«ΜΜΕ και φασισμός»

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συζήτηση, που έγινε το Σάββατο 27/9, με ομιλητές τον Δημήτρη Ψαρρά (εφημερίδα Συντακτών), τον Κώστα Αρβανίτη (διευθυντής ρ/σ ΚΟΚΚΙΝΟ), και τον Παναγιώτη Καλφαγιάννη (πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ, απολυμένος της ΕΡΤ). Συντονίστρια ήταν η Έφη Γαρίδη (απο την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»). 

Ο Δημ. Ψαρράς (Εφημερίδα Συντακτών) επισήμανε τη σχέση του ιστορικού φασισμού με τα ΜΜΕ, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τις σημερινές εξελίξεις:

“Από τη μια μεριά ο ιστορικός φασισμός του μεσοπολέμου υπήρξε σε μεγάλο βαθμό «μιντιακό φαινόμενο». Οι μορφές των δύο πιο εμβληματικών δικτατόρων που σημάδεψαν εκείνη την εποχή, του Μουσολίνι και του Χίτλερ, μπορεί σήμερα να μας φαίνονται γελοίες, αλλά για τους οπαδούς τους υπήρξαν μεγάλοι ηγέτες, χάρη στον τρόπο που χειρίστηκαν μαεστρικά τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης που τότε για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους σε μαζική κλίμακα. Από την άλλη μεριά, ο φασισμός έδωσε το δικό τους περιεχόμενο σ’ αυτά τα μέσα ενημέρωσης.Οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, η λατρεία του Αρχηγού και η αντίστιξη του Ενός Ανδρός με το πλήθος προέρχονται από εκείνη την εποχή.

Ο φασισμός και ο ναζισμός υπήρξαν τα καθεστώτα που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την εικόνα και ενέτειναν τον εκσυγχρονισμό των μέσων ενημέρωσης για να έχει αποτελεσματικότητα η προπαγάνδα τους. Όλα είναι εικόνες: ο παντοδύναμος Φίρερ, ο χαιρετισμός με το χέρι υψωμένο, οι στολές, το βήμα της χήνας, μέχρι και η Ολυμπιάδα με τη φλόγα που εμπνεύστηκε ο Γκέμπελς.

[…] Η σημερινή αποδοχή της Χρυσής Αυγής από μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης, καθώς και η σκανδαλώδης προβολή της από τις αρχές του 2012, δεν ήταν κάτι ξαφνικό και οργανωμένο από μυστικές δυνάμεις. Την άνοδο της ναζιστικής οργάνωσης προετοίμασε η χρήση από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τα συνεχή και παραφουσκωμένα ρεπορτάζ για την εγκληματικότητα των μεταναστών και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας με την εκστρατεία κατά της αλλαγής των ταυτοτήτων"

Ο Δημήτρης Ψαρράς έκλεισε με μια σημαντική παρατήρηση, που συνδέει τη Χρυσή Αυγή και την αποδοχή της από τα ΜΜΕ με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα:

“Αλλωστε, κακά τα ψέματα. Εκεί που συναντάται η δράση της εγκληματικής οργάνωσης με τα καθόλα αξιοπρεπή και νόμιμα μέσα ενημέρωσης είναι η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα εφοπλιστικά συμφέροντα, τα οποία έχουν εισβάλει αποφασιστικά στο χώρο των μέσων, ενώ ταυτόχρονα διεκδικούν το πάνω χέρι στο λιμάνι και τις γειτονιές του Πειραιά, εκεί ακριβώς όπου βλέπουμε να έχει επικεντρωθεί η εγκληματική δραστηριότητα των Ταγμάτων Εφόδου.”

Ο Κώστας Αρβανίτης, συμφωνώντας με το πλαίσιο που έβαλε ο Ψαρράς, στάθηκε σε κάποια σημεια να δώσει έμφαση. Μας θύμισε το τηλεοπτικό κατασκεύασμα του ΛΑΟΣ, που κατασκευάστηκε μέσα στα γραφεία του «ιδρύματος Μπόμπολα» (ΜΕΓΚΑ).

Ακόμα και η λογική των «νοικοκυραίων» άρχισε να φαίνεται όταν η σύζυγος του Αδωνη πηρε εκπομπή και άρχισε να εμφανίζεται σαν μια «καθημερινή γυναίκα» και να λειτουργεί ο συνειρμός ότι ο φασισμός είναι ένα «καθημερινό’» φαινόμενο (δηλαδή δεν είναι πολύ κακό…) Μας είπε ακόμα ότι όσοι/ες δούλευαν σε κανάλια (και ο ίδιος) είχαν δεχθεί πιέσεις για να εμφανίζουν εκπροσώπους του ΛΑΟΣ...

Εκτίμησε ότι ο φασισμός θα χρησιμοποιείται πάντα από το σύστημα όταν αυτό ζορίζεται από το κίνημα ή από τις καταστάσεις. Και ότι θα το δούμε και όταν η Αριστερά πάρει την κυβέρνηση και , κατά τη γνώμη του, προχωρήσει προς αυτό που όλες/οι έχουμε όραμα: τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτή τη μάχη θα τους βρούμε μπροστά μας αυτούς (τους φασίστες)...

Πρόσθεσε ακόμα, ρίχνοντας βαρύτατες ευθύνες σε όσους πρόβαλλαν τη Χρυσή Αυγή, πως «εχθρός εδώ και πολύ καιρό, στο χώρο το δικό μου, είναι και ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης και ο κύριος Μιχαλολιάκος», τονίζοντας έτσι πως όσοι στηρίζουν τους ναζί είναι απέναντί μας όσο και οι ίδιοι οι ναζί. « Ξέρουμε ποιοι είναι, ξέρανε ποιοι είναι. Αυτό που εμείς θεωρούμε πλουραλισμό, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ισχυρίζονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Η Χρυσή Αυγή σαν οργάνωση, μέχρι το 2012, δεν ήταν πολύ γνωστή –πέρα από κάποιες γειτονιές όπου έκανε επιθέσεις. Όταν άρχισαν –κατά παραγγελία- να βάζουν τη φασιστική οργάνωση στις εταιρίες μέτρησης (γκάλοπ), άρχισε να γίνεται γνωστή στο ευρύ κοινό, αφού την ανέφεραν οι παρουσιαστες».

Μίλησε για τα λεγόμενα «μικρά κανάλια» (ακροδεξιά μορφώματα) και διαφώνησε με την τακτική στελεχών της Αριστεράς να πηγαίνουν σε αυτά τα πάνελ. Αφού γνωρίζουμε τις υπόγειες διαδρομές αυτών των καναλιών, δεν είναι σαν να τις αποδεχόμαστε με την παρουσία μας εκεί;

«Θα μπορούσα εγώ να κάνω εκπομπή στο ΚΟΝΤΡΑ; Όχι. Τότε πως μπορεί ο σύντροφος βουλευτής ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να πηγαίνει στο ΚΟΝΤΡΑ;» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Π. Καλφαγιάννης μίλησε για το ραδιόφωνο και την προσπάθεια ελέγχου του  από την πρώτη μέρα της εμφάνισής του στην Ελλάδα και αφού κατάλαβαν οι εξουσίες τη δύναμή του. Ο Μεταξάς το 1939 ήταν ο πρώτος που παρενέβη βάζοντας δικούς του ανθρώπους στο ραδιόφωνο, για να έχει φερέφωνα. Από τότε το ραδιόφωνο –και μέχρι σήμερα- πέρασε πολλές εποχές. Και καλές και κακές. Οι καλές συνδέονταν με τον πολιτισμό και τους ανθρώπους των γραμμάτων, της μουσικής, των τεχνών που το πλαισίωναν. Οι κακές, με τις χούντες και τις κάθε τύπου αυθαιρεσίες των εξουσιών. Η «σημερινή χούντα» κλείνει και την ενημέρωση....χαρίζει συχνότητες στον εργολάβο Μπόμπολα και κλείνει την ΕΡΤ, τη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ενώ, «οι συχνότητες είναι του Ελληνικού λαού».

Παρεμβάσεις έκαναν ο Χάρης Σαββίδης (παρατηρητήριο ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό στα ΜΜΕ), και ο Νίκος Αργυρίου απο την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων («Σπάρτακος») που ανέλυσε τη σχέση και την σύνδεση του μόνιμου στρατού με τους φασίστες (απο τους Ευέλπιδες μέχρι την ΚΥΠ ).

Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με τοποθετήσεις από το πολυπληθές ακροατήριο,  παρέμβαση ενός σχολικού φύλακα –που καταχειροκροτήθηκε- αλλά και από τη βουλευτίνα του Συριζα, Μαρία Μπόλαρη.

Στο κλείσιμο έγινε κάλεσμα να μην υποτιμηθεί η δίκη της Χρυσής Αυγής, και η σημασία μιας καταδίκης του φασιστικού μορφώματος.