Η προπαγανδιστική προσπάθεια «κανονικοποίησης» του Ισραήλ στα μάτια της κοινής γνώμης, για να στηριχθεί ο «σύμμαχος της Ελλάδας» σε μια «επικίνδυνη» περιοχή (δηλαδή η ισλαμοφοβική, αντιαραβική, ιμπεριαλιστική αφήγηση), αλλά και ο διαφαινόμενος κίνδυνος ανοχής από την Αριστερά σε μια κάποια «συμπόρευση» με το κράτος-τρομοκράτη, μας υποχρεώνουν να υπενθυμίσουμε πράγματα που κάποτε ήταν και θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Πρόκειται για ένα κράτος που ιδρύθηκε πάνω στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και την αρπαγή της γης τους, ένα κράτος που η ίδια του η ύπαρξη προϋποθέτει τη συνέχεια αυτών των πολιτικών εθνοκάθαρσης. Αυτά δεν αφορούν ένα μακρινό παρελθόν. Το Ισραήλ ξεχωρίζει ακόμα και ανάμεσα σε όλα τα κράτη εποίκων, καθώς, όπως σημειώνει ο Εβραίος αντισιωνιστής Eli Aminov, «εφάρμοσε τους μεταναστευτικούς του νόμους στους ιθαγενείς και τους μετέτρεψε σε αλλοδαπούς». Αρνείται πεισματικά το κατοχυρωμένο με απόφαση του ΟΗΕ δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων. Είναι ένα κράτος που συνεχίζει τα παράνομα εποικιστικά του προγράμματα, αρπάζοντας αδιάκοπα όλο και περισσότερη παλαιστινιακή γη μέχρι σήμερα. Είναι ένα κράτος που συνεχίζει την κατοχή της Δυτικής Όχθης, ενώ πολιορκεί εδώ και χρόνια τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι ένα ρατσιστικό κράτος απέναντι στους Άραβες κατοίκους του, σαν το Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής. Έχει εισβάλει σε όλες τις γειτονικές χώρες (Λίβανος, Συρία, Αίγυπτος), έχει στα χέρια του το αίμα χιλιάδων αμάχων με τις περιοδικές -σε βαθμό ρουτίνας- επιθέσεις στη Γάζα για να «κουρέψει το γρασίδι» όπως λέγεται στη σιωνιστική πολιτική «αργκό». Είναι το μοναδικό κράτος με πυρηνικά όπλα στην περιοχή, ένα από τα ελάχιστα κράτη παγκοσμίως που αρνείται να υπογράψει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων.
Όλα αυτά και πολλά άλλα (το βέτο πρακτικά στην ανοικοδόμηση της Γάζας, η επίθεση σε διεθνή ύδατα στο Μαβί Μαρμαρά το 2010) γίνονται καταπατώντας δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του. Ακόμα και με τα μέτρα των «διεθνών οργανισμών» και τη ρητορική που επικαλούνται τα δυτικά κράτη, θα έπρεπε να είναι ο μεγαλύτερος παρίας του πλανήτη.
Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που ισχυρίζεται πως ανήκει στους Εβραίους όλου του πλανήτη αλλά όχι στους μη Εβραίους κατοίκους του. Μιας και ο ελληνικός εθνικισμός έχει ιδιαίτερη «ευαισθησία» στην απειλή του «θρησκευτικού φονταμενταλισμού» και τις «θεοκρατίες», αξίζει να παραθέσουμε όσα επισημαίνει ο Eli Aminov, σε άρθρο με τον τίτλο «Εβραϊκή Σαρία»:
«... το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση ανήκει μόνο σε εκείνους των οποίων οι μανάδες πιστεύουν στην εβραϊκή θρησκεία ή αυτούς που προσηλυτίστηκαν με θρησκευτική τελετή ...
Ο σιωνισμός επιχειρεί συνεχώς να δημιουργήσει ένα έθνος στη βάση της θρησκείας, δηλαδή ένα έθνος που υπάρχει λόγω του εβραϊκού νόμου (σαρία) ... ο σιωνισμός είναι ένα αντιδραστικό κίνημα, δεμένο με τον ιμπεριαλισμό, και λειτουργεί ως μαντρόσκυλό του στην περιοχή. Γι’ αυτό και έχει ανάγκη ένα φανταστικό και αφηρημένο έθνος του οποίου τα μέλη θα είναι πρόθυμα να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για μια θρησκεία χωρίς έλεος. Ακριβώς όπως οι τρομακτικοί μαχητές του Ισλαμικού Κράτους».
Και πράγματι, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον τζιχαντιστή που αποκεφαλίζει τον «άπιστο» για το «ισλαμικό χαλιφάτο» από τον ισραηλινό πιλότο που βομβαρδίζει το νοσοκομείο των (μη Εβραίων) «Αράβων» για το «εβραϊκό κράτος»;
