Το τέλος της επικοινωνιακής αθωότητας

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως τα μέτρα του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα είναι ίδια και χει­ρό­τε­ρα από εκεί­να των μνη­μο­νί­ων Πα­παν­δρέ­ου και Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου.1 Οι άμε­σες και έμ­με­σες συ­νέ­πειες όλων αυτών θα φα­νούν αμέ­σως στο λαϊκό ει­σό­δη­μα αλλά και στους όρους ζωής των λαϊ­κών τά­ξε­ων εν γένει.2

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως επι­προ­σθέ­τως το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα συ­μπε­ριέ­λα­βε και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σε σχέση με τα προη­γού­με­να μνη­μό­νια μέτρα πο­λι­τι­κής τα­πεί­νω­σης και έν­δει­ξης υπο­τα­γής.3 Τέ­τοια μέτρα μαζί με την υπο­χρέ­ω­ση εκ­κα­θά­ρι­σης της αρι­στε­ρής δια­φω­νί­ας από τους κόλ­πους της κυ­βέρ­νη­σης, την κα­τα­πά­τη­ση του απο­τε­λέ­σμα­τος του πρό­σφα­του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και την ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος των «θε­σμών» να κα­θο­ρί­ζουν ακόμα και την ημε­ρο­μη­νία προ­κή­ρυ­ξης εκλο­γών στη χώρα μας υπο­δη­λώ­νουν πως ο πρω­θυ­πουρ­γός δεν πα­ρέ­δω­σε στους τε­λευ­ταί­ους μόνο τον πλήρη έλεγ­χο της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας, των υπο­δο­μών και των εφαρ­μο­ζό­με­νων πο­λι­τι­κών αλλά επί­σης και του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος της Ελ­λά­δας.4

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο ότι, παρά την πρω­το­φα­νή σκλη­ρό­τη­τα των μέ­τρων του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα, οι ονο­μα­στι­κοί του στό­χοι είναι μάλ­λον αδύ­να­το να επι­τευ­χθούν.5 Μ’ αυτά και μ’ αυτά πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται πε­ρί­που βέ­βαιο ότι σε κά­ποια από τις πρώ­τες κιό­λας αξιο­λο­γή­σεις θα δια­πι­στω­θεί πως η εκτέ­λε­ση του εν λόγω μνη­μο­νί­ου δεν βαί­νει ικα­νο­ποι­η­τι­κά για τους δα­νει­στές και χρειά­ζο­νται επι­πρό­σθε­τα, ακόμα πιο προ­κρού­στεια για το λαό μας μέτρα. Ή, ακόμα χει­ρό­τε­ρα, η χώρα θα οδη­γη­θεί σε μια επι­βαλ­λό­με­νη πια από τους δα­νει­στές έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη, αφού όμως έχει ξε­τι­να­χτεί και ξε­που­λη­θεί ολο­κλη­ρω­τι­κά, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας τη λαϊκή πα­ροι­μία «και κε­ρα­τά­δες και δαρ­μέ­νοι». Το δε γε­γο­νός ότι οι βα­σι­κές πρώ­τες αξιο­λο­γή­σεις της πο­ρεί­ας του μνη­μο­νί­ου συ­μπί­πτουν χρο­νι­κά με το ση­μείο στο οποίο, σύμ­φω­να με το χρο­νο­διά­γραμ­μα θα έχουν ολο­κλη­ρω­θεί οι δια­δι­κα­σί­ες εξ­πρές για την εκ­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, της ΔΕΗ, των λι­μα­νιών και των αε­ρο­δρο­μί­ων και την πα­ρα­χώ­ρη­ση εκ­με­τάλ­λευ­σης ση­μα­ντι­κού μέ­ρους του ορυ­κτού πλού­του της χώρας, βάζει και τον πιο κα­λο­προ­αί­ρε­το σε σκέ­ψεις: αφού θα μας έχουν πάρει και τα τε­λευ­ταία «αση­μι­κά», τότε όλα τα σε­νά­ρια για τους «θε­σμούς» θα είναι ανώ­δυ­να – είτε Grexit με τις κλο­τσιές είτε χρε­ο­κο­πία του Δη­μο­σί­ου εντός του ευρώ είτε οτι­δή­πο­τε ανά­λο­γο. Και τότε, η όποια κυ­βέρ­νη­ση θα βρί­σκε­ται σε ακόμα δει­νό­τε­ρη θέση πιε­ζό­με­νη να απο­δε­χτεί οποιουσ­δή­πο­τε εκ­βια­σμούς έχο­ντας κιό­λας απο­λέ­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα ερ­γα­λεία άσκη­σης πο­λι­τι­κής και με απο­κλει­σμέ­νες πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες. 6

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως οι βα­σι­κές αφη­γή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα χρε­ο­κό­πη­σαν ορι­στι­κά: η Ευ­ρώ­πη των λαών, η αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στην Ε.Ε., η κυ­βέρ­νη­ση ως το «πο­ντί­κι που βρυ­χά­ται» που θα κάνει τους «θε­σμούς» να υπο­χω­ρή­σουν, η πι­θα­νό­τη­τα να πει­στούν οι δα­νει­στές με ορ­θο­λο­γι­κά επι­χει­ρή­μα­τα για το αδιέ­ξο­δο των πε­ριο­ρι­στι­κών πο­λι­τι­κών. Όπως επί­σης δια­λύ­ε­ται στις μέρες μας και το ιδε­ο­λό­γη­μα περί «αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης» και ανά­γκης τα σκλη­ρά και αντι­λαϊ­κά μέτρα να εφαρ­μο­στούν από αν­θρώ­πους με αρι­στε­ρό πα­ρελ­θόν και όχι από τους Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λους (παρά τη έντο­νη λαϊκή απέ­χθεια για τους τε­λευ­ταί­ους): ο λαός αντι­λαμ­βά­νε­ται στην τσέπη του, στη ζωή του, πως το ποιος σου κλέ­βει τον ιδρώ­τα, ποιος σε βα­ρά­ει, ποιος σε ξε­που­λά­ει μικρή ση­μα­σία έχει.7 Ο ανορ­θο­λο­γι­σμός της ρη­το­ρι­κής της πρω­θυ­πουρ­γι­κής απο­λο­γί­ας για την 180 μοι­ρών στρο­φή είναι πα­ρα­πά­νω από προ­φα­νής για οποιον­δή­πο­τε επι­χει­ρή­σει μια ψύ­χραι­μη αξιο­λό­γη­σή της.8 Αυτό άλ­λω­στε θα φαί­νε­ται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο όσο τα μέτρα του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα θα υλο­ποιού­νται στις πλά­τες τους λαού (γι’ αυτό και η πρω­θυ­πουρ­γι­κή σπου­δή για εκλο­γές όσο το δυ­να­τόν συ­ντο­μό­τε­ρα). Ταυ­τό­χρο­να όλα τούτα δεί­χνουν πως η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα δεν εν­νο­εί, παρά την επί της ου­σί­ας συ­ντρι­βή της βα­σι­κής πο­λι­τι­κής της γραμ­μής (περί δυ­να­τό­τη­τας «έντι­μης συμ­φω­νί­ας» εντός της ευ­ρω­ζώ­νης), να αλ­λά­ξει ρότα κα­τα­νο­ώ­ντας τα αδιέ­ξο­δα πρω­τί­στως σαν επι­κοι­νω­νια­κά προ­βλή­μα­τα και όχι ως εγ­γε­νείς αδυ­να­μί­ες τής μέχρι τώρα γραμ­μής: υπουρ­γο­ποι­ή­σεις αμ­φι­τα­λα­ντευό­με­νων για να «δε­θούν» αλλά και να εκτε­θούν, δαι­μο­νο­ποί­η­ση των δια­φω­νού­ντων, επί­κλη­ση σκο­τει­νών σχε­δί­ων απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης με αφορ­μή τις πυρ­κα­γιές, κή­ρυ­ξη τά­χα­μου του πο­λέ­μου ενα­ντί­ον της δια­φθο­ράς και των ολι­γαρ­χών των ΜΜΕ (άραγε γιατί δεν έγινε από τις 25 Γε­νά­ρη; Και πώς θα γίνει στο λίγο διά­στη­μα ζωής ετού­της της με­τα­βα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης η οποία εκτός των άλλων είναι δε­σμευ­μέ­νη ό,τι κάνει να το υπο­βά­λει πρώτα για προ­έ­γκρι­ση στις Βρυ­ξέλ­λες;), εν­δε­χό­με­νες εκλο­γές με προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις οι οποί­ες θα αναι­ρε­θούν αμέ­σως με­τε­κλο­γι­κά (π.χ. άρ­νη­ση μετά βδε­λυγ­μί­ας της συ­γκυ­βέρ­νη­σης με πο­τα­μό­ψα­ρα και άλλα τινά πα­ρό­μοια, που θα λη­σμο­νη­θεί την αμέ­σως επό­με­νη μέρα, όπως τόσες άλλες).

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως η κυ­βέρ­νη­ση αλλά και όλος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σπα­τά­λη­σαν εγκλη­μα­τι­κά το χρόνο που διέ­θε­ταν το τε­λευ­ταίο πε­ντά­μη­νο –και την προη­γού­με­νη τριε­τία ως αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση–, καθώς όταν τα πράγ­μα­τα έφτα­σαν στο κρί­σι­μο ση­μείο ανα­δεί­χτη­καν τε­λεί­ως απα­ρά­σκευοι. Η εμ­μο­νή του πρω­θυ­πουρ­γι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος στην έωλη βε­βαιό­τη­τα ότι οι εταί­ροι στο τέλος θα υπο­χω­ρή­σουν και θα μας δώ­σουν μια «έντι­μη συμ­φω­νία» ανέ­στει­λε κάθε προ­ε­τοι­μα­σία για το εν­δε­χό­με­νο ρήξης. Και φυ­σι­κά αυτό λει­τούρ­γη­σε ως αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νη προ­φη­τεία: αν κα­νείς δεν έχει προ­ε­τοι­μα­στεί για τη ρήξη και την έξοδο, τότε το πρωί της Δευ­τέ­ρας η άτα­κτη έξο­δος φα­ντά­ζει ως μη εν­δε­χό­με­νο, άρα η όποια συμ­φω­νία ως η μόνη ρε­α­λι­στι­κή επι­λο­γή. Μόνο που δεν υπο­χώ­ρη­σαν και ητ­τή­θη­καν κατά κρά­τος οι εταί­ροι, αλλά ο Τσί­πρας και το επι­τε­λείο του. Και είναι φα­νε­ρό πως με την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα τέ­τοιο σχέ­διο απε­γκλω­βι­σμού δεν πρό­κει­ται να ετοι­μα­στεί καν (πόσο μάλ­λον να υλο­ποι­η­θεί ποτέ).9

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως, αν η κυ­βέρ­νη­ση εμ­μέ­νο­ντας στα τυ­χο­διω­κτι­κά επι­κοι­νω­νια­κά παι­χνι­δά­κια αρ­νεί­ται να λάβει το μή­νυ­μα των και­ρών, απαι­τού­νται γεν­ναί­ες επί της ου­σί­ας απο­φά­σεις και η στάση της αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης έχει επί­σης να ανα­με­τρη­θεί με πα­ρό­μοιες προ­κλή­σεις. Διότι η συ­γκυ­ρία δεν αντέ­χει από όσους είχαν το θάρ­ρος να εμ­μεί­νουν στο «Όχι» του ελ­λη­νι­κού λαού την απλή επι­βε­βαί­ω­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής τους κα­θα­ρό­τη­τας ή της συ­νέ­πειας. Δεν αρκεί να πουν «Όχι» με την ασφά­λεια ότι κά­ποιος άλλος θα πει «Ναι» και θα το υλο­ποι­ή­σει, δί­νο­ντάς τους την ευ­και­ρία να είναι η αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση. Η συ­γκυ­ρία τώρα απαι­τεί κάτι πολύ πα­ρα­πά­νω. Απαι­τεί να ανα­λά­βουν την ευ­θύ­νη να προ­τεί­νουν τι θα πρέ­πει να γίνει. Σή­με­ρα, τώρα, ανε­ξάρ­τη­τα από ό,τι έγινε ή δεν έγινε τους προη­γού­με­νους μήνες, μέρες και βδο­μά­δες. Απαι­τεί να βγουν με παρ­ρη­σία και να πουν στον ελ­λη­νι­κό λαό: «Ναι, εμείς λέμε πως πρέ­πει η όποια κυ­βέρ­νη­ση να φύγει από το ευρώ τώρα με δική μας πρω­το­βου­λία».

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως πρέ­πει να πά­ψουν από όλους, και πρω­τί­στως από όσους δια­φω­νούν με το νέο Μνη­μό­νιο, τα επι­κοι­νω­νια­κά παι­χνί­δια της επίρ­ρι­ψης ευ­θυ­νών και του γνω­στού παι­δι­κού χαρ­το­παι­γνί­ου του Μου­τζού­ρη, όπου όλοι οι παί­κτες προ­σπα­θούν να μην τους μεί­νει στο χέρι. Αλ­λιώς θα απο­τε­λέ­σουν το κα­το­πτρι­κό ανά­λο­γο της επι­κοι­νω­νια­κής δια­χεί­ρι­σης που επι­χει­ρεί­ται από το Μα­ξί­μου: «Δια­φω­νώ, αλλά τα υπο­γρά­φω» θα λέει ο ένας, «δια­φω­νώ, αλλά στη­ρί­ζω την εφαρ­μο­γή τους», θα λέει στην πράξη ο άλλος. Ο λαός ετού­τες τις ώρες χρειά­ζε­ται μια πο­λι­τι­κή δύ­να­μη να πει το ακρι­βώς αντί­θε­το: «Δια­φω­νώ και προ­τεί­νω να γίνει το αντί­θε­το». Γιατί αν ο μόνος πο­λι­τι­κός χώρος που θα εμ­φα­νι­στεί να το λέει αυτό κα­τα­στεί στην πράξη η Χρυσή Αυγή (το ΚΚΕ με την ανα­χω­ρη­τι­κή του στάση μάλ­λον έχασε κάθε ευ­και­ρία γι’ αυτό), τότε πε­ρι­μέ­νουν την κοι­νω­νία μας όντως πολύ μαύ­ρες μέρες. Αν συ­νε­χι­στεί ο πα­ρα­λο­γι­σμός του «κα­τα­ψη­φί­ζω τα μέτρα, αλλά στη­ρί­ζω την κυ­βέρ­νη­ση», πόσο μάλ­λον αν εντα­θεί το «κλίμα» το­πο­θε­τή­σε­ων του τύπου «κά­ποιος έπρε­πε να κα­τα­ψη­φί­σει, για να διευ­κο­λυν­θεί ο πρω­θυ­πουρ­γός», αν κυ­ρί­ως ενό­ψει πρό­ω­ρων εκλο­γών ση­μειω­θεί διεκ­δί­κη­ση συ­μπε­ρί­λη­ψης των δια­φω­νού­ντων στις ενιαί­ες (;) λί­στες, το μή­νυ­μα που θα κα­τα­λά­βει ο λαός θα είναι το «όλοι ίδιοι είναι». Τότε ανα­πό­δρα­στα θα στρα­φεί αντι­δια­με­τρι­κά προς το πο­λι­τι­κό φάσμα. Είναι φυ­σι­κά θε­μι­τό για όποιον δια­φω­νεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μη θέλει να χα­ρί­σει το κόμμα του στο πρω­θυ­πουρ­γι­κό πε­ρι­βάλ­λον, όταν μά­λι­στα η πλειο­ψη­φία των ορ­γα­νώ­σε­ών του κα­τα­δί­κα­σε το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα. Υπάρ­χουν και στιγ­μές όμως που πρέ­πει να θέ­του­με προς κρίση στο λαό τη δική μας πρό­τα­ση: ολό­κλη­ρη, ατό­φια, ακέ­ραια, χωρίς να κρυ­βό­μα­στε πίσω από εσω­κομ­μα­τι­κές ισορ­ρο­πί­ες και επι­κοι­νω­νια­κές κα­ντρί­λιες. Σε τέ­τοιες στιγ­μές, ρεύ­μα­τα και τά­σεις που υπο­στη­ρί­ζουν αντί­θε­τα πράγ­μα­τα για την πο­ρεία της κοι­νω­νί­ας εδώ και τώρα δεν μπο­ρούν να βα­δί­ζουν μαζί για καιρό. Κι αυτές οι στιγ­μές έχουν έρθει ήδη.

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως δεν αρκεί να λέμε απλώς και μόνο άρ­νη­ση του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα. Δεν αρκεί καν να λέει κα­νείς απλώς και μόνο το σύν­θη­μα της επι­στρο­φής στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Απαι­τεί­ται και πε­ραι­τέ­ρω πε­ρι­γρα­φή πώς, με ποια συ­γκε­κρι­μέ­να μέτρα κάτι τέ­τοιο είναι εφι­κτό σή­με­ρα (σή­με­ρα: όχι στον ανύ­παρ­κτο σο­σια­λι­σμό).10 Διότι χωρίς αυτά όντως ο λαός απει­λεί­ται από το εν­δε­χό­με­νο άτα­κτης χρε­ο­κο­πί­ας, ενώ με αυτά μπο­ρεί πράγ­μα­τι να βγει από τη με­τά­βα­ση επω­φε­λού­με­νος από την ανα­δια­νο­μή του εθνι­κού πλού­του που το προ­α­να­φε­ρό­με­νο πα­κέ­το μέ­τρων συ­νι­στά. Λέ­γο­ντας όλα αυτά η Αρι­στε­ρά του σή­με­ρα, είτε ονο­μά­ζε­ται αρι­στε­ρή δια­φω­νία στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είτε ΚΚΕ είτε ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, οφεί­λει να πάρει ορι­στι­κό δια­ζύ­γιο με την ανευ­θυ­νό­τη­τα της εσαεί κρι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και την πο­λι­τι­κή του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».11

Είναι πλέον ολο­φά­νε­ρο πως εκτός από την τε­χνι­κή και πο­λι­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία της δυ­να­τό­τη­τας άμε­σης υλο­ποί­η­σης της πρό­τα­σης ρήξης και της εξό­δου από την ευ­ρω­ζώ­νη απαι­τεί­ται από τη ση­με­ρι­νή Αρι­στε­ρά κι ένα σαφές σχέ­διο για την προ­ε­τοι­μα­σία και ορ­γά­νω­ση του λαού, ώστε να αντι­με­τω­πί­σει τις προ­κλή­σεις στην πε­ρί­ο­δο της με­τά­βα­σης.12 Γιατί τα φαι­νό­με­να κοι­νω­νι­κής ανα­τα­ρα­χής και πα­νι­κού δεν είναι κα­θό­λου απί­θα­νο να εμ­φα­νι­στούν σε μια τέ­τοια πε­ρί­ο­δο. Πώς επι­χει­ρεί να τα αντι­με­τω­πί­σει μια δεξιά ή ακρο­δε­ξιά προ­σέγ­γι­ση είναι δε­δο­μέ­νο: με την έντα­ση της κα­τα­στο­λής στις διά­φο­ρες μορ­φές της. Η αρι­στε­ρή απά­ντη­ση σε αυτό δεν μπο­ρεί παρά να είναι η αυ­το­ορ­γά­νω­ση του λαού και η ανά­λη­ψη από τον ίδιο της συ­ντε­ταγ­μέ­νης πο­ρεί­ας της κοι­νω­νί­ας προς μια κοι­νω­νι­κά δι­καιό­τε­ρη πο­ρεία και διέ­ξο­δο από την κρίση.

Είναι λοι­πόν πλέον ολο­φά­νε­ρη η ανά­γκη μιας κοι­νω­νι­κής συ­σπεί­ρω­σης αγώνα για την προ­ά­σπι­ση του «Όχι» του ελ­λη­νι­κού λαού, την αντί­στα­ση στα μέτρα του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα, το συ­ντο­νι­σμό των υπαρ­κτών ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων και την τε­χνι­κή και πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση του λαού ώστε να επι­βά­λει τη ρήξη με τις πο­λι­τι­κές υπο­τα­γής. Και μια τέ­τοια πλα­τιά λαϊκή συ­σπεί­ρω­ση πρέ­πει να οι­κο­δο­μη­θεί από τη βάση της κοι­νω­νί­ας ως την κο­ρυ­φή και την ορ­γα­νω­μέ­νη έκ­φρα­σή της. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση οφεί­λου­με όλοι να κι­νη­θού­με αφή­νο­ντας πα­ρά­με­ρα ιστο­ρι­κές δια­δρο­μές και αντι­θέ­σεις του πα­ρελ­θό­ντος, απο­κλί­σεις σε επι­μέ­ρους ζη­τή­μα­τα τα­κτι­κής, δι­λήμ­μα­τα εγκα­τά­λει­ψης της ση­με­ρι­νής κα­τά­στα­σης πραγ­μά­των και ατο­μι­κά ή συλ­λο­γι­κά άλλα πο­λι­τι­κά σχέ­δια. Πάνω από όλα όμως οφεί­λου­με να πά­ψου­με να το­πο­θε­τού­μα­στε και να σκε­φτό­μα­στε για το πρό­βλη­μα της κοι­νω­νί­ας με όρους επι­κοι­νω­νια­κής δια­χεί­ρι­σης και να θέ­σου­με και πάλι την πο­λι­τι­κή στο τι­μό­νι: μια πο­λι­τι­κή όμως που θα μι­λά­ει για κοι­νω­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, θα ανα­λαμ­βά­νει την ευ­θύ­νη της πρό­τα­σης «εδώ και τώρα» κα­τευ­θύν­σε­ων ρήξης και ανα­τρο­πής χωρίς να χαϊ­δεύ­ει αφτιά, χωρίς να καλ­λιερ­γεί αυ­τα­πά­τες, ση­κώ­νο­ντας το βάρος της δύ­σκο­λης αλλά ελ­πι­δο­φό­ρας σύ­γκρου­σης με το ντό­πιο και ξένο κα­τε­στη­μέ­νο και μιας άλλης πο­ρεί­ας για τη χώρα και την κοι­νω­νία.

_______________________________

1. Τούτο είναι αυ­τα­πό­δει­κτο καθώς πε­ρι­λαμ­βά­νουν πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, αύ­ξη­ση της έμ­με­σης και άμε­σης φο­ρο­λό­γη­σης ιδιαί­τε­ρα στις λαϊ­κές τά­ξεις, εκ­ποί­η­ση με δια­δι­κα­σί­ες εξ­πρές και ευ­τε­λές τί­μη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, ολο­κλη­ρω­τι­κή πλέον εκ­χώ­ρη­ση του ελέγ­χου του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος στο Διευ­θυ­ντή­ριο των Βρυ­ξελ­λών, κα­τάρ­γη­ση κάθε πλαι­σί­ου ρύθ­μι­σης της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας και πολλά άλλα.

2. Π.χ. με την αλ­λα­γή πο­λι­τι­κής των τρα­πε­ζών για τα μη εξυ­πη­ρε­τού­με­να δά­νεια στην κα­τοι­κία, τις επι­χει­ρή­σεις και την αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή, με την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ, αε­ρο­δρο­μί­ων και λι­μα­νιών, την απε­λευ­θέ­ρω­ση του ωρα­ρί­ου και των όρων λει­τουρ­γί­ας στο εμπό­ριο, το νέο μι­σθο­λό­γιο και την επα­νεκ­κί­νη­ση της αξιο­λό­γη­σης και της κι­νη­τι­κό­τη­τας στο Δη­μό­σιο κ.ο.κ.

3. Μόνο εν­δει­κτι­κά ανα­φέ­ρου­με την προ­κα­τα­βο­λι­κή ψή­φι­σή τους πριν από τη δα­νεια­κή συμ­φω­νία, την αναί­ρε­ση των όποιων δει­λών μέ­τρων απο­κα­τά­στα­σης ψή­φι­σε η κυ­βέρ­νη­ση το τε­λευ­ταίο πε­ντά­μη­νο, την επα­νε­γκα­τά­στα­ση της τρόι­κας ως τε­τραρ­χί­ας πλέον (με τη συμ­με­το­χή δη­λα­δή και του Ευ­ρω­παϊ­κού Μη­χα­νι­σμού Στή­ρι­ξης) στα υπουρ­γεία, την απο­δο­χή των διαρ­κών αξιο­λο­γή­σε­ων και την ανά­λη­ψη της υπο­χρέ­ω­σης προ­έ­γκρι­σης από τις Βρυ­ξέλ­λες κάθε νο­μο­θε­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας τού­της της κυ­βέρ­νη­σης υπό επι­τρο­πεία.

4. Και φυ­σι­κά «δρυός πε­σού­σης πάς ανήρ ξυ­λεύ­ε­ται»: στην ανα­μπου­μπού­λα και με τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας σε άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση οι Αμε­ρι­κά­νοι ζή­τη­σαν και πήραν την ανα­γνώ­ρι­ση του Κο­σό­βου που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στα μου­λω­χτά αυτές τις ημέ­ρες (γύ­ρευε και τι άλλο, θα μά­θου­με προ­σε­χώς…), οι Ολ­λαν­δοί στο­χεύ­ουν να πά­ρουν και αυτοί μέσω της Maersk μερ­τι­κό από τα λι­μά­νια, για να κό­ψουν την επέ­κτα­ση των Κι­νέ­ζων και της COSCO, οι Γαλ­λο­γερ­μα­νοί έβα­λαν στο μάτι το ξε­κο­κά­λι­σμα του βαλ­κα­νι­κού δι­κτύ­ου διείσ­δυ­σης των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών (ήδη από την επο­μέ­νη της ψή­φι­σης των μέ­τρων άρ­χι­σαν οι κι­νή­σεις ενο­ποί­η­σης των τρα­πε­ζι­κών δι­κτύ­ων προς εκ­χώ­ρη­ση) και πάει λέ­γο­ντας.

5. Όπως άλ­λω­στε έχει δεί­ξει η εμπει­ρία όλων των τε­λευ­ταί­ων 5-6 χρό­νων η υφε­σια­κή λει­τουρ­γία των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μέ­τρων λι­τό­τη­τας εξα­φα­νί­ζει το όποιο ανα­με­νό­με­νο δη­μο­σιο­νο­μι­κό τους αντί­κρι­σμα. Αυ­ξά­νεις το ΦΠΑ; Αυ­ξά­νο­νται οι μαύ­ρες συ­ναλ­λα­γές και μειώ­νο­νται οι ει­σπρά­ξεις. Αυ­ξά­νεις τη φο­ρο­λό­γη­ση των μι­κρο­με­σαί­ων; Αυ­ξά­νο­νται όσοι αδυ­να­τούν να πλη­ρώ­σουν οτι­δή­πο­τε και μειώ­νο­νται τα δη­μό­σια έσοδα. Ξε­που­λάς μπιρ παρά τις υπο­δο­μές και τον ορυ­κτό πλού­το της χώρας; Το αντί­τι­μο που ει­σπράτ­τε­ται είναι υπο­πολ­λα­πλά­σιο του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμέ­νου, καθώς οι πε­ρι­βό­η­τοι ξένοι επεν­δυ­τές πε­ρι­μέ­νουν πε­ρί­που να τους πλη­ρώ­σεις για να σε αγο­ρά­σουν.

6. Υλο­ποιεί­ται δη­λα­δή ένα σε­νά­ριο πολύ ανα­γνω­ρί­σι­μο στο χώρο της ου­σιο­ε­ξάρ­τη­σης: εθι­σμέ­νη πλέον η κοι­νω­νία στην έγκαι­ρη λήψη των «δό­σε­ων» που σιγά σιγά γί­νο­νται ολο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρες για να μη βιω­θεί επώ­δυ­να η «στέ­ρη­σή τους», κα­τα­ντά εντε­λώς υπο­χεί­ριο όσων τις χο­ρη­γούν. Κι ως γνω­στόν οι έμπο­ροι ναρ­κω­τι­κών, μόλις ξε­τι­νά­ξουν οι­κο­νο­μι­κά τε­λεί­ως ένα χρή­στη, του πά­ρουν ό,τι έχει και δεν έχει και εκτι­μή­σουν πως δεν δια­θέ­τει πια και πολλά να του αφαι­μά­ξουν, τον «στέλ­νουν αδιά­βα­στο» οδη­γώ­ντας τον στο θά­να­το.

7. Σαν τα γου­ρου­νά­κια της ορ­γου­ε­λια­νής Φάρ­μας των ζώων οι πο­λι­τευ­τές της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα μοιά­ζουν ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο με εκεί­να τα μέλη της κυ­βέρ­νη­σης του Γιωρ­γά­κη που λίγα χρό­νια πριν έβρι­ζαν και λοι­δο­ρού­σαν: ο νυν πρω­θυ­πουρ­γός, όπως άλ­λο­τε ο ΓΑΠ, μάς λέει πως «πο­νά­ει αλλά πρέ­πει να επι­βά­λει επώ­δυ­να μέτρα», οι υπουρ­γοί του κλαί­νε μπρο­στά στις κά­με­ρες για να δι­καιο­λο­γή­σουν τα αδι­καιο­λό­γη­τα, ενώ με­ρι­κοί έχουν ήδη προ­σχω­ρή­σει στην πιο επι­θε­τι­κή γραμ­μή προ­βο­λής των μέ­τρων και κα­τα­κε­ραύ­νω­σης όποιων δια­φω­νούν. Στην πε­ρί­πτω­ση δε της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, καθώς η εσω­κομ­μα­τι­κή δια­φω­νία είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρη από εκεί­νη στο ΠΑΣΟΚ του Γιωρ­γά­κη, τα διά­φο­ρα εξα­πτέ­ρυ­γα φτά­νουν σε ση­μεία πλή­ρους πα­ρα­λο­γι­σμού για να στη­ρί­ξουν τη δική τους «κω­λο­τού­μπα»: υπο­στη­ρί­ζουν π.χ. πως όσοι δια­φω­νούν πα­ρεκ­κλί­νουν από τις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις, αδια­φο­ρώ­ντας για το ότι ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα, μέσω της πλειο­ψη­φί­ας των μελών της Κε­ντρι­κής του Επι­τρο­πής, έχει αντι­τα­χθεί στο Μνη­μό­νιο Τσί­πρα κα­λώ­ντας τους βου­λευ­τές να το κα­τα­ψη­φί­σουν. Υπο­στη­ρί­ζουν ακόμα ανε­ρυ­θρί­α­στα πως οι δια­φω­νού­ντες θα πρέ­πει να πα­ρα­δώ­σουν τις έδρες τους, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μάλ­λον το αντί­στρο­φο ισχύ­ει: οι συμ­φω­νού­ντες θα έπρε­πε να πα­ραι­τη­θούν στο βαθμό που εξε­λέ­γη­σαν με την υπό­σχε­ση πως θα κα­ταρ­γή­σουν τα προη­γού­με­να μνη­μό­νια την επό­με­νη μέρα της εκλο­γής τους ενώ αντ’ αυτού έφε­ραν προς ψή­φι­ση ένα ακόμα θη­ριώ­δες μνη­μό­νιο. Αντι­θέ­τως οι δια­φω­νού­ντες του­λά­χι­στον δεν πρό­δω­σαν τη λαϊκή εντο­λή που τους εξέ­λε­ξε.

8. Εγεί­ρο­νται κι άλλα αμεί­λι­κτα ερω­τή­μα­τα, αν κα­νείς επι­χει­ρή­σει να σκε­φτεί τα τε­κται­νό­με­να με όρους λο­γι­κής κι όχι ρηχού συ­ναι­σθη­μα­τι­σμού: γιατί να υπο­γρά­ψει η χώρα μια τέ­τοια αποι­κια­κή δα­νεια­κή σύμ­βα­ση, αφού είναι προ­φα­νές ότι δεν μπο­ρεί να την τη­ρή­σει; Γιατί να γίνει το δη­μο­ψή­φι­σμα και να κλη­θεί ο λαός από τον πρω­θυ­πουρ­γό να πει το βρο­ντε­ρό του «Όχι», αφού ο τε­λευ­ταί­ος δεν είχε κα­νέ­να εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο για την πε­ρί­πτω­ση της εν­δε­χό­με­νης ρήξης, πράγ­μα που τον οδή­γη­σε να κάνει το «Όχι» του 62% μέσα σε λίγες μέρες ένα τρα­γι­κό «Ναι» σε ένα μνη­μό­νιο τρι­σχει­ρό­τε­ρο από τα σχέ­διο Γιουν­κέρ τα οποία απορ­ρί­φτη­καν από τους Έλ­λη­νες; Γιατί ένα τέ­τοιο δη­μο­ψή­φι­σμα δεν προ­κη­ρύ­χτη­κε νω­ρί­τε­ρα ώστε να μην είναι εκ­βια­σμέ­νος με το μα­χαί­ρι στο λαιμό ο λαός; Κι αν σκε­φτεί κα­νείς ανα­δρο­μι­κά: γιατί ο Τσί­πρας ζή­τη­σε και κα­τά­φε­ρε πρό­ω­ρες εκλο­γές εφό­σον ήταν ανέ­τοι­μος, όπως τώρα πα­ρα­δέ­χε­ται, για το εν­δε­χό­με­νο ρήξης με τους δα­νει­στές; Γιατί έγινε η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ, αφού τε­λι­κά ο Τσί­πρας εφαρ­μό­ζει με τους ακο­λού­θους του στην κυ­βέρ­νη­ση τη βα­σι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση του Κου­βέ­λη, δη­λα­δή πάση θυσία στο ευρώ με απο­δο­χή των μνη­μο­νί­ων αλλά λίγη φι­λο­λαϊ­κή ρη­το­ρι­κή «ισο­δύ­να­μων μέ­τρων» προς μια μικρή ελά­φρυν­ση του βά­ρους που επω­μί­ζο­νται τα χα­μη­λό­τε­ρα κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κά στρώ­μα­τα; Η απά­ντη­ση σε όλα αυτά με τα δε­δο­μέ­να του σή­με­ρα δεν φαί­νε­ται να μπο­ρεί να είναι άλλη από τον «καυγά για το πά­πλω­μα», την επι­κοι­νω­νια­κή δια­χεί­ρι­ση με τυ­χο­διω­κτι­κό τρόπο τής εκά­στο­τε συ­γκυ­ρί­ας προ­κει­μέ­νου να αναρ­ρι­χη­θεί στους θώ­κους της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας μια νέα ελίτ. Άλλη απά­ντη­ση δεν μοιά­ζει πι­θα­νή ορ­θο­λο­γι­κά. Τα υπό­λοι­πα είναι φτη­νοί επι­κοι­νω­νια­κοί χει­ρι­σμοί του πρω­θυ­πουρ­γι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, χει­ρι­σμοί που όμως τέ­τοιες ώρες δεν φτου­ρά­νε κα­θό­λου.

9. Αυτό απο­δει­κνύ­ει και την αβα­σι­μό­τη­τα των όσων οι κυ­βερ­νη­τι­κοί απο­λο­γη­τές προ­βάλ­λουν, για να δι­καιο­λο­γή­σουν το με­γά­λο «Ναι»: η έξο­δος δεν ήταν εφι­κτή τη Δευ­τέ­ρα εκεί­νη, αλλά η κυ­βέρ­νη­ση θα ανα­συ­ντα­χθεί έτσι ώστε να είναι σε θέση να το πει σε επό­με­νη φάση. Και ο πιο αφε­λής κα­τα­λα­βαί­νει πως κάτι τέ­τοιο δεν πρό­κει­ται να γίνει σε καμία πε­ρί­πτω­ση (γιατί ούτε η κυ­βέρ­νη­ση αυτή θα θέλει να το κάνει ούτε οι εταί­ροι-το­πο­τη­ρη­τές της θα το επέ­τρε­παν).

10. Γιατί σε αυτό το ση­μείο η κρι­τι­κή του ΚΚΕ έχει βάση (άσχε­τα με το γε­γο­νός ότι γι’ αυτό το κόμμα η ορθή ετού­τη επι­σή­μαν­ση χρη­σι­μο­ποιεί­ται ου­σια­στι­κά για να μην προ­τεί­νει τί­πο­τα για την άμεση πο­ρεία της χώρας). Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, κρα­τι­κός έλεγ­χος των συ­ναλ­λα­γών με το εξω­τε­ρι­κό, εν­δε­χο­μέ­νως κρα­τι­κο­ποί­η­ση και λει­τουρ­γία με όρους κό­στους βα­σι­κών υπο­δο­μών δια­βί­ω­σης, έλεγ­χος για κά­ποιο χρο­νι­κό διά­στη­μα επί ορι­σμέ­νων ει­σα­γό­με­νων αλλά απα­ραί­τη­των προ­ϊ­ό­ντων, όπως τα καύ­σι­μα, σχέ­διο τα­χεί­ας υπο­κα­τά­στα­σης ανα­γκαί­ων προ­ϊ­ό­ντων από την εγ­χώ­ρια πα­ρα­γω­γή, όπως τα βα­σι­κά φάρ­μα­κα, χρο­νο­διά­γραμ­μα υλο­ποί­η­σης των πα­ρα­πά­νω.

11. Ο λόγος γί­νε­ται εδώ για την υπο­στή­ρι­ξη οποιου­δή­πο­τε αι­τή­μα­τος δια­μαρ­τυ­ρό­με­νης κοι­νω­νι­κής ομά­δας χωρίς ιε­ράρ­χη­ση τι είναι πρω­τί­στως ανα­γκαίο για το λαό και την κοι­νω­νία.

12. Η λαϊκή αυ­το­ορ­γά­νω­ση άλ­λω­στε είναι και το μόνο που μπο­ρεί να βάλει πραγ­μα­τι­κά μό­νι­μο φρένο στον όποιο επό­με­νο «Τσί­πρα» επι­χει­ρή­σει να πάρει τη λαϊκή οργή και να τη με­τα­τρέ­ψει σε νέα υπο­τα­γή (γιατί ακόμα κι αυτό δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί εκ προ­οι­μί­ου).