Η ΑΟΖ, οι συμμαχίες και η Αριστερά

Η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη «ανα­κά­λυ­ψε» τις ΑΟΖ τριά­ντα χρό­νια μετά την κα­θιέ­ρω­σή τους και σή­με­ρα απει­λεί να εμπλέ­ξει τον ελ­λη­νι­κό λαό σε πο­λε­μι­κές πε­ρι­πέ­τειες για χάρη των διε­θνών πε­τρε­λαϊ­κών κο­λοσ­σών που θα τις εκ­με­ταλ­λευ­τούν. Η «ανα­κά­λυ­ψη» ήρθε στη συ­γκε­κρι­μέ­νη χρο­νι­κή συ­γκυ­ρία επει­δή οι Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές θέ­λη­σαν να εντα­χθούν αρ­μο­νι­κά στο αμε­ρι­κα­νοϊσ­ραη­λι­νό σχέ­διο για δη­μιουρ­γία ενιαί­ου θα­λάσ­σιου χώρου από τις ακτές του Ισ­ρα­ήλ έως την Ιτα­λία, στον οποίο δεν θα έχει πρό­σβα­ση η Τουρ­κία (με την οποία τόσο η Ουά­σινγ­κτον όσο και το Τελ Αβίβ έχουν εδώ και με­ρι­κά χρό­νια σο­βα­ρές δια­φο­ρές στρα­τη­γι­κής), ώστε να με­τα­φέ­ρο­νται «απρό­σκο­πτα» στην Ευ­ρώ­πη οι υδρο­γο­νάν­θρα­κες του Ισ­ρα­ήλ, κυ­ρί­ως από το κοί­τα­σμα Λε­βιά­θαν.

Η Αρι­στε­ρά, πρώτα στην Κύπρο και σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα, φαί­νε­ται να απο­δέ­χε­ται σχε­δόν πλή­ρως αυτή την πο­λι­τι­κή, αλλά και τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες χωρίς τις οποί­ες είναι εντε­λώς αδύ­να­τη η οριο­θέ­τη­ση τόσο της κυ­πρια­κής όσο και της ελ­λη­νι­κής ΑΟΖ στην έκτα­ση που πα­ρου­σιά­ζε­ται σή­με­ρα. 
Η πρώτη και κύρια συμ­μα­χία είναι ο αμε­ρι­κά­νι­κος ιμπε­ρια­λι­σμός, υπό την κα­θο­δή­γη­ση του οποί­ου γί­νο­νται όλες οι κι­νή­σεις. Ήδη εται­ρεί­ες αμε­ρι­κα­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων εμπλέ­κο­νται στην έρευ­να και την εξό­ρυ­ξη τόσο στην κυ­πρια­κή όσο και στην ισ­ραη­λι­νή ΑΟΖ. Οι δη­λώ­σεις εκ­προ­σώ­πων του αμε­ρι­κα­νι­κού ΥΠΕΞ που ζη­τούν από την Τουρ­κία να συμ­μα­ζευ­τεί, είναι απο­λύ­τως δη­λω­τι­κές αυτής της συμ­μα­χί­ας. 

Το σχέ­διο ασφα­λώς δεν μπο­ρού­σε να υλο­ποι­η­θεί χωρίς την κα­θο­ρι­στι­κή εμπλο­κή του σιω­νι­στι­κού κρά­τους, ενός κρά­τους που έχει πα­ρα­βιά­σει δε­κά­δες απο­φά­σεις του ΟΗΕ, έχει ει­σβά­λει σε όλες τις γει­το­νι­κές χώρες, ασκεί συ­στη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή γε­νο­κτο­νί­ας στη Λω­ρί­δα της Γάζας, ασκεί πο­λι­τι­κή συ­στη­μα­τι­κού εποι­κι­σμού των υπό­λοι­πων πα­λαι­στι­νια­κών εδα­φών, κα­τα­πιέ­ζει με­γά­λο μέρος των ίδιων του των πο­λι­τών (τους Άρα­βες), είναι η μο­να­δι­κή χώρα της Μ. Ανα­το­λής με πυ­ρη­νι­κά όπλα και φυ­λα­κί­ζει όσους πο­λί­τες του αντι­στέ­κο­νται στις πο­λι­τι­κές αυτές. 

Γι’ αυτό τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς κα­τήγ­γει­λαν αυτό το κρά­τος και φυ­σι­κά δεν είχαν καμία συν­διαλ­λα­γή μαζί του. Αντί­θε­τα υπο­στή­ρι­ζαν και πε­ριέ­θαλ­παν τα θύ­μα­τά του και απαι­τού­σαν να επι­στρέ­ψει το Ισ­ρα­ήλ όλα αυτά που απο­στε­ρού­σε και απο­στε­ρεί από τα θύ­μα­τά του. 

Σή­με­ρα δε­κά­δες πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές, συν­δι­κα­λι­στι­κές και άλλες ορ­γα­νώ­σεις από 19 χώρες της Ευ­ρώ­πης ζη­τούν την ακύ­ρω­ση της Συμ­φω­νί­ας Σύν­δε­σης ΕΕ-Ισ­ρα­ήλ -δηλ. των οι­κο­νο­μι­κών διευ­κο­λύν­σε­ων και των προ­νο­μί­ων που έχει το σιω­νι­στι­κό κρά­τος στις ευ­ρω­παϊ­κές αγο­ρές. Την έκ­κλη­ση για ακύ­ρω­ση της συμ­φω­νί­ας έχουν συ­νυ­πο­γρά­ψει, με­τα­ξύ άλλων, το Podemos, η Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά (Ισπα­νία), το Γαλ­λι­κό Κο­μου­νι­στι­κό Κόμμα, το Αρι­στε­ρό Κόμμα στη Γαλ­λία, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα της Ολ­λαν­δί­ας και πολ­λοί άλλοι. Μά­λι­στα έχει πλέον δια­μορ­φω­θεί ένα πα­γκό­σμιο κί­νη­μα που ζητά και επι­βο­λή μποϊ­κο­τάζ κατά των ισ­ραη­λι­νών προ­ϊ­ό­ντων συ­νο­λι­κά, όπως ακρι­βώς έγινε ενά­ντια στο κα­θε­στώς του απαρτ­χάιντ στη Ν. Αφρι­κή. Το κί­νη­μα, που είναι γνω­στό ως BDS, έχει πλέον βρει υπο­στη­ρι­κτές στο εσω­τε­ρι­κό του ίδιου του Ισ­ρα­ήλ από προ­ο­δευ­τι­κούς φι­λει­ρη­νι­κούς δη­μο­κρά­τες. 

Ο άλλος «καλός» και απα­ραί­τη­τος σύμ­μα­χος των «ελ­λη­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων» είναι το κα­θε­στώς της Αι­γύ­πτου. Πρό­κει­ται για μια αι­μο­στα­γή στρα­τιω­τι­κή χού­ντα που ανέ­τρε­ψε την εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση Μόρσι, συ­νέ­λα­βε, εκτέ­λε­σε, βα­σά­νι­σε και φυ­λά­κι­σε δε­κά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πους και αντέ­στρε­ψε όλες τις δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις της αρα­βι­κής άνοι­ξης. Σε ένα κρε­σέ­ντο προ­κλη­τι­κό­τη­τας μά­λι­στα απάλ­λα­ξε και τον λα­ο­μί­ση­το πρώην «πρό­ε­δρο» Μου­μπά­ρακ από τις κα­τη­γο­ρί­ες για τη σφαγή χι­λιά­δων δια­δη­λω­τών κατά τη διάρ­κεια της εξέ­γερ­σης της πλα­τεί­ας Τα­χρίρ. Δεν είναι τυ­χαίο ότι ένα διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­νο και βρα­βευ­μέ­νο θύμα της χού­ντας δη­λώ­νει δη­μο­σί­ως ότι ο καλός σύμ­μα­χος του Σα­μα­ρά, δηλ. ο στρα­τη­γός Σίσι, «πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί εγκλη­μα­τί­ας πο­λέ­μου».

Ενώ­πιον αυτής της ει­κό­νας, μπο­ρεί άραγε μια κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κρα­τή­σει δε­ξιό­τε­ρη στάση από τη στάση των πρώ­των χρό­νων του ΠΑΣΟΚ (ο Α. Πα­παν­δρέ­ου δεν ανα­γνώ­ρι­ζε το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και φι­λο­ξε­νού­σε με τιμές τον ηγέτη της PLO, Γ. Αρα­φάτ στην Αθήνα); Μπο­ρεί να χαϊ­δεύ­ει τους θύτες Ισ­ραη­λι­νούς αγνο­ώ­ντας ακρι­βώς όλες τις προ­βλέ­ψεις του διε­θνούς δι­καί­ου που επι­κα­λεί­ται η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά για την Κύπρο; Μπο­ρεί να συ­νερ­γα­στεί με το κρά­τος-απαρτ­χάιντ στο όνομα μιας «πο­λυ­διά­στα­της» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής που «διεκ­δι­κεί» νέους χώ­ρους στην Α. Με­σό­γειο; Είναι εντε­λώς υπο­κρι­τι­κό να υπο­στη­ρί­ζει μέχρι σή­με­ρα η ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά την ηρω­ι­κή απο­στο­λή «Ένα κα­ρά­βι για τη Γάζα» και άλλες πρω­το­βου­λί­ες για τρό­φι­μα και φάρ­μα­κα για τους χει­μα­ζό­με­νους Πα­λαι­στι­νί­ους και από την άλλη να συ­ναι­νεί στην απο­στέ­ρη­ση της πα­λαι­στι­νια­κής ΑΟΖ την οποία προ­βλέ­πει η ελ­λη­νο-κυ­πρια­κο-ισ­ραη­λι­νή μοι­ρα­σιά στην Α. Με­σό­γειο. Είναι γε­λοίο να προ­σπα­θείς να βοη­θή­σεις με ένα σωρό θυ­σί­ες στέλ­νο­ντας προ­ϊ­ό­ντα αξίας με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ευρώ και την ίδια στιγ­μή να συ­ναι­νείς στην απο­στέ­ρη­ση δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ από τους Πα­λαι­στί­νιους.

Κατά τη γνώμη μας, τα κα­θή­κο­ντα της Αρι­στε­ράς (και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς) βρί­σκο­νται σε εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση: Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει όχι μόνον να συμ­με­τά­σχει αλλά και να πρω­το­στα­τή­σει στην έκ­κλη­ση για κα­τάρ­γη­ση της Συμ­φω­νί­ας ΕΕ-Ισ­ρα­ήλ, καθώς και στην εξά­πλω­ση του κι­νή­μα­τος BDS. Θα πρέ­πει να ζη­τή­σει να πάψει ο απο­κλει­σμός της Γάζας, να δια­λυ­θούν οι ισ­ραη­λι­νοί εποι­κι­σμοί και να στα­μα­τή­σει το σιω­νι­στι­κό απαρτ­χάιντ. Κυ­ρί­ως οφεί­λει να ανα­γνω­ρί­σει το κρά­τος της Πα­λαι­στί­νης, όπως έχουν ήδη κάνει 135 χώρες του κό­σμου και όπως ζητά η πα­λαι­στι­νια­κή αντι­προ­σω­πεία στην Αθήνα. Είναι όνει­δος για την ΕΕ, που σε συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ, δεν ανα­γνω­ρί­ζει το πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος και στοι­χειώ­δες κα­θή­κον μιας κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα ήταν να έρθει σε ρήξη με αυτή την ιμπε­ρια­λι­στι­κή γραμ­μή.

Όσον αφορά την Αί­γυ­πτο, με­ρι­κοί λένε ότι δεν εν­δια­φέ­ρει μια ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση (ακόμη και μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς) τι κα­θε­στώς έχει. Οι συμ­φω­νί­ες ισχύ­ουν ακόμη και με χού­ντες, λένε. Αν είναι έτσι όμως, τότε έχει άδικο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που λέει στην τρόι­κα ότι δεν θα ανα­γνω­ρί­σει τις συμ­φω­νί­ες που θα υπο­γρά­ψει η κυ­βέρ­νη­ση των Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λων –πα­ρό­τι αυτή η κυ­βέρ­νη­ση έχει προ­κύ­ψει του­λά­χι­στον έπει­τα από εκλο­γές, ενώ η αι­γυ­πτια­κή είναι προ­ϊ­όν πρα­ξι­κο­πή­μα­τος. Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να αναι­ρέ­σει κάθε συμ­φω­νία με τον «εγκλη­μα­τία πο­λέ­μου» Σίσι, απαι­τώ­ντας απε­λευ­θέ­ρω­ση όλων των πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων και απο­κα­τά­στα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας. Κάθε άλλη στάση είναι ενί­σχυ­ση του κα­θε­στώ­τος και πι­σώ­πλα­τη μα­χαι­ριά στους χι­λιά­δες δο­λο­φο­νη­μέ­νους, φυ­λα­κι­σμέ­νους και βα­σα­νι­σμέ­νους αγω­νι­στές της δη­μο­κρα­τί­ας.

Συ­ναί­νε­ση και ξέ­πλυ­μα του Βε­νι­ζέ­λου ή χείρα φι­λί­ας στον τουρ­κι­κό λαό;

Μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση εν ανα­μο­νή έχει πρώ­τι­στο κα­θή­κον να δια­φυ­λά­ξει και την ει­ρή­νη στο Αι­γαίο –και σε συν­δυα­σμό με αυτήν να βελ­τιώ­σει το βιο­τι­κό επί­πε­δο του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα πρέ­πει να ονει­ρεύ­ε­ται πλατ­φόρ­μες αντλή­σε­ως πε­τρε­λαί­ου και ισ­ραη­λι­νούς αγω­γούς προς την Ευ­ρώ­πη (από τα οποία δεν θα έχει να ωφε­λη­θεί τί­πο­τα ο ελ­λη­νι­κός λαός) στοι­χι­ζό­με­νη πίσω από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια για την πε­ριο­χή. Πολύ χει­ρό­τε­ρα δεν μπο­ρεί ο Τσί­πρας να συ­να­ντά τον Βε­νι­ζέ­λο και να δη­λώ­νει ότι «τα εξω­τε­ρι­κά θέ­μα­τα δεν μπο­ρούν να γί­νουν αντι­κεί­με­νο εσω­τε­ρι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης». Εκτός των άλλων, αυτή η γραμ­μή είναι ο δρό­μος προς την κό­λα­ση της συ­ναί­νε­σης (βλ. σχε­τι­κό εξώ­φυλ­λο των «Νέων» στις 2/12) και προς το πο­λι­τι­κό ξέ­πλυ­μα του πιο ξε­διά­ντρο­που και διε­φθαρ­μέ­νου υπε­ρα­σπι­στή των μνη­μο­νί­ων. 

Αντί­θε­τα, η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα έπρε­πε να εκ­με­ταλ­λευ­θεί το γε­γο­νός ότι η Τουρ­κία βρί­σκε­ται αυτήν τη στιγ­μή σε ρήξη με τις ΗΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ: Αντί να συ­νε­χί­ζει την ίδια εθνι­κι­στι­κή ρη­το­ρι­κή των αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, η Αρι­στε­ρά θα έπρε­πε από τώρα να προ­χω­ρή­σει σε μο­ρα­τό­ριουμ εξο­πλι­σμών έτσι ώστε και να πε­ριο­ρί­σει τους κιν­δύ­νους ανά­φλε­ξης στο Αι­γαίο και να μειώ­σει τις υπέ­ρο­γκες στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες από τις οποί­ες επω­φε­λού­νται μόνον οι έμπο­ροι όπλων, οι Τσο­χα­τζό­που­λοι και οι Κα­ρα­τζα­φέ­ρη­δες. 

Αντί να πλειο­δο­τεί η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε εθνι­κι­στι­κή ρη­το­ρι­κή (κα­ταγ­γέλ­λο­ντας π.χ. τη σύ­γκλη­ση του Ανώ­τα­του Συμ­βου­λί­ου Συ­νερ­γα­σί­ας Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας) θα έπρε­πε να εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται κάθε ευ­και­ρία για να προ­τεί­νει μια φι­λει­ρη­νι­κή πο­λι­τι­κή. Όταν έχεις συ­να­ντή­σει τον Σόι­μπλε, τον Πάπα, τον (σιω­νι­στή) Σιμόν Πέρες, τα γε­ρά­κια του Σίτι του Λον­δί­νου, την Αγ­γε­λο­πού­λου και πολ­λούς άλ­λους, δεν μπο­ρεί να μη βρί­σκεις τρόπο να «συ­να­ντή­σεις» τον τουρ­κι­κό λαό. 

Η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση της Τουρ­κί­ας ασκεί μια αντι­δρα­στι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή και ασφα­λώς θα προ­τι­μού­σα­με έναν τουρ­κι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να συν­διαλ­λα­γού­με. Όμως προ­ϋ­πό­θε­ση για να υπάρ­ξει αυτός ο τουρ­κι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκτός από το να λάμ­ψει το ελ­λη­νι­κό πα­ρά­δειγ­μα με την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, είναι και το άπλω­μα του χε­ριού προς τον τουρ­κι­κό λαό. Αν βρει αντα­πό­κρι­ση στην τουρ­κι­κή κοι­νω­νία αυτό το κλαδί ελιάς, θα απο­τε­λέ­σει το με­γα­λύ­τε­ρο όπλο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε οποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια προ­βο­κά­τσιας μετά την ανά­λη­ψη της κυ­βέρ­νη­σης από την Αρι­στε­ρά.