Ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «είχε εντολή» να βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, κι όμως το έκανε.
Έχει υποστηριχθεί επανειλημμένως από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι η γεωπολιτική αποτελεί ένα πολύ σοβαρό όπλο το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Το σενάριο αξιοποίησης είναι απλό: Η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και παρέχει βάσεις στην ευρωατλαντική συμμαχία, δηλαδή πρακτικά στις ΗΠΑ. Η Αθήνα, σύμφωνα με το σενάριο, μπορεί να κάνει σαφές ωστόσο στους «συμμάχους» της, το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον, ότι τίποτε από αυτά δεν είναι δεδομένο, ότι, δηλαδή, αν πιεστεί από τους δανειστές θα αναγκαστεί να αναθεωρήσει τις πάγιες διεθνείς συμμαχίες της.
Υποτίθεται ότι ο αμερικανικός παράγοντας ήταν ο «καλός» στο πρόσφατο διάστημα, δηλαδή αυτός που πίεζε τη Μέρκελ να συμβιβαστεί με την Αθήνα, επειδή ακριβώς η Ουάσινγκτον, παράλληλα με τον κίνδυνο παγκόσμιας οικονομικής εκτροπής σε περίπτωση Grexit, είχε πάρει δήθεν και το μήνυμα του κινδύνου γεωστρατηγικής «εκτροπής» της Ελλάδας.
Κι όμως το τελευταίο διάστημα οι ΗΠΑ τόσο εμμέσως –μέσω του ΔΝΤ– όσο και άμεσα –μέσω των δηλώσεων Ομπάμα– δίνουν διαρκή χτυπήματα στην Αθήνα. Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί συμβαίνει αυτό;» είναι δυστυχώς εύκολη: η ελληνική πλευρά έχει κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που όφειλε να κάνει προκειμένου να αξιοποιήσει το όπλο της γεωπολιτικής. Δηλαδή έχει συστρατευθεί πρόθυμα με τις επιλογές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σαν τον καλύτερο μαθητή. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, συνεχίζοντας πιστά στα χνάρια της πολιτικής Σαμαρά-Βενιζέλου, κλείνει μπίζνες και ανταλλάσσει θερμά λόγια με τους ηγέτες των δύο αιμοσταγών συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή, της Αιγύπτου και του Ισραήλ. Ο Ν. Κοτζιάς μάλιστα δηλώνει ότι θεωρεί πυλώνες ειρήνης και σταθερότητας τη βάρβαρη χούντα και το σιωνιστικό κράτος.
Από την άλλη, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, αντί να απειλεί με κλείσιμο της βάσης της Σούδας, παραχωρεί στις ΗΠΑ περαιτέρω «πτητικό έργο», αυτήν τη φορά στην Κάρπαθο –ακόμη κι αν ο ίδιος γνωρίζει ότι οι βάσεις αυτές χρησιμοποιούνται για ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις στη Μ. Ανατολή, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν σοβαρά αντίποινα σε βάρος της Ελλάδας (απόδειξη ότι ο ίδιος ο Π. Καμμένος –ασφαλώς με ρατσιστικό κίνητρο– «απειλούσε» τους Ευρωπαίους με διέλευση «τζιχαντιστών» από το ελληνικό έδαφος).
Αν στα αλήθεια η Αθήνα ήθελε να πιέσει τους δανειστές με το όπλο της γεωπολιτικής, τότε οι κινήσεις της κυβέρνησης θα έπρεπε να πηγαίνουν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, έστω και ως απειλή: Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο της βάσης της Σούδας, σταμάτημα των εξοπλιστικών προγραμμάτων από τα οποία ωφελούνται οι «σύμμαχοι», συμμαχία με απελευθερωτικά κινήματα στην περιοχή.
Την ξέρουμε βεβαίως τη χιλιομασημένη ένσταση: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λαϊκή εντολή να βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ». Αντιθέτως, για εμάς ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΧΕΙ λαϊκή εντολή να βγάλει τη χώρα πάση θυσία από τη λιτότητα, αξιοποιώντας οποιοδήποτε μέσο και όπλο. Με την ίδια λογική που έχουν κάποιοι, ούτε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής είχε λαϊκή εντολή ούτε να κάνει οικονομικές συμφωνίες με χώρες του «κακού», δηλαδή με χώρες του σοβιετικού μπλοκ, ούτε –ακόμη «χειρότερα»– να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Κι όμως, τα έκανε και τα δύο, επιδεικνύοντας τόλμη που δυστυχώς δεν επιδεικνύει μια κυβέρνηση της Αριστεράς!
Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αξιοποιήσει κάθε δυνατό όπλο. Και αυτό γιατί οφείλει να πετύχει. Η ηγεσία πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στις πλάτες της έχει πέσει ένα πολύ βαρύ ιστορικό φορτίο: Το 1989-92 κατέρρευσαν τα λεγόμενα σοσιαλιστικά κράτη της Α. Ευρώπης. Ανεξαρτήτως της πραγματικής φύσης αυτών των κοινωνιών, η εργατική τάξη ολόκληρου του πλανήτη αντιλήφθηκε την κατάρρευση ως καταστροφή του οράματος του σοσιαλισμού γενικά, οδηγώντας το κίνημα σε δεκαετίες υποχώρησης και ήττας και την Αριστερά σε διαλυτική κρίση (ή σε υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό) σε ολόκληρο τον κόσμο. Σήμερα, ο μόνος φάρος για την Αριστερά παγκόσμια είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια συνθηκολόγηση, μια εξευτελιστική υποχώρηση, θα σημάνει ταφόπλακα του κινήματος και της Αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, σε κλίμακα μικρότερη αλλά πάντως συγκρίσιμη με το 1989.
Γι’ αυτούς τους λόγους για τον ΣΥΡΙΖΑ των ημερών που ζούμε είναι εξαιρετικά χρήσιμο το κλασικό κάλεσμα του Μάλκολμ Χ: «By any means necessary».
