Άλλο "πολιτική διαπραγμάτευση", άλλο... πολιτική απόφαση

Πυκνώνουν τα τελευταία 24ωρα οι παρεμβάσεις στον ευρύτερο χώρο της κυβερνητικής συμπολίτευσης που επαναφέρουν  το «αίτημα» για σκληρή «πολιτική διαπραγμάτευση» με την τρόικα, απέναντι στις απαιτήσεις που διατυπώνονται για «νέα μέτρα» που... ανεβοκατεβαίνουν από τα 2 μέχρι και τα 5,5 δισ. ευρώ. 

Το κλίμα της αντιπαράθεσης φαίνεται να ευνοείται και από κυβερνητικές διαρροές που εκφράζουν την πρόθεση «να στηλώσουν» τα πόδια και να μη δεχθούν τις πιέσεις της τρόικα ή τις υπαναχωρήσεις σε προηγούμενες συμφωνίες (;). 

Η αλήθεια, τουλάχιστον έτσι όπως την αντιλαμβάνονται τεχνοκράτες στελέχη της κυβέρνησης που εμπλέκονται στις συζητήσεις με την τρόικα,  είναι κάπως διαφορετική. 

Μέχρι και τα τέλη Νοεμβρίου αν όχι και κάποιες εβδομάδες του Δεκέμβρη οι εξελίξεις όσον αφορά τις εκκρεμότητες με το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για την Ελλάδα (που συνδέεται με το πώς θα διαμορφωθεί το νέο τρίτο κατά σειρά δάνειο που θα πρέπει να καλύψει το χρηματοδοτικό «κενό») και την αναδιάρθρωση του  χρέους θα είναι αργές. Και δεν πρόκειται να υπάρξουν οριστικές αποφάσεις τουλάχιστον μέχρι να αναλάβει ο νέος Υπ. Οικονομικών στην γερμανική κυβέρνηση. 

Όπως επίσης δεν πρόκειται να υπάρξουν ολοκληρωμένες προτάσεις πριν ξεκαθαρίσει η στάση του ΔΝΤ απέναντι στο ζήτημα «φωτιά» του πως θα εξασφαλισθεί από την πλευρά της Ευρωζώνης η «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους για να συνεχίσει το ΔΝΤ την συμμετοχή του στην αναχρηματοδότησή του.

Αυτές οι δύο προϋποθέσεις θα χρειασθεί χρόνος για να ξεκαθαριστούν και αυτός ο χρόνος δεν αφορά το αν η ελληνική κυβέρνηση θα επιχειρήσει «πολιτική διαπραγμάτευση» ή όχι. 

Αυτό που αφορά την κυβέρνηση και στο οποίο δεν εμπλέκεται η τρόικα είναι ο ισολογισμός του Προϋπολογισμού του 2014 (δημοσιονομικό «κενό») ο οποίος σύμφωνα με το μνημόνιο που έχει δεχθεί η κυβέρνηση θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα για δεύτερη μετά το 2013 χρονιά, πράγμα που αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή της απόφασης του Εurogroup του Νοεμβρίου του 2012 (δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων και παρέμβαση για την βιωσιμότητα του χρέους). Επίσης αυτό που αφορά την  κυβέρνηση και όχι την τρόικα είναι η ολοκλήρωση της αξιολόγησης του Σεπτεμβρίου για δεσμεύσεις που ήδη έχει αποδεχθεί η Κυβέρνηση και η τρόικα απλώς περιμένει να την ενημερώσουν ότι έχουν ολοκληρωθεί...

Με άλλα λόγια το αντικείμενο της περιβόητης «πολιτικής διαπραγμάτευσης» φαίνεται να χάνεται κάπου ανάμεσα στις σκοπιμότητες της πολιτικής διαχείρισης της εγχώριας συγκυρίας ενόψει πολλών εκλογικών αναμετρήσεων την άνοιξη (ή και πριν) και όχι στα ζητήματα που αναδύονται από την συνέχεια ή μη του ελληνικού προγράμματος από την πλευρά της τρόικα.

Τον περασμένο Νοέμβριο, υπήρξε «πολιτική» αλλά όχι διαπραγμάτευση. Υπήρξε πολιτική «απόφαση» από την πλευρά της Ευρωζώνης με το ΔΝΤ για να συμφωνήσει το Ταμείο συνεχίσει την συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Και η «πολιτική αυτή απόφαση» αφορούσε μία συμφωνία που αποδεχόταν ότι το ελληνικό χρέος μπορεί να γίνει βιώσιμο, παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν που αμφισβητούσε – και συνεχίζει να αμφισβητεί – το ΔΝΤ. Τότε δηλαδή τον Νοέμβριο του 2012 το ΔΝΤ δέχθηκε τελικά να υποχωρήσει απέναντι στην Ευρωζώνη με δύο προϋποθέσεις, μία που αποτελούσε μάλλον πρόσχημα και μία ουσιαστική. 

Το «πρόσχημα» ήταν η δέσμευση της Ελλάδας ότι θα αρχίσει να πετυχαίνει πρωτογενή πλεονάσματα. Και η ουσιαστική ήταν ότι η Ευρωζώνη θα κάνει ό,τι χρειασθεί για να γίνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο μετά τον Ιούνιο του 2014 όταν τελειώνει η χρηματοδότηση. Από τότε το ΔΝΤ επιμένει ότι για να γίνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο πρέπει να γίνει «κούρεμα» στα διακρατικά δάνεια και στο δάνειο του EFSF ενώ αντίθετα  η ευρωζώνη δηλώνει  ότι δεν μπορεί να γίνει «κούρεμα» αλλά μόνο επιμήκυνση του χρέους.

Αυτή η διελκυστίνδα φαίνεται να βρίσκει κάποια «λύση» (αναλυτικό ρεπορτάζ το Σάββατο 19/10 στο Κεφάλαιο). Πριν από το τέλος του χρόνου αυτή η «λύση» θα έχει οριστικοποιηθεί τουλάχιστον στις γενικές της γραμμές. 

Μέχρι τότε στην εγχώρια πολιτική σκηνή ο χρόνος αυτός φαίνεται ότι θα ντυθεί για άλλη μια φορά με τα... άρματα της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» με την τρόικα.

Αν δεν υπάρξουν απρόοπτα και πάλι τον Νοέμβριο ή το αργότερο τον Δεκέμβριο, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες όπως και πέρσι τέτοιο καιρό, θα υπάρξει μία «πολιτική απόφαση» μεταξύ Ευρωζώνης και ΔΝΤ για το δάνειο που θα πρέπει να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό μέχρι το 2016 και την φόρμουλα για την αναδιάρθρωση με επιμήκυνση του ελληνικού χρέους.

Όσο για την ελληνική κυβέρνηση αυτή έχει ρόλο μέχρι τότε αλλά αυτός δεν ξεπερνά τα όρια του να βρει τρόπο να καλύψει το δημοσιονομικό «κενό» του 2014 στο οποίο η τρόικα δεν ανακατεύεται… Είναι και αυτό μέρος της πολιτικής συμφωνίας.