8 Μάρτη στη Θεσσαλονίκη: Το νήμα ξαναπιάνεται (video)

Πάνω από δια­κό­σια άτομα από ορ­γα­νώ­σεις της αρι­στε­ράς αγκά­λια­σαν το κά­λε­σμα για κι­νη­το­ποί­η­ση αυτή την μέρα στην πόλη. Τον τε­λευ­ταίο καιρό το ευ­ρω­παϊ­κό δι­κα­στή­ριο έκανε απο­δε­κτή την από­λυ­ση εγ­γύ­ων γυ­ναι­κών, στο πλαί­σιο των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, αρκεί να υπάρ­ξει εξή­γη­ση από πλευ­ράς της ερ­γο­δο­σί­ας. Κάθε θε­τι­κή διά­κρι­ση που ανα­γνώ­ρι­ζε το διπλό ωρά­ριο που επω­μί­ζο­νται οι γυ­ναί­κες από την έλ­λει­ψη του κρά­τους πρό­νοιας έχει χαθεί. Την ίδια ώρα η αύ­ξη­ση των κρου­σμά­των σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, στο δρόμο, στην οι­κο­γέ­νεια έχει γίνει ορατή. Συν­θή­μα­τα όπως:  " τ' αφε­ντι­κά ζη­τούν εγ­γύ­ων απο­λύ­σεις/τα πάντα θυ­σιά­ζουν στο βωμό της κρί­σης" και "στο δρόμο, στο σπίτι, στα μέσα, στη δου­λειά μας, κάτω τα χέρια από τα σώ­μα­τά μας" πε­ρι­γρά­φουν αυτή τη ζο­φε­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η ΛΑΕ Θεσ­σα­λο­νί­κης συμ­με­τεί­χε στην πο­ρεία με ένα όμορ­φο πανό και με τη μα­ζι­κή πα­ρου­σία γυ­ναι­κών, θέ­το­ντας θε­μέ­λια για τη συ­στη­μα­τι­κή ενα­σχό­λη­ση πάνω στις επι­πτώ­σεις της κρί­σης και των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών στις ζωές των γυ­ναι­κών.

Εκ­δή­λω­ση για τη μέρα της γυ­ναί­κας στη Θεσ­σα­λο­νί­κη

untitled-1_1.jpg

Με ένα κοινό δε­κά­δων αντρών και γυ­ναι­κών, με έντο­νη τη πα­ρου­σία της νε­ο­λαί­ας, έγινε την Τρίτη 6 Μάρτη στο φι­λό­ξε­νο χώρο Πο­λι­τι­σμού “ Ένε­κεν ” η εκ­δή­λω­ση που ορ­γά­νω­σε η Λαϊκή Ενό­τη­τα Α΄ Θεσ­σα­λο­νί­κης με τίτλο "Αντι­στε­κό­μα­στε, αγω­νι­ζό­μα­στε, ορ­γα­νω­νό­μα­στε, η χει­ρα­φέ­τη­σή μας μο­νό­δρο­μος". Ομι­λή­τριες ήταν η Ευαγ­γε­λία Αλε­ξά­κη, αγω­νι­ζό­με­νη κα­θα­ρί­στρια του Υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών, η Σοφία Αβρα­μί­δου από την ΑΡΑΣ, η Αμα­λία Σάνη από την ΑΡΑΝ και η Ιω­άν­να Γαϊ­τά­νη από την Αντι­σε­ξι­στι­κή ομάδα της ΔΕΑ.

Η Ευαγ­γε­λία Αλε­ξά­κη με­τέ­φε­ρε με συ­γκλο­νι­στι­κό τρόπο την εμπει­ρία από τον αγώνα των 595 κα­θα­ρι­στριών του υπουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών. Η 8 του Μάρτη πρέ­πει, όπως είπε η ομι­λή­τρια, να έχει αρχή και αφε­τη­ρία τους αγώ­νες γιατί μόνο έτσι μπο­ρούν οι γυ­ναί­κες να λύ­σουν τα προ­βλή­μα­τά τους και να ανοί­ξουν δρό­μους. Μι­λώ­ντας για τον αγώνα των κα­θα­ρι­στριών, ανέ­φε­ρε το πώς πά­γω­σαν όταν έμα­θαν από την τη­λε­ό­ρα­ση ότι απο­λύ­ο­νταν. Πε­ριέ­γρα­ψε πως ξε­κί­νη­σε η προ­σπά­θεια από 20 γυ­ναί­κες που απο­φά­σι­σαν να δια­ψεύ­σουν όσους νό­μι­ζαν ότι οι γυ­ναί­κες είναι ο αδύ­να­μος κρί­κος. Όσο περ­νού­σε ο και­ρός ο αριθ­μός τους αυ­ξά­νο­νταν, μέχρι τη στιγ­μή που έπει­τα από 10 μήνες κα­θη­με­ρι­νού αγώνα όπου στή­ρι­ζαν κάθε κι­νη­το­ποί­η­ση που ξε­κι­νού­σε, απο­φά­σι­σαν να στή­σουν σκη­νές. Η βία που αντι­με­τώ­πι­σαν από την αστυ­νο­μία κα­τα­γρά­φη­κε από τα διε­θνή ΜΜΕ και ο αγώ­νας τους έγινε γνω­στός πα­νευ­ρω­παϊ­κά. Όση κα­τα­στο­λή όμως και να δέ­χτη­καν ποτέ δε το έβα­λαν κάτω. Ο Σύ­ρι­ζα τις προ­σέγ­γι­σε και τους υπο­σχέ­θη­κε ότι θα τις επα­να­προ­σλά­βει. Η αλ­λη­λεγ­γύη που δέ­χτη­καν ήταν τε­ρά­στια. Τότε κα­τά­λα­βαν ότι δε μπο­ρού­σαν να υπο­χω­ρή­σουν γιατί ο κό­σμος είχε ενα­πο­θέ­σει ελ­πί­δες σ’ αυτές και τον αγώνα τους. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όταν έγινε κυ­βέρ­νη­ση τους επα­να­προ­σέ­λα­βε αλλά τη δου­λειά τους πίσω,τους την έδωσε ο αγώ­νας τους.  Οι σκη­νές τους είχαν με­τα­τρα­πεί σε κέ­ντρο αγώνα των κι­νη­μά­των. Κα­νέ­νας αγώ­νας δε πάει χα­μέ­νος, αλλά μόνο όσοι δε γί­νο­νται κα­τέ­λη­ξε η ομι­λή­τρια. Όσοι είναι στη βουλή δε μπο­ρούν να δώ­σουν λύ­σεις. Οι γυ­ναί­κες αν ορ­γα­νω­θούν μπο­ρούν να κά­νουν τη δια­φο­ρά. Έτσι μόνο θα γί­νουν ισό­τι­μες και θα βρουν δι­καιο­σύ­νη. Μέσα από αγώ­νες.

Η Σοφία Αβρα­μί­δου μί­λη­σε για τη ση­μα­σία της πρω­το­βου­λί­ας της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας μια που τα αι­τή­μα­τα του γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος δεν έχουν δι­καιω­θεί. Όπως είπε ήταν κρί­σι­μος ο ρόλος των γυ­ναι­κών στις κοι­νω­νι­κές επα­να­στά­σεις και άλ­λα­ξε τον ρου της ιστο­ρί­ας αλλά και τον τρόπο που συ­ζη­τά­με σή­με­ρα για το φύλο, το σε­ξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, την ισό­τη­τα, τις δια­κρί­σεις και τις κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις. Οι γυ­ναί­κες μέσα από τη ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση που υπήρ­ξε στην αρχή της κρί­σης έγι­ναν ορα­τές και απέ­κτη­σαν με­γα­λύ­τε­ρο ρόλο, ενώ ακόμα και σή­με­ρα που έχει υπάρ­ξει απο­γο­ή­τευ­ση οι γυ­ναί­κες παί­ζουν ση­μα­ντι­κό ρόλο σε πολ­λές κοι­νω­νι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες ιδιαί­τε­ρα στη νε­ο­λαία.

Δυ­στυ­χώς όμως παρ’ όσα έγι­ναν, τα αι­τή­μα­τα του γυ­ναι­κεί­ου κι­νή­μα­τος πα­ρα­μέ­νουν αδι­καί­ω­τα. Σε αυτό φταί­ει η τα­ξι­κή διαί­ρε­ση των κα­πι­τα­λι­στι­κών κοι­νω­νιών αλλά και δευ­τε­ρεύ­ο­ντες δια­χω­ρι­σμοί όπως το φύλο και η κα­τα­γω­γή. Οι δια­χω­ρι­σμοί με βάση το φύλλο αξιο­ποιού­νται για τη διά­σπα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Οι γυ­ναί­κες υφί­στα­νται διπλή κα­τα­πί­ε­ση στη βάση της κα­τα­πί­ε­σης του γυ­ναι­κεί­ου φύλ­λου και στη βάση της τα­ξι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης. Ο σε­ξι­σμός παίρ­νει νέες μορ­φές στον κα­πι­τα­λι­σμό. Η γυ­ναί­κα υφί­στα­ται δια­κρί­σεις, οι­κο­νο­μι­κές, κοι­νω­νι­κές, πο­λι­τι­κές, εξα­το­μι­κευ­μέ­νη αλλά και συλ­λο­γι­κή βία λόγω της κοι­νω­νι­κής εξου­σί­ας που έχει πα­τριαρ­χι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ιδιαί­τε­ρη ανα­φο­ρά έγινε στα φαι­νό­με­να βίας κατά των γυ­ναι­κών καθώς και στις αι­τί­ες που αυτή είναι τόσο εξα­πλω­μέ­νη.

Η ομι­λή­τρια πα­ρου­σί­α­σε μια σειρά από δια­κρί­σεις σε βάρος των γυ­ναι­κών στο χώρο της ερ­γα­σί­ας αλλά και στα συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις δια­φο­ρές που υπάρ­χουν με τους άντρες συ­να­δέλ­φους τους. Η ανερ­γία στις νέες γυ­ναί­κες είναι αυ­ξη­μέ­νη σε σχέση με τους άντρες. Στιγ­μά­τι­σε επί­σης την από­φα­ση της ΕΕ για την απε­λευ­θέ­ρω­ση απο­λύ­σε­ων εγκύ­ων γυ­ναι­κών.  Επι­σή­μα­νε ακόμα τις δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζουν οι γυ­ναί­κες που συν­δι­κα­λί­ζο­νται.

Το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα πρέ­πει να είναι αυ­το­τε­λές αλλά δε πρέ­πει να αυ­το­νο­μεί­ται από το λαϊκό και μα­ζι­κό κί­νη­μα και να υπο­βαθ­μί­ζε­ται σε αστι­κό δι­καιω­μα­τι­σμό. Στην Αρι­στε­ρά πα­ρα­τη­ρού­νται φαι­νό­με­να σε­ξι­στι­κών πρα­κτι­κών σε αντί­θε­ση με τις δια­κη­ρύ­ξεις της και αυτό δε μπο­ρεί να γί­νε­ται απο­δε­κτό. Τα μέλη των αρι­στε­ρών ορ­γα­νώ­σε­ων και φο­ρέ­ων πρέ­πει να δια­παι­δα­γω­γούν τα μέλη τους.

Τέλος μί­λη­σε για τη γυ­ναί­κα αγω­νί­στρια της Αρι­στε­ράς και είπε ότι η ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς άμεσα συν­δε­δε­μέ­νη με την υπε­ρά­σπι­ση των γυ­ναι­κεί­ων δι­καιω­μά­των.

Η Αμα­λία Σάνη εστί­α­σε στο ζή­τη­μα της βίας κατά των γυ­ναι­κών και την ιδιαί­τε­ρη κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση τους στον κα­πι­τα­λι­σμό. Μί­λη­σε για το ρόλο του θε­σμού της οι­κο­γέ­νειας και της δι­πλής εκ­με­τάλ­λευ­σης των γυ­ναι­κών. Η εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, είτε σω­μα­τι­κή είτε ψυ­χο­λο­γι­κή είναι η κυ­ρί­αρ­χη μορφή βίας. Η βία που ασκεί­ται στις γυ­ναί­κες είναι σε πολύ με­γά­λο βαθμό από το σύ­ντρο­φο, γνω­στούς ή συγ­γε­νείς της. Η αντι­με­τώ­πι­ση του κρά­τους απέ­να­ντι στα θύ­μα­τα της βίας ενο­χο­ποιεί το θύμα και αθω­ώ­νει τον θύτη.

Σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση, ψυ­χο­λο­γι­κή βία, σχό­λια κτλ είναι πολύ δια­δε­δο­μέ­να και στη νέα γενιά πέρα από τον στενό ορι­σμό της βίας. Η βία κατά των γυ­ναι­κών εδρά­ζε­ται στην «ματσό κουλ­τού­ρα» την αντι­κει­με­νο­ποί­η­ση του γυ­ναι­κεί­ου σώ­μα­τος, τα έμ­φυ­λα πρό­τυ­πα, τους ρό­λους των δύο φύλων.

Αυτό που πρέ­πει να γίνει είναι να δοθεί χώρος στις γυ­ναί­κες στην πο­λι­τι­κή. Στην Αρι­στε­ρά δυ­στυ­χώς υπάρ­χει σε­ξι­σμός και υπάρ­χουν κομ­μά­τια της που δεν ασχο­λού­νται κα­θό­λου με το γυ­ναι­κείο ή ασχο­λού­νται με ελ­λειμ­μα­τι­κό τρόπο. Το ζή­τη­μα της κα­τα­πί­ε­σης των γυ­ναι­κών όμως είναι πολύ ση­μα­ντι­κό για την Αρι­στε­ρά που πρέ­πει να απο­τε­λεί και το πρό­πλα­σμα μιας άλλης κοι­νω­νί­ας.

Η Γιάν­να Γαϊ­τά­νη μί­λη­σε για τη ση­μα­σία της ορ­γά­νω­σης της συ­ζή­τη­σης γιατί από τη δε­κα­ε­τία του ’80 και μετά οι εκ­δη­λώ­σεις είναι μόνο επε­τεια­κές. Αυτή η ει­κό­να ανα­τρέ­πε­ται διε­θνώς στην Πο­λω­νία, τις ΗΠΑ στην Ισπα­νία όπου υπάρ­χει πολ­λα­πλή απερ­γία των γυ­ναι­κών στις 8 Μάρτη. Το κί­νη­μα ανε­βαί­νει γιατί αυ­ξά­νο­νται τα πε­ρι­στα­τι­κά επι­θέ­σε­ων στα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών. Στην Πο­λω­νία με την αμ­φι­σβή­τη­ση του δι­κα­ώ­μα­τος στην άμ­βλω­ση, στις ΗΠΑ με τις επι­θέ­σεις στις με­τα­νά­στριες, στο Με­ξι­κό με τις δο­λο­φο­νί­ες γυ­ναι­κών, στην Ινδία με τα φαι­νό­με­να σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης κ.α.

Στην Ελ­λά­δα όμως δεν υπάρ­χει το ανά­λο­γο εν­δια­φέ­ρον. Ακόμα και η Αρι­στε­ρά δεν ση­κώ­νει το ζή­τη­μα. Επι­πλέ­ον σή­με­ρα μι­λά­με μόνο για την εκ­με­τάλ­λευ­ση και όχι για την κα­τα­πί­ε­ση.

Όπως είπε η ομι­λή­τρια, στο όνομα των μνη­μο­νί­ων επι­τεύ­χθη­κε ισό­τη­τα αλλά προς τα κάτω, με την κα­τάρ­γη­ση των θε­τι­κών δια­κρί­σε­ων που υπήρ­χαν. Οι πε­ρι­κο­πές στο κοι­νω­νι­κό κρά­τος οδη­γούν σε επι­βά­ρυν­ση της οι­κο­γέ­νειας δη­λα­δή των γυ­ναι­κών.

«Μπο­ρού­με άραγε να έχου­με μάχες που θα νι­κή­σουν, μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με;», ανα­ρω­τή­θη­κε. Είναι ση­μα­ντι­κό, όπως είπε, να μι­λή­σου­με για αυ­τούς που τα κα­τά­φε­ραν. Η ομι­λή­τρια μί­λη­σε για μια επα­νά­στα­ση που έκανε πολλά για τις γυ­ναί­κες και το κόμμα που δε ξέ­χα­σε τις γυ­ναί­κες, τους Μπολ­σε­βί­κους. Για τις δυ­σκο­λί­ες που συ­να­ντού­σαν οι γυ­ναί­κες στην τσα­ρι­κή Ρωσία, μια κοι­νω­νία πολύ συ­ντη­ρη­τι­κή, να μι­λή­σουν για τη διπλή κα­τα­πί­ε­ση δη­λα­δή για την ελευ­θε­ρία του έρωτα. Το πρώτο σύ­νταγ­μα της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης επι­χεί­ρη­σε νο­μο­θε­τι­κά να δια­λύ­σει την πα­τριαρ­χι­κή κοι­νω­νία. Μια σειρά δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών επί­σης κα­το­χυ­ρώ­θη­καν νο­μο­θε­τι­κά.

Δεν έγινε μόνο όμως νο­μο­θε­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Έγινε με­γά­λη προ­σπά­θεια να ξε­φύ­γει η γυ­ναί­κα από το νοι­κο­κυ­ριό δη­μιουρ­γώ­ντας μέχρι και κοι­νο­τι­κά πλυ­ντή­ρια και εστια­τό­ρια. Όμως η συ­νει­σφο­ρά των Μπολ­σε­βί­κων δε στα­μά­τη­σε εκεί. Προ­σπα­θώ­ντας να αλ­λά­ξουν συ­νει­δή­σεις δη­μιούρ­γη­σαν τη με­γα­λύ­τε­ρη ορ­γά­νω­ση γυ­ναι­κών στην ιστο­ρία, την μέσα από την οποία οι γυ­ναί­κες αγω­νί­στη­καν για την κοι­νω­νι­κή ισό­τη­τα. Και έκλει­σε λέ­γο­ντας ότι χωρίς σο­σια­λι­σμό δεν υπάρ­χει γυ­ναι­κεία απε­λευ­θέ­ρω­ση και χωρίς γυ­ναι­κεία απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν υπάρ­χει σο­σια­λι­σμός.

Οι ομι­λί­ες σε βί­ντεο:

Λίτσα Αλε­ξά­κη

Σοφία Αβρα­μί­δου

Αμα­λία Σάνη

Γιάν­να Γαϊ­τά­νη

Γιώρ­γος Γιαν­νό­που­λος