Η εκλογή δεξιού υποψήφιου στην προεδρία της Δημοκρατίας ήδη πίκρανε την κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη. Ωστόσο, μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση απέναντι στο Βερολίνο, θα σημάνει ότι η κυβέρνηση θα έχει περάσει τον Ρουβίκωνα... προς τη λάθος κατεύθυνση. Οριστικά και αμετάκλητα.

Όσοι έγκαι­ρα προει­δο­ποιού­σαν ότι το δί­λημ­μα που θα τεθεί με αμεί­λι­κτο τρόπο στη νέα ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα είναι «ρήξη ή τα­πεί­νω­ση»,ει­σέ­πρατ­ταν από τους θια­σώ­τες του «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» την κα­τη­γο­ρία ότι είναι ιδε­ο­λη­πτι­κοί, απο­γειω­μέ­νοι από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, κα­τα­στρο­φο­λό­γοι και πάει λέ­γο­ντας. Οι δρα­μα­τι­κές εξε­λί­ξεις των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών και ωρών δεί­χνουν αρ­κε­τά κα­θα­ρά πού βρί­σκε­ται ο ρε­α­λι­σμός και πού η φα­ντα­σί­ω­ση.

Η επι­στο­λή της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για την επέ­κτα­ση της δα­νει­κής συμ­φω­νί­ας- μιας συμ­φω­νί­ας που είχε χα­ρα­κτη­ρι­στεί αποι­κιο­κρα­τι­κή από το σύ­νο­λο της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, και όχι μόνο- συ­νι­στά βα­ρύ­τα­τη υπο­χώ­ρη­ση, όχι τα­κτι­κού αλλά στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Αρ­χί­ζει χαι­ρε­τί­ζο­ντας τις «αξιο­ση­μεί­ω­τες προ­σπά­θειες για την οι­κο­νο­μι­κή προ­σαρ­μο­γή» (sic) που κα­τέ­βα­λε «τα τε­λευ­ταία πέντε χρό­νια ο ελ­λη­νι­κός λαός» (δεν λέει: υπό την κα­θο­δή­γη­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων Πα­παν­δρέ­ου, Πα­πα­δή­μα και Σα­μα­ρά). Δε­σμεύ­ε­ται ότι «ο ελ­λη­νι­κές αρχές τι­μούν τις οι­κο­νο­μι­κές υπο­χρε­ώ­σεις της Ελ­λά­δας προς όλους τους πι­στω­τές» και ότι θα ερ­γα­στούν για την «επί­τευ­ξη της βιω­σι­μό­τη­τας του χρέ­ους». Μι­λά­ει για «κα­τάλ­λη­λα πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα» και υπό­σχε­ται ρητά ότι «οποια­δή­πο­τε νέα μέτρα θα έχουν πλήρη χρη­μα­το­δό­τη­ση απέ­χο­ντας από μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες οι οποί­ες θα υπο­νό­μευαν τους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς στό­χους» του (μη κα­το­νο­μα­ζό­με­νου, πλην ευ­κό­λως εν­νο­ού­με­νου) Μνη­μο­νί­ου.

Ας μην κο­ροϊ­δευό­μα­στε: Η το­πο­θέ­τη­ση αυτή ισο­δυ­να­μεί, αν όχι με Μνη­μο­νια­κή στρο­φή 180 μοι­ρών, πά­ντως με εντα­φια­σμό κάθε έν­νοιας ου­σια­στι­κής ελά­φρυν­σης του χρέ­ους (εδώ οι φι­λο­δο­ξί­ες της κυ­βέρ­νη­σης πε­ριο­ρί­ζο­νται σε αυτό που είχε υπο­σχε­θεί το Eurogroup στον... Σα­μα­ρά, το Νο­έμ­βριο του 2012) και στο πά­γω­μα ακόμα και των πε­ριο­ρι­σμέ­νων, φι­λο­λαϊ­κών μέ­τρων για τα οποία έχει ήδη δε­σμευ­θεί προ­σω­πι­κά ο Αλέ­ξης Τσί­πρας. Οχι τυ­χαία, τα νο­μο­σχέ­δια που είχε δη­λώ­σει ότι θα προ­ω­θού­νταν με τη μορφή του κα­τε­πεί­γο­ντος πα­γώ­νουν για την επό­με­νη εβδο­μά­δα- και βλέ­που­με...- γιατί ήδη πε­ρι­γρά­φο­νται ως «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες».

Ακόμη και στο επί­πε­δο της δια­πραγ­μά­τευ­σης, η τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης απο­δει­κνύ­ε­ται άκρως επι­ζή­μια, πρώτα με τη μο­νο­με­ρή απο­δο­χή της πρό­τα­σης Μο­σκο­βι­σί και τώρα με την επί­σης μο­νο­με­ρή κα­τά­θε­ση του αι­τή­μα­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρά σε στα­δια­κό «μο­νο­με­ρή αφο­πλι­σμό» απέ­να­ντι στους Γερ­μα­νούς, οι οποί­οι βά­ζουν στο συρ­τά­ρι τα ελ­λη­νι­κά κεί­με­να, κα­το­χυ­ρώ­νουν τις στρα­τη­γι­κές υπο­χω­ρή­σεις της Αθή­νας χωρίς οι ίδιοι να με­τα­κι­νού­νται ούτε κατά ένα πόντο και... πάνε για τον επό­με­νο γύρο εκ­βια­σμού και υπο­χώ­ρη­σης.

Έτσι, το γερ­μα­νι­κό υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών όχι μόνο δεν έσπευ­σε να χαι­ρε­τί­σει το κεί­με­νο του ελ­λη­νι­κού αι­τή­μα­τος, αλλά το χα­ρα­κτή­ρι­σε απα­ρά­δε­κτο ως βάση εκ­κί­νη­σης της συ­ζή­τη­σης, κά­νο­ντας μά­λι­στα λόγο για «Δού­ρειο Ίππο» των Αθη­νών. Στο κεί­με­νο που κα­τέ­θε­σε στο EuroWorkingGroup, το από­γευ­μα της Πέμ­πτης, απαι­τεί έξι (έξι!) φορές από την κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να δε­σμευ­τεί για συ­νέ­χι­ση και ολο­κλή­ρω­ση του Μνη­μο­νί­ου. Ου­σια­στι­κά, ζη­τά­ει ανοι­χτά και ξά­στε­ρα τον αυ­το­ε­ξευ­τε­λι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης, προς γνώ­σιν και συμ­μόρ­φω­σιν κάθε ανυ­πό­τα­κτης, ρι­ζο­σπα­στι­κής συ­νεί­δη­σης στην Ευ­ρώ­πη. Ιδού ένα από­σπα­σμα από αυτό το Ιε­ρο­ε­ξε­τα­στι­κής έμπνευ­σης κεί­με­νο:

«Χρεια­ζό­μα­στε μια σαφή και πει­στι­κή δέ­σμευ­ση της Ελ­λά­δας, η οποία πρέ­πει να πε­ριέ­χει τρεις βρα­χεί­ες και απο­λύ­τως κα­τα­νοη­τές φρά­σεις: "Αι­τού­με­θα την πα­ρά­τα­ση του τρέ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος, κά­νο­ντας χρήση της εν­δο­γε­νούς ευ­ε­λι­ξί­ας του. Θα συμ­φω­νή­σου­με με τους θε­σμούς οποιεσ­δή­πο­τε αλ­λα­γές σε μέτρα του υπάρ­χο­ντος Μνη­μο­νί­ου Κα­τα­νό­η­σης. Και στό­χος μας είναι η επι­τυ­χής ολο­κλή­ρω­ση του προ­γράμ­μα­τος"». (Η υπο­γράμ­μι­ση είναι του Γερ­μα­νού γκα­ου­λάι­τερ).

Σαν να μην έφτα­ναν όλα αυτά τα εξευ­τε­λι­στι­κά, οι Γερ­μα­νοί μας κά­νουν και πλάκα από πάνω. Στο τέλος αυτού του κα­τά­πτυ­στου κει­μέ­νου, μας λένε ότι όχι μόνο δεν θα μας δώ­σουν τα 1,9 δις των τόκων που μας χρω­στά­ει η ΕΚΤ, αλλά και ότι θέ­λουν πίσω τα 10,9 δις του ΤΧΣ που προ­ο­ρί­ζο­νταν για ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, γιατί, λέει, οι τρά­πε­ζές μας είναι μια χαρά και δεν έχουν ανά­γκη ούτε σεντ!

Δεν ξέ­ρου­με αν το Βε­ρο­λί­νο επι­μεί­νει μέχρι τέ­λους σε αυτή την αι­σχρή προ­σπά­θεια δη­μό­σιου πο­λι­τι­κού βια­σμού όχι απλά μιας δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης, αλλά και ενός ολό­κλη­ρου έθνους. Θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­η­το ότι σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα δώσει γην και ύδωρ, γιατί το αντί­τι­μο θα ήταν όχι απλώς η τε­λι­κή πτώση, αλλά η ακα­ριαία εξα­έ­ρω­σή της. Το πιο επι­κίν­δυ­νο θα είναι να απο­δε­χθεί ένα «συμ­βι­βα­στι­κό», υπο­τί­θε­ται κεί­με­νο, ανά­με­σα στο ήδη απα­ρά­δε­κτο που έχει κα­τα­θέ­σει η ίδια και στο κεί­με­νο της Σοϊ­μπλεϊ­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας.

Αυτό που αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε είναι ότι η κυ­βέρ­νη­ση έχει πα­νι­κο­βλη­θεί από το εν­δε­χό­με­νο να κα­ταρ­ρεύ­σουν οι τρά­πε­ζες από το οι­κο­νο­μι­κό σα­μπο­τάζ της Γερ­μα­νί­ας και της Πέμ­πτης Φά­λαγ­γας στην Ελ­λά­δα. Αυτό το εν­δε­χό­με­νο, όμως, το οποίο κάθε λο­γι­κός άν­θρω­πος είχε σκε­φτεί και επι­ση­μά­νει πολύ πριν τις εκλο­γές, θα έπρε­πε να είναι έτοι­μη να το αντι­με­τω­πί­σει και όχι να αι­σθά­νε­ται τώρα το έδα­φος να υπο­χω­ρεί κάτω από τα πόδια της. Η εκλο­γή δε­ξιού υπο­ψή­φιου στην προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας ήδη πί­κρα­νε την κοι­νω­νι­κή βάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά δεν προ­κά­λε­σε ανε­πα­νόρ­θω­τη βλάβη. Ωστό­σο, μια τα­πει­νω­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση απέ­να­ντι στο Βε­ρο­λί­νο, θα ση­μά­νει ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα έχει πε­ρά­σει τον Ρου­βί­κω­να... προς τη λάθος κα­τεύ­θυν­ση. Ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα.