Στροφή προς το Κέντρο ή στροφή προς τα αριστερά και προς τα κάτω;*

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Παρόλο που η ατζέντα της Κ.Ε. είναι "βαριά" και παραπέμπει σε συνεδριακού επιπέδου ζητήματα, επειδή ο χρόνος των 5 λεπτών δεν επαρκεί, θα θέσω μερικά συγκεκριμένα, κρίσιμα ζητήματα σχεδόν σε τίτλους:

Ζήτημα πρώτο: Με ποιο τρόπο θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση και ποιες είναι οι πολιτικές μας συμμαχίες;

Τι λέει πάνω σ’ αυτό η εισήγηση της Π.Γ.;

«Απαιτείται η συγκρότηση μιας πλατιάς δημοκρατικής, προοδευτικής, ριζοσπαστικής συμμαχίας ικανής να διεκδικήσει την αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές. Μια συμμαχία δυνάμεων που θα κερδίσει γιατί κ.λπ. κ.λπ.».

Ο πρόεδρος μίλησε γι’ αυτή τη συμμαχία συνδέοντας τη «μεγάλη συμπαράταξη δυνάμεων» με τη Νέα Ελλάδα.

Ρωτώ λοιπόν ευθέως: αυτή η συμμαχία δυνάμεων, κι όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κατέβει στις επόμενες εκλογές και θα κερδίσει την αυτοδυναμία;

Μια συμμαχία δυνάμεων που από τώρα προεξοφλείται έμμεσα η ονομασία της: Νέα Ελλάδα;

Όσοι υπερψηφίζουν την εισήγηση, δίνουν την έγκρισή τους σε μια τέτοια προοπτική;

Όμως, για ποιους συμμάχους μιλάμε;

«Απευθυνόμαστε στις πολιτικές κινήσεις και τους ανθρώπους που συναντηθήκαμε προεκλογικά στη στήριξη της υποψηφιότητας του σ. Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν (…) που δεν χωρούν σε κεντροαριστερά σενάρια», λέει η εισήγηση της Π.Γ.

Μιλάμε, λοιπόν, για τον Κοτζιά, τη Λούκα Κατσέλη, τον Βουδούρη, τον Κιμούλη κ.λπ.

Μιλάμε όμως επίσης, όπως είπε ο πρόεδρος, και για όσους δεν δώσουν στήριξη στον Σαμαρά για τη συγκέντρωση των 180 βουλευτών για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Δυνητικά, για στελέχη του φάσματος που θα μπορούσε να ξεκινάει από τον Σκανδαλίδη και όλο το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, να περνάει από "ανεξάρτητους" όπως η Τζάκρη και να φτάνει ως τη ΔΗΜΑΡ.

Γι’ αυτούς τους δεύτερους, ο πρόεδρος πρότεινε τη γενική πολιτική τους αμνήστευση, λέγοντας ότι «δεν κρατάμε πολιτικά μητρώα», «δεν θα ζητήσουμε πιστοποιητικά πολιτικής καθαρότητας», λέμε όχι «στα παράλογα προαπαιτούμενα». 

Θα βάλουμε λοιπόν στις γραμμές μας ή θα συγκροτήσουμε μαζί τους τη Νέα Ελλάδα με στελέχη που ψήφισαν όχι μόνο το πρώτο μνημόνιο χωρίς ακόμη και σήμερα να μετανιώνουν γι’ αυτό, όχι μόνο το πρώτο Μεσοπρόθεσμο όταν ο κόσμος στο Σύνταγμα μάτωνε στις συγκρούσεις με την αστυνομία, όχι μόνο το δεύτερο μνημόνιο, αλλά και το πρόσφατο δεύτερο Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο, που ψηφίστηκε προεκλογικά; Όχι μόνο μνημονιακούς έως χθες ή ακόμη και σήμερα βουλευτές, αλλά και μνημονιακούς υπουργούς;!   

Όσοι/ες υπερψηφίζουν την εισήγηση, δίνουν την έγκρισή τους σε μια τέτοια προοπτική;

Το δίλημμα είναι απόλυτο: ή θα θέσουμε σαν κριτήριο ότι όσοι δεν πάνε με τον Σαμαρά στην προεδρική εκλογή μπορούν να έρθουν μαζί μας χωρίς άλλες προϋποθέσεις ή θα θέσουμε ως βασική πολιτική προϋπόθεση για τη συμμαχία με οποινδήποτε τη στάση του στην ψήφιση και υλοποίηση των μνημονίων και των μνημονιακών πολιτικών.

Είναι «παράλογα προαπαιτούμενα» και «επαναστατική καθαρότητα», όπως είπε ο πρόεδρος, το να θέσουμε αυτή τη βασική προϋπόθεση; Όχι, είναι στοιχειώδης πολιτική συνέπεια για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, που μας θωρακίζει από το να γίνουμε το πολιτικό πλυντήριο όσων, αφού ψήφισαν και στήριξαν τα μνημόνια, τώρα, πηδούν από καράβια που βυθίζονται και εμφανίζονται πρόθυμοι να επενδύσουν το πολιτικό τους μέλλον και την πολιτική τους καριέρα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στόχος μας δεν μπορεί να είναι να επιβάλουμε με τέτοιους όρους τις εκλογές.

Διότι με αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιβάλουμε τις εκλογές, αλλά ύστερα να τις χάσουμε, από το τεράστιο φορτίο αναξιοπιστίας που θα κουβαλέμε κουβαλώνταςε τέτοιους συμμάχους.

Ή, το πιθανότερο, να αδυνατίσουμε κι άλλο τη θέση μας -και εκλογικά αλλά και στην κοινωνία- και να γίνουμε ο ισχυρός κοινοβουλευτικά αλλά ηγεμονευόμενος πολιτικά εταίρος σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».

Διότι απλούστατα, η Κατσέλη, ο Κοτζιάς, ο Βουδούρης κ.λπ., αλλά πιθανότατα και βουλευτές του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που θα έρθουν με μας και όχι με τον Σαμαρά στην προεδρική εκλογή, θα αποσυσπειρώσουν και απωθήσουν τον κόσμο που έχουμε κερδίσει ήδη, θα μας τραυματίσουν από τα αριστερά χωρίς να προσθέσουν έστω επιρροή από τα δεξιά.

Έτσι, με αυτό τον τρόπο, αντί για κυβέρνηση της Αριστεράς και των μεγάλων ανατροπών, θα καταλήξουμε είτε σε αριστερή παρένθεση είτε σε εκλογική ήττα, δηλαδή σε μια ιστορική ήττα της Αριστεράς.

Αντί γι' αυτή την καταστροφική πολιτική προοπτική και επιλογή, πρέπει να επιμένουμε στο δικό μας τρόπο να ανατρέψουμε την κυβέρνηση: απ' τα κάτω και απ' τ' αριστερά, με τις κοινωνικές αντιστάσεις και τα κινήματα, με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τακτική ενιαίου μετώπου με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και με αντισυστημική πίεση "απ' τα πάνω" και μέσα στο κοινοβούλιο. Αυτός ο τρόπος δεν είναι μόνο πιο σωστός και σύμφωνος με τα μέσα και τις μεθόδους της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και πιο αποτελεσματικός.

Διότι ο στόχος να αποτρέψουμε τη συγκέντρωση από τους Σαμαρά - Βενιζέλο των 180 βουλευτών για την προεδρική εκλογή δεν είναι υπέρτερος, δεν μπορεί να ανατρέψει την πολιτική μας κατεύθυνση, τους όρους και τις προϋποθέσεις για την κυβέρνηση της Αριστεράς ως κυβέρνηση ρήξης με το σύστημα.    

Ζήτημα δεύτερο: η πολιτική του κόμματος

απέναντι στην "επιχειρηματική τάξη της χώρας"

Έχδει τεθεί πλέον στην εσωκομματική συζήτηση, αλλά και εκ των πραγμάτων, ένα ζήτημα όχι μόνο πολιτικής αλλά και σχέσεων με τον "επιχειρηματικό κόσμο της χώρας". Με τρεις τρόπους:

α. Με την πολιτική απέναντι στον ΣΕΒ: Η πρόσφατη ομιλία του προέδρου του κόμματος στον ΣΕΒ εμφορείται από μια πολιτική win-win και ενός "κοινωνικού συμβολαίου" μεταξύ των βιομηχάνων και των δυνάμεων της εργασίας. Πρόκειται για τεράστια αυταπάτη: στο γενικό πλαίσιο της δομικής του κρίσης και στις συνθήκες της σχετικής του σταθεροποίησης στη βάση ακριβώς της συντριβής των δυνάμεων της εργασίας, ο ελληνικός καπιταλισμός και η αστική τάξη δεν πρόκειται να συνάψουν κανενός είδους τέτοιο "συμβόλαιο" με την κυβέρνηση της Αριστεράς.

β. Με την εισβολή των επιχειρηματικών συμφερόντων και την προσπάθεια κατάληψης δήμων: Οι Μώραλης - Μαρινάκης στον Πειραιά και ο Μπέος στο Βόλο, εξαπολύοντας ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων και φέρνοντας στην "επίσημη πολιτική" φασιστικές πρακτικές, κατάφεραν να αλώσουν τους δήμους και είναι οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Στη Ν. Φιλαδέλφεια, οι Μελισσανίδης - Τομπούλογλου δεν τα κατάφεραν και η Ριζοσπαστική Αριστερά εξέλεξε δήμαρχο.    

γ. Έχει όμως τεθεί και ένα ζήτημα διαμόρφωσης πολιτικής του κόμματος απέναντι στους ιδιωτικούς ομίλους, εγχώριους και διεθνείς! Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω: Τι θα πει πολιτική του κόμματος απέναντι στους ιδιωτικούς ομίλους;

Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα αναζητήσει στηρίγματα στους επιχειρηματικούς ομίλους;

Και ασκείται ήδη μια τέτοια πολιτική, η οποία πάσχει από "συνεκτικότητα";

Έτσι πρέπει να εξηγήσουμε τις συναντήσεις με τον Μελισσανίδη για το γήπεδο της ΑΕΚ τη στιγμή που οι τραμπούκοι του προσπαθούν να επιβάλουν τον τρόμο στη Ν. Φιλαδέλφεια;

Συντρόφισσες και σύντροφοι, αν ανοίξουμε αυτή την πόρτα της κολάσεως, τότε όλα τ’ άλλα που συζητάμε δεν έχουν νόημα. Αυτά είναι για την εκφυλισμένη σοσιαλφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία κι όχι για τη Ριζοσπαστική Αριστερά! 

Ενώ λοιπόν έχει ανοίξει αυτό το θέμα, η εισήγηση δεν λέει τίποτε για το φαινόμενο των ψηφοδελτίων που εκφράζοντας άμεσα τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Μια συζήτηση για την πολιτική του κόμματος απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους είναι απλώς αδιανόητη!

Αντί γι’ αυτό, πρέπει στην απόφαση να προστεθεί παράγραφος που θα δηλώνει την ανειρήνευτη πάλη του κόμματος απέναντι στα επιχειρηματικά συμφέροντα που θέλουν να αλώσουν τους δήμους.

Και να καταψηφιστεί στο σύνολό του το Ρυθμιστικό σχέδιο, περιλαμβανομένου του άρθρου 81 για το γήπεδο της ΑΕΚ. 

Και φυσικά, η Κ.Ε. πρέπει να υπερψηφίσει ομόφωνα το ψήφισμα που κατέθεσε η Οργάνωση Μελών Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας ενάντια στην απόπειρα επιβολής καθεστώτος τρόμου στη Ν. Φιλαδέλφεια από το στρατό των χουλιγκάνων οπαδών.

Ζήτημα τρίτο: το πρόγραμμα

Ποιο κομματικό σώμα θα επικυρώσει το πρόγραμμα των 10 ημερών και των 10 μηνών, από το οποίο πιθανότατα θα κριθούν όλα;

Ακούσαμε ότι το πρόγραμμα θα το φτιάξει η Επιτροπή Προγράμματος και ύστερα θα συζητηθεί σε ανοιχτά φόρουμ με τους συμμάχους και την κοινωνία.

Και η Κ.Ε., η Π.Γ. και το κόμμα τι ρόλο θα παίξουν;  

Πρέπει κι εδώ να λειτουργήσουμε σαν Ριζοσπαστική Αριστερά: Η Επιτροπή Προγράμματος καταθέτει την εισήγησή της στην Πολιτική Γραμματεία, η οποία τη συζητάει, τροποποιεί και εμπλουτίζει. Στη συνέχεια πάει στις οργανώσεις του κόμματος για να συζητηθεί. Τέλος, κατατίθεται στην Κ.Ε., που αποφασίζει.

Οι ζυμώσεις με τους όποιους πιθανούς συμμάχους και την κοινωνία αρχίζουν από αυτό το σημείο και ύστερα. Αυτό πρέπει να αποφασιστεί ρητά από αυτή την Κ.Ε.

Ζήτημα τέταρτο: οι λάθος τακτικές

απορρέουν από λάθος στρατηγική

Ύστερα από τις εκλογές του 2012, οι δεδομένες και αναπόφευκτες αντιφάσεις στην πολιτική του κόμματος επιλύθηκαν και επιλύονται συστηματικά στην κατεύθυνση της "στροφής προς το κέντρο". Κορυφαία ηγετικά στελέχη της πλειοψηφίας έχουν επιχειρηματολογήσει υπέρ αυτής της "στροφής στο Κέντρο" επαναφέροντας ευθέως τη στρατηγική του ιστορικού συμβιβασμού του ιταλικού Κ.Κ. και του Μπερλίνγκουερ τη δεκαετία του '70.

Οι λάθος τακτικές και οι "ακρότητες" σε κάποιες τακτικές επιλογές (υποψηφιότητες Βουδούρη, Καρυπίδη, Σαμπιχά κ.λπ.), συναντήσεις με Μελισσανίδη, Μαρινάκη κ.λπ., απορρέουν από αυτό το συνολικό λάθος προσανατολισμό.

Τα αποτελέσματα των εκλογών αποδεικνύουν ότι, ξεκινώντας από το αφετηριακό σημείο του 27% τον Ιούνη του 2012, η "στροφή στο κέντρο" μας αποδυνάμωσε τόσο εκλογικά όσο και, πράγμα που είναι πολύ πιο σημαντικό, στη σχέση μας με τα κινήματα και τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και στα κινηματικά και μαχητικά χαρακτηριστικά του κόμματος.

Η επιτάχυνση της "στροφής στο Κέντρο", στο όνομα της αποτροπής της συγκέντρωσης από τους Σαμαρά - Βενιζέλο των 180 βουλευτών της προεδρικής εκλογής, συνιστά "ομοιοπαθητική της ήττας" που απειλεί με καταστροφή το πολιτικό μας σχέδιο και με ιστορική ήττα την Αριστερά και τις δυνάμεις της εργασίας.

Αντί για τη "στροφή στο Κέντρο" στο πλαίσιο μιας στρατηγικής "ιστορικού συμβιβασμού", το κόμμα χρειάζεται αποφασιστική στροφή "προς τα αριστερά και προς τα κάτω", στο πλαίσιο μιας στρατηγικής που εντάσσει την κυβέρνηση της Αριστεράς σε ένα μεταβατικό σχέδιο ρήξης με το σύστημα.