Χθες στη Βουλή, νομίζω ότι σύμπασες οι μνημονιακές δυνάμεις υπό την ηγεσία (ακόμα) του Αντ. Σαμαρά έδωσαν το περίγραμμα της αντιπολιτευτικής τους τακτικής κατά της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Η «αριστερή παρένθεση», λένε, πρέπει να κλείσει το συντομότερο, κυρίως μέσω της συνεχιζόμενης οικονομικής ασφυξίας, που έχει σχεδιαστεί μαζί με την τρόικα για να φθείρει και να αποδομήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε:
Πρώτον, είτε η νέα κυβέρνηση να υποχρεωθεί να συμβιβαστεί και να γίνει εξίσου μνημονιακή και καταστροφική για τον τόπο, δηλαδή σαν τα μούτρα τους,
είτε, Δεύτερον, να προχωρήσει σε κάποιου είδους «ολέθρια» (έτσι την χαρακτήρισε ο κ. Σαμαράς) ρήξη με τους «θεσμούς» και την ντόπια πλουτοκρατία, σε συνθήκες διογκούμενης «αμφισβήτησης» και «απογοήτευσης του λαού» στο εσωτερικό, και σκληρού και παρατεταμένου οικονομικού και πολιτικού πολέμου από τους «εταίρους» και τις αγορές, από το εξωτερικό.
Σε συνέχεια των απαράδεκτων προεκλογικών κινήσεων της μνημονιακής παράταξης για την πρόκληση bank run ο κ. Σαμαράς υπογράμμισε απευθυνόμενος στη νέα κυβέρνηση ότι: «Προκαλέσατε εσείς φυγή καταθέσεων. Με την ανασφάλεια που δημιουργήσατε και που συνεχίστηκε αυτή η φυγή και μετεκλογικά. Αν εμπνέατε εμπιστοσύνη, δεν θα υπήρχε σήμερα φυγή καταθέσεων». «Προτεραιότητά μας εμάς είναι να δίνουμε συντάξεις. Να έχουμε να δίνουμε. Όχι να τάζουμε και να μην έχουμε να πληρώσουμε στο τέλος του μήνα», είπε ο κ. Σαμαράς επιμένοντας ότι «επί δύο μήνες δεν κυβερνάτε! Κι επειδή ακριβώς δεν κυβερνάτε, η χώρα βουλιάζει».
Το πλαίσιο της κριτικής Σαμαρά στη νέα κυβέρνηση ήταν με δυο λόγια ότι «ο Τσίπρας βρίσκεται σε αδιέξοδο και πανικό» και επιπλέον η νέα κυβέρνηση «με τη στάση πληρωμών που κάνει στο εσωτερικό της χώρας, οδηγεί την ελληνική οικονομία ολοταχώς σε ύφεση».
Η επιβίωση στην ηγεσία της Ν.Δ. του κ. Σαμαρά και η πιθανότητα επιστροφής του στη διακυβέρνηση της χώρας, είναι φανερό ότι εξαρτάται από την αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα. Κάθε τι που θα δυσκολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει σταδιακά το πρόγραμμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής δικαιοσύνης, συμφέρει τον Σαμαρά κι ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Κάθε μικρή ή μεγάλη αποτυχία θα αξιοποιείται από τους κύκλους των μνημονιακών δυνάμεων μέσα κι έξω από την Ελλάδα, με φανερό στόχο την αποσύνθεση και την πτώση του Αλέξη Τσίπρα.
Η δεξιά αντιπολίτευση επομένως, περνάει υποχρεωτικά στο δικό της σχέδιο Β', δηλαδή στη διαμόρφωση ενός «κινήματος κατσαρόλας», που θα εκμεταλλεύεται καθημερινά την εύλογη ανυπομονησία και τα πραγματικά προβλήματα των μεσαίων στρωμάτων, αλλά και των λαϊκών τάξεων, τα οποία δεν λύνονται προφανώς από τη μια στιγμή στην άλλη. Στο πλάι της θα έχει τους καθημερινούς ευφάνταστους εκβιασμούς των «θεσμών» και τη ...συνήθη προπαγανδιστική μηχανή της Διαπλοκής των ΜΜΕ. Ήδη οι καναλάρχες και η κυρίαρχη ομάδα των εκδοτών έχουν αρχίσει τα σκανδαλοθηρικά και κίτρινα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Κινδυνολογούν ασύστολα, προβάλλοντας ό,τι τους έρχεται με τη μορφή μεταφρασμένου non paper ως δυσμενής δήθεν επιστημονική πρόβλεψη κατά της χώρας, από τα think tank της ευρωπλουτοκρατίας και των «αγορών». Και που να αρχίσουν οι έλεγχοι για τα θαλασσοδάνεια, τα χρέη τους στην εφορία και την αδειοδότηση τους...
Για τους νεότερους αναγνώστες που πιθανώς δεν γνωρίζουν τον όρο «κίνημα της κατσαρόλας» παραθέτω -τηρουμένων φυσικά των ιστορικών και άλλων αναλογιών- μικρά αποσπάσματα του κειμένου του Tom Lewis, «Χιλή: Κράτος και Επανάσταση» (μετάφραση Βασίλης Γιαννούλη) -ολόκληρο ΕΔΩ- για την εποχή της τρίχρονης προεδρίας του μάρτυρα της Αριστεράς, Σαλβαδόρ Αλιέντε (1908-1973), και τον πόλεμο φθοράς που αντιμετώπισε από τη Δεξιά της χώρας του και τον τότε οικονομικό και πολιτικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ:
«Δεδομένου του πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντος, η Λαϊκή Ενότητα "δεν μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο... εκτός και αν ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην αστική τάξη ...". Ο Αλιέντε διστάζει αυτό το βήμα γιατί "θα τον πήγαινε πέρα από τις εγγυήσεις τις οποίες είχε δώσει και αντιπροσώπευε μια πρόκληση απέναντι στις υπάρχουσες σχέσεις ιδιοκτησίας και την ταξική φύση της κοινωνίας" (...) Στο μεταξύ η Χιλιανή αστική τάξη βγαίνει από το λήθαργο και οργανώνει μια μεγάλη διαδήλωση που συνέπεσε με την διάρκειας ενός μήνα επίσκεψη του Φιντέλ Κάστρο στα τέλη του 1971. Στην "Διαμαρτυρία της Κατσαρόλας" τον Δεκέμβριο αστοί και γυναίκες της μεσαίας τάξης, πολλές από τις οποίες κουβάλησαν και τους υπηρέτες τους για να μεταφέρουν τα κουζινικά, γέμισαν τους δρόμους. Αλλά πίσω από τις διαδηλώσεις για τις ελλείψεις αγαθών υπήρχε ένας άλλος, πολύ πιο μακροπρόθεσμος στόχος: η κινητοποίηση της μεσαίας τάξης για να προειδοποιήσει τους αστούς παγκόσμια για τη μάχη που έρχεται (...)
Τραγική και συγκινητική ταυτόχρονα, η παράδοση της Χιλής του 1973 δεν είναι μοναδική. Τα πρώτα διδάγματα είχαν αντληθεί από τον Μαρξ, την εποχή της Παρισινής Κομμούνας περισσότερα από 100 χρόνια πριν και επαναδιατυπώθηκαν από τον Λένιν στο βιβλίο του Κράτος και Επανάσταση τις παραμονές του Οκτώβρη: δεν υπάρχει τρόπος να επιτευχθεί σοσιαλιστικός μετασχηματισμός χωρίς πρώτα να καταστραφεί η παλιά κρατική μηχανή με τον στρατό της, την Αστυνομία της, τα δικαστήριά της και της γραφειοκρατική της ιεραρχία»
