47 χρονών νεκρή, μετά από 12 μέρες στη λίστα αναμονής για την εντατική

Στην εντα­τι­κή του πνευ­μο­νο­λο­γι­κού του Σω­τη­ρία υπάρ­χουν 57 άτομα σε ανα­μο­νή. Και, όπως μας πλη­ρο­φό­ρη­σαν ερ­γα­ζό­με­νοι, πριν από με­ρι­κές μέρες, μετά από 12 μέρες σε αυτή την ανα­μο­νή, σα­ρα­ντα­ε­φτά­χρο­νη γυ­ναί­κα άφησε την τε­λευ­ταία της πνοή, αφού δεν της προ­σφέρ­θη­κε η ια­τρι­κή φρο­ντί­δα που δι­καιού­ται ο κα­θέ­νας από εμάς με βάση το Σύ­νταγ­μα, την Οι­κου­με­νι­κή Δια­κή­ρυ­ξη των Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των, και την κοινή λο­γι­κή, ηθική και ευαι­σθη­σία.

Στον αντί­πο­δα, πριν από ένα χρόνο, ο πα­τριάρ­χης της δυ­να­στεί­ας Ροκ­φέ­λερ, ο Ντέι­βιντ Ροκ­φέ­λερ, υπό­βλή­θη­κε στην 6η επι­τυ­χη­μέ­νη με­τα­μό­σχευ­ση καρ­διάς, στα 99 του χρό­νια. Είναι λοι­πόν λάθος να πούμε ότι η αν­θρώ­πι­νη ζωή δεν έχει αξία. Έχει αξία, που­λιέ­ται και αγο­ρά­ζε­ται από όποιον έχει να πλη­ρώ­σει.

Ο βα­σι­κό­τε­ρος λόγος που δεν υπάρ­χουν κλί­νες είναι η έλ­λει­ψη νο­ση­λευ­τι­κού προ­σω­πι­κού. Είναι από τις πε­ρι­πτώ­σεις που ο θά­να­τος δεν είναι τυ­χαί­ος, ούτε μοι­ραί­ος και ανα­πό­φευ­κτος. Είναι από τις πε­ρι­πτώ­σεις που ο θά­να­τος έχει την υπο­γρα­φή της πο­λι­τι­κής βού­λη­σης και αβου­λί­ας, του Υπουρ­γού Υγεί­ας, του Πρω­θυ­πουρ­γού, των Βου­λευ­τών που υπερ­ψή­φι­σαν το Μνη­μό­νιο 3, της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ΕΕ και του κε­φα­λαί­ου. 

Αυτό τώρα θα κα­τη­γο­ρη­θεί ως πο­λι­τι­κή ερ­γα­λειο­ποί­η­ση του θα­νά­του. Πο­λι­τι­κή ερ­γα­λειο­ποί­η­ση του θα­νά­του δεν είναι αυτό. Πο­λι­τι­κή ερ­γα­λειο­ποί­η­ση του θα­νά­του είναι να υπο­λο­γί­ζεις πόσο κο­στί­ζουν πέντε νο­ση­λευ­τές ακόμη, να υπο­λο­γί­ζεις δη­λα­δή πόσο κο­στί­ζει η ζωή και ο θά­να­τος και να απο­φα­σί­ζεις να μην πλη­ρώ­σεις αυτό το κό­στος, γιατί δεν χω­ρά­ει στον ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, όπου χω­ρά­νε όμως όλοι οι πα­χυ­λοί μι­σθοί των δυ­νά­με­ων ασφα­λεί­ας, όλοι οι μι­σθοί των στρα­τιω­τι­κών και των ιε­ρέ­ων, που σου φέρ­νουν τις ψή­φους απλη­ρο­φό­ρη­των αν­θρώ­πων που θα πε­θά­νουν σε αυτές τις ίδιες λί­στες ανα­μο­νής. Αυτό είναι πο­λι­τι­κή ερ­γα­λειο­ποί­η­ση του θα­νά­του. Ένα πα­ρά­δειγ­μα, σε κάθε πε­ρί­πτω­ση.

Δεν ξέρω αν τε­λι­κά θα βρε­θεί κλίνη για τον σύ­ντρο­φο, που πε­ρι­μέ­νει ήδη τρεις μέρες, ή αν θα έχει κι αυτός την ίδια τύχη με τη σα­ρα­ντε­φτά­χρο­νη. Δεν ξέρω αν αύριο πάθω μια πνευ­μο­νία και πε­ρι­μέ­νω κι εγώ σε αυτή τη λίστα με την ίδια αγω­νία. Ξέρω ότι έρ­χε­ται το ασφα­λι­στι­κό και βα­σι­κή είναι η έν­νοια της αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τας. Και ανα­ρω­τιέ­μαι, κύριε Κα­τρού­γκα­λε, για αυτό που μας δί­νε­τε, με τί να αντα­πο­δώ­σου­με, να μη σας ρί­ξου­με στην ανταλ­λα­γή;