτω από ορι­σμέ­νες συν­θή­κες να παί­ξει ση­μα­ντι­κό ρόλο στην ορ­γά­νω­ση των αντι­στά­σε­ων, να βάλει φρένο στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές και να δη­μιουρ­γή­σει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις μιας ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης.

Η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των αι­τη­μά­των, η σύν­δε­ση του γε­νι­κού με το ει­δι­κό είναι απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για τη δια­μόρ­φω­ση συλ­λο­γι­κής κοι­νω­νι­κής συ­νεί­δη­σης με αί­τη­μα την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και των πο­λι­τι­κών εκ­φρα­στών τους. Όλες οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις που ανα­πτύσ­σο­νται πρέ­πει να ανα­δει­κνύ­ουν τις πο­λι­τι­κές αι­τί­ες της κρί­σης, να εν­σω­μα­τώ­νουν πο­λι­τι­κά αι­τή­μα­τα για την ανα­τρο­πή των πο­λι­τι­κών της μνη­μο­νια­κής συ­γκυ­βέρ­νη­σης, εξει­δι­κεύ­ο­ντάς τα με βάση τις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες κάθε ερ­γα­σια­κού χώρου.

Επι­διώ­κου­με μια νέα συ­νά­ντη­ση των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των με τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τους μι­κρο­με­σαί­ους επαγ­γελ­μα­τί­ες – αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους και αγρό­τες και αυτό απο­τε­λεί την βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για μία νέα ανά­τα­ση του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

Είναι ανά­γκη να ανα­πτυ­χθεί, μια πλα­τιά κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία, που θα προ­ω­θεί την πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση μέσα από κοι­νές δρά­σεις για κοινά προ­βλή­μα­τα (ιδιω­τι­κό χρέος, δά­νεια, φο­ρο­λο­γία, ενί­σχυ­ση της ζή­τη­σης μέσω ανα­δια­νο­μής του ει­σο­δή­μα­τος, διεύ­ρυν­ση κοι­νω­νι­κών τι­μο­λο­γί­ων ΔΕΚΟ, ακρί­βεια, δι­καί­ω­μα ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κής πε­ρί­θαλ­ψης χωρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις κ.ά) και θα συ­σπει­ρώ­νει ερ­γα­ζό­με­νους, συν­δι­κά­τα, συ­ντα­ξιού­χους, ανέρ­γους, κοι­νω­νι­κές, επι­στη­μο­νι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, ορ­γα­νώ­σεις μι­κρών και με­σαί­ων επαγ­γελ­μα­τιών, αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων και αγρο­τών.

Με αυτό τον τρόπο μπο­ρεί να δη­μιουρ­γη­θεί ένα νέο ιστο­ρι­κό μπλοκ κοι­νω­νι­κής ανα­τρο­πής και αλ­λα­γής, που θα στη­ρί­ζε­ται σε μια στα­θε­ρή συμ­μα­χία της ερ­γα­τι­κής τάξης με μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα, υπό την ηγε­μο­νία της πρώ­της, με αιχ­μές την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, την ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση του δη­μο­σί­ου και ιδιω­τι­κού χρέ­ους και τη ρήξη με τον οι­κο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό κα­νι­βα­λι­σμό της Ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά και την σύ­γκρου­ση με Ε.Ε..

Αγω­νι­ζό­μα­στε για την ανα­σύ­ντα­ξη των συν­δι­κά­των και την επα­να­θε­με­λί­ω­ση του ερ­γα­τι­κού – συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος σε αγω­νι­στι­κή - τα­ξι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Συμ­βάλ­λου­με στην ανα­συ­γκρό­τη­ση και τη διεύ­ρυν­ση των συ­ντο­νι­σμών πρω­το­βάθ­μιων ερ­γα­τι­κών σω­μα­τεί­ων, που δεν πρέ­πει να είναι συ­ντο­νι­σμός πα­ρα­γό­ντων της Αρι­στε­ράς αλλά σω­μα­τεί­ων και συλ­λο­γι­κο­τή­των.

Ανα­ζω­ο­γο­νού­με και διευ­ρύ­νου­με το συ­ντο­νι­σμό των Ομο­σπον­διών, όχι για να εγκα­τα­λεί­ψου­με τα συν­δι­κά­τα στη δια­σπα­στι­κή λο­γι­κή του ΠΑΜΕ, αλλά και για να δη­μιουρ­γή­σου­με ένα ακόμα βήμα αγω­νι­στι­κών πρω­το­βου­λιών και δρά­σε­ων, που θα μας απο­δε­σμεύ­ει από τον ασφυ­κτι­κό σχε­δια­σμό των τρι­το­βάθ­μιων ορ­γα­νώ­σε­ων όταν αυτές αδρα­νούν.

Η ανα­συ­γκρό­τη­ση ενός μα­ζι­κού, δη­μο­κρα­τι­κού και τα­ξι­κού ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος θα οι­κο­δο­μη­θεί, μέσα από την ανά­πτυ­ξη – μέσα και έξω από τα συν­δι­κά­τα - των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων, καθώς και των αγώ­νων των ανέρ­γων και των με­τα­να­στών και την πο­λι­τι­κο­ποί­η­σή τους, την ενί­σχυ­ση των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, την ενί­σχυ­ση των μα­ζι­κών δια­δι­κα­σιών βάσης και την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση των κυτ­τά­ρων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος των πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων, που σή­με­ρα είναι ανα­γκαία όσο ποτέ άλ­λο­τε. Γι’ αυτό και έχου­με ανά­γκη σή­με­ρα σω­μα­τεία ζω­ντα­νά, μα­ζι­κά, δη­μο­κρα­τι­κά, τα­ξι­κά και μα­χη­τι­κά.

Το αντι­μνη­μο­νια­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα έφερε στο προ­σκή­νιο νέες μορ­φές πάλης, όπως και τα κι­νή­μα­τα της πλα­τεί­ας Τα­χρίρ στην Αί­γυ­πτο, της puerta del sol στη Μα­δρί­τη, του occupy wall street στις ΗΠΑ. Οι εμπει­ρί­ες αυτές, όσο και αν έμει­ναν απο­σπα­σμα­τι­κές, χωρίς να κα­τορ­θώ­σουν να δια­μορ­φώ­σουν πιο στα­θε­ρούς εναλ­λα­κτι­κούς θε­σμούς ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής αυ­το­ορ­γά­νω­σης, πρέ­πει να με­λε­τη­θούν σο­βα­ρά και να αξιο­ποι­η­θούν από την Αρι­στε­ρά, το ερ­γα­τι­κό και το λαϊκό κί­νη­μα, χωρίς όμως αντι­γρα­φές και χωρίς πα­ραί­τη­ση από την συν­δι­κα­λι­στι­κή δράση στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας. Εκ­φρά­ζουν μία πρώτη στοι­χειώ­δη από­πει­ρα ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των να βρουν νέες απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρες μορ­φές ενό­τη­τας και δρά­σης μέσα από τις συμ­βο­λι­κές κα­τα­λή­ψεις δη­μο­σί­ων κτι­ρί­ων, λαϊ­κές συ­νε­λεύ­σεις, εναλ­λα­κτι­κά δί­κτυα ενη­μέ­ρω­σης , δί­κτυα ερ­γα­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, συλ­λα­λη­τή­ρια που τεί­νουν να εξε­λι­χτούν σε εξέ­γερ­ση κλπ.

13.4. Προ­ϋ­πό­θε­ση γι΄ αυτό είναι η κοινή πα­ρα­τα­ξια­κή συ­γκρό­τη­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών κι­νή­σε­ων, που έχουν ανα­φο­ρά στις δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Βα­σι­κή επί­σης προ­ϋ­πό­θε­ση απο­τε­λεί οι δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, που επι­διώ­κουν τον τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, και πρώτα απ΄ όλα και κυ­ρί­ως η ΑΥ­ΤΟ­ΝΟ­ΜΗ ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΗ, το ΠΑΜΕ και οι αρι­στε­ρές συν­δι­κα­λι­στι­κές Συ­σπει­ρώ­σεις, να ανα­ζη­τή­σουν, μέσα από τους δι­κούς τους επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμούς, τρό­πους κοι­νής δρά­σης και συ­μπα­ρά­τα­ξής τους ενά­ντια στις μνη­μο­νια­κές αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές και σε επί­πε­δο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, κυ­ρί­ως όμως, σε επί­πε­δο συ­ντο­νι­σμών πρω­το­βάθ­μιων και δευ­τε­ρο­βάθ­μιων συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και συ­σπεί­ρω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη βάση, που εκ των πραγ­μά­των – λόγω των αρ­νη­τι­κών συ­σχε­τι­σμών στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ - θα ση­κώ­σουν πλέον το κύριο βάρος των αγώ­νων ενά­ντια στα μνη­μό­νια, και στην κυ­βέρ­νη­ση που τα υπη­ρε­τεί.

Στη μάχη αυτή οι συ­νερ­γα­ζό­με­νες δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς μπο­ρούν και πρέ­πει να συ­μπο­ρευ­τούν μέσα στους ερ­γα­τι­κούς και λαϊ­κούς αγώ­νες και με άλλες συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, οι οποί­ες απο­δε­σμεύ­ο­νται και αντι­πα­ρα­τί­θε­νται στην ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ, που απο­τε­λούν τα βα­σι­κά στη­ρίγ­μα­τα των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων στο ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Στό­χος των δυ­νά­με­ών μας που δρουν στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα είναι μέσα από την ανά­πτυ­ξη των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων να συμ­βάλ­λουν στη δια­μόρ­φω­ση ενός δια­κρι­τού αγω­νι­στι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού ρεύ­μα­τος, που θα διεκ­δι­κή­σει την αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών δύ­να­μης σε όλα τα επί­πε­δα του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και θα αγω­νι­στεί για την ανα­συ­γκρό­τη­σή του σε διεκ­δι­κη­τι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, ανα­τρε­πτι­κή, τα­ξι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Οι νέοι αγώ­νες, οι οποί­οι θα δο­θούν με βάση κοινά αι­τή­μα­τα των ερ­γα­ζό­με­νων στον ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο τομέα για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, την υπε­ρά­σπι­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας, την προ­στα­σία από τις απο­λύ­σεις, τη λήψη μέ­τρων στή­ρι­ξης των ανέρ­γων, την κα­τα­βο­λή των δε­δου­λευ­μέ­νων, την από­κρου­ση του ξε­που­λή­μα­τος της δη­μό­σιας και κοι­νω­νι­κής πε­ριου­σί­ας, μπο­ρεί και πρέ­πει να απο­τε­λέ­σουν ένα στα­θε­ρό και απο­φα­σι­στι­κό βήμα για την κλι­μά­κω­ση και γε­νί­κευ­σή τους με στόχο την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης που τις υπη­ρε­τεί.

13.5. Βα­σι­κές όμως προ­ϋ­πο­θέ­σεις μιας τέ­τοιας δυ­να­τό­τη­τας είναι να ανα­κτή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μια απο­φα­σι­στι­κή συ­γκρου­σια­κή αντί­λη­ψη, τη δυ­να­τό­τη­τά του να ανοί­γει επι­θε­τι­κά, χωρίς ανα­δι­πλώ­σεις, με­γά­λα πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα, την ικα­νό­τη­τα να προ­ω­θεί, χωρίς υπα­να­χω­ρή­σεις και τα­λα­ντεύ­σεις, μια συ­νο­λι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή και αξιό­πι­στη εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση και τη δύ­να­μη για μια ου­σια­στι­κή στρο­φή του στην ερ­γα­τι­κή δου­λειά.

Απαι­τεί­ται μια ου­σια­στι­κή προ­σπά­θεια για ανα­σύ­ντα­ξη των συν­δι­κά­των, η οποία θα δια­περ­νά τον πο­λι­τι­κό και ορ­γα­νω­τι­κό σχε­δια­σμό του κόμ­μα­τος και θα δια­χέ­ε­ται ως συ­στα­τι­κό στοι­χείο πο­λι­τι­κής δρά­σης κάθε κομ­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης, θα κι­νη­το­ποιεί και θα ενερ­γο­ποιεί τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των μελών μας και ιδιαί­τε­ρα τους ερ­γα­ζό­με­νους.

Απαι­τεί­ται ανα­ζω­ο­γό­νη­ση και ενί­σχυ­ση όλων των κι­νη­μά­των και ο συ­ντο­νι­σμός τους σε μια γραμ­μή συ­νά­ντη­σης με τα συν­δι­κά­τα, ώστε οτι­δή­πο­τε κι­νεί­ται να συ­νε­νώ­νε­ται και να δη­μιουρ­γεί δρά­σεις με­γά­λης κλί­μα­κας.

Οφεί­λου­με να επι­μεί­νου­με στην επα­ναϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­ση του ρόλου και της αξίας του σ.κ. και μέσα από το δη­μό­σιο λόγο μας να κα­λού­με τους ερ­γα­ζό­με­νους να ορ­γα­νω­θούν στα συν­δι­κά­τα και να τ’ αλ­λά­ξουν οι ίδιοι.

Οφεί­λου­με να προ­βάλ­λου­με την αξία της αλ­λη­λεγ­γύ­ης για όσους κι­νού­νται στα όρια του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού και να την συν­δέ­σου­με με την ανά­γκη αγω­νι­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σής τους, της αγω­νι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης σε ερ­γα­ζό­με­νους, που βρί­σκο­νται απέ­να­ντι στην αυ­θαι­ρε­σία και τρο­μο­κρα­τία του ερ­γο­δό­τη.

Να δώ­σου­με έμ­φα­ση στην αλ­λη­λεγ­γύη των γε­νε­ών. Να επι­μεί­νου­με στην ανά­γκη της ορ­μη­τι­κής έντα­ξης των νέων κυ­ρί­ως αυτών της ερ­γα­σια­κής επι­σφά­λειας στα συν­δι­κά­τα, κη­ρύσ­σο­ντας τον πό­λε­μο ενά­ντια σε κάθε διά­κρι­ση των νέων.

Να δώ­σου­με πριν απ’ όλα βάρος στη στή­ρι­ξη της συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, η οποία πα­ρε­μπο­δί­ζε­ται συ­στη­μα­τι­κά από την ερ­γο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία και αυ­θαι­ρε­σία.

Να συμ­βάλ­λου­με στην ορ­γά­νω­ση των ανέρ­γων με τους ίδιους να γί­νο­νται πρω­τα­γω­νι­στές στον αγώνα για δου­λειά. Να επι­μεί­νου­με (με ευ­θύ­νη των κομ­μα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων) στην κα­τα­γρα­φή των μελών μας που είναι άνερ­γοι και να συ­γκρο­τή­σου­με σε επί­πε­δο πόλης (ερ­γα­τι­κού κέ­ντρου) την δι­κτύ­ω­σή τους σε πε­ρι­φε­ρεια­κό και πα­νελ­λα­δι­κό επί­πε­δο. Να εξε­τά­σου­με τη δυ­να­τό­τη­τα συμ­με­το­χής των ανέρ­γων στα συν­δι­κά­τα.

Η σύγ­χρο­νη αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή κι­νη­μα­τι­κή ταυ­τό­τη­τα που θέλει να έχει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­κτά ουσία τότε μόνον, όταν τρο­φο­δο­τεί­ται από τη δη­μιουρ­γι­κή σχέση του με την κοι­νω­νία. Είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη η ζω­ντα­νή σχέση των ορ­γα­νώ­σε­ών του, των στε­λε­χών και των μελών του με τους ερ­γα­ζό­με­νους, τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις και τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, η άμεση, πρό­σω­πο με πρό­σω­πο, επαφή των ορ­γα­νώ­σε­ων με τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους ανέρ­γους, τους συ­ντα­ξιού­χους, τους νέους, η ζω­ντα­νή πα­ρου­σία των κομ­μα­τι­κών μελών στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, στον συν­δι­κα­λι­σμό, στους μα­ζι­κούς φο­ρείς, στις λαϊ­κές συ­νε­λεύ­σεις των γει­το­νιών, γε­νι­κά στις κοι­νω­νι­κές διερ­γα­σί­ες και εξε­λί­ξεις.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει άμεσα σε «εσω­κομ­μα­τι­κή κα­μπά­νια» για εγ­γρα­φή όλων των μελών του στα συν­δι­κά­τα και για την ενερ­γο­ποί­η­ση τους για τη στή­ρι­ξη των αγω­νι­στι­κών τα­ξι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων του χώρου τους ή για τη συ­γκρό­τη­ση τέ­τοιων όπου δεν υπάρ­χουν.

Η ου­σια­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις πραγ­μα­τι­κές διερ­γα­σί­ες που συ­ντε­λού­νται στην κοι­νω­νία απαι­τεί κα­λύ­τε­ρη ανά­πτυ­ξη του κόμ­μα­τος στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους και στις λαϊ­κές γει­το­νιές, στε­νό­τε­ρη σχέση του με τα κι­νή­μα­τα που ανα­πτύσ­σο­νται ενά­ντια στις μνη­μο­νια­κές πολ­τι­κές και κυ­ρί­ως με το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Στο αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα πρέ­πει να ανα­συ­γκρο­τή­σου­με και θα στη­ρί­ξου­με τις ορ­γα­νώ­σεις του κόμ­μα­τος στους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και κυ­ρί­ως στον ιδιω­τι­κό τομέα όπου πρέ­πει να ρί­ξου­με ιδιαί­τε­ρο πο­λι­τι­κό βάρος. Να ενι­σχυ­θεί επί­σης η συ­νερ­γα­σία του τμή­μα­τος ερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής του κόμ­μα­τος με τη Νε­ο­λαία αφε­νός για τον προ­σα­να­το­λι­σμό της στην ερ­γα­τι­κή δου­λειά και αφε­τέ­ρου για την ορ­γα­νω­μέ­νη ανα­νέ­ω­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών στε­λε­χών μας.

13.6. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­διώ­κει να είναι κόμμα των πραγ­μα­τι­κών δη­μιουρ­γών του υλι­κού και πνευ­μα­τι­κού πλού­του της κοι­νω­νί­ας, πρώτα απ’ όλα της ερ­γα­τι­κής τάξης που απο­τε­λεί τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζό­με­νων και βιώ­νει το κα­θε­στώς της σκλη­ρής κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης και της πρω­το­φα­νούς τροϊ­κα­νής και κυ­βερ­νη­τι­κής επί­θε­σης στα δι­καιώ­μα­τά τους.

Υπε­ρα­σπί­ζε­ται τους μι­κρο­με­σαί­ους αγρό­τες και αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους και επαγ­γελ­μα­τί­ες, που υφί­στα­νται με δρα­μα­τι­κό τρόπο τις συ­νέ­πειες των μνη­μο­νί­ων, βρί­σκε­ται στην πρώτη γραμ­μή για τα δι­καιώ­μα­τα της νέας γε­νιάς, που ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός και τα μνη­μό­νια της στε­ρούν το μέλ­λον, για την ισό­τι­μη θέση της γυ­ναί­κας στην κοι­νω­νία, για τα δι­καιώ­μα­τα της ερ­γα­ζό­με­νης δια­νό­η­σης, των συ­ντα­ξιού­χων, που οι συ­ντά­ξεις τους κα­τε­δα­φί­ζο­νται, των ανέρ­γων, των οι­κο­νο­μι­κών με­τα­να­στών και όλων των λαϊ­κών στρω­μά­των της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.