«Αξιολόγηση» δημοσίων υπαλλήλων: παράθυρο για νέες απολύσεις

Τί­πο­τα α­πό αυ­τά δεν εί­ναι α­λη­θές

Τί­πο­τα α­πό αυ­τά δεν εί­ναι α­λη­θές και συ­γκε­κρι­μέ­να οι ορ­γα­νι­σμοί που κλεί­νουν, έρ­χο­νται να προ­στε­θούν σε άλ­λους ορ­γα­νι­σμούς που έ­χουν κλεί­σει ή­δη, ό­πως εί­ναι η ΕΡΤ (ό­λοι γνω­ρί­ζου­με και τις δια­δι­κα­σίες και το α­πο­τέ­λε­σμα), ο Ο.Ε.Κ. και ο Ο.Ε.Ε. (αυ­το­χρη­μα­το­δο­τού­με­νοι και α­πο­λύ­τως α­να­γκαίοι στην κοι­νω­νία), ο Ε­Ο­ΠΥΥ (με τε­ρά­στιες συ­νέ­πειες στο κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο).  Το γε­γο­νός ό­τι μέ­σα στους προ­τει­νό­με­νους ορ­γα­νι­σμούς εί­ναι και κά­ποιοι που θα έ­πρε­πε να εί­χαν ή­δη κα­ταρ­γη­θεί, δεν α­ναι­ρεί το γε­γο­νός ό­τι σε αυ­τό συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται και χρη­σι­μό­τα­τοι ορ­γα­νι­σμοί. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η πε­ρί­πτω­ση του Οργα­νι­σμού Θεσ­σα­λο­νί­κης που ε­νώ την Τε­τάρ­τη 05/01/2014 άρ­χι­σε η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση νό­μου ε­πί του νέ­ου Ρυθ­μι­στι­κού Σχε­δίου Θεσ­σα­λο­νί­κης, α­ναρ­τή­θη­κε για δια­βού­λευ­ση το σχο­λια­ζό­με­νο σχέ­διο νό­μου, σύμ­φω­να με το ο­ποίο προ­τεί­νε­ται η κα­τάρ­γη­σή του!
Προ­τεί­νε­ται, ε­πί­σης, η κα­τάρ­γη­ση του Εθνι­κού Ινστι­τού­του Εργα­σίας και Ανθρω­πί­νου Δυ­να­μι­κού, το ο­ποίο συμ­βάλ­λει α­πο­φα­σι­στι­κά με το έρ­γο του στην ε­πι­βίω­ση μι­κρών ε­πι­χει­ρή­σεων και ο ξαφ­νι­κός του θά­να­τος θα ο­δη­γή­σει σε νέα κα­τα­στρο­φή θέ­σεων ερ­γα­σίας.
Εδώ θέ­λου­με να το­νί­σου­με και να α­πα­ντή­σου­με στη κυ­βέρ­νη­ση και στα κόμ­μα­τα που τη στε­λε­χώ­νουν, τα ο­ποία εί­ναι υ­πεύ­θυ­να για τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της Ελλά­δας τις τε­λευ­ταίες δε­κα­ε­τίες ό­τι στη χώ­ρα μας ου­δέ­πο­τε έ­γι­νε ου­σια­στι­κή με­λέ­τη των αρ­μο­διο­τή­των του Δη­μο­σίου και των α­να­γκών σε αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό και με βά­ση αυ­τά να γί­νει και η σω­στή στε­λέ­χω­ση α­πό υ­παλ­λή­λους με τα κα­τάλ­λη­λα προ­σό­ντα.

Αξιο­λό­γη­ση με στό­χο α­πο­λύ­σεις

Αντι­θέ­τως, τα πά­ντα δρο­μο­λο­γού­νταν με βά­ση την ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση ευ­και­ρια­κών ή μι­κρο­κομ­μα­τι­κών σκο­πι­μο­τή­των και ι­διαί­τε­ρα τα τε­λευ­ταία μνη­μο­νια­κά χρό­νια, ό­λα γί­νο­νται για να ε­ξυ­πη­ρε­τη­θεί ο μνη­μο­νια­κός στό­χος για χι­λιά­δες α­πο­λύ­σεις στο Δη­μό­σιο.
Στο σχέ­διο νό­μου συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και η α­ξιο­λό­γη­ση του προ­σω­πι­κού με τρό­πο ό­μως που να ε­ξυ­πη­ρε­τεί την βα­σι­κή ε­πι­δίω­ξη για πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πο­λύ­σεις στο Δη­μό­σιο και συ­γκε­κρι­μέ­να: μό­νο το 25% του προ­σω­πι­κού μπο­ρούν να κρι­θούν ως ά­ρι­στοι, το 60% ως κα­λοί και το 15% ως σχε­δόν κα­λοί ή μέ­τριοι.  Η κα­τα­νο­μή ό­μως αυ­τή θα γί­νε­ται α­πό τον διευ­θυ­ντή με βά­ση την γε­νι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κή που προω­θεί η κυ­βέρ­νη­ση και η κά­θε υ­πη­ρε­σία, δη­λα­δή εάν έ­να τμή­μα έ­χει α­ντι­κεί­με­νο που δεν εν­δια­φέ­ρει την γε­νι­κό­τε­ρη πο­λι­τι­κή, μπο­ρεί ο α­ριθ­μός των υ­παλ­λή­λων που θα α­ξιο­λο­γη­θεί με μέ­τριο βαθ­μό, να εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρος α­πό έ­ναν άλ­λο και οι υ­πάλ­λη­λοι αυ­τοί να εί­ναι και οι πρώ­τοι υ­πο­ψή­φιοι για δια­θε­σι­μό­τη­τα – α­πό­λυ­ση.
Εί­ναι α­πο­λύ­τως κα­τα­νο­η­τό λοι­πόν, ό­τι οι ρυθ­μί­σεις αυ­τές μό­νο σω­στή α­ξιο­λό­γη­ση δεν α­πο­τε­λούν.  Πώς εί­ναι δυ­να­τόν να μι­λούν για α­ξιο­λό­γη­ση ό­ταν τί­θε­ται συ­γκε­κρι­μέ­νο πλα­φόν το ο­ποίο μά­λι­στα θα ε­ξαρ­τά­ται και α­πό το α­ντι­κεί­με­νο το ο­ποίο θα έ­χει α­να­τε­θεί στους υ­παλ­λή­λους; Το σύ­στη­μα αυ­τό κα­ταρ­γή­θη­κε α­κό­μη και στη Microsoft ό­που εί­χε ε­φαρ­μο­στεί, στο Δη­μό­σιο μά­λι­στα ό­που θα συν­δε­θεί και με το α­ντι­κεί­με­νο (για το ο­ποίο δεν έ­χει ευ­θύ­νη ο υ­πάλ­λη­λος), θα έ­χει α­κό­μη πιο κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες και θα ο­δη­γή­σει σε αυ­θαί­ρε­τες α­πο­λύ­σεις υ­παλ­λή­λων και με προ­σφο­ρά και με υ­ψη­λά προ­σό­ντα.
Άλλω­στε, το ί­διο το πο­σο­στό α­ναι­ρεί την α­ξία της α­ξιο­λό­γη­σης α­φού κα­θο­ρί­ζει εκ των προ­τέ­ρων το α­πο­τέ­λε­σμα και α­να­θέ­τει στον προϊστά­με­νο (συ­νή­θως κομ­μα­τι­κά το­πο­θε­τη­μέ­νο) να α­πο­φα­σί­ζει ου­σια­στι­κά για την α­ξία αλ­λά και το δι­καίω­μα των υ­παλ­λή­λων στην ερ­γα­σία.

Στοι­χεία χω­ρίς έ­λεγ­χο

Στο σχέ­διο νό­μου α­να­φέ­ρε­ται με υ­περ­βο­λι­κό τρό­πο που προ­βλή­θη­κε και στον τύ­πο, η α­πλού­στευ­ση των δια­δι­κα­σιών και η μείω­ση των διοι­κη­τι­κών βα­ρών, πολ­λές α­πό τις ο­ποίες βε­βαίως προ­βλέ­πο­νται στον Κώ­δι­κα Διοι­κη­τι­κής Δια­δι­κα­σίας οι ο­ποίες θα έ­πρε­πε ή­δη να έ­χουν υ­λο­ποιη­θεί.  Γεν­νώ­νται ό­μως τα ε­ρω­τή­μα­τα: α) για­τί δεν έ­χουν προ­χω­ρή­σει οι ε­φαρ­μο­γές η­λεκ­τρο­νι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης βά­σει των ο­ποίων οι δη­μό­σιες υ­πη­ρε­σίες θα μπο­ρού­σαν να α­να­ζη­τούν δι­καιο­λο­γη­τι­κά και στοι­χεία που α­παι­τού­νται στις συ­ναλ­λα­γές με πο­λί­τες α­πό βά­σεις δε­δο­μέ­νων άλ­λων δη­μό­σιων φο­ρέων; β) μή­πως η προω­θού­με­νη α­πλού­στευ­ση δια­δι­κα­σιών που γί­νε­ται με στό­χο (ο ο­ποίος άλ­λω­στε δια­κη­ρύ­χθη­κε) για μείω­ση ερ­γα­τοω­ρών και μείω­ση προ­σω­πι­κού ο­δη­γή­σει σε προώ­θη­ση πλα­στών στοι­χείων που δε θα μπο­ρούν να ε­λεγ­χθούν και θα εί­ναι α­σφα­λώς εις βά­ρος των συμ­φε­ρό­ντων του Δη­μο­σίου; Ο ο­ποιοσ­δή­πο­τε δη­λα­δή θα μπο­ρεί να προω­θή­σει στοι­χεία για τα ο­ποία δεν μπο­ρεί να γί­νει κα­νέ­νας έ­λεγ­χος.  Η συ­νερ­γα­σία που έ­χει δρο­μο­λο­γη­θεί με­τα­ξύ του Ελλη­νι­κού Δη­μο­σίου και του ΟΟ­ΣΑ για τις α­πλου­στεύ­σεις, πως έ­γι­νε; Με ποια δια­δι­κα­σία και ποιο κό­στος;  Ποια εί­ναι η ε­ξέ­λι­ξή της; Δεν μπο­ρού­σε να υ­λο­ποιη­θεί α­πό έ­ναν ελ­λη­νι­κό φο­ρέα π.χ. πα­νε­πι­στή­μιο;
Δεν έ­πρε­πε η βου­λή να ε­γκρί­νει τη σχε­τι­κή σύμ­βα­ση;

Εμπαιγ­μός
 
Από ό­λα τα πα­ρα­πά­νω κα­τα­λα­βαί­νου­με, λοι­πόν, ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση ε­μπαί­ζει τον ελ­λη­νι­κό λαό ό­ταν ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι εν­δια­φέ­ρε­ται για τον εκ­συγ­χρο­νι­σμό και την α­να­βάθ­μι­ση του Δη­μο­σίου.  Ενδια­φέ­ρε­ται μό­νο για την πλή­ρη διά­λυ­σή του, το ξε­πού­λη­μα α­ντί πι­να­κίου φα­κής βα­σι­κών αρ­μο­διο­τή­των σε οι­κο­νο­μι­κούς πα­ρά­γο­ντες φί­λα προ­σκεί­με­νων προς αυ­τήν (κα­να­λάρ­χες κ.ά.) και στην υ­λο­ποίη­ση των δε­σμεύ­σεών της προς την τρόι­κα για χι­λιά­δες α­πο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο, α­δια­φο­ρώ­ντας βέ­βαια για το γε­γο­νός  ό­τι το σύ­νο­λο της κοι­νω­νίας και ι­διαί­τε­ρα τα α­δύ­να­μα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, θα στε­ρη­θούν βα­σι­κών πα­ρο­χών για τις ο­ποίες φο­ρο­λο­γού­νται.
Το πώς βλέ­πει η κυ­βέρ­νη­ση το Δη­μό­σιο φαί­νε­ται κα­θα­ρά και α­πό την α­πό­φα­ση του ΣτΕ σε σχέ­ση με τις πε­ρι­κο­πές των μι­σθών των έν­στο­λων.  
Το ΣτΕ (το ο­ποίο λει­τουρ­γεί τε­λευ­ταία ου­σια­στι­κά ως το μα­κρύ χέ­ρι της κυ­βέρ­νη­σης) α­πε­φά­σι­σε ό­τι μό­νο οι έν­στο­λοι και οι δι­κα­στές α­πο­τε­λούν στε­νό δη­μό­σιο το­μέα και εί­ναι α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κές οι πε­ρι­κο­πές των μι­σθών τους και ό­χι οι υ­πάλ­λη­λοι του υ­πουρ­γείου Οι­κο­νο­μι­κών που ε­πί­σης εί­χαν προ­σφύ­γει -  και που κα­λού­νται να πα­τά­ξουν την φο­ρο­δια­φυ­γή- τις πε­ρι­κο­πές των ο­ποίων έ­κρι­ναν συ­νταγ­μα­τι­κές!
Προω­θούν, λοι­πόν, έ­να Δη­μό­σιο που θα το α­πο­τε­λούν μό­νο οι δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής που ου­σια­στι­κά θα υ­πη­ρε­τούν την α­σφά­λεια του κα­θε­στώ­τος.  Ο,τι­δή­πο­τε άλ­λο (υ­γεία, παι­δεία, κοι­νω­νι­κή πρό­νοια) θα εί­ναι σε ι­διώ­τες και θα έ­χουν πρό­σβα­ση σε αυ­τά ό­σοι έ­χουν την οι­κο­νο­μι­κή δυ­να­τό­τη­τα.  Η θεω­ρία του Friedman σε ό­λο της το με­γα­λείο!

Αντί­στα­ση στη λε­η­λα­σία

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, λοι­πόν, οι δυ­νά­μεις της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς ο­φεί­λου­με να α­ντι­στα­θού­με στη λε­η­λα­σία του Δη­μο­σίου και να υ­πε­ρα­σπι­στού­με βα­σι­κές α­ξίες ό­πως εί­ναι το κρά­τος πρό­νοιας και τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα.  Αυ­τό δεν α­φο­ρά μό­νο τους ερ­γα­ζό­με­νους στο Δη­μό­σιο και δεν υ­πε­ρα­σπι­ζό­μα­στε με αυ­τό τον τρό­πο το ση­με­ρι­νό Δη­μό­σιο και τα προ­βλή­μα­τα που έ­χει.  Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε το δι­καίω­μα κά­θε πο­λί­τη στην υ­γεία, στην εκ­παί­δευ­ση, στην κοι­νω­νι­κή πρό­νοια.  Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε την α­νά­γκη ε­νός α­να­βαθ­μι­σμέ­νου Δη­μο­σίου, το ο­ποίο μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει βα­σι­κό μο­χλό για την α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας, το ο­ποίο βέ­βαια πρέ­πει να στε­λε­χω­θεί, να ε­νι­σχυ­θεί οι­κο­νο­μι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά και να λει­τουρ­γή­σει με α­ντι­κει­με­νι­κές και α­ξιο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες.  Οτι­δή­πο­τε άλ­λο ο­δη­γεί σε κα­τα­στρο­φή και την οι­κο­νο­μία και την κοι­νω­νία.