Με αλληλοσπαραγμό και έντονες διαφωνίες συνεχίζονται οι διεργασίες ανασύνθεσης στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Κυρίαρχη διαφωνία το αν τα υπολείμματα της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να συνεχίζουν να βάζουν πλάτη στην κυβέρνηση Σαμαρά ή πρέπει να προσανατολιστούν σε μια συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τις θριαμβολογίες του Βενιζέλου, το 8% της Ελιάς άνοιξε το καπάκι της αμφισβήτησης. Μετά τον ΓΑΠ, ο Κ. Σκανδαλίδης ζήτησε να τελειώσει ο «ιστορικός συμβιβασμός με τη ΝΔ» και μαζί με τον Δ. Ρέππα μιλούν για στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Διάφορα στελέχη (π.χ., οι Μωραΐτης, Σαχινίδης, Μπατζελή, Καρχιμάκης, Γεννηματά), όπως και οι Κεδίκογλου, Κασσής, έθεσαν ανοιχτά θέμα ηγεσίας, ενώ ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης δήλωσε: «Δεν θέλουμε να είμαστε ο κολαούζος της εξουσίας, είτε δίπλα στη ΝΔ είτε δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ». Μετά από όλα αυτά, και αφού ο Βενιζέλος τους αποκάλεσε «πέμπτη φάλαγγα» που υπονομεύει την κυβερνητική σταθερότητα, φαίνεται ότι πρώτα θα γίνει συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και τον Οκτώβριο η «ιδρυτική διαδικασία» της Ελιάς.
Τα εσωκομματικά πυρά δεν είναι τα μόνα που εμποδίζουν τον Βενιζέλο στο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ενιαία «δημοκρατική παράταξη». Οι διακριτικές αποστάσεις που κρατούν από αυτόν τόσο το Ποτάμι όσο και η μειοψηφούσα τάση της ΔΗΜΑΡ (που ζητά συγκρότηση κοινής επιτροπής διαλόγου με την Ελιά και το Ποτάμι) αποδεικνύουν ότι η διαμάχη για την ηγεμονία στο όποιο εγχείρημα προκύψει από αυτή τη συνάθροιση παραγόντων και ομάδων (58, Λοβέρδος, Μόσιαλος κ.ά.) αναμένεται σκληρή.
ΔΗΜΑΡ
Στη ΔΗΜΑΡ, το ταπεινωτικό 1,2% των ευρωεκλογών έφερε ισχυρούς τριγμούς. Στην Κ.Ε. του περασμένου Σαββατοκύριακου, η παραίτηση Κουβέλη δεν έγινε δεκτή - όπως αναμενόταν. Την ευθύνη ανέλαβαν έξι μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής. Ο ίδιος και η πλειοψηφία του κόμματος επιμένουν στην οργανωτική και πολιτική αυτονομία της ΔΗΜΑΡ, ενώ θα υπάρξει έκτακτο συνέδριο τον Σεπτέμβριο. Συγχρόνως, υποστηρίζουν ότι το κόμμα θα πρέπει να συμμετέχει στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, αλλά και σε ένα «προοδευτικό μπλοκ εξουσίας». Σε αυτό το νέο μπλοκ εξουσίας, όπως είπε ο Κουβέλης, «συμπεριλαμβάνονται όλες οι δυνάμεις που κινούνται σε προοδευτική κατεύθυνση, από το χώρο της Κεντροαριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το χώρο της Οικολογίας».
Με την άποψη αυτή -αν και με κριτική για επιλογές της ηγετικής ομάδας- συντάχθηκαν και οι πέντε βουλευτές (Πανούσης κλπ.) που εισηγήθηκαν τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς απέναντι στη Δεξιά, σε προγραμματική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το Αριστερό Δίκτυο. Η Μεταρρυθμιστική Τάση (Λυκούδης), μετά την ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή Π. Οικονόμου και την ουσιαστική αποχώρηση των Ψαριανού-Παπαδόπουλου, απείχε από τις ψηφοφορίες και προωθεί έντονα τη συμπόρευση με Ποτάμι, Ελιά, τους 58 και άλλες κινήσεις, αντιδρώντας στον προσανατολισμό προς τον ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώντας αιτία της εκλογικής συντριβής την αποχώρηση από την τρικομματική…
Περιθώρια
Τα ποσοστά της Κεντροαριστεράς στις ευρωεκλογές (15%) άφησαν κάποια περιθώρια επιβίωσης στο χώρο του σοσιαλφιλελευθερισμού. Παρ’όλο το εμφανές στρατηγικό αδιέξοδο και τη συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής, ο χώρος αυτός έδωσε «ανάσα επιβίωσης» στον Σαμαρά. Εκεί βρήκαν καταφύγιο ορισμένα μεσαία στρώματα που άντεξαν μέσα στην κρίση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κοινωνικοπολιτική πόλωση αμβλύνθηκε και ότι υπάρχει μια πλειοψηφική «δεξαμενή» κόσμου που χρειάζεται να εκφραστεί από έναν πολιτικό φορέα «ανεδαφικών ρεαλισμών» και τυφλής πίστης στην ΕΕ. Ανάγκη για την οποία προσπαθούν να μας πείσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία πιέζουν για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου συμπληρώματος στο στρατόπεδο της εξαθλιωμένης «μνημονιακής σταθερότητας», τη στιγμή μάλιστα που η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του πρώην «κεντρώου χώρου» έχει ήδη μετακινηθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ -που φαντάζει η «πολύφερνη νύφη» στα μάτια όλων των «γαμπρών» που επιθυμούν «γάμους εθνικής συναίνεσης», δηλ. υποχωρήσεις της Αριστεράς για τη διαιώνιση της πολιτικής της άγριας λιτότητας- η μόνη εμπλοκή που μπορεί να έχει στις προσπάθειες «νεκρανάστασης» της Κεντροαριστεράς είναι να απορρίψει ρητά και κατηγορηματικά κάθε συνεργασία με στελέχη και κόμματα που μοναδική τους ιδεολογία είναι ο «υπεύθυνος κυβερνητισμός» και η προσωπική ιδιοτέλεια. Κάθε άλλη στάση, ανοίγει διάπλατα την πόρτα για αμφίβολες διαδρομές, που αναπόφευκτα θολώνουν τα ριζοσπαστικά και αντισυστημικά του χαρακτηριστικά.
