Ζούμε στιγμές που συμπυκνώνουν μέσα τους φορτίο δεκαετιών, τέτοιες που δεν αφήνουν ίχνος άνεσης χρόνου, τέτοιες που η εξαγωγή και η «ταξινόμηση» των συμπερασμάτων οφείλει να γίνεται ταυτόχρονα με τη δράση, την ανάληψη των πιο τολμηρών πρωτοβουλιών, την υλοποίηση των πιο ριζοσπαστικών κινήσεων.

Το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη θα είναι ανοι­χτό σε ερ­μη­νεί­ες και συ­μπε­ρά­σμα­τα για τους ιστο­ρι­κούς και τους ανα­λυ­τές στο προ­σε­χές και στο απώ­τε­ρο μέλ­λον. Για μας, ωστό­σο, που βρι­σκό­μα­στε στο επί­κε­ντρο των τε­κτο­νι­κών γε­γο­νό­των που συ­ντε­λού­νται, τα κρί­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα που οφεί­λουν να κα­θο­δη­γούν τον τω­ρι­νό βη­μα­τι­σμό μας, είναι τα εξής:

Όχι τυ­χαία, θεωρώ πρώ­τι­στης ση­μα­σί­ας σ’ αυτή την ιστο­ρι­κή ανα­μέ­τρη­ση τη συ­μπε­ρι­φο­ρά της νε­ο­λαί­ας. Ένα τε­ρά­στιο νε­ο­λαι­ί­στι­κο πο­τά­μι αγκά­λια­σε το ΟΧΙ, το έκανε δική του υπό­θε­ση, το έβγα­λε στους δρό­μους και στις πλα­τεί­ες με χα­μό­γε­λο και αι­σιο­δο­ξία, την ίδια στιγ­μή της μι­ζέ­ριας στις ουρές των ΑΤΜ και των S/M, του έδωσε φρε­σκά­δα, ζω­ντά­νια και κυ­ρί­ως προ­ο­πτι­κή. Έβαλε τί­τλους τέ­λους στη μυ­θο­λο­γία της generation X, των με­τα­μο­ντέρ­νων απο­λι­τίκ ανα­λύ­σε­ων και φευ­το­α­να­λυ­τών. Ένας αυ­θε­ντι­κά νέος και έντο­να κι­νη­μα­τι­κός ρι­ζο­σπα­στι­σμός γεν­νή­θη­κε, χωρίς βα­ρί­δια και γρα­φειο­κρα­τι­κές δια­με­σο­λα­βή­σεις, που θα σφρα­γί­σει τη νέα με­τα­πο­λί­τευ­ση. Και στη μάχη αυτή που δό­θη­κε μέσα στη νέα γενιά, οφεί­λου­με κι ένα με­γά­λο ευ­χα­ρι­στώ -και όχι μόνο γι’ αυτό- στους συ­ντρό­φους μας της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και σε άλλες πο­λύ­χρω­μες κι­νη­μα­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες.

ΌΧΙ τα­ξι­κό - παλ­λαϊ­κό, κι όχι της «εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας»

Πρό­κει­ται για ένα παλ­λαϊ­κό ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που είναι πλειο­ψη­φι­κό έως υπερ-πλειο­ψη­φι­κό απ’ τη μια άκρη της Ελ­λά­δας έως την άλλη. Κι αυτό ασφα­λώς δεν έχει ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο, του­λά­χι­στον στα χρό­νια της νε­ώ­τε­ρης ιστο­ρί­ας μας.

Απο­τυ­πώ­νει αυτό όμως μια δήθεν «εθνι­κή» ομο­ψυ­χία; Κάθε άλλο. Αυτό που απο­τυ­πώ­νει -όπως άλ­λω­στε ει­κο­νο­γρα­φεί­ται ευ­διά­κρι­τα από τα επι­μέ­ρους εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στις πε­ριο­χές της Β’ Αθή­νας και της εμ­βλη­μα­τι­κής Β’ Πει­ραιά- είναι η ισχυ­ρό­τα­τη τα­ξι­κή πό­λω­ση. Η ερ­γα­τι­κή τάξη και τα πλη­βεια­κά στρώ­μα­τα, που απο­τε­λούν τη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία από τη μια και απ’ την άλλη η αστι­κή τάξη με τις ελίτ των με­σαί­ων κοι­νω­νι­κών δια­στρω­μα­τώ­σε­ων και των ψο­φο­δε­ών «ορ­γα­νι­κών δια­νο­ού­με­νων». Τα δύο αυτά κοι­νω­νι­κά μπλοκ αντι­πα­ρα­τάσ­σο­νται, συ­σπει­ρω­μέ­να όσο ποτέ, πάνω σε δύο «αντα­γω­νι­στι­κές» κυ­ρί­αρ­χες αφη­γή­σεις.

Άμε­σες κι­νή­σεις σε τρά­πε­ζες και ΜΜΕ!

Η αστι­κή ηγε­μο­νία, αν και κυ­ρί­αρ­χη στο οι­κο­νο­μι­κό πεδίο, το οποίο, ωστό­σο, απο­δο­μεί­ται ρα­γδαία στο έδα­φος της εν εξε­λί­ξει οι­κο­νο­μι­κής «χρε­ο­κο­πί­ας», πνέει τα λοί­σθια στο πεδίο της ιδε­ο­λο­γι­κής και πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας, οι κοι­νω­νι­κές της συμ­μα­χί­ες εμ­φα­νί­ζο­νται όσο ποτέ διαρ­ρηγ­μέ­νες, οι εφε­δρεί­ες της κα­μέ­νες, είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να πο­ντά­ρει όλα της τα ρέστα στη «διε­θνή» της πα­τρω­νία.

Η ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία της Αρι­στε­ράς θα κρι­θεί τώρα, ίσως μέσα στα επό­με­να 24ωρα. Η πο­λι­τι­κή ηγε­σία αυτού του τε­ρά­στιου λαϊ­κού «ΟΧΙ» έχει να ανα­με­τρη­θεί κυ­ρί­ως με τις δικές της αμ­φι­ση­μί­ες και τα­λα­ντεύ­σεις. Η έλ­λει­ψη τόλ­μης και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας, τώρα, θα είναι ασυγ­χώ­ρη­τη, δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να δοθεί, τώρα, έδα­φος και χρό­νος στο αστι­κό μπλοκ να ανα­συ­γκρο­τη­θεί.

Τώρα θα πρέ­πει να δο­θούν καί­ρια χτυ­πή­μα­τα πάνω ακρι­βώς στα ερεί­σμα­τα του αντι­πά­λου. Πα­ρέμ­βα­ση, τώρα, στο πεδίο των ΜΜΕ. Και ταυ­τό­χρο­να αστρα­πιαί­ες και απο­φα­σι­στι­κές κι­νή­σεις στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα: εθνι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών και ανά­κτη­ση του ελέγ­χου στην ΤτΕ. Αυτό ει­δι­κά το πεδίο, που απο­δεί­χτη­κε με οξύ­τη­τα πως απο­τε­λεί όρο επι­βί­ω­σης του λαού και της κυ­βέρ­νη­σής του, απο­τε­λεί ταυ­τό­χρο­να και τον κύριο ιμά­ντα της εξάρ­τη­σης, το υπε­ρό­πλο των δα­νει­στών και την ύστα­τη κα­τα­φυ­γή και ορ­μη­τή­ριο της εγ­χώ­ριας αντί­δρα­σης. Δεν επι­τρέ­πε­ται, λοι­πόν, καμία πα­ρά­τα­ση της συ­γκα­τοί­κη­σης της κυ­βέρ­νη­σης με το κα­θε­στώς της τρα­πε­ζο­κρα­τί­ας. Οι επό­με­νες μέρες, ώρες ίσως, θα απο­δει­χτούν κρί­σι­μες.

Καμία φαλ­κί­δευ­ση του ΟΧΙ

Η πε­ρί­φη­μη δια­πραγ­μά­τευ­ση, στο βαθμό που θα συ­νε­χι­στεί, δεν θα πρέ­πει ούτε για μια στιγ­μή να αφή­νει ίχνος αυ­τα­πά­της πλέον για τα πε­ρι­θώ­ρια εξεύ­ρε­σης αμοι­βαί­ας επω­φε­λούς λύσης και «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» με βιώ­σι­μο ορί­ζο­ντα. Μπο­ρεί κα­νείς να θε­ω­ρή­σει πως είναι σκό­πι­μο να ανα­ζη­τη­θεί προ­σω­ρι­νή διέ­ξο­δος για χα­λά­ρω­ση του στραγ­γα­λι­σμού της χρη­μα­τι­κής ρευ­στό­τη­τας, να ιχνη­λα­τη­θεί ίσως το εν­δε­χό­με­νο «βε­λού­δι­νου» δια­ζυ­γί­ου, να κερ­δη­θούν ίσως εντυ­πώ­σεις και προ­σχή­μα­τα στο πεδίο της επι­κοι­νω­νια­κής δια­χεί­ρι­σης, με το βλέμ­μα στραμ­μέ­νο στην ανα­γκαία αλ­λη­λεγ­γύη των ευ­ρω­παϊ­κών λαών για το σή­με­ρα και το αύριο.

Ο λαός, όμως, δεν ψή­φι­σε ΟΧΙ για καμία μνη­μο­νια­κή συμ­φω­νία. Κι ας μην επι­χει­ρη­θεί καμία φαλ­κί­δευ­ση ή ερ­μη­νεία της νέας λαϊ­κής εντο­λής, που δό­θη­κε με τη μέ­γι­στη δυ­να­τή σα­φή­νεια, με τη μέ­γι­στη δυ­να­τή απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Κάτω από συν­θή­κες πρω­το­φα­νών εκ­βια­σμών, με κλει­στές τρά­πε­ζες και με κα­θε­στώς ιδε­ο­λο­γι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, βγαλ­μέ­νο κα­τευ­θεί­αν από τα εγ­χει­ρί­δια των μαύ­ρων επι­χει­ρή­σε­ων των μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών, των σύγ­χρο­νων Μέν­γκε­λε του δόγ­μα­τος του σοκ.

Ας μην ξε­χνά­με δε ότι το «νο­μι­σμα­τι­κό δί­λημ­μα» το έθε­σαν οι αντί­πα­λοι. Κι έχα­σαν πα­νη­γυ­ρι­κά...

Κατά συ­νέ­πεια και άσχε­τα με τη «δια­πραγ­μά­τευ­ση», ο λαός έδωσε, με­τα­ξύ των άλλων, την εντο­λή της άμε­σης προ­ε­τοι­μα­σί­ας και του επεί­γο­ντος σχε­δια­σμού για όλα τα εν­δε­χό­με­να, γιατί βρο­ντο­φώ­να­ξε κό­ντρα στον εκ­βια­σμό και κό­ντρα στην ασφυ­ξία ότι δεν θέλει να πα­ρα­δο­θεί και δεν θα πα­ρα­δο­θεί.

«Πρα­ξι­κό­πη­μα» σε αργή κί­νη­ση

Τέλος αλλά όχι έσχα­το: τις μέρες αυτές ζή­σα­με, 50 χρό­νια μετά τον Ιούλη του ’65, ένα σύγ­χρο­νο πρα­ξι­κό­πη­μα σε αργή κί­νη­ση. Ο λαός υπε­ρα­σπί­στη­κε την εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­σή του, τον πρω­θυ­πουρ­γό του, όχι από θε­σμι­κή ευ­πρέ­πεια αλλά για να δια­σφα­λί­σει ότι αυτή η κυ­βέρ­νη­ση, η πρώτη κυ­βέρ­νη­ση στη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή ιστο­ρία, αυτός ο πρω­θυ­πουρ­γός, ο πρώ­τος πρω­θυ­πουρ­γός που είπε ΟΧΙ για λο­γα­ρια­σμό του ίδιου του λαού, θα πει το ΟΧΙ μέχρι το τέλος.

Και το πρα­ξι­κό­πη­μα αυτό δεν είχε σχε­δια­στές και αυ­τουρ­γούς μόνο τα γνω­στά ξένα και ντό­πια κέ­ντρα, αλλά είχε και κά­μπο­σους συ­ναυ­τουρ­γούς στις δικές μας γραμ­μές. Όλοι γνω­ρί­ζου­με πως το δη­μο­ψή­φι­σμα κιν­δύ­νε­ψε να μην γίνει κά­ποιες κρί­σι­μες ώρες τις πρώ­τες μέρες της προη­γού­με­νης εβδο­μά­δας. Όλοι (ανα)γνω­ρί­ζου­με, με ονο­μα­τε­πώ­νυ­μα, όσους αρ­θρο­γρά­φη­σαν, τουι­τά­ρη­σαν, έκα­ναν δη­λώ­σεις κι έδω­σαν συ­νε­ντεύ­ξεις, μέχρι και την τε­λευ­ταία στιγ­μή ορι­σμέ­νοι, για την ανά­γκη από­συρ­σης του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, την ανά­γκη σύ­να­ψης ατι­μω­τι­κής συμ­φω­νί­ας πριν το δη­μο­ψή­φι­σμα, για να απο­δυ­να­μώ­σουν και να δαι­μο­νο­ποι­ή­σουν το ΟΧΙ. Όλοι γνω­ρί­ζου­με αυ­τούς που έδρα­σαν για να πα­ρα­λύ­σουν κρί­σι­μοι το­μείς του κομ­μα­τι­κού μη­χα­νι­σμού τις κρί­σι­μες ώρες και μέρες. Ανα­γνω­ρί­ζου­με επί­σης τους ευ­γλώτ­τως σιω­πή­σα­ντες και σιω­πή­σα­σες, τους ακρο­βά­τες και τους σαλ­τι­μπά­γκους…

Και θα μι­λή­σου­με για όλα αυτά, σύ­ντο­μα, πολύ σύ­ντο­μα. Όχι από διά­θε­ση ρε­βαν­σι­σμού, αλλά γιατί ο πό­λε­μος δεν μπο­ρεί να κερ­δη­θεί όταν κά­ποιοι «από μέσα» ανοί­γουν τις κα­στρό­πορ­τες.

*Μέλος του Συ­ντο­νι­στι­κού Α’ Αθή­νας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ   

Ετικέτες