Εκδήλωση και κινητοποίηση για τη μέρα της γυναίκας στη Θεσσαλονίκη
Πάνω από διακόσια άτομα από οργανώσεις της αριστεράς αγκάλιασαν το κάλεσμα για κινητοποίηση αυτή την μέρα στην πόλη. Τον τελευταίο καιρό το ευρωπαϊκό δικαστήριο έκανε αποδεκτή την απόλυση εγγύων γυναικών, στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων, αρκεί να υπάρξει εξήγηση από πλευράς της εργοδοσίας. Κάθε θετική διάκριση που αναγνώριζε το διπλό ωράριο που επωμίζονται οι γυναίκες από την έλλειψη του κράτους πρόνοιας έχει χαθεί. Την ίδια ώρα η αύξηση των κρουσμάτων σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, στο δρόμο, στην οικογένεια έχει γίνει ορατή. Συνθήματα όπως: " τ' αφεντικά ζητούν εγγύων απολύσεις/τα πάντα θυσιάζουν στο βωμό της κρίσης" και "στο δρόμο, στο σπίτι, στα μέσα, στη δουλειά μας, κάτω τα χέρια από τα σώματά μας" περιγράφουν αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Η ΛΑΕ Θεσσαλονίκης συμμετείχε στην πορεία με ένα όμορφο πανό και με τη μαζική παρουσία γυναικών, θέτοντας θεμέλια για τη συστηματική ενασχόληση πάνω στις επιπτώσεις της κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών στις ζωές των γυναικών.
Εκδήλωση για τη μέρα της γυναίκας στη Θεσσαλονίκη
Με ένα κοινό δεκάδων αντρών και γυναικών, με έντονη τη παρουσία της νεολαίας, έγινε την Τρίτη 6 Μάρτη στο φιλόξενο χώρο Πολιτισμού “ Ένεκεν ” η εκδήλωση που οργάνωσε η Λαϊκή Ενότητα Α΄ Θεσσαλονίκης με τίτλο "Αντιστεκόμαστε, αγωνιζόμαστε, οργανωνόμαστε, η χειραφέτησή μας μονόδρομος". Ομιλήτριες ήταν η Ευαγγελία Αλεξάκη, αγωνιζόμενη καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών, η Σοφία Αβραμίδου από την ΑΡΑΣ, η Αμαλία Σάνη από την ΑΡΑΝ και η Ιωάννα Γαϊτάνη από την Αντισεξιστική ομάδα της ΔΕΑ.
Η Ευαγγελία Αλεξάκη μετέφερε με συγκλονιστικό τρόπο την εμπειρία από τον αγώνα των 595 καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών. Η 8 του Μάρτη πρέπει, όπως είπε η ομιλήτρια, να έχει αρχή και αφετηρία τους αγώνες γιατί μόνο έτσι μπορούν οι γυναίκες να λύσουν τα προβλήματά τους και να ανοίξουν δρόμους. Μιλώντας για τον αγώνα των καθαριστριών, ανέφερε το πώς πάγωσαν όταν έμαθαν από την τηλεόραση ότι απολύονταν. Περιέγραψε πως ξεκίνησε η προσπάθεια από 20 γυναίκες που αποφάσισαν να διαψεύσουν όσους νόμιζαν ότι οι γυναίκες είναι ο αδύναμος κρίκος. Όσο περνούσε ο καιρός ο αριθμός τους αυξάνονταν, μέχρι τη στιγμή που έπειτα από 10 μήνες καθημερινού αγώνα όπου στήριζαν κάθε κινητοποίηση που ξεκινούσε, αποφάσισαν να στήσουν σκηνές. Η βία που αντιμετώπισαν από την αστυνομία καταγράφηκε από τα διεθνή ΜΜΕ και ο αγώνας τους έγινε γνωστός πανευρωπαϊκά. Όση καταστολή όμως και να δέχτηκαν ποτέ δε το έβαλαν κάτω. Ο Σύριζα τις προσέγγισε και τους υποσχέθηκε ότι θα τις επαναπροσλάβει. Η αλληλεγγύη που δέχτηκαν ήταν τεράστια. Τότε κατάλαβαν ότι δε μπορούσαν να υποχωρήσουν γιατί ο κόσμος είχε εναποθέσει ελπίδες σ’ αυτές και τον αγώνα τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έγινε κυβέρνηση τους επαναπροσέλαβε αλλά τη δουλειά τους πίσω,τους την έδωσε ο αγώνας τους. Οι σκηνές τους είχαν μετατραπεί σε κέντρο αγώνα των κινημάτων. Κανένας αγώνας δε πάει χαμένος, αλλά μόνο όσοι δε γίνονται κατέληξε η ομιλήτρια. Όσοι είναι στη βουλή δε μπορούν να δώσουν λύσεις. Οι γυναίκες αν οργανωθούν μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Έτσι μόνο θα γίνουν ισότιμες και θα βρουν δικαιοσύνη. Μέσα από αγώνες.
Η Σοφία Αβραμίδου μίλησε για τη σημασία της πρωτοβουλίας της Λαϊκής Ενότητας μια που τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος δεν έχουν δικαιωθεί. Όπως είπε ήταν κρίσιμος ο ρόλος των γυναικών στις κοινωνικές επαναστάσεις και άλλαξε τον ρου της ιστορίας αλλά και τον τρόπο που συζητάμε σήμερα για το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ισότητα, τις διακρίσεις και τις κοινωνικές σχέσεις. Οι γυναίκες μέσα από τη ριζοσπαστικοποίηση που υπήρξε στην αρχή της κρίσης έγιναν ορατές και απέκτησαν μεγαλύτερο ρόλο, ενώ ακόμα και σήμερα που έχει υπάρξει απογοήτευση οι γυναίκες παίζουν σημαντικό ρόλο σε πολλές κοινωνικές συλλογικότητες ιδιαίτερα στη νεολαία.
Δυστυχώς όμως παρ’ όσα έγιναν, τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος παραμένουν αδικαίωτα. Σε αυτό φταίει η ταξική διαίρεση των καπιταλιστικών κοινωνιών αλλά και δευτερεύοντες διαχωρισμοί όπως το φύλο και η καταγωγή. Οι διαχωρισμοί με βάση το φύλλο αξιοποιούνται για τη διάσπαση των εργαζομένων. Οι γυναίκες υφίστανται διπλή καταπίεση στη βάση της καταπίεσης του γυναικείου φύλλου και στη βάση της ταξικής εκμετάλλευσης. Ο σεξισμός παίρνει νέες μορφές στον καπιταλισμό. Η γυναίκα υφίσταται διακρίσεις, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, εξατομικευμένη αλλά και συλλογική βία λόγω της κοινωνικής εξουσίας που έχει πατριαρχικά χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στα φαινόμενα βίας κατά των γυναικών καθώς και στις αιτίες που αυτή είναι τόσο εξαπλωμένη.
Η ομιλήτρια παρουσίασε μια σειρά από διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στο χώρο της εργασίας αλλά και στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και τις διαφορές που υπάρχουν με τους άντρες συναδέλφους τους. Η ανεργία στις νέες γυναίκες είναι αυξημένη σε σχέση με τους άντρες. Στιγμάτισε επίσης την απόφαση της ΕΕ για την απελευθέρωση απολύσεων εγκύων γυναικών. Επισήμανε ακόμα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες που συνδικαλίζονται.
Το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να είναι αυτοτελές αλλά δε πρέπει να αυτονομείται από το λαϊκό και μαζικό κίνημα και να υποβαθμίζεται σε αστικό δικαιωματισμό. Στην Αριστερά παρατηρούνται φαινόμενα σεξιστικών πρακτικών σε αντίθεση με τις διακηρύξεις της και αυτό δε μπορεί να γίνεται αποδεκτό. Τα μέλη των αριστερών οργανώσεων και φορέων πρέπει να διαπαιδαγωγούν τα μέλη τους.
Τέλος μίλησε για τη γυναίκα αγωνίστρια της Αριστεράς και είπε ότι η ιστορία της Αριστεράς άμεσα συνδεδεμένη με την υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων.
Η Αμαλία Σάνη εστίασε στο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών και την ιδιαίτερη καταπίεση και εκμετάλλευση τους στον καπιταλισμό. Μίλησε για το ρόλο του θεσμού της οικογένειας και της διπλής εκμετάλλευσης των γυναικών. Η ενδοοικογενειακή βία, είτε σωματική είτε ψυχολογική είναι η κυρίαρχη μορφή βίας. Η βία που ασκείται στις γυναίκες είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό από το σύντροφο, γνωστούς ή συγγενείς της. Η αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στα θύματα της βίας ενοχοποιεί το θύμα και αθωώνει τον θύτη.
Σεξουαλική παρενόχληση, ψυχολογική βία, σχόλια κτλ είναι πολύ διαδεδομένα και στη νέα γενιά πέρα από τον στενό ορισμό της βίας. Η βία κατά των γυναικών εδράζεται στην «ματσό κουλτούρα» την αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος, τα έμφυλα πρότυπα, τους ρόλους των δύο φύλων.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να δοθεί χώρος στις γυναίκες στην πολιτική. Στην Αριστερά δυστυχώς υπάρχει σεξισμός και υπάρχουν κομμάτια της που δεν ασχολούνται καθόλου με το γυναικείο ή ασχολούνται με ελλειμματικό τρόπο. Το ζήτημα της καταπίεσης των γυναικών όμως είναι πολύ σημαντικό για την Αριστερά που πρέπει να αποτελεί και το πρόπλασμα μιας άλλης κοινωνίας.
Η Γιάννα Γαϊτάνη μίλησε για τη σημασία της οργάνωσης της συζήτησης γιατί από τη δεκαετία του ’80 και μετά οι εκδηλώσεις είναι μόνο επετειακές. Αυτή η εικόνα ανατρέπεται διεθνώς στην Πολωνία, τις ΗΠΑ στην Ισπανία όπου υπάρχει πολλαπλή απεργία των γυναικών στις 8 Μάρτη. Το κίνημα ανεβαίνει γιατί αυξάνονται τα περιστατικά επιθέσεων στα δικαιώματα των γυναικών. Στην Πολωνία με την αμφισβήτηση του δικαώματος στην άμβλωση, στις ΗΠΑ με τις επιθέσεις στις μετανάστριες, στο Μεξικό με τις δολοφονίες γυναικών, στην Ινδία με τα φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης κ.α.
Στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχει το ανάλογο ενδιαφέρον. Ακόμα και η Αριστερά δεν σηκώνει το ζήτημα. Επιπλέον σήμερα μιλάμε μόνο για την εκμετάλλευση και όχι για την καταπίεση.
Όπως είπε η ομιλήτρια, στο όνομα των μνημονίων επιτεύχθηκε ισότητα αλλά προς τα κάτω, με την κατάργηση των θετικών διακρίσεων που υπήρχαν. Οι περικοπές στο κοινωνικό κράτος οδηγούν σε επιβάρυνση της οικογένειας δηλαδή των γυναικών.
«Μπορούμε άραγε να έχουμε μάχες που θα νικήσουν, μπορούμε να τα καταφέρουμε;», αναρωτήθηκε. Είναι σημαντικό, όπως είπε, να μιλήσουμε για αυτούς που τα κατάφεραν. Η ομιλήτρια μίλησε για μια επανάσταση που έκανε πολλά για τις γυναίκες και το κόμμα που δε ξέχασε τις γυναίκες, τους Μπολσεβίκους. Για τις δυσκολίες που συναντούσαν οι γυναίκες στην τσαρική Ρωσία, μια κοινωνία πολύ συντηρητική, να μιλήσουν για τη διπλή καταπίεση δηλαδή για την ελευθερία του έρωτα. Το πρώτο σύνταγμα της Σοβιετικής Ένωσης επιχείρησε νομοθετικά να διαλύσει την πατριαρχική κοινωνία. Μια σειρά δικαιώματα των γυναικών επίσης κατοχυρώθηκαν νομοθετικά.
Δεν έγινε μόνο όμως νομοθετική παρέμβαση. Έγινε μεγάλη προσπάθεια να ξεφύγει η γυναίκα από το νοικοκυριό δημιουργώντας μέχρι και κοινοτικά πλυντήρια και εστιατόρια. Όμως η συνεισφορά των Μπολσεβίκων δε σταμάτησε εκεί. Προσπαθώντας να αλλάξουν συνειδήσεις δημιούργησαν τη μεγαλύτερη οργάνωση γυναικών στην ιστορία, την μέσα από την οποία οι γυναίκες αγωνίστηκαν για την κοινωνική ισότητα. Και έκλεισε λέγοντας ότι χωρίς σοσιαλισμό δεν υπάρχει γυναικεία απελευθέρωση και χωρίς γυναικεία απελευθέρωση δεν υπάρχει σοσιαλισμός.
Οι ομιλίες σε βίντεο:
