Το δημοψήφισμα ήταν ένας πολιτικός σεισμός που άλλαξε όλα τα δεδομένα του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα.
Η ισχυρή πλειοψηφία του ΟΧΙ συγκροτήθηκε από τη στάση της εργατικής τάξης, των ανέργων, των αγροτών, της νεολαίας. Οι «από κάτω» της κοινωνίας μίλησαν μέσα σε συνθήκες σκληρές και απειλητικές για όσους ζουν από τη δουλειά τους. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπεται καμία αμφιβολία για το μήνυμα που έστειλαν: ανατροπή της λιτότητας με κάθε αναγκαίο τρόπο.
Εξίσου καθαρός ήταν ο κόσμος του ΝΑΙ. Η κυρίαρχη τάξη και η συμμαχία της με τα ανώτερα μεσοστρώματα, ο κόσμος που έχει ακόμα να κερδίσει από το ευρώ και τις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις που συνδέονται αναπόσπαστα πλέον με αυτό, ο κόσμος των «από πάνω» που έδειξε τα, στις σημερινές συνθήκες, όρια στην επιρροή του. Παρόλο που υπηρετήθηκε από το ενιαίο μέτωπο των μνημονιακών κομμάτων και την πανστρατιά όλων των μεταπολιτευτικών πρωθυπουργών, των ανθρώπων του τ. βασιλιά, στρατηγών, διανοουμένων του φιλέτου και γραφειοκρατών της εποχής του πασοκικού «συνδικαλισμού».
Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους υπάρχει πλέον καταγεγραμμένη αντιδιαμετρική αντίθεση, πρωτοφανής πόλωση. Οι μεν ταυτίζουν τις ελπίδες τους με μια πολιτική ριζικής βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων, οι δε ελπίζουν σε παράταση της μνημονιακής απομύζησης των πρώτων, δυνατότητα που τους παρέχει μόνο η σταθερή συμμαχία με τη νεοφιλελεύθερη ευρωηγεσία.
Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν συμβιβάζονται. Η «εθνική συνεννόηση», για όποιον είναι ειλικρινής, είναι αυταπάτη. Μια κενή συνθηματολογία που μπορεί να υπηρετηθεί μόνο μέσα από την ήττα του ενός από τους δύο πόλους, που εκφράστηκαν εμφατικά στο δημοψήφισμα.
Γι’ αυτό η Αριστερά που έδωσε τη μάχη του ΟΧΙ έχει ειδικά καθήκοντα. Δεν πρέπει να επιτρέψει τη ρευστοποίηση του ΟΧΙ σε ένα καλυμμένο ΝΑΙ, μέσα από την πίεση των δανειστών στις διαπραγματεύσεις.
Πρέπει να θέσει, ξανά, ως ελάχιστο στόχο την ανατροπή της λιτότητας, την ανατροπή των μνημονίων. Και να υποστηρίξει το στόχο αυτόν με κάθε αναγκαίο μέσο: είτε αυτό αφορά τις πολιτικές αποφάσεις, είτε διπλωματικές, είτε όμως και νομισματικές. Για τη ριζοσπαστική Αριστερά κάθε απόχρωσης δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή η αντοχή του ευρώ ως όριο στην πάλη μας ενάντια στη λιτότητα.
Στις μέρες που έρχονται θα πρέπει να παρθούν κρίσιμες αποφάσεις. Ο «μηχανισμός» που θα πάρει αυτές τις αποφάσεις θα πρέπει να είναι εξαιρετικά πλατύς: να περιλαμβάνει κινηματικές δράσεις αντίστασης, ανοιχτές δημόσιες συζητήσεις του κόσμου του ΟΧΙ, πρωτοβουλίες των οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πήρε καθαρή θέση στο δημοψήφισμα.
Η στάση των δανειστών δεν αφήνει χώρο για αυταπάτες. Βαδίζουμε προς νέα αποφασιστική μάχη. Όπου δεν υπάρχει περιθώριο για ισοπαλία ή για συμβιβασμό. Η νίκη του ενός θα είναι ήττα του άλλου.
