Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός

Χτες μια συ­ντρό­φισ­σά μου με­τέ­φε­ρε την εξής αξιο­ση­μεί­ω­τη εμπει­ρία:
«Συ­ζη­τάω με στέ­λε­χος των τσι­πρι­κών και βου­λευ­τή. Του λέω:
“Πως είναι δυ­να­τόν να βγω στον κόσμο και να υπο­στη­ρί­ξω μια κυ­βέρ­νη­ση που υπο­γρά­φει και εφαρ­μό­ζει πλει­στη­ρια­σμούς κα­τοι­κιών, ομα­δι­κές απο­λύ­σεις κα­τάρ­γη­ση συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών δι­καιω­μά­των;”.
Μου απα­ντά­ει:
“Δεν φταί­ει η κυ­βέρ­νη­ση του Τσί­πρα! Η κυ­βέρ­νη­ση είναι ενά­ντια στα μνη­μό­νια! Να βγεις στο κί­νη­μα και να πα­λέ­ψεις ενά­ντια στο νέο μνη­μό­νιο! Το κί­νη­μα να ανα­τρέ­ψει το νέο μνη­μό­νιο!”.
Του λέω:
“Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, που υπο­στη­ρί­ζεις σύ­ντρο­φε ότι πρέ­πει να στη­ρί­ξου­με γιατί είναι αρι­στε­ρή, θα υπο­γρά­φει και θα εφαρ­μό­ζει μνη­μό­νια και εμείς, το κόμμα, θα πα­λεύ­ου­με σε δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στα μέτρα των μνη­μο­νί­ων αλλά ταυ­τό­χρο­να να μην ανα­τρέ­ψου­με την κυ­βέρ­νη­ση που τα ψη­φί­ζει και τα εφαρ­μό­ζει; Θες να μας ρί­ξεις στα ναρ­κω­τι­κά;”».
Η συ­ντρό­φισ­σα στα­μά­τη­σε τη δι­ή­γη­σή της ση­κώ­νο­ντας τα χέρια ψηλά σε μια έκ­φρα­ση αγα­νά­κτη­σης και απελ­πι­σί­ας.
Εξαι­ρε­τι­κά! Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­μα­στε μια ωραία ατμό­σφαι­ρα…
Ο από­λυ­τος σου­ρε­α­λι­σμός; Αυτό πράγ­μα­τι προ­τεί­νουν οι τσι­πρι­κοί;
Όχι, είναι η απά­ντη­ση. Ο σου­ρε­α­λι­σμός ή το θέ­α­τρο του πα­ρα­λό­γου έχει ανα­τρε­πτι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή λο­γι­κή. Εδώ, στη λο­γι­κή των τσι­πρι­κών δεν υπάρ­χει ίχνος ρι­ζο­σπα­στι­σμού. Υπάρ­χει μόνο η τρι­λο­γία της με­τάλ­λα­ξης, του με­γά­λου με­τα­σχη­μα­τι­σμού:
Ι. Στά­διο Πρώτο -η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του από­λυ­του πα­ρα­λο­γι­σμού.
Αυτό που πε­ριέ­γρα­ψε η συ­ντρό­φισ­σα. Στόχο έχει τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό του εί­δους:
«Μα είναι δυ­να­τόν να μας θε­ω­ρούν μα­λά­κες;».
ΙΙ. Στά­διο δεύ­τε­ρο -η «ισορ­ρο­πη­μέ­νη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία».
«Το μνη­μό­νιο είναι κακό, αλλά έχει θε­τι­κά ση­μεία. Έχει πράγ­μα­τα που θα τα κά­να­με και από μόνοι μας. Πά­τα­ξη της φο­ρο­δια­φυ­γής, πρό­ω­ρες συ­ντα­ξιο­δο­τή­σεις, δια­φθο­ρά. Αν κά­νου­με με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα αυτά θα αντι­σταθ­μι­στούν τα αρ­νη­τι­κά του μνη­μο­νί­ου».
ΙΙΙ. Στά­διο τρίτο -η «ολο­κλη­ρω­μέ­νη αλή­θεια».
«Τε­λι­κά το πρό­βλη­μα δεν είναι μνη­μό­νια-αντι­μνη­μό­νια. Όλα αυτά είναι φτη­νός λαϊ­κι­σμός. Το πρό­βλη­μα είναι η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση της πα­τρί­δας μας, να πα­ρά­γου­με αντα­γω­νι­στι­κά στο σύγ­χρο­νο πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νο κόσμο. Μόνο έτσι θα απαλ­λα­γού­με από μνη­μό­νια και τον ενα­γκα­λι­σμό των ξένων, μόνο έτσι θα απο­κτή­σου­με την εθνι­κή μας αξιο­πρέ­πεια».
Πρό­κει­ται για την πο­ρεία, τη συ­ντα­γή, όλων των προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των που είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να ακο­λου­θή­σουν καρ­μπόν και όσοι χα­ρά­ζουν την πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα. Τα προη­γού­με­να μνη­μνο­νια­κά κόμ­μα­τα, βέ­βαια, συ­ντρί­φτη­καν εκλο­γι­κά και κοι­νω­νι­κά. Αλλά και τι έγινε; Όταν δεν έχεις άλλη επι­λο­γή, πάντα ελ­πί­ζεις ότι «αυτή τη φορά τα πράγ­μα­τα θα εξε­λι­χθούν δια­φο­ρε­τι­κά».
Αλλά… ως γνω­στό:
Ο ορι­σμός της πα­ρά­νοιας είναι να κά­νεις το ίδιο πράγ­μα ξανά και ξανά πε­ρι­μέ­νο­ντας δια­φο­ρε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.