Ώρα για επιθετική διαπραγμάτευση με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ

Ανα­φο­ρι­κά με τη συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη, οφεί­λου­με να ση­μειώ­σου­με ότι σχε­δόν κα­νείς δεν συμ­φώ­νη­σε με το πε­ριε­χό­με­νο. Το επι­χεί­ρη­μα που κέρ­δι­σε τη στή­ρι­ξη ή την ανοχή της κομ­μα­τι­κής βάσης και της κοι­νω­νί­ας αφο­ρού­σε την τα­κτι­κή και όχι το πε­ριε­χό­με­νο. Είναι αλή­θεια ότι έπρε­πε να κερ­δη­θεί χρό­νος. Έπρε­πε να κερ­δη­θεί χρό­νος για να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί η κυ­βέρ­νη­ση, να γίνει το βήμα από την κυ­βέρ­νη­ση στην εξου­σία, να ακο­λου­θή­σει ου­σια­στι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση ή και τε­λι­κή ρήξη από ισχυ­ρό­τε­ρες θέ­σεις.

Δυ­στυ­χώς, στο διά­στη­μα που με­σο­λά­βη­σε, πα­ρα­κο­λου­θή­σα­με την ανα­σύ­ντα­ξη του πα­λαιού συ­στή­μα­τος με την ανοχή και τη στή­ρι­ξη της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τα κλει­διά που μας πα­ρέ­δω­σε ο ελ­λη­νι­κός λαός στις 25 Ια­νουα­ρί­ου πα­ρα­δό­θη­καν ένα προς ένα στους αντι­πά­λους μας. Η θέση του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας πα­ρα­χω­ρή­θη­κε στην κα­ρα­μαν­λι­κή δεξιά, ο στρα­τός βρί­σκε­ται στα χέρια της δε­ξιάς του Καμ­μέ­νου, η αστυ­νο­μία στα χέρια της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς του Πα­νού­ση, η ΤτΕ εξα­κο­λου­θεί να βρί­σκε­ται στο εκ­συγ­χρο­νι­στι­κό ΠΑΣΟΚ, και τα πα­ρα­δείγ­μα­τα συ­νε­χί­ζο­νται ατε­λεί­ω­τα. Φυ­σι­κά, όλοι αυτοί είναι πο­λι­τι­κοί εκ­πρό­σω­ποι με­ρί­δων της αστι­κής τάξης. Ταυ­τό­χρο­να, τα τα­μεία άδεια­σαν για να πλη­ρώ­νο­νται οι δό­σεις, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις συ­νε­χί­ζο­νται, οι εξώ­σεις συ­νε­χί­ζο­νται, η ανερ­γία και η φτώ­χεια καλ­πά­ζουν. Αυτή τη στιγ­μή η θέση μας είναι πιο αδύ­να­μη από όσο ήταν στις 20 Φλε­βά­ρη και η αδυ­να­μία αυτή θα απο­τυ­πω­θεί στην όποια συμ­φω­νία.

Όλο αυτό το χρο­νι­κό διά­στη­μα, οι αρι­στε­ρές, συ­νε­πείς, ή και απλά ρε­α­λι­στι­κές φωνές εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, συ­νέ­χι­σαν να υπεν­θυ­μί­ζουν την ανά­γκη να μη γί­νουν –ου­σια­στι­κές έστω- πα­ρα­χω­ρή­σεις σε σχέση με το πρό­γραμ­μά μας. Ταυ­τό­χρο­να, έχει επα­να­λη­φθεί αρ­κε­τές φορές η ορθή δια­πί­στω­ση ότι η δια­πραγ­μά­τευ­ση οφεί­λει να είναι επι­θε­τι­κή. Για να το θέσω δια­φο­ρε­τι­κά, οι κόκ­κι­νες γραμ­μές, όπως τις γνω­ρί­ζουν όσοι τις έζη­σαν στον δρόμο, δεν είναι κάτι το αφη­ρη­μέ­νο, δεν χα­ράσ­σο­νται στον χάρτη αλλά στο πεδίο της μάχης. Οι κόκ­κι­νες γραμ­μές χα­ράσ­σο­νται στο σώμα της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, στο ζω­ντα­νό κοι­νω­νι­κό σώμα. Κόκ­κι­νη γραμ­μή ήταν το ση­μείο όπου άρ­χι­ζαν -πραγ­μα­τι­κά άρ­χι­ζαν- τα χη­μι­κά και το ξύλο και όχι κά­ποιες χα­ρα­κιές σε επι­τε­λι­κό χάρτη της αστυ­νο­μί­ας. Αντί­στοι­χα, οι κόκ­κι­νες γραμ­μές της δια­πραγ­μά­τευ­σης δεν είναι αυτές που δια­πραγ­μα­τεύ­ε­σαι αλλά αυτές που δεν δια­πραγ­μα­τεύ­ε­σαι, αυτές που ο αντί­πα­λος πρέ­πει να συ­γκρου­στεί -πραγ­μα­τι­κά να συ­γκρου­στεί- για να σπά­σει. 

Μέχρι στιγ­μής, η μο­να­δι­κή τέ­τοια κόκ­κι­νη γραμ­μή ήταν το νο­μο­σχέ­διο για την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση, το οποίο προ­χω­ρή­σα­με στη βουλή μο­νο­με­ρώς, παρά τις σκλη­ρές αντι­δρά­σεις των «θε­σμών», επι­βάλ­λο­ντας έτσι τη δική μας ερ­μη­νεία της ασά­φειας. Με τη μία αυτή κί­νη­ση, υλο­ποι­ή­σα­με μέρος του προ­γράμ­μα­τός μας, επι­βε­βαιώ­σα­με τις κοι­νω­νι­κές μας συμ­μα­χί­ες και δώ­σα­με μια πραγ­μα­τι­κή ανάσα σε χι­λιά­δες συ­μπο­λί­τες μας. Η τα­κτι­κή αυτή –πρώτα εφαρ­μό­ζου­με, δη­μιουρ­γού­με τε­τε­λε­σμέ­νο, και μετά συ­ζη­τά­με- με την ξε­κά­θα­ρη επι­τυ­χία της, θα έπρε­πε να έχει απο­τε­λέ­σει πρό­τυ­πο και για τις υπό­λοι­πες κι­νή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Άλ­λω­στε, αυτό δί­δα­σκε ακόμη κι ο Μα­κια­βέ­λι, πολύ πριν δι­δά­ξει το ίδιο και η θε­ω­ρία των παι­γνί­ων με πολλά μα­θη­μα­τι­κά: πα­ρα­πλα­νού­με τον αντί­πα­λο και στη συ­νέ­χεια του κα­τα­φέ­ρου­με πολ­λα­πλά και συ­νε­χι­ζό­με­να πλήγ­μα­τα. Συ­νε­πώς, μετά τη συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη, θα έπρε­πε να εφαρ­μό­σου­με μο­νο­με­ρώς την πο­λι­τι­κή μας, δια­πραγ­μα­τευό­με­νοι ταυ­τό­χρο­να.

Παρά το γε­γο­νός ότι η κυ­βέρ­νη­ση έχει ομο­λο­γή­σει την απο­τυ­χία της τα­κτι­κής της διά στό­μα­τος του ίδιου του επι­κε­φα­λής της δια­πραγ­μα­τευ­τι­κής ομά­δας, δεν έχει βγά­λει τα ανα­γκαία συ­μπε­ρά­σμα­τα. Συ­νε­χί­ζει την ίδια τα­κτι­κή, οδη­γώ­ντας μας σε άτα­κτη οπι­σθο­χώ­ρη­ση από όλες τις θέ­σεις μας, που κιν­δυ­νεύ­ει να εξε­λι­χθεί σε άτα­κτη σφαγή. Το ερώ­τη­μα είναι γιατί συ­νε­χί­ζει την ίδια τα­κτι­κή –τα­κτι­κή ανο­χής και ανα­μο­νής- και η εσω­κομ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Η προ­φα­νής απά­ντη­ση είναι γιατί η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι ο εχθρός. Αλλά δεν μπο­ρεί να κά­νου­με πο­λι­τι­κή με όρους ηθι­κούς ή συ­ναι­σθη­μα­τι­κούς, με όρους δίκης προ­θέ­σε­ων. Η πο­λι­τι­κή –όσο βα­θιές ρίζες κι αν έχει στο συ­ναί­σθη­μα- οφεί­λει να ασκεί­ται με όρους κα­θα­ρού υπο­λο­γι­σμού, οφεί­λει να θέτει τη λο­γι­κή στην υπη­ρε­σία του συ­ναι­σθή­μα­τος και όχι να θο­λώ­νει συ­ναι­σθη­μα­τι­κά τη λο­γι­κή.

Αφού λοι­πόν η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για χί­λιους δυο λό­γους, αρ­νεί­ται να θέσει και να υπε­ρα­σπι­σθεί εν τοις πράγ­μα­σι τις κόκ­κι­νες γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κοι­νω­νί­ας, αυτός που απο­μέ­νει να το κάνει είναι η εσω­κομ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Γιατί δεν ωφε­λεί να βρε­θού­με μπρο­στά σε τε­τε­λε­σμέ­να, δεν ωφε­λεί να που­λη­θούν πρώτα τα λι­μά­νια και αε­ρο­δρό­μια της χώρας για να θυ­μη­θού­με να τα υπε­ρα­σπι­στού­με μετά, δεν ωφε­λεί να πε­ρι­μέ­νου­με να μας έρθει το δί­λημ­μα χρε­ω­κο­πία αύριο και τανκς ή απο­δο­χή μιας επώ­δυ­νης συμ­φω­νί­ας που θα βάζει τα­φό­πλα­κα στην αρι­στε­ρά και στην κοι­νω­νία για απροσ­διό­ρι­στο χρόνο. Οφεί­λου­με να το προ­λά­βου­με, οφεί­λου­με να απο­τρέ­ψου­με το δί­λημ­μα και τα τε­τε­λε­σμέ­να. Κι αυτό δεν γί­νε­ται με πύ­ρι­να άρθρα.

Αυτό που πρέ­πει να γίνει είναι να προει­δο­ποι­η­θεί η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τώρα, δη­μό­σια και ενυ­πό­γρα­φα, στο όνομα των συ­νε­δρια­κών μας απο­φά­σε­ων, από τον όποιο αριθ­μό βου­λευ­τών, ότι δεν θα υπο­γρά­ψουν καμία συμ­φω­νία που να ολο­κλη­ρώ­νει το ξε­πού­λη­μα του δη­μό­σιου πλού­του σε στρα­τη­γι­κούς το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας. Ακόμη κα­λύ­τε­ρα, να προ­ω­θη­θεί από βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ένα νο­μο­σχέ­διο που να επι­βά­λει μία έστω κόκ­κι­νη γραμ­μή, να κα­ταρ­γεί το ΤΑΙ­ΠΕΔ ή τον ΕΝΦΙΑ, να διο­ρί­ζει εκ­παι­δευ­τι­κούς στα σχο­λεία ή για­τρούς στα νο­σο­κο­μεία. Και να ανοι­χτεί βε­βαί­ως αυτή η πρω­το­βου­λία στη βάση του κόμ­μα­τος και στην κοι­νω­νία, να πα­τή­σει πάλι στη γης ο Ανταί­ος. Δεν χρειά­ζε­ται ολό­κλη­ρο πρό­γραμ­μα και δεν χρειά­ζε­ται να «μα­ξι­μά­ρου­με». Αυτά τα εντε­λώς αυ­το­νό­η­τα αρ­κούν για να απο­τρέ­ψου­με τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­χεί­ρι­σης που μας ετοι­μά­ζουν, την ορι­στι­κή ήττα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας που θα ση­μα­το­δο­τού­σε η συ­ναί­νε­ση των ίδιων των αντι­προ­σώ­πων του στην εξα­θλί­ω­σή του. Επεί­γει να τε­λειώ­νου­με με τις πα­ραι­νέ­σεις προς την ηγε­σία και να σπά­σου­με αυτή την εκ­κο­λα­πτό­με­νη συ­ναί­νε­ση τώρα.