Δεν φεύγουν; Να τους διώξουμε!

Η προ­σπά­θεια των επι­τε­λεί­ων της Συγ­γρού και των ΜΜΕ να φι­λο­τε­χνή­σουν για τον Σα­μα­ρά ένα προ­φίλ ηγέτη μα­κράς πε­ριό­δου, ικα­νού να ηγη­θεί ενός «ευ­ρω­παϊ­κού» μπλοκ πο­λυ­κομ­μα­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης –ή και συγ­χώ­νευ­σης σε νέο κόμμα– των αστι­κών δυ­νά­με­ων που, τάχα, θα μας βγά­λουν από την κρίση, κα­τέ­λη­ξε σε κομ­μά­τια και θρύ­ψα­λα.

Η πο­λι­τι­κή κρίση, που πυ­ρο­δο­τή­θη­κε από τον αγώνα στην ΕΡΤ, έφερε στην επι­φά­νεια τα πραγ­μα­τι­κά «κιλά» του Σα­μα­ρά: του αρ­χη­γού μιας ακρο­δε­ξιάς τάσης μέσα στη ΝΔ, που δεν μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει ούτε το ίδιο του το κόμμα, που δεν μπο­ρεί να κα­θο­δη­γή­σει την ενό­τη­τα της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης, ακόμα και όταν προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση «σπρώ­χνει» το σύ­νο­λο της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των ΜΜΕ.

Τι έμενε ως αντί­βα­ρο; Οι ανεκ­δι­ή­γη­τες από­ψεις του Μπαλ­τά­κου για το εν­δε­χό­με­νο συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΝΔ-Χρυ­σής Αυγής και οι κραυ­γές του Φ.Κρα­νι­διώ­τη που ζη­τού­σε «να χυθεί αίμα» (όχι το δικό του, των άλλων), να κυ­βερ­νη­θεί η χώρα με σι­δε­ρέ­νιο χέρι «όπως των ναζί», με στόχο να βγει το κα­θε­στώς από την κρίση…

Ο Σα­μα­ράς φαί­νε­ται να γλι­τώ­νει τον «ξαφ­νι­κό θά­να­το» από αυτόν, τον πρώτο, γύρο της πο­λι­τι­κής κρί­σης της τρι­κομ­μα­τι­κής, κυ­ρί­ως λόγω της πο­λι­τι­κής δει­λί­ας των Βε­νι­ζέ­λου και Κου­βέ­λη. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, τρέ­μο­ντας τις εκλο­γές και το πο­λι­τι­κό μέλ­λον ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον Σα­μα­ρά, έδω­σαν πα­ρά­τα­ση στη ζωή της τρι­κομ­μα­τι­κής.

Όμως η κυ­βέρ­νη­ση αυτή, συ­μπλη­ρώ­νο­ντας μόλις τον πρώτο χρόνο στην εξου­σία, είναι ήδη σε κα­τά­στα­ση δια­σω­λη­νο­μέ­νου ασθε­νή.

Success story;
Στη βάση των αδιε­ξό­δων της κυ­βέρ­νη­σης βρί­σκε­ται η απο­τυ­χία της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής. Το «success story» του Σα­μα­ρά απο­δεί­χθη­κε κα­τα­στρο­φή.

Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις ανα­δει­κνύ­ουν το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο αυτής της πο­λι­τι­κής. Στη ΔΕΠΑ οι Ρώσοι της Gazprom απο­χώ­ρη­σαν, κάτω από τους γε­ω­πο­λι­τι­κούς εκ­βια­σμούς των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και κάτω από την αδυ­να­μία της κυ­βέρ­νη­σης να δια­βε­βαιώ­σει ότι οι ελ­λη­νι­κοί κα­πι­τα­λι­στι­κοί όμι­λοι θα πλη­ρώ­σουν τε­λι­κά τα τε­ρά­στια χρέη τους προς την εται­ρεία.

Στη ΔΕΣΦΑ, η προ­σφο­ρά των Αζέ­ρων «επεν­δυ­τών» εξα­κο­λου­θεί να είναι υπό την αί­ρε­ση των σχε­δια­σμών του ευ­ρω­παϊ­κού κο­λοσ­σού της BP.

Στον ΟΠΑΠ, η «τε­λειω­μέ­νη» δου­λειά τρί­ζει, αφού οι Τσέ­χοι «επεν­δυ­τές» μοιά­ζουν αγνώ­στου προ­ε­λεύ­σε­ως και κά­ποιοι αρ­χί­ζουν να ανα­ρω­τιού­νται για τα ρίσκα της ανά­θε­σης του κρα­τι­κού τζό­γου σε έναν Με­λισ­σα­νί­δη.

Και αυτά ήταν τα εύ­κο­λα. Γιατί η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση στη ΔΕΗ και στο νερό είναι γνω­στό ότι θα έχει με­γα­λύ­τε­ρα πο­σο­στά επι­κιν­δυ­νό­τη­τας, αλλά και πολύ με­γα­λύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις.

Την ίδια στιγ­μή η ύφεση απο­δει­κνύ­ε­ται βα­θύ­τε­ρη (5,6% στο πρώτο τρί­μη­νο) ακόμα και από τις προ­βλέ­ψεις της ΕΛ­ΣΤΑΤ. Οι διε­θνείς Οίκοι υπο­βι­βά­ζουν την ελ­λη­νι­κή αγορά στις «ανα­δυό­με­νες» και οι προ­βλέ­ψεις του Στουρ­νά­ρα ότι στο τέλος του χρό­νου θα μπο­ρού­σε «να βγει στις διε­θνείς αγο­ρές» δεν πεί­θουν ούτε τα μικρά παι­διά.

Όμως το με­γα­λύ­τε­ρο χα­στού­κι στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή έρ­χε­ται από την εξέ­λι­ξη του χρέ­ους. Παρά το γε­γο­νός ότι στα τρία προη­γού­με­να χρό­νια αφαι­ρέ­θη­καν εκα­το­ντά­δες δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ από τους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, το δη­μό­σιο χρέος στο τέλος του 2014 θα είναι ακρι­βώς το ίδιο με αυτό του… 2009.

Κατά συ­νέ­πεια όλες οι ελ­πί­δες του κυ­βερ­νη­τι­κού μπλοκ για «βιω­σι­μό­τη­τα» του χρέ­ους επα­φί­ο­νται –ξανά– στους δα­νει­στές, ελ­πί­ζο­ντας στη συ­ναί­νε­ση για ένα νέο «κού­ρε­μα» και προ­σευ­χό­με­νοι αυτό να μη συν­δυα­στεί με μέτρα ανά­λο­γα με τα κυ­πρια­κά, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νουν «κού­ρε­μα» των κα­τα­θέ­σε­ων και εξα­έ­ρω­ση τρα­πε­ζών.

Στη βάση αυτής της πραγ­μα­τι­κής ει­κό­νας για την οι­κο­νο­μία, η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά έχει να στη­ρί­ξει τα προ­α­πο­φα­σι­σμέ­να μνη­μο­νια­κά μέτρα λι­τό­τη­τας (π.χ. ελεύ­θε­ρη πτώση των μι­σθών λόγω κα­τάρ­γη­σης των ΣΣΕ και νέο μα­χαί­ρι στις συ­ντά­ξεις με βάση το νόμο Λο­βέρ­δου-Κου­τρου­μά­νη…), αλλά, επί­σης, να πάρει πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας που προ­κύ­πτουν ως «αυ­τό­μα­τη» ανά­γκη, για να κα­λυ­φθεί το «κενό» εσό­δων από τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις.

Και ο αγώ­νας στην ΕΡΤ έδει­ξε ότι πλέον «ο κό­μπος έχει φτά­σει στο χτένι». Κάθε νέο χτύ­πη­μα θα συ­να­ντά μα­ζι­κή αντί­στα­ση που, με τη σειρά της, θα πυ­ρο­δο­τεί πο­λι­τι­κή κρίση και θα θέτει την επι­βί­ω­ση της κυ­βέρ­νη­σης σε διαρ­κή αμ­φι­σβή­τη­ση.

Η μέ­θο­δος της διαρ­κούς επι­στρά­τευ­σης των απερ­γών, η μέ­θο­δος της πυγ­μής α λα Ερ­ντο­γάν απέ­να­ντι στους δια­δη­λω­τές, είναι μια ιδέα που φαί­νε­ται ελ­κυ­στι­κή στους συμ­βού­λους του Σα­μα­ρά. Όμως είναι μια ιδέα εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λης πει­στι­κό­τη­τας για τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις. Γιατί, αν αυτή η τα­κτι­κή σπά­σει, έστω και σε ένα ση­μείο της, τότε θα απει­λεί­ται με άμεση κα­τάρ­ρευ­ση όλο το οι­κο­δό­μη­μα.

Να τους ρί­ξου­με!
Ο αγώ­νας στην ΕΡΤ έφτα­σε πολύ κοντά σε αυτό το ση­μείο. Γι’ αυτό άλ­λω­στε ο Σα­μα­ράς υπο­χρε­ώ­θη­κε σε –με­ρι­κή έστω– ανα­δί­πλω­ση. Ανε­ξάρ­τη­τα από την τε­λι­κή έκ­βα­ση αυτού του αγώνα, που σή­με­ρα δεν μας είναι γνω­στή, είναι σί­γου­ρο ότι το άμεσο μέλ­λον θα είναι γε­μά­το από τέ­τοιες «ευ­και­ρί­ες». Τις δη­μιουρ­γεί, άλ­λω­στε, το ίδιο το κυ­βερ­νη­τι­κό και μνη­μο­νια­κό πρό­γραμ­μα: στα δη­μό­σια σχο­λεία, στα νο­σο­κο­μεία, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην ΕΥΑΘ κλπ.

Μπρο­στά σε αυτές τις υπο­χρε­ώ­σεις είναι απα­ραί­τη­το να βγά­λου­με τα σωστά συ­μπε­ρά­σμα­τα από τον αγώνα στην ΕΡΤ. Να θέ­σου­με στον εαυτό μας το ερώ­τη­μα: Πώς είναι δυ­να­τόν να φτά­σου­με σε νίκες;

Το πρώτο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της απά­ντη­σης είναι το «πε­ζο­δρό­μιο». Είναι ο συν­δυα­σμός της απερ­γί­ας, της κα­τά­λη­ψης, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, των μα­ζι­κών δια­δη­λώ­σε­ων. Αυτή είναι η δύ­να­μη που μπο­ρεί να πα­ρα­λύ­ει τον αντί­πα­λο, να υπα­γο­ρεύ­ει λύ­σεις, αυτή είναι η υπο­χρε­ω­τι­κή επι­λο­γή σε μια εποχή όπου οι απέ­να­ντι έχουν απο­δεί­ξει ότι δεν «δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται».

Άμεσα δε­μέ­νη με αυτό το πρώτο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της απά­ντη­σης είναι η υπο­χρε­ω­τι­κή επι­λο­γή της ενό­τη­τας στη δράση της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς. Ο αγώ­νας στην ΕΡΤ στη­ρί­χθη­κε στον «κορμό» των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Αυτή η επι­λο­γή πρέ­πει να γίνει συ­νει­δη­τή πο­λι­τι­κή. Πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρι­στεί ότι ο σε­χτα­ρι­σμός, η επι­μο­νή στις «κα­θα­ρού­τσι­κες» δια­χω­ρι­στι­κές τα­κτι­κές, ταυ­τί­ζε­ται με το να σπρώ­χνου­με τον κόσμο στην πα­θη­τι­κή υπο­μο­νή.

Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρι­στεί ότι η ενό­τη­τα στη δράση της Αρι­στε­ράς δεν έχει τί­πο­τα κοινό με ψη­φο­θη­ρι­κή κο­μπί­να. Ότι διεκ­δι­κεί­ται και ανα­πτύσ­σε­ται στο πιο προ­ω­θη­μέ­νο και απο­φα­σι­στι­κό –και όχι στο πιο συγ­χυ­σμέ­νο και δι­στα­κτι­κό– επί­πε­δο των δια­θέ­σε­ων του κό­σμου και ότι στην πράξη επι­χει­ρεί να ανε­βά­σει αυτό το επί­πε­δο ακόμα ψη­λό­τε­ρα. Οι ανα­φο­ρές αυτές απευ­θύ­νο­νται συμ­με­τρι­κά στις ηγε­σί­ες του ΚΚΕ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Σε μια τέ­τοια βάση θα ήταν ζή­τη­μα πε­ριο­ρι­σμέ­νου χρό­νου το να κα­λυ­φθεί το κενό ενός αυ­θε­ντι­κού «με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος», ενός συ­νό­λου ιε­ραρ­χη­μέ­νων στό­χων, που θα μπο­ρού­σαν να ενώ­σουν με­γά­λα τμή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων.

Οι πρώ­τες συ­ντε­ταγ­μέ­νες, άλ­λω­στε, ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος είναι σε όλους μας γνω­στές: Υπε­ρά­σπι­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, υπο­στή­ρι­ξη των δη­μό­σιων σχο­λεί­ων και νο­σο­κο­μεί­ων, από­κρου­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων.

Στη βάση μιας τέ­τοιας κοι­νής στά­σης θα μπο­ρού­σε με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο να ανα­πτυ­χθεί η συ­ζή­τη­ση για τα πιο σύν­θε­τα ζη­τή­μα­τα, όπως η αντι­με­τώ­πι­ση του χρέ­ους, η απά­ντη­ση στην Ευ­ρω­ζώ­νη και στο ευρώ, ο στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς… Και το λέμε αυτό χωρίς καμία πρό­θε­ση να «κρυ­φτού­με», αφού έχου­με πα­ρου­σιά­σει τις από­ψεις μας, τόσο ως ΔΕΑ όσο και ως Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η κρίση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν θα κρα­τή­σει επ’ αό­ρι­στο. Το κα­θε­στώς θα επι­χει­ρή­σει να την ξε­πε­ρά­σει, τόσο «κοι­νο­βου­λευ­τι­κά» –με πρω­το­βου­λί­ες πο­λι­τι­κής και κομ­μα­τι­κής ανα­σύ­ντα­ξης– όσο και «εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κά» –με επι­θέ­σεις στον κόσμο, μέσω των ιδε­ο­λο­γι­κών, πο­λι­τι­κών, αλλά και των «άλλων» μη­χα­νι­σμών του κρά­τους.

Ανά­λο­γα πρέ­πει να επι­χει­ρή­σου­με κι εμείς: Απαι­τώ­ντας να πέ­σουν τώρα, με κάθε ανα­γκαίο μέσον…