«ΟΧΙ»! Στο όνομα του λαού, της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ

Δυο μεγάλα πολιτικά γεγονότα ανέδειξε η χθεσινή μεταμεσονύκτια ψηφοφορία στη Βουλή. Αφενός τη συγκρότηση ευρύτατου πολιτικού τόξου υπέρ της πρότασης για συμφωνία που εισηγήθηκε ο υπουργός οικονομικών, με την συμμετοχή σύσσωμου του μνημονιακού μετώπου του ΝΑΙ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), όπως εξάλλου επιδίωκε με την πρωτοβουλία του ο πρωθυπουργός.

Αφετέρου ανέδειξε την ισχυρή διαφοροποίηση σημαντικού τμήματος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ με κορμό τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας αλλά και την ηχηρή συμμετοχή της προέδρου της Βουλής.

Εντούτοις, ακόμη κι αν δεν «βαρύνει» περισσότερο η συμφωνία κατ’ απαίτηση των δανειστών, συνιστά σκληρό, νεοφιλελεύθερο μνημόνιο λιτότητας και δεν αφήνει κανένα περιθώριο ερμηνείας που να συντηρεί οποιαδήποτε σύνδεση ή έστω επαφή με το προεκλογικό «πρόγραμμα της ΔΕΘ» και πολύ περισσότερο με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Φέρνει νέα βάρη σε μισθωτούς, συνταξιούχους, μικροεπαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες ενώ ταυτόχρονα ρυθμίζει με αυστηρή νεοφιλελεύθερη αντίληψη το ασφαλιστικό και επιβάλει οριζόντια ταξική φορολογία μέσω του ΦΠΑ, κυρίως μέσω των τροφίμων μαζικής κατανάλωσης. Διατηρεί και παγιώνει τα μέτρα και τις δεσμεύσεις των προηγούμενων μνημονίων όπως οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ο ΕΝΦΙΑ κ.α.

Η ομολογία της διάπραξης λαθών στα πλαίσια μιας καταφανώς αποτυχημένης στρατηγικής απέναντι στους δανειστές δεν μπορεί να διορθωθεί με την αποδοχή του μνημονιακού εκβιασμού και την επιμονή στο βασικό λάθος. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε τα ιμπεριαλιστικά κέντρα Ευρώπης και ΗΠΑ με την πεποίθηση ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις τους και εσχάτως την εγχώρια άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, ως δυνητικό σύμμαχο στην προσπάθειά της. Συνολικά υποτίμησε πολύ περισσότερο από τους αντιπάλους της, εγχώριους και διεθνείς, τη σημασία της «αριστερής της σημαίας» και την πραγματική δύναμη του κόσμου της εργασίας και της μεγάλης λαϊκής, κοινωνικής πλειοψηφίας, μένοντας στην επιδερμική αντιμετώπισή τους ως εκλογικού ακροατηρίου. Ακόμη κι όταν επέλεξε το δημοψήφισμα δεν συμπέρανε, όπως φάνηκε άμεσα, τίποτα από την πραγματική ταξική επίδειξη δύναμης και αποφασιστικότητας του κόσμου της εργασίας, των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, των φτωχών.

Έτσι, συνέχισε στην ίδια λανθασμένη επιλογή της μάταιης «εθνικής ενότητας» μπαίνοντας ολοένα και πιο βαθιά στην αστική παγίδα όπου βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένη. Χωρίς, ακόμη και σήμερα, να αντιλαμβάνεται πως στις ιστορικές στιγμές που η κρίση του συστήματος και η απροκάλυπτη ταξική αδικία γεννά τους όρους της αριστερής ηγεμονίας και της ταξικής αντεπίθεσης, η Ιστορία αναδεικνύει την ανάγκη για ηγεμονικό σχέδιο της Αριστεράς για τους εργαζόμενους/ες, τον λαό συνολικά και την προοπτική του.

Ωστόσο, απέναντι στην διαγραφόμενη καταστροφή για τον λαό και την Αριστερά, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τον τρόπο να δηλώσει πως 15 χρόνια προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς σε κατεύθυνση μαζική, σύγχρονη και ριζοσπαστική καθώς και 5 χρόνια αγωνίας και αγώνων της εργατικής τάξης και του λαού, που στράφηκε αποφασιστικά προς την Αριστερά προκαλώντας πανευρωπαϊκή και διεθνή έμπνευση, εξακολουθούν να τροφοδοτούν τις πολιτικές εξελίξεις και την ταξική πάλη.

Όλες οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ που εξέφρασαν τη διαφοροποίησή τους στην ψηφοφορία της Βουλής, ανεξάρτητα από τον «τρόπο» («όχι», «παρών», «αποχή» καθώς και «ναι» με δήλωση κατά της συμφωνίας), τίμησαν τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, το ισχυρό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και προπαντός έστειλαν ένα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, ότι δεν υπάρχει αδιέξοδο και νεοφιλελεύθερος μονόδρομος, δεν υπάρχει «ΤΙΝΑ», για τους λαούς και την Αριστερά, στην Ελλάδα, πανευρωπαϊκά και διεθνώς.

Η επιλογή της διαφοροποίησης, της απόρριψης του μνημονιακού δρόμου για τον ΣΥΡΙΖΑ, κρύβει ένα πολύ πιο εκτεταμένο τμήμα του κόμματος που δεν διατίθεται να υποστείλει τη σημαία του αγώνα για την απελευθέρωση από τα μνημόνια της φτώχειας για τους πολλούς/ες, της επιβολής και του αυταρχισμού του κεφαλαίου, ντόπιου και διεθνούς και την πάλη για μαζική, ριζοσπαστική Αριστερά που θα καθορίσει τις εξελίξεις. Αντίθετα, στέκεται αταλάντευτα, όχι απέναντι σε συντρόφους/σες που δεν έδειξαν σε πρώτο χρόνο την ίδια αποφασιστικότητα, αλλά απέναντι στις συστημικές δυνάμεις και μεθοδεύσεις των ντόπιων και ευρωπαϊκών αστικών κέντρων.

Το ΟΧΙ στη συμφωνία μέσα στην Βουλή αποτελεί την πολιτική συνέχεια του συντριπτικού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και υποδηλώνει πως τίποτε δεν τέλειωσε αλλά αντίθετα η μάχη συνεχίζεται παρά τις διακυμάνσεις και τις ισχυρές πιέσεις των αντιπάλων.

Τούτη την ώρα αυτό που έχει σημασία είναι να ανοίξει πλατιά η συζήτηση μέσα στο κόμμα για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ και της πάλης της κοινωνικής πλειοψηφίας για να ανατρέψει την συνεχιζόμενη λιτότητα, κάνοντας ταυτόχρονα απολογισμό της αποτυχημένης στρατηγικής που μας οδήγησε στη σημερινή συνθήκη. Αυτή η συζήτηση που εκκρεμεί εδώ και καιρό και δεν οργανώνεται κεντρικά έχει πλέον νομιμοποιηθεί πλήρως από την στάση των βουλευτών /τριων που διαφοροποιήθηκαν και αποτελεί καθήκον και επείγουσα ανάγκη.

Αφορά στα αναγκαία συμπεράσματα για τη στρατηγική, την τακτική, τις συμμαχίες, τον ρόλο και τη λειτουργία του κόμματος και πάνω απ’ όλα τη σχέση του με την κοινωνία. Είναι η ώρα της ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση των ριζοσπαστικών του θέσεων, στη βάση του «καμιά θυσία για το ευρώ», στη βάση της πεποίθησης ότι μπορούμε και οφείλουμε να συνεχίσουμε και να εντείνουμε την προσπάθεια για την ουσιαστική ηγεμονία της Αριστεράς και την προοπτική της νίκης, πέρα από τις συστημικές παγίδες του δήθεν «ρεαλισμού», της κεντροαριστεράς και της «εθνικής συνεννόησης». Για την ανανέωση του στόχου της «κυβέρνησης της Αριστεράς» που όχι μόνο δεν (πρέπει να) μοιάζει με τις συστημικές κυβερνήσεις αλλά διαφέρει ουσιαστικά στο περιεχόμενό της καθώς κρίνεται από την ικανότητά της να συσπειρώνει τον κόσμο της εργασίας και την λαϊκή, κοινωνική πλειοψηφία σε άμεσες ρήξεις και ανατροπές της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής κυριαρχίας, αναδεικνύοντας τις εναλλακτικές λύσεις, με σοσιαλιστική προοπτική.