Η συντρόφισσα Μαχιενούρ Ελ Μάρσι, μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών, βρέθηκε στα κελιά του καθεστώτος Σίσι για την πολιτική της δράση. Η καμπάνια αλληλεγγύης πέτυχε την απελευθέρωσή της, ενώ λίγο καιρό μετά της δόθηκε το διεθνές βραβείο Ludovic Trarieux, που δίνεται κάθε χρόνο σε δικηγόρους για τη συνεισφορά τους στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δημοσιεύουμε την ομιλία της κατά την τελετή βράβευσης, ένα δριμύ κατηγορώ στον δικτάτορα Σίσι, έναν φόρο τιμής στα θύματά του και στους αγωνιστές που διώκονται ανελέητα, και μια έκκληση που δεν αφορά μόνο το «ακροατήριο» των δικηγόρων στην αίθουσα αλλά όλους μας. Αυτή είναι η «δική μας Αίγυπτος», που δίνει αγώνα ζωής ή θανάτου με την «Αίγυπτο του Σίσι».
Κύριοι υπηρέτες της Δικαιοσύνης και συνήγοροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
Είμαι μαζί σας εδώ σήμερα αυτοπροσώπως, κάτι που δεν θα ήταν δυνατό να συμβεί όσο ήμουν φυλακισμένη στις φυλακές του αρχιστράτηγου Ελ Σίσι μαζί με περισσότερους από 41.000 πολιτικούς κρατούμενους. Κατηγορήθηκα μαζί με άλλους οχτώ ανθρώπους, τέσσερις από τους οποίους είναι ακόμα στη φυλακή για δύο χρόνια. Καταδικάστηκα κι εγώ σε διετή φυλάκιση που μειώθηκε με έφεση και πήρα αναστολή χάρη στις αλληλέγγυες προσπάθειές σας. Ήμουν πιο τυχερή από χιλιάδες άλλους που δεν έτυχαν της ίδιας προσοχής.
Έμεινα έκπληκτη όταν έμαθα ότι μου απονέμεται αυτό το σημαντικό βραβείο. Ήμουν ακόμη στη φυλακή χωρίς κανένα μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Πραγματικά δεν νομίζω ότι μου αξίζει μια τέτοια τιμή, καθώς όλο αυτό τον καιρό ήμουν μονάχα ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου: κατ' αρχάς ως μία από τους επαναστάτες σοσιαλιστές, έπειτα ως μία από τους εθελοντές δικηγόρους για την υπεράσπιση των διαδηλωτών της Αλεξάνδρειας, ως μέλος του κινήματος ενάντια στα στρατοδικεία για πολίτες και του κινήματος αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, αλλά πάνω απ' όλα ως μία από τα εκατομμύρια Αιγυπτίους-ες που είχαν ως όραμα τη δικαιοσύνη και με την επανάστασή τους ανέτρεψαν 2 δικτάτορες και ελπίζουμε ότι θα ανατρέψουν και τον τρίτο.
Θυμάμαι τι συνέβη την 3η Ιουλίου 2013, όταν ο Ελ Σίσι, επικεφαλής της αντεπανάστασης, έκανε το πραξικόπημα, όχι επειδή ανέτρεψε έναν άλλο δικτάτορα αλλά επειδή εκμεταλλεύτηκε τις μάζες. Νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί εγκληματίας πολέμου, καθώς ήταν αυτός που ως επικεφαλής των στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών δικαιολογούσε τις εξετάσεις «αγνότητας» που γίνονταν στις διαδηλώτριες το Μάρτη του 2011. Ήταν αυτός που ως υπουργός Άμυνας του απομονωμένου προέδρου Μόρσι σκότωσε πολλούς Αιγυπτίους στη πόλη Πορτ Σαΐντ και που όταν ανέτρεψε τον Μόρσι προχώρησε στη μεγαλύτερη σφαγή του νέου αιώνα, τη σφαγή της Ραμπάα, όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1000 άνθρωποι. Η δε σκληρή καταστολή που έχει εξαπολύσει ακόμη και τώρα οδηγεί χιλιάδες στη φυλακή και διώχνει πολλούς άλλους από τα σπίτια τους που γκρεμίζονται στη Σινά με πρόφαση τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Σε τέτοιες στιγμές, που οι δικτάτορες ενισχύουν τις δυνάμεις τους, όσοι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα οι δικηγόροι είναι από τους μεγαλύτερους αντιπάλους τους.
Το να είσαι δικηγόρος σε κάνει να βλέπεις την αδικία που υπάρχει στην κοινωνία και οι δικηγόροι πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να υπηρετήσουν τη δικαιοσύνη ή αν θέλουν να υπηρετήσουν το νόμο ακόμα κι όταν αυτός είναι ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Καθώς ο νόμος είναι μια αφηρημένη έννοια, και για μένα ο επίσημος νόμος είναι ο νόμος της άρχουσας τάξης και σε χώρες όπως η Αίγυπτος, όπου η απολυταρχία και η τυραννία είναι στο απόγειό τους, υπάρχουν νόμοι για να φιμώνουν τους ανθρώπους και να τους στερούν τα δικαιώματά τους. Οι δικηγόροι έχουν το σημαντικό καθήκον να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να γίνουν ασπίδα για τους περιθωριοποιημένους και φωνή για όσους έχουν φιμωθεί.
Τέλος, θέλω να αφιερώσω το βραβείο στους Ομάρ, Λοάι, Ισλάμ, Νάσερ, τους 4 ανθρώπους που φυλακίστηκαν μαζί μου και είναι ακόμα στη φυλακή. Στους Σάναα Σεΐφ, Γιάρα Σαλάμ και στους διαδηλωτές της υπόθεσης Ιτχάντια. Στους Μοχάμεντ Χίσνι, Αλάα Αμπντελ-Φατάχ, στους φυλακισμένους της διαδήλωσης στη Σούρα. Στον Μαχμούντ Νασρ, στους αγγλόφωνους δημοσιογράφους του Αλ Τζαζίρα που βρίσκονται στη φυλακή, στον Μοχάμεντ Σουλτάν και στον Ιμπραήμ Ελ Γιαμάνι που σε λίγο κλείνουν 300 μέρες απεργίας πείνας, και στους υπόλοιπους 41 χιλιάδες κρατούμενους. Στον παλαιστινιακό λαό που μας έμαθε να αντιστεκόμαστε και να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, στους ανθρώπους στο Κομπάνι που πολεμούν τους εξτρεμιστές, στην Ιρανή Ριχάνα Γκεμπάρι που καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή αμυνόμενη σκότωσε το βιαστή της. Αφιερώνω το βραβείο μου σε όλους αυτούς τους γενναίους ανθρώπους.
Σας ευχαριστώ θερμά και ελπίζω ότι εμείς οι δικηγόροι θα βοηθήσουμε στο χτίσιμο μιας καλύτερης και πιο ανθρώπινης κοινωνίας.
