Κατέρρευσε η γραμμή του ΚΚΕ

Είναι γνωστό, ότι εξαρχής το ΚΚΕ, ήταν κατά της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και κατόπιν στην ΟΝΕ. Βέβαια, άλλα κόμματα και συλλογικότητες της Αριστεράς, δεν εμποδίστηκαν από αυτή τους τη θέση και στάση να συμμετάσχουν στη μεγάλη παλλαϊκή – πάνδημη μάχη, θέτοντας τα δικά τους προτάγματα και τα δικά τους μεγάλα «ΟΧΙ».

Πολλώ δε μάλλον, που η βαρύνουσα συμμετοχή του δίπλα στα πιο μαχητικά τμήματα της ελληνικής ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, θα μπορούσε να συνεισφέρει στην αναγκαία αποτροπή οποιασδήποτε απόπειρας "νόθευσης" της λαϊκής εντολής και "απονεύρωσης" της δυναμικής της.

Τούτη την ιστορική και κρίσιμη ώρα για τον ελληνικό λαό και τον τόπο, όμως , η ηγεσία του ΚΚΕ επέλεξε τον αναχωρητισμό από μια ιστορικών διαστάσεων και άνιση μάχη του ελληνικού λαού.

Μια μάχη πέρα και έξω από προσπάθειες επιβολής κάποιας πολιτικής ηγεμονίας.

Μια μάχη η οποία δόθηκε στο δρόμο με αντίπαλο την χρεοκοπημένη ελληνική αστική τάξη. Μια αστική τάξη η οποία προσπάθησε με «νύχια και με δόντια» να ανασυνταχθεί και να κατορθώσει να δώσει τα διαπιστευτήριά της στα ξένα αφεντικά της. Χρησιμοποίησε απροκάλυπτα κάθε μέσον για την επιβολή μιας χαλκευμένης λαϊκής ετυμηγορίας. Με κύριο όπλο της, τον «τρόμο», που εξαπολύθηκε απροκάλυπτα και καταιγιστικά από τα εγχώρια και ξένα συστημικά ΜΜΕ και τους τραπεζίτες.

ΤΟ ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ ΟΥΚ ΑΝΔΡΟΣ ΣΟΦΟΥ

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 4 χρόνια που η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται να «αναμιχθεί» με τον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό. Μετά το «κίνημα των Πλατειών» του 2011 , ο Περισσός αρνήθηκε την κομματική του παρουσία (και κατά πολλούς αρνήθηκε την ίδια του την ιστορία) στην πιο μαζική συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε ποτέ στη χώρα μας μετά την εθνική απελευθέρωση του 1944.

Και μπορεί τότε στο κίνημα των Πλατειών να υποστήριζε, ατυχώς, ότι : «Η αστική τάξη έχει ανάγκη από ένα "κίνημα" στα μέτρα της» («Ριζοσπάστης» 26 Μαΐου 2011), όσο και αν φάνηκε ξεκάθαρα από τη στάση των κυρίαρχων πολιτικο-οικονομικών ελίτ απέναντι στις «Πλατείες» ότι αυτό δεν ίσχυε. Τώρα, όμως, που υπήρξε και κίνημα αστών υπέρ του «ΝΑΙ» στην υποτέλεια και τα τελεσίγραφα – λαιμητόμο των δανειστών, ποια είναι αλήθεια η δικαιολογία για την αποχή από τους αγώνες; Τώρα που προεξάρχουσες στο "μαύρο μέτωπο" του "ΝΑΙ" ήταν σύσσωμες οι εργοδοτικές ενώσεις με μπροστάρη τον ΣΕΒ;

Την ώρα που ο ελληνικός λαός στο Σύνταγμα και σε όλη τη χώρα μαζί και με αγωνιστές της στενής επιρροής του Κόμματος διαδήλωνε υπέρ του «ΟΧΙ» στα ιταμά τελεσίγραφα των ευρωατλαντικών «συμμάχων» - δανειστών, το ΚΚΕ ακύρωνε τον εαυτό του δηλώνοντας άκυρο και, ουσιαστικά, αποχή από τη μάχη.

Απέδειξε , έτσι, ότι όταν αναγκάζεται να βρεθεί μπροστά σε κρίσιμα διλήμματα που απαιτούν άμεσες απαντήσεις και όπου δεν επαρκεί μόνο ο καταγγελτικός λόγος, περνάει κάτω από τον πήχη των λαϊκών αναγκών και των ιστορικών απαιτήσεων.

Και μπορεί αυτό να είναι ανέξοδο σε άλλες περιπτώσεις, όπου η στάση του αυτή κρίνεται στοιχειωδώς επαρκής ώστε να μένει «πιστό» στη , δήθεν, επαναστατική του «καθαρότητα» με μόνιμη επίκληση και παραπομπή στη «λαϊκή εξουσία» και το σοσιαλισμό. Σε στιγμές, όμως, σαν κι αυτές, κάτι παραπάνω από οριακές, η τακτική του αναχωρητισμού αποδεικνύει τα υπαρξιακά του αδιέξοδα και την απομάκρυνσή του από βασικές αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας και της διαλεκτικήςσκέψης.

Τι είχε να χάσει αλήθεια η ηγεσία του ΚΚΕ αν δήλωνε «παρών» σε αυτή τη μάχη του «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού;

Θα «νόθευε», μήπως, την ιδεολογική του ταυτότητα;

Θα έχανε κάτι από το διακριτό του ρόλο;

Τουναντίον, αν ανταποκρινόταν στη διάθεση της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας για αγώνα μέχρι τέλους, θα μπορούσε να «ζυμώσει» τις ιδέες του και να διεκδικήσει το ρόλο της «πρωτοπορίας» στο όνομα της οποίας – φευ - επέλεξε τον αναχωρητισμό!

Ο αγώνας αυτός ήταν ένας αγώνας, όπως απέδειξαν, ακόμα και οι αναλύσεις του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, έντονα ταξικός (1). Ένας αγώνας με αντιπάλους οι οποίοι επιστράτευσαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να υφαρπάξουν μια «νοθευμένη» λαϊκή συναίνεση εναντίον των ίδιων των λαϊκών συμφερόντων. Έμοιαζε με μάχη στην οποία δεν τηρούταν καμιά αρχή και οι αιχμάλωτοι εκτελούνταν από τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης.

Από όλα αυτά προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για μια μάχη πέρα για πέρα ταξική! Και η ηγεσία του Περισσού έλαμψε δια της απουσίας της!

Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει ισχυριστεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα ότι το Κόμμα είναι «παντός καιρού». Πώς μπορεί , όμως, να δικαιολογήσει το γεγονός ότι αρνείται πεισματικά να πάρει θέση σε ιστορικών διαστάσεων διακυβεύματα με σαφές ταξικό πρόσημο σαν αυτή τη μάχη που έδωσε ο ελληνικός κόντρα σε "θεούς και δαίμονες"; Και τι πρόσχημα θα επικαλεστεί στα μέλη , στα στελέχη του και τους οπαδούς του για την ηχηρή απουσία του από μια τέτοια μάχη, την οποία , μάλιστα, ο ελληνικός λαός έδωσε και κέρδισε με συντριπτικό ποσοστό και σε συνθήκες που όλα ήταν εναντίον του;

---------------------------------

(1) : Με την ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων είναι σαφέστατος ο ταξικός χαρακτήρας της μάχης που δόθηκε. Στην ευρύτερη περιοχή του λεκανοπεδίου Αττικής το ΟΧΙ υπερψηφίστηκε με ποσοστό πάνω από 70% σε δήμους με εργατική - λαϊκή κοινωνική σύνθεση:

Πέραμα (76,64%), Κερατσίνι - Δραπετσώνα (72,84%), Αγία Βαρβάρα (72,80%), Νίκαια - Ρέντης (72,61%), Κορυδαλλός (71,25%), Αιγάλεω (70,55%) και Περιστέρι (70,28%).

Αντίθετα, όπου το ποσοστό του ΟΧΙ ήταν κάτω από 50% πρόκειται για δήμους με αστική - μεσοαστική ή μεσοαστική - μικροαστική κοινωνική σύνθεση:

Φιλοθέη - Ψυχικό (28,39%), Κηφισιά (36,08%), Βάρη - Βούλα - Βουλιαγμένη (39,27%), Παπάγου - Χολαργός (42,72%), Βριλήσσια (44,48%), Π. Φάληρο (48,13%), Πεντέλη (48,21%), Γλυφάδα (49,41%), Μαρούσι (49,52) και Χαλάνδρι (49,47%).

* Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της ΝΕ Βόρειας Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ και δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου με την παράταξη "Αντίσταση με τους Πολίτες"