Τζόρτζιο Κρεμάσκι: «Όπως στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας το 1848, οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τους τυράννους»

Τι αποφάσισε η Ross@ σε σχέση με τη «Λίστα Τσίπρας»;

Εμείς δεν θα παρέχουμε άμεση στήριξη σε αυτή τη λίστα, με την έννοια ότι η ομάδα συνδικαλιστών, πολιτικών ακτιβιστών και των κινημάτων που σχετίζονται με τη συλλογικότητα Ross@ αποφάσισε να μην ταυτιστεί συλλογικά με αυτή τη Λίστα. Υπάρχουν σύντροφοι και συντρόφισσες που την στηρίζουν προσωπικά και άλλοι πάλι που στέκονται πιο κριτικά.

Πώς είναι τεκμηριωμένη αυτή η κριτική ;

Γίνεται κριτική σε 3 σημεία. Το πρώτο αφορά την Ευρώπη, το δεύτερο αφορά το περιεχόμενο της μάχης στην Ιταλία και το τρίτο το συνασπισμό κομμάτων που στηρίζουν αυτή τη λίστα. Αλλά αυτό φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε επίγνωση της εναλλακτικής της λίστας Τσίπρας στην Ευρώπη σε σύγκριση με το Σουλτς.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το δεδομένο, τι είναι εκείνο που δε σας πείθει;

Σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα της λίστας αυτής αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία, γιατί δεν καταφέρνει να ξεφύγει ακόμα από την ιστορία των «υβριδικών» συμμαχιών διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες συμμαχούν με στόχο να ξεπεραστεί το ζήτημα του quorum (σσ: αναφέρεται στις αριθμητικές προϋποθέσεις εκλογικής-κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης), χωρίς να έχουν ένα κοινό στόχο.

Αυτό το θέμα παραμένει, παρόλο που πρόκειται επισήμως για μία λίστα πολιτών, η οποία υποστηρίζεται από κόμματα. Δεν βλέπω μία σαφή ρήξη και εναλλακτική λύση στην κεντροαριστερά. Είμαι αλληλέγγυος και στηρίζω τον αγώνα του ελληνικού λαού, αλλά και με το πολιτικό αποτέλεσμα που αυτός παρήγαγε, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή η λίστα δεν είναι η πραγματοποίηση ενός ιταλικού ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας τρομάζει πολύ τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει στην Ελλάδα, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα φαινόμενο ντόμινο.

Το πρόγραμμά του αμφισβητεί την πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι όλοι πλέον το λένε ότι πρέπει να γίνουν θεμελιώδεις επιλογές, η πρόταση του κ. Τσίπρα για την πραγματοποίηση ενός ευρωπαϊκού συνεδρίου στο οποίο θα αποφασιστεί να μειωθεί στο ήμισυ το χρέος των χωρών του Νότου μού φαίνεται πως είναι ήδη ένα βήμα μπροστά. Όμως υπάρχει μια βασική ένσταση: δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να γίνει ένα τέτοιο συνέδριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση που να έχει ζητήσει την επανεξέταση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Προσαρμογής. Αλλά ακόμη και αν υπήρχε, η Γερμανία θα εμπόδιζε την πραγματοποίηση ενός τέτοιου συνεδρίου. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει καλά ότι το χρέος μπορεί να αναδιαρθρωθεί, αλλά μόνο με αντάλλαγμα το κλείσιμο των νοσοκομείων και την πλήρη κατάργηση του κοινωνικού κράτος. Κατά τη γνώμη μας, αυτή η πρόταση Τσίπρα δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα εάν δεν ξεκινά από πράξεις ακόμα και  μονομερούς ρήξης. Κανείς δεν μπορεί να σκέφτεται πως μπορεί να καθίσει σε ένα τραπέζι που δεν υπάρχει. Το ερώτημα που θα ήθελα να θέσω στον κ. Τσίπρα είναι τι θα κάνετε όταν θα δείτε ότι αυτό το σχέδιο δεν είναι εφικτό. Πρέπει να σπάσει τη μηχανή και να ακυρώσει τις ευρωπαϊκές Συνθήκες. Σήμερα, υπάρχει η πραγματική Ευρώπη, η ιδανική δεν υπάρχει. Υπάρχει μια οικονομική τεχνοκρατία που επιβάλλει δημοσιονομικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, και έχει έρθει σε συμφωνία με τα δύο μεγάλα κόμματα της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς. Αν θέλουμε πραγματικά την αλλαγή θα πρέπει να σπάσουμε τη μηχανή και να ανατραπεί η άρχουσα τάξη που τη χρησιμοποιεί. Αυτός είναι και ο λόγος που θα είμαστε στους δρόμους στις 12 Απριλίου στη Ρώμη εναντίον της Ευρώπης της Τρόικα.

Ωστόσο, κανείς δεν έχει δείξει ακόμα έναν ασφαλή δρόμο εξόδου από το ευρώ.

Πρέπει να σταματήσει το ταμπού του ευρώ. Θεωρώ ότι είναι λάθος ότι η ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει υιοθετήσει το σχέδιο Λαφοντέν, το οποίο δεν πρότεινε την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα εδώ και εκεί, αλλά την αμφισβήτηση του ευρώ παντού.

Όλη η νεοφιλελεύθερη οικονομική κατασκευή θα πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση και για να γίνει αυτό δεν μπορούμε να μην έχουμε τη δημοκρατική κυριαρχία (έλεγχο) πάνω στο νόμισμα.

Μπορούμε να την πούμε συνθήκη αναγκαία αλλά όχι επαρκή. Σήμερα η ΕΚΤ είναι μια τραπεζική αγορά η οποία με βάση τα spread διαχειρίζεται τις οικονομίες μας. Το 1979, στο Κομμουνιστικό Κόμμα κέρδισε ο Berlinguer κατά του Napolitano και το κόμμα έσπασε την πολιτική της εθνικής ενότητας με την καταψήφιση της εισόδου της Ιταλίας στον Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, που ήταν ο πρόγονος του ευρώ.

Αμέσως μετά υπήρξε ο καταστροφικός διαχωρισμός της Τράπεζας της Ιταλίας από το Υπουργείο Οικονομικών, όπως ήθελαν ο Ciampi και ο Andreatta, που έχτισε τη χρηματοδότηση του χρέους από τις αγορές. Έτσι, το να τεθεί σε αμφισβήτηση το ευρώ είναι μία πράξη που είναι μια αναγκαία αλλά όχι επαρκής. Θα πρέπει να ανατραπούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διαρκούν εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια προωθώντας διαρκώς την οικονομική τους πολιτική.

Έτσι, το σύνολο του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει να εθνικοποιηθεί για να χρηματοδοτήσει τις πολιτικές της κοινωνικής ισότητας και της πλήρους απασχόλησης. Ξέρω ότι είναι μια δύσκολη λύση που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, αλλά είναι μια λύση.

Η ιδέα πάντως του εκδημοκρατισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζών, αφήνοντας άθικτες τις Συνθήκες και το ευρώ, φαίνεται να είναι πιο εφικτή, όμως είναι μια λύση που στην ουσία δεν λύνει τίποτα.

Και όσον αφορά την Ελλάδα;

Εάν η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει τις συμφωνίες αυτό φυσικά θα δημιουργήσει ένα θετικό ντόμινο. Σε αυτό βλέπω μια κρίσιμη στήριξη στη λίστα Τσίπρας. Πριν από λίγες ημέρες άνοιξε μια συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με το ρόλο της τρόικας, επικριτική αλλά απολύτως ανίσχυρη. Και είναι «η τρόικα» εκείνη που αποφασίζει.

Δεν συμφωνώ με τον Habermas, που λέει ότι πρέπει να εργαστούμε για τον εκδημοκρατισμό. Όπως στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας του 1848, έτσι και τώρα οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τους τυράννους. Τότε υπήρχε ο βασιλιάς, τώρα η οικονομική τεχνοκρατία, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δυνατόν να μετασχηματιστεί.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ -όπως ελπίζω- κερδίσει στην Ελλάδα θα βρεθεί αμέσως μπροστά σε αυτό το σταυροδρόμι επιλογών. Να σπάσει και να ανατρέψει το κατεστημένο ή να καταστρέψει την ελπίδα. Γι’ αυτό έχω την ελπίδα ότι θα επιλέξει την ανατροπή και δε θα σταματήσει μπροστά στα πρώτα γερμανικά βέτο μετά τη νίκη του, γιατί φοβάμαι ότι σε αυτό το σημείο η εμπειρία της κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα θα διαρκούσε πολύ λίγο.

Ένα σημαντικό θέμα για την Αριστερά είναι ο δεξιός λαϊκισμός.

Επειδή έχουμε κυβερνηθεί από ένα σύστημα εξουσίας στο οποίο από τη μία πλευρά υπάρχει ο Μπερλουσκόνι και από την άλλη το Δημοκρατικό Κόμμα και η Δημοκρατία, κατά τον ορισμό του De Benedetti, ή θα προχωρήσουμε στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής μεταξύ των δύο ή αλλιώς ο χώρος της Αριστεράς θα μειώνεται διαρκώς. Μια συμμαχία με τον Βέντολα, που ετοιμάζεται να επιστρέψει στη συμμαχία με το Δημοκρατικό Κόμμα, μέχρι το κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και διάφορων διανοούμενων δεν έχει μέλλον. Στην Ιταλία δεν μπορείς να είσαι εκτός και ταυτόχρονα κοντά στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Η κυβέρνηση Renzi είναι πολύ επικίνδυνη, είναι η έκφραση μίας πολιτικής τάξης χωρίς αρχές, η οποία φέρνει στο νου τον Κράξι.

Εμείς δουλεύουμε στην Ιταλία για να υπάρχει μία ανταγωνιστική Αριστερά που θα μένει εκτός από το κεντροαριστεράς, όχι επειδή το Δημοκρατικό Κόμμα δεν την θέλει, αλλά επειδή το έχει επιλέξει εκείνη.

Είχα εκπλαγεί αρνητικά όταν η Κομμουνιστική Επανίδρυση και το PDCI υποστήριξε στη Σαρδηνία (σσ: προφανώς αναφέρεται στις Περιφερειακές εκλογές) έναν άνθρωπο που είχε βγάλει πύρινους λόγους για το άρθρο 18 (σσ: φιλεργατικό άρθρο της εργατικής νομοθεσίας που δέχεται επίθεση από την κυβέρνηση Ρέντσι).

Δεν ξέρω τι εννοείτε με την έννοια του δεξιού λαϊκισμού, αλλά αν είναι να πολεμήσουμε τις δυνάμεις των αντιδραστικών ρατσιστών και νεοφασιστών, βλέπε Ουκρανία, είμαι απόλυτα σύμφωνος. Εάν, ωστόσο, θα πρέπει να αποδεχθούμε την άποψη του παλατιού της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, οι οποίοι «βάζουν στο καζάνι» των ευρωσκεπτικιστών και λαϊκιστών οποιαδήποτε διαφωνία, τότε όχι. Ο κύριος αντίπαλος είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σύμμαχοι της τρόικας. Και όποιος τις υποστηρίζει.

Κριτική υποστήριξη στον Τσίπρα, τι  σημαίνει αυτό με λίγα λόγια;

Θέλω πρώτα να προσθέσω μια τελευταία ερώτηση.

Οι ευρωπαϊκές και οι ιταλικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι μεγάλες συνομοσπονδίες είναι μέρος του προβλήματος, επειδή ποτέ δεν αγωνίστηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη εναντίον των πολιτικών λιτότητας.

Στην Ιταλία, η συμφωνία της 10ης Ιανουαρίου σχετικά με την συλλογική εκπροσώπηση των εργαζομένων δεν είναι μόνο αντισυνταγματική, αλλά είναι και ο επίσημος ορισμός του τι ζητούσε η περιβόητη επιστολή της ΕΚΤ της 4ης  Αυγούστου 2011: ένα σύστημα μόνιμων «εξαιρέσεων» από τις εθνικές συλλογικές συμβάσεις.

Εδώ μιλάμε για τα του οίκου μας: η ιταλική Λίστα Τσίπρα αγνοεί το συνδικαλιστικό ζήτημα, διότι σε αυτήν συμμετέχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν την Susanna Camusso (σσ: γενική γραμματέας της συνομοσπονδίας CGIL, η οποία έχει αποδεχτεί την προαναφερόμενη συμφωνία που επικρίνεται ως παράδοση των συνδικάτων στα αιτήματα των εργοδοτών).

Για το λόγο αυτό, αν υπάρχουν στη λίστα σύντροφοι ριζοσπαστικών κινημάτων θα υποστηρίξω τον αγώνα τους, αλλά θα πρέπει να εξακολουθήσουν να εργάζονται για μια εναλλακτική αντικαπιταλιστική αριστερά, εναλλακτική πρόταση στη δεξιά και στην κέντροαριστερά.