8 Μάρτη: Μια πραγματικά παγκόσμια κινητοποίηση

Της Κατερίνας Καλλέργη

Η γυναικεία απεργία ήταν η απάντηση των γυναικών στη Πολωνία στην επίθεση που δεχόταν το δικαίωμα για νόμιμη, ασφαλή και δωρεάν έκτρωση. Το ίδιο εργαλείο χρησιμοποιήθηκε και από το ισπανικό φεμινιστικό κίνημα για να δηλώσουν πως αν σταματήσουν αυτές, σταματάει ο κόσμος. Φέτος, για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η γυναικεία απεργία παίρνει παγκόσμια χαρακτηριστικά.

Στο Βέλγιο, κεντρικό σύνθημα της γυναικείας απεργίας για τις 8 Μάρτη είναι «Αν σταματήσουμε εμείς σταματάει ο κόσμος», υιοθετώντας το περσινό σύνθημα των ισπανίδων φεμινιστριών. Η ανοιχτή συνέλευση γυναικών «Collecti.e.f 8» έβαλε το ζήτημα της απεργίας και ανέλαβε να οργανώσει τις διαδηλώσει στις 8 Μάρτη, με στόχο να ανοίξει στην κοινωνία και στο κίνημα καθώς ο στόχος τους είναι μια «εθνική απεργία γυναικών» σε όλους τους τομείς της ζωής των γυναικών: εργασία, σπουδές, κατανάλωση, και απλήρωτη οικιακή εργασία/ φροντίδα. Μάλιστα, την ημέρα της μεγάλης απεργίας στο Βέλγιο οργάνωσαν πικετοφορία για να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα. Τα αιτήματα τους είναι συνολικά, και αγγίζουν όλο το φάσμα της γυναικείας καταπίεσης: από την μισθολογική διαφορά, την έμφυλη βία, την έλλειψη κοινωνικού κράτους, τα σεξιστικά στερεότυπα αλλά και τον ρατσισμό που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες, οι μετανάστριες και οι μαύρες γυναίκες. Παρόμοια είναι τα αιτήματα και στη Γερμανία, όπου γίνονται συνελεύσεις για να κανονιστούν σε δράσεις σε όλες τις πόλεις. Απεργιακές διαδηλώσεις έχουν καλεστεί και στην Πολωνία.

Στην Γαλλία το κίνημα συνεχίζει στον δρόμο που άνοιξε με τις μεγάλες διαδηλώσεις στις 24 & 25 Νοέμβρη ενάντια στην σεξιστική βία. Συμβολικά, ως ώρα της απεργίας είναι τέσσερις παρά τέταρτο το μεσημέρι, καθώς στατιστικά, οι γυναίκες δεν πληρώνονται μετά από αυτήν την ώρα (είτε λόγο της μισθολογικής διαφοράς χάνουν την αξία των υπόλοιπων ωρών εργασίας τους, είτε λόγω υπερωριών, είτε εξαιτίας της απλήρωτης εργασίας στο σπίτι). Για όσες γυναίκες δεν μπορούν να απεργήσουν υπάρχει κάλεσμα να δείξουν την αλληλεγγύη τους με συμβολικούς τρόπους: να κολλήσουν αφίσες στον χώρο εργασίας, να φορέσουν κορδέλα στο μπράτσο και να κάνουν ένα μεγάλο διάλλειμα εκείνη την ώρα καλώντας τους άντρες συναδέλφους τους να καλύψουν το πόστο τους.

Στην Αγγλία, η Απεργιακή Συνέλευση Γυναικών έχει καλέσει σε απεργία και διαδηλώσεις σε Μπρίστολ, Κάρντιφ, Λίβερπουλ, Λονδίνο, Εδιμβούργο και Λιντς. Για τις μητέρες οργανώθηκε το: «Η μαμά μου απεργεί (και η γιαγιά μου, και η νταντά μου)», ένα χάπενινγκ στο οποίο θα μπορούν να αφήσουν τα παιδιά τους και να συμμετέχουν στην απεργία ή «απλά να απολαύσουν μια κούπα τσάι» όπως δηλώνουν στα φυλλάδια τους. Την ίδια στιγμή, το βράδυ της 8ης Μάρτη έχει καλεστεί απεργία σεξεργατριών, για να αναδειχτεί και αυτή η πλευρά της γυναικείας καταπίεσης.

Στην Λατινική και Κεντρική Αμερική, το φεμινιστικό κίνημα συνεχίζει στα χνάρια του #niunamenos (ούτε μια λιγότερη) του κινήματος ενάντια στις γυναικοκτονίες. Στην Χιλή, φέτος, τα αιτήματα εστιάζουν στην εκμετάλλευση στο σπίτι και στην δουλειά, ενώ όλο το Φλεβάρη γίνονταν δράσεις για την προπαγάνδιση των διαδηλώσεων στις 8 Μάρτη, αλλά και για να «ξανακαταλάβουν οι γυναίκες τους δρόμους», όπως λένε και τα συνθηματά τους. «Παίρνουμε πίσω τους δρόμους» είναι το σύνθημα και στο Εκουαδόρ, στην Βραζιλία είναι «Ζωντανές, Ελεύθερες και Αγωνιζόμενες», στην Αργεντινή, το σύνθημα συνεχίζει να είναι ούτε μία λιγότερη, συνδεόμενο όμως με εργατικά και άλλα αιτήματα.

Στο Περού, το κεντρικό σύνθημα είναι: «Αν οι ζωές δεν αξίζουν παράγετε/ αναπαραχθείτε χωρίς εμάς» καταγγέλλοντας την σεξιστική κουλτούρα που θέλει τις γυναίκες άχρηστες, αλλά και τις γυναικοκτονίες. Για να αναδείξουν το ζήτημα της βίας, στις 14 Φλεβάρη, ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου έκαναν ακτιβίστικες δράσεις με τίτλο «Η αγάπη δεν (θα έπρεπε) να σκοτώνει» Την ημέρα της 8 Μάρτη θα γίνουν δύο διαδηλώσεις: μια πρωινή συνδεδεμένη και με την απεργία και μία απογευματινή εστιασμένη στα ζητήματα της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών.

Πώς προετοιμάζεται η απεργία γυναικών στην Ισπανία

Της Κατερίνας Σεργίδου

Με φαντασία, μαζικότητα και μαχητικότητα, χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρη την Ισπανία οργανώνουν καθημερινά τη γυναικεία-φεμινιστική απεργία για την 8η Μάρτη. Κάθε αυτονομία στην Ισπανία έχει τις δικές της συνελεύσεις σε πόλεις, χωριά, γειτονιές, χώρους εκπαίδευσης. Μέσω των ομάδων εργασίας που δημιουργήθηκαν στην παν-ισπανική συνέλευση γυναικών, όλες οι πρωτοβουλίες επικοινωνούν προσπαθώντας τα συνθήματά τους να φτάσουν σε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες γίνεται. 

Η απεργία οργανώνεται γύρω από τέσσερις βασικούς χώρους-θεματικές. Την εργασία, την οικιακή εργασία και φροντίδα στο σπίτι, την κατανάλωση και την εκπαίδευση. Άλλες ομάδες σε πόλεις έχουν φτιάξει ομάδες εργασίας ενάντια στη βία κατά των γυναικών και το ρατσισμό. Οι ομάδες μαζεύονται κάθε εβδομάδα οργανώνοντας δράσεις και στο ενδιάμεσο μέσω κοινωνικών δικτύων συνομιλούν διακινώντας υλικό και αναρτώντας τους χώρους παρέμβασής τους σε σχολεία, εργασιακούς χώρους και γειτονιές. Φέτος η προσπάθεια των συλλογικοτήτων είναι η ενημέρωση στους χώρους να ξεκινήσει από νωρίς. Γι αυτό το λόγο όλη η εβδομάδα πριν την 8η Μάρτη (1-8 Μάρτη) είναι αφιερωμένη στη γυναίκα και καθημερινά θα υπάρχουν κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις. 

Οι συλλογικότητες κάνουν ιδιαίτερη προσπάθεια με πολλά και διαφορετικά φυλλάδια-προκηρύξεις να εμπνεύσουν τις γυναίκες σε χώρους εργασίας, δίνοντας έμφαση στο επιχείρημα ότι δεν κινδυνεύουν να απολυθούν εάν  απεργήσουν. Ιδιαίτερα βοηθητικό είναι το γεγονός ότι όλα τα μεγάλα συνδικάτα (CGT, CCOO, UGT) καλύπτουν τις γυναίκες που θέλουν να απεργήσουν.

Οι συζητήσεις που γίνονται στις εκδηλώσεις και τα κοινωνικά δίκτυα δεν αφορούν μόνο στα δικαιώματα των γυναικών. Πολλές συλλογικότητες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων όπως το VOX στην Ανδαλουσία, την καταστολή στο καταλανικό κίνημα και στο κόμμα των σοσιαλιστών. Πολλές γυναίκες που είναι μέλη του PSOE (κόμμα Σοσιαλιστών), συμμετέχουν στην οργάνωση των κινητοποιήσεων και μέσα από τη δράση τους αμφισβητούν το συντηρητισμό του κόμματός τους. Η πάλη ενάντια στο φασισμό αποτελεί κεντρικό σύνθημα των φετινών κινητοποιήσεων. Το φεμινιστικό κίνημα «αναλαμβάνει» να δώσει πολιτικές απαντήσεις όχι μόνο στα «γυναικεία» ζητήματα αλλά στο πώς θα ανατραπεί ο καπιταλισμός και η πατριαρχία, πώς θα οργανωθεί η κοινωνία στο εδώ και τώρα. 

Στο δημόσιο χώρο είναι ορατή η γυναικεία κινητοποίηση. Το γεγονός ότι σε πολλές πόλεις «κυβερνούν» οι δήμοι της αλλαγής (Podemos, Ενωμένη Αριστερά και άλλες δυνάμεις), μεταφράζεται πρακτικά στο γεγονός ότι οι συλλογικότητες συνεδριάζουν σε δήμους, έχουν χρηματοδότηση για το προπαγανδιστικό υλικό από δημόσια κονδύλια, γίνονται επίσημες ενημερώσεις για την απεργία σε χώρους εργασίας και σχολεία, αναρτώνται αφίσες σε στάσεις λεωφορείων και γίνονται διαφημίσεις σε δημοτικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά