2ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Σήψη και «παράνοια» στο Φάληρο

Εν αναμονή της ψήφισης των ντοκουμέντων του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (που θα επιβεβαιώσει τη μετατροπή του σε κόμμα της σοσιαλφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας) και της εκλογής των μελών της Κ.Ε. (που θα αποτυπώσει και τους νέους συσχετισμούς στο εσωτερικό του κόμματος), μερικά στιγμιότυπα από το κλειστό του Ταε-Κβον Ντο αρκούν για να αναδείξουν τόσο τη διαδικασία συστημικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το «προσωπικό σύμπαν» στο οποίο κατοικούν αρκετά από τα εναπομείναντα μέλη του.

Οι ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις στους δρόμους γύρω από το κλειστό του Φαλήρου, αλλά και έξω από αυτό, μαρτυρούν τι θα αντιμετωπίσει κάποιος που θέλει να προχωρήσει στο εσωτερικό του γηπέδου. Μηχανήματα ανίχνευσης μετάλλων και αστυνομικός έλεγχος για πρόσωπα και αντικείμενα, στη μία και μοναδική είσοδο. Τώρα, πώς ο καθεστωτικός φόβος του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχεί με τη μόνιμο επωδό πολλών ομιλιών συνέδρων για «κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία», μόνο οι δημιουργοί του συριζαϊκού σουρεαλισμού μπορούν να το εξηγήσουν.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Και τι δεν είδαμε τις δύο πρώτες μέρες του συνεδρίου. Τον ακροδεξιό Καμμένο να απευθύνεται στους συνέδρους με τον χαρακτηρισμό «σύντροφοι», βαφτίζοντας τη συναλλαγή με το Μαξίμου «νέο Γοργοπόταμο». Την επικύρωση της πολιτικής διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά με χρεωκοπημένα στελέχη της κεντροαριστεράς και του ΠΑΣΟΚ όλων των εκδοχών. Πρόσωπα με βαρύτατες ευθύνες για τη λεηλασία των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων (Φ. Κουβέλης, Μ. Ξενογιανακοπούλου κ.α.), βρέθηκαν στην πρώτη σειρά προβάροντας υπουργικές καρέκλες. Μπλουζάκια της ΒΙΟΜΕ και των Ευρωπαϊκών Φόρουμ να συνυπάρχουν με κοστουμαρισμένους κρατικοδίαιτους τεχνοκράτες. Καμιά 100αριά νεολαίους όλους και όλους να βεβηλώνουν «ξερονήσια και κομμουνιστές». Γεμάτες κερκίδες (χωρίς παλμό και ενθουσιασμό) και προσωπολατρία στην εισηγητική ομιλία Τσίπρα, τα συνήθη άδεια καθίσματα τις ώρες που δόθηκε ο λόγος στα «ταπεινά» μέλη της βάσης.  

Οι ομιλίες των περισσότερων συνέδρων-εκτός από τα στοιχεία επιλεκτικής αμνησίας και πλήρους διαστρέβλωσης της πραγματικότητας για να μπορεί να γίνεται ανεκτή-περιείχαν τα γνωστά απολογητικά επιχειρήματα της ακολουθούμενης μνημονιακής πολιτικής ή τον υπερτονισμό πτυχών της σοσιαλφιλελεύθερης διαχείρισης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιαζόταν σαν «αριστερό πρόγραμμα». Με αυταπάτες ή μη, αρκετοί/ες σύνεδροι μίλησαν περί «προσωρινής υποχώρησης σε έναν μακροπρόθεσμο πόλεμο θέσεων» και  για την αναζήτηση ενός «σχεδίου απεμπλοκής από τη λιτότητα», όταν έχει περάσει ήδη πάνω από 1 χρόνος μετά την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου (με υπόσχεση κάποιο ανύπαρκτο «παράλληλο πρόγραμμα») και με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει υιοθετήσει πλήρως το μνημόνιο Τσίπρα. Και φυσικά, όλα αυτά τα αντιφατικά, στο όνομα της Αριστεράς και με στόχο τον «σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό», στον οποίο φαίνεται ότι καταλήγεις υπηρετώντας τα συμφέροντα διάφορων κέντρων του κατεστημένου, διευθύνοντας πολιτικά την επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα και στοιβάζοντας πρόσφυγες σε στρατόπεδα («κουτσά-στραβά καλά τα καταφέραμε», που είπε και ο Μουζάλας…)

Συγχρόνως, δεν έλειψαν οι φωνές που επισήμαναν τα διαλυτικά φαινόμενα στις οργανώσεις μελών, ενώ κοινή ήταν η διαπίστωση ότι ακόμα και τα ηγετικά κομματικά όργανα απλά επικυρώνουν ή παρακολουθούν αμήχανα τις αποφάσεις της κυβέρνησης και ενός αυτονομημένου προεδρικού περιβάλλοντος. Πάντως, η (υποκριτική και εντελώς άσφαιρη) κριτική στον παραγοντισμό και την παραβίαση των συλλογικών αποφάσεων έγινε δεκτή με χειροκροτήματα από τους συνέδρους, που βλέπουν τις γέφυρες προς διάφορα συστήματα εξουσίας, τις εξυπηρετήσεις και το νεποτισμό κεντρικών στελεχών να ελαχιστοποιούν (αν δεν εξαλείφουν) τις διαχωριστικές του ΣΥΡΙΖΑ με τα αστικά κόμματα. Το ίδιο θετική αποδοχή στο ακροατήριο συνάντησαν και όποιοι/ες σύνεδροι άσκησαν κριτική με αριστερή φρασεολογία (κυρίως από την ομάδα των «53», π.χ. ο Π. Λάμπρου, που επανέφεραν τις πάγιες θέσεις τους-«όχι πάση θυσία στην κυβέρνηση»), έστω και αν φαντασιώνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κανονικό» κόμμα, ότι τα ΜΑΤ ψέκασαν χωρίς εντολή τους συνταξιούχους και ότι ο Φίλης-δήθεν-αμφισβητεί τα ισχυρά προνόμια της Εκκλησίας.

Από τις τοποθετήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, ξεχώρισαν οι αιχμές του Π. Σκουρλέτη που απλά παρουσίασε την αλήθεια: «το πρόγραμμα (σ.σ. μνημόνιο 3) μάλλον δεν βγαίνει, είναι ακραία νεοφιλελεύθερο, επιχειρείται να εμπεδωθεί στο λαό η πολιτική του μνημονίου». Ο υπουργός Ενέργειας, είτε γιατί βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός υπουργικού συμβουλίου με προορισμό τη θέση του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ (όπως επέμεναν τα δημοσιογραφικά «πηγαδάκια»-ο ίδιος δεν το επιθυμεί), είτε γιατί βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το ΤΑΙΠΕΔ για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, είτε γιατί απλά αναζητούσε αριστερή «αναβάπτιση» μπροστά στο κομματικό ακροατήριο, ομολόγησε ανοιχτά αυτό που αντιλαμβάνεται η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Η απάντηση ήρθε από τον Ν. Παππά («τα ακραία νεοφιλελεύθερα προγράμματα δεν εξασφαλίζουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλους») και τον Ε. Τσακαλώτο που υπενθύμισε ότι κανείς δε δικαιούται να δραπετεύσει από το βούρκο που έχουν βουτήξει («όλοι μαζί τα κάναμε, όλοι μαζί τα εφαρμόζουμε»).

Το σκηνικό ιδεολογικοπολιτικής σήψης στο 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και «διπολικής διαταραχής» ορισμένων συνέδρων ολοκληρώνεται απόψε με την έγκριση των θέσεων και των τροποποιήσεων του καταστατικού. Αύριο (16/10), ακολουθεί η εκλογή της νέας Κ.Ε. και του Τσίπρα στη θέση του προέδρου, πιθανότατα δια βοής, όπως αρμόζει σε κάθε σωστό αρχηγοκεντρικό κομματικό οργανισμό.