Τίποτε λιγότερο από την «αυτοδυναμία» της Κυβέρνησης της Αριστεράς

Οι εκλο­γές, πο­λυ­πό­θη­τες για με­γά­λο κοι­νω­νι­κό τμήμα και για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν ήρθαν σε πε­ρι­βάλ­λον κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης και δεν απο­τέ­λε­σαν συ­νέ­πεια αυ­ξη­μέ­νης κι­νη­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Αυτή ακρι­βώς η συν­θή­κη απο­τε­λεί τον γρίφο, όχι τόσο ή μόνο για το απο­τέ­λε­σμα της κάλ­πης, όσο για την συ­γκρό­τη­ση των όρων της συ­νέ­χειας: ο κό­σμος επι­λέ­γει «αρι­στε­ρά» αλλά χωρίς να διεκ­δι­κεί συλ­λο­γι­κά και δυ­να­μι­κά εδώ και αρ­κε­τό καιρό, με τις δυ­να­μι­κές εξαι­ρέ­σεις αγώ­νων όπως των κα­θα­ρι­στριών να υπο­γραμ­μί­ζουν το πρό­βλη­μα, δί­νο­ντας ένα κοι­νω­νι­κά αντι­φα­τι­κό μή­νυ­μα. Σε τί βαθμό και έκτα­ση θα ταυ­τι­στεί η κοι­νω­νι­κή διά­θε­ση με την νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την εν­δε­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, άμεσα ως δικιά του νίκη και δικιά του κυ­βέρ­νη­ση; Σε τί βαθμό θα δη­μιουρ­γη­θεί απε­λευ­θε­ρω­τι­κή δυ­να­μι­κή μέσα στην ίδια την κοι­νω­νία; Ασφα­λώς θα εξαρ­τη­θεί από το απο­τέ­λε­σμα της κάλ­πης της επό­με­νης Κυ­ρια­κής καθώς επί­σης και από τις πρώ­τες με­τε­κλο­γι­κές εξε­λί­ξεις και τις επι­λο­γές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της νέας κυ­βέρ­νη­σης.

Για τον Σα­μα­ρά και την κυ­βέρ­νη­σή του δεν ισχύ­ει πλέον ούτε το ρητό «η ελ­πί­δα πε­θαί­νει τε­λευ­ταία». Οι απελ­πι­σμέ­νες προ­σπά­θειές του λο­γο­δο­τούν στην ανά­γκη να εξω­ραϊ­στούν, αν όχι να λη­σμο­νη­θούν εντε­λώς, τα πε­πραγ­μέ­να της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης, πράγ­μα αδύ­να­το καθώς απο­τε­λούν πλη­γές ανοι­χτές στο κορμί της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Γι αυτό επι­χει­ρεί να δώσει ιδε­ο­λο­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα στην αντι­πα­ρά­θε­ση προ­βά­λο­ντας τα ιδε­ώ­δη της Δε­ξιάς (έως και της ακρο­δε­ξιάς) ένα­ντι των αξιών και της φυ­σιο­γνω­μί­ας της Αρι­στε­ράς. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές οι εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κές δη­λώ­σεις του – ούτως ή άλλως ανοι­χτά ακρο­δε­ξιού – Βο­ρί­δη.

Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ανα­δει­χτεί η ανά­γκη να δια­μορ­φω­θεί η δυ­να­μι­κή που χρειά­ζε­ται για να οδη­γή­σει στη νίκη με το με­γα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό εύρος. Στην αυ­το­δυ­να­μία. Αφε­νός για να απο­φύ­γει τον σκό­πε­λο της κυ­βερ­νη­τι­κής ομη­ρί­ας από άλλες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, είτε μνη­μο­νια­κές, είτε γε­νι­κά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και δε­ξιές και αφε­τέ­ρου για να δη­μιουρ­γή­σει τους βέλ­τι­στους κοι­νω­νι­κούς όρους στή­ρι­ξης για την δύ­σκο­λη συ­νέ­χεια της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Η αυ­το­δυ­να­μία σή­με­ρα, όπως δια­μορ­φώ­νο­νται οι συν­θή­κες μέσα στην προ­ε­κλο­γι­κή επι­τά­χυν­ση των αντι­θέ­σε­ων, απο­τε­λεί έναν εφι­κτό στόχο και πά­ντως απα­ραί­τη­το για την συ­νέ­χεια.

Η δυ­να­μι­κή μέσα σε πο­λω­μέ­νο τοπίο μπο­ρεί να διεκ­δι­κη­θεί με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και κυ­ρί­ως με την πιο σαφή ταυ­τό­τη­τα, δη­λα­δή με την προ­βο­λή εκεί­νων των φυ­σιο­γνω­μι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ανα­δει­κνύ­ουν το πε­ριε­χό­με­νο του ονό­μα­τός του : Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά.

Στην βάση της αντί­λη­ψης των ιστο­ρι­κών όρων της ίδιας της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης που, με την μνη­μο­νια­κή επι­βο­λή διέ­λυ­σε τις δια­τα­ξι­κές, κοι­νω­νι­κές συ­ναι­νέ­σεις και απο­δό­μη­σε το παλιό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα που τις δια­χει­ρι­ζό­ταν προς όφε­λος της ντό­πιας οι­κο­νο­μι­κής ελίτ, ως το έδα­φος στο οποίο «βλά­στη­σε» το σύν­θη­μα «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» και οδή­γη­σε την κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων της διε­τί­ας 2010 – 2012 στην εκλο­γι­κή κοίτη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Της αντί­λη­ψης που ερ­μη­νεύ­ει τα μνη­μό­νια ως στρα­τη­γι­κή, επι­θε­τι­κή αστι­κή επι­λο­γή που στό­χευε (και σή­με­ρα έχει πε­τύ­χει σε με­γά­λο βαθμό) την υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας και που μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί μόνο με την άμεση έναρ­ξη μιας δια­δι­κα­σί­ας ανα­δια­νο­μής πλού­του και ισχύ­ος σε βάρος του ντό­πιου με­γά­λου κε­φα­λαί­ου (του οποί­ου τα πιο ισχυ­ρά τμή­μα­τα θη­σαύ­ρι­σαν μέσα στην κρίση), αμ­φι­σβη­τώ­ντας ταυ­τό­χρο­να τις απαι­τή­σεις των δα­νει­στών και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή της ΟΝΕ σε κάθε της πα­ραλ­λα­γή. Γραμ­μή αντι­με­τώ­πι­σης που έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση την επι­λο­γή να τε­θούν απο­φα­σι­στι­κά στο πε­ρι­θώ­ριο υπο­νο­μευ­τι­κές για την τα­ξι­κή υπό­θε­ση προ­σεγ­γί­σεις για «εθνι­κή ενό­τη­τα» και για την προ­τε­ραιό­τη­τα γε­νι­κά της «ανά­πτυ­ξης». Προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας την κοι­νω­νία για μια με­γά­λη, ιστο­ρι­κή αλ­λα­γή που απαι­τεί απο­φα­σι­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση και σύ­γκρου­ση με τα ευ­ρω­παϊ­κά και ατλα­ντι­κά διευ­θυ­ντή­ρια καθώς επί­σης και με το ντό­πιο με­γά­λο κε­φά­λαιο και όχι ασφα­λώς ώς μια «φι­λι­κή διευ­θέ­τη­ση».

Το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα που χρειά­ζε­ται να απα­ντη­θεί με τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή σα­φή­νεια είναι «πόσο δια­φο­ρε­τι­κός είναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς από τους προ­κα­τό­χους του». Απαι­τεί­ται η ενί­σχυ­ση της «δια­χω­ρι­στι­κής γραμ­μής» από την Δεξιά – γι αυτό και η αντι­πα­ρά­θε­ση σε ιδε­ο­λο­γι­κό και αξια­κό επί­πε­δο πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται κα­λο­δε­χού­με­νη – καθώς και από κάθε συ­στη­μι­κή / μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Η απο­σα­φή­νι­ση πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η Αρι­στε­ρά εκ­προ­σω­πούν εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κούς κό­σμους, κο­σμο­θε­ω­ρί­ες, ιδέες, αξίες και φυ­σι­κά κοι­νω­νι­κές τά­ξεις. Πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα αντι­με­τω­πί­σουν όλες τις προ­κλή­σεις με εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο, στο όνομα και με την ενερ­γή συ­μπα­ρά­τα­ξη της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας – και όχι γε­νι­κά και λαν­θα­σμέ­να «όλων των Ελ­λή­νων» - σε βάρος της ντό­πιας οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής ελίτ και ανυ­πο­χώ­ρη­τα απέ­να­ντι στους δα­νει­στές και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­βο­λή.

Ξε­κα­θα­ρί­ζο­ντας πως σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση το «πρό­γραμ­μα της ΔΕΘ» είναι μόνο το «πρε­λού­διο».

Εν τού­τοις ο στό­χος αυτός δύ­να­ται να επι­τευ­χθεί πλέον, μόνο μέσω της στι­βα­ρής και ξε­κά­θα­ρης εκ­φώ­νη­σης στο ανώ­τε­ρο επί­πε­δο προ­κει­μέ­νου να κα­θο­ρί­σει το στίγ­μα των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών και να ευ­θυ­γραμ­μί­σει το­πο­θε­τή­σεις «πλα­δα­ρές» και ητ­το­πα­θείς που κι­νού­νται στην αντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση και, παρά τις αγα­θές προ­θέ­σεις για το βέλ­τι­στο απο­τέ­λε­σμα, συ­σκο­τί­ζουν τις δια­φο­ρές όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, στο πεδίο της δια­πραγ­μά­τευ­σης και της κα­ταγ­γε­λί­ας της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης ή στο πεδίο της φο­ρο­λο­γί­ας και της εί­σπρα­ξης των κοι­νω­νι­κά άδι­κων μνη­μο­νια­κών φόρων.

Ορθά ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απα­ντώ­ντας πολύ πρό­σφα­τα, στο σύ­νη­θες ερώ­τη­μα «πάσει θυσία στο Ευρώ;» επι­βε­βαί­ω­σε ου­σια­στι­κά τη συ­νε­δρια­κή θέση «καμιά θυσία για το ευρώ», δη­λώ­νο­ντας το αυ­το­νό­η­το, πως δεν υπάρ­χει πε­ρι­θώ­ριο για καμιά θυσία και χρε­ώ­νο­ντας, υπαι­νι­κτι­κά, την ευ­θύ­νη για μια εν­δε­χό­με­νη δια­λυ­τι­κή κρίση της ευ­ρω­ζώ­νης – γιατί αυτό θα ση­μά­νει μια συν­θή­κη πί­ε­σης για έξοδο / απο­βο­λή της Ελ­λά­δας – στα ευ­ρω­παϊ­κά, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα διευ­θυ­ντή­ρια.

Ταυ­τό­χρο­να έδωσε, ου­σια­στι­κά, τέλος στα ποι­κί­λα, υπο­νο­μευ­τι­κά σε­νά­ρια για κυ­βερ­νή­σεις συ­νερ­γα­σί­ας απορ­ρί­πτο­ντας ρητά την προ­ο­πτι­κή συ­νερ­γα­σί­ας με τα θραύ­σμα­τα του ΠΑΣΟΚ και το Πο­τά­μι, επα­νερ­χό­με­νος μετά από πολύ καιρό στην απεύ­θυν­ση προς το ΚΚΕ. Πράγ­μα­τι προ­ϋ­πό­θε­ση για κάθε θε­τι­κή εξέ­λι­ξη με­τε­κλο­γι­κά απο­τε­λεί η αυ­το­δυ­να­μία ή έστω η ανοχή και η κρι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη της κυ­βέρ­νη­σης απ’ τ’ αρι­στε­ρά, όσο κι αν η ηγε­σία του ΚΚΕ αφο­ρί­ζει αυτό το εν­δε­χό­με­νο, απο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­να με βάση την προ­ε­κλο­γι­κή του γραμ­μή. Εκεί­νη την ώρα εάν η ύπαρ­ξη κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς εξαρ­τά­ται από τις δικές του ψή­φους θα είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο και μάλ­λον αυ­το­κτο­νι­κό να χρε­ω­θεί την απο­τυ­χία συ­γκρό­τη­σης κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς στα μάτια της κοι­νω­νί­ας, των ψη­φο­φό­ρων του, μα ακόμη και των μελών του.

Βρι­σκό­μα­στε λοι­πόν σή­με­ρα στην ιστο­ρι­κή καμπή, στο σταυ­ρο­δρό­μι των νέων αντι­φά­σε­ων και συ­στη­μι­κών πα­γί­δων αλλά και στο κα­τώ­φλι της πα­ρα­γω­γής ενός νέου υπο­δείγ­μα­τος – όχι «κα­θα­ρού» ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά, αλλά ικα­νού να επα­νεκ­κι­νή­σει και να ανα­ζω­πυ­ρώ­σει την τα­ξι­κή και την πο­λι­τι­κή πάλη του­λά­χι­στον πα­νευ­ρω­παϊ­κά. Ενός υπο­δείγ­μα­τος που θα φι­λο­δο­ξεί να τα­ξι­νο­μη­θεί στην σειρά των προ­σπα­θειών ανά­τα­ξης της «μνή­μης του κι­νή­μα­τος» και των «με­γά­λων αφη­γή­σε­ων» στην με­τα­μο­ντέρ­να εποχή μας, μαζί με τους Ζα­πα­τί­στας που ενέ­πνευ­σαν το αντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κό κί­νη­μα, μαζί με την αρα­βι­κή άνοι­ξη των «από κάτω» που, παρά τις αρ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, ενέ­πνευ­σε το κί­νη­μα των «αγα­να­κτι­σμέ­νων» στην Ευ­ρώ­πη και κυ­ρί­ως το «occupy Wall street» στις ΗΠΑ. Ίσως όμως ακόμα πιο ση­μα­ντι­κό απ’ αυτά καθώς θα πρό­κει­ται για πο­λι­τι­κό υπό­δειγ­μα «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς», στην καρ­διά της ΟΝΕ και του δυ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού που θα πε­ριέ­χει στον πυ­ρή­να του άμεσα το ζή­τη­μα της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας.

Τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο απ’ αυτό δεν δια­κυ­βεύ­ε­ται στην κάλπη της 25ης Γε­νά­ρη και τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο δεν τί­θε­ται ως κα­θή­κον στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την Αρι­στε­ρά. Προ­ϋ­πό­θε­ση είναι η συ­ντρι­βή της ΝΔ, των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων και της ακρο­δε­ξιάς και η νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της Αρι­στε­ράς. Γι αυτό κάθε μέλος και φίλος/η του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται μαρ­ξι­στής/τρια, κομ­μου­νι­στής/τρια, συ­νει­δη­τός/η αρι­στε­ρός/η, χρειά­ζε­ται να επι­διώ­ξει την πιο πλα­τιά προ­ε­κλο­γι­κή απεύ­θυν­ση, με επί­γνω­ση της ανά­γκης άμε­σης προ­ε­τοι­μα­σί­ας για την επό­με­νη μέρα. Συμ­βά­λο­ντας στην ανά­πτυ­ξη δυ­να­μι­κής με στόχο την αυ­το­δυ­να­μία και επι­χει­ρώ­ντας πα­ράλ­λη­λα να κα­θο­ρί­σει προς τ’ αρι­στε­ρά την σύν­θε­ση της επό­με­νης Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Συ­νε­χί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να την πάλη για την συ­γκρό­τη­ση ισχυ­ρού, δη­μο­κρα­τι­κού και πα­ρεμ­βα­τι­κού στην κοι­νω­νία και στα κι­νήμ­τα, κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, ανε­ξάρ­τη­του από την κυ­βέρ­νη­ση και το κρά­τος.