Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι - δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους!

Το μικτό ορ­κω­τό εφε­τείο Πά­τρας απάλ­λα­ξε τους κα­τη­γο­ρου­μέ­νους και μά­λι­στα ομό­φω­να για να μην μπο­ρεί να αμ­φι­σβη­τη­θεί η ποινή και να ασκη­θεί έφεση!

Αν δεν απα­τώ­μαι όμως στη σύν­θε­ση αυτών των δι­κα­στη­ρί­ων οι τρεις είναι τα­κτι­κοί δι­κα­στές και οι τέσ­σε­ρεις πο­λί­τες (ορ­κω­τοί).

Οι τρεις ανή­κουν στη συ­ντε­χνία των δι­κα­στών, που είναι ταγ­μέ­νοι να υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα της κα­θε­στη­κυί­ας τάξης και των αφε­ντι­κών τους, γι’ αυτό εξάλ­λου αντα­μεί­βο­νται για τις πο­λύ­τι­μες υπη­ρε­σί­ες τους. "Arial","sans-serif"">Γι’ αυ­τούς ται­ριά­ζει η απο­στρο­φή του τρα­γου­διού της Μα­ρί­ας Δη­μη­τριά­δη που λέει:«…σαν χέλια γλοιώ­δι­κα έχουν που­λη­θεί, τους έχω σι­χα­θεί».

Οι άλλοι τέσ­σε­ρεις όμως; Αυτοί εί­μα­στε όλοι εμείς, που τα θέ­λου­με όλα χωρίς να κά­νου­με τί­πο­τα, που θέ­λου­με ό,τι γί­νε­ται να μην έχει κα­νέ­να ρίσκο. Φο­βό­μα­στε την από­λυ­ση, αλλά δεν αγω­νι­ζό­μα­στε ούτε φτιά­χνου­με σω­μα­τείο, γιατί θα μας απο­λύ­σουν! Δεν θέ­λου­με την «αξιο­λό­γη­ση»-από­λυ­ση στο δη­μό­σιο, αλλά θέ­λου­με και δια­σφά­λι­ση ότι δεν θα μας κά­νουν και τί­πο­τα αν την αρ­νη­θού­με!

Για όλα μας φταί­νε οι άλλοι και ποτέ εμείς, που δεν κά­νου­με τί­πο­τα. Όταν απο­λύ­ο­νταν οι άλλοι, εμείς πι­στεύ­α­με ότι θα τη γλυ­τώ­να­με και δεν δεί­ξα­με καμιά αλ­λη­λεγ­γύη σ’ αυ­τούς. Όταν όμως ήρθε η σειρά μας δια­μαρ­τυ­ρό­μα­σταν γιατί δεν μας συ­μπα­ρα­στέ­κε­ται κα­νέ­νας και κα­τη­γο­ρού­σα­με όλους τους άλ­λους που έβλε­παν απα­θείς το δράμα μας.

Αυτοί, οι ένορ­κοι του μι­κτού εφε­τεί­ου Πά­τρας, υπο­θέ­τω θα σκέ­φτη­καν: Γιατί να μπλέ­ξου­με εμείς με τη μαφία της Μα­νω­λά­δας και της κάθε Μα­νω­λά­δας, ας εί­μα­στε φρό­νι­μοι, ας πάμε με τους δυ­να­τούς και τους «φου­σκω­τούς», τι αξία και τι δύ­να­μη έχουν οι φτω­χοί, οι ερ­γά­τες και μά­λι­στα οι με­τα­νά­στες; Και ελα­φρά τη καρ­δία τους κα­τα­δι­κά­σα­νε. Γιατί η αθώ­ω­ση της ερ­γο­δο­τι­κής μα­φί­ας ανοί­γει το πρά­σι­νο φως για νέες αυ­θαι­ρε­σί­ες σε βάρος των αδυ­νά­των.

Εξάλ­λου παλιά μου τέχνη κό­σκι­νο. Χθες κα­τα­δι­κά­σα­νε κά­ποιους άλ­λους, γιατί είναι αντε­ξου­σια­στές και αναρ­χι­κοί και ας μην έχουν επαρ­κεί στοι­χεία για τις πρά­ξεις που κα­τη­γο­ρού­νται. Αβέρ­τα λοι­πόν μοι­ρά­ζουν δε­κά­δες χρό­νια φυ­λα­κής!

Προ­χθές βγά­λα­νε και την τε­λευ­ταία απερ­γία πα­ρά­νο­μη και κα­τα­χρη­στι­κή. Σ’ αυτή τη χώρα καμιά απερ­γία δεν ήταν νό­μι­μη, οπότε προ­λη­πτι­κά ντύ­νου­με και στο «χακί» τους «επι­κίν­δυ­νους» κλά­δους των ερ­γα­ζο­μέ­νων για να κοι­μό­μα­στε ήσυ­χοι.

Αύριο θα βγά­λουν πα­ρά­νο­μη την απερ­γία της ΑΔΕΔΥ για την αποχή από την "αξιο­λό­γη­ση", γιατί δεν την προ­κή­ρυ­ξε το συ­νέ­δριο!!! (άρα απερ­γία κάθε τρία χρό­νια...και αν).

Οι δι­κα­στές δεν είδαν και δεν βλέ­πουν τον κόσμο που δεν έχει δου­λειά, που πει­νά­ει, που κοι­μά­ται στους δρό­μους και που αυ­το­κτο­νεί. ...βλέ­πε­τε είναι τυ­φλοί και αυτοί και η δι­καιο­σύ­νη τους! Πώς όμως στην τύφλα τους έχουν αλά­θη­το το τα­ξι­κό τους κρι­τή­ριο αυτό είναι ένα ερώ­τη­μα(;).

Οι δι­κα­στές, ιδιαί­τε­ρα οι ανώ­τε­ροι, δι­καιο­λό­γη­σαν όλες τις μνη­μο­νια­κές πε­ρι­κο­πές, σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, γιατί έγι­ναν για λό­γους που εξυ­πη­ρε­τούν το δη­μό­σιο συμ­φέ­ρον. Οι μόνες πε­ρι­κο­πές που δεν υπη­ρε­τούν το δη­μό­σιο συμ­φέ­ρον και είναι αντι­συ­νταγ­μα­τι­κές είναι όσες αφο­ρού­σαν την κάστα τους! Ο παπάς βέ­βαια πρώτα ευ­λο­γά­ει τα γένια τους που λέει και ο σοφός λαός.

Και η κυ­βέρ­νη­ση όμως τους αντά­μει­ψε για τις καλές τους υπη­ρε­σί­ες. Τους έδωσε τα ανα­δρο­μι­κά και τους εξαί­ρε­σε από τις πε­ρι­κο­πές. Πριν με­ρι­κά χρό­νια που έκα­ναν "έφοδο" στα απο­θε­μα­τι­κά του ΤΕΑΔΥ και τα "λή­στε­ψαν" χωρίς να πλη­ρώ­σουν ει­σφο­ρές, πάλι η τότε καλή τους κυ­βέρ­νη­ση τους τα έδωσε…και μετά λέμε πού πήγαν τα λεφτά!

Εμάς ούτε μας αιφ­νι­διά­ζουν αυτά ούτε μας φαί­νο­νται πα­ρά­ξε­να. Αυτή είναι η αστι­κή δι­καιο­σύ­νη. Είναι τα­ξι­κή και δεν είναι τυφλή. Όταν της ξε­φεύ­γει κάτι έρ­χε­ται ένα εφε­τείο, ο Άρειος Πάγος ή το Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας για να απο­κα­τα­στή­σει την τάξη …και η ζωή συ­νε­χί­ζε­ται.

Δεν συ­νε­χί­ζε­ται όμως πάντα με τον ίδιο τρόπο, γιατί καμιά φορά έρ­χο­νται τα πάνω κάτω και τότε να δούμε ποιος θα προ­στα­τεύ­σει ποιον και από ποιον.

Πά­ντως ένα είναι σί­γου­ρο: Αν ο λαός και η ερ­γα­τι­κή τάξη δεν τους στα­μα­τή­σει και δεν τσα­κί­σει και αυ­τούς και το κρά­τος τους, τότε αυτοί θα μας πάνε στο με­σαί­ω­να, στην εποχή της γα­λέ­ρας και των σκλα­βο­πά­ζα­ρων.

*Ο Γ.Χα­ρί­σης είναι συν­δι­κα­λι­στής των ΟΤΑ και μέλος της Ε/Ε του ΜΕΤΑ