Να, λοιπόν, που φτάσαμε στην ώρα που παίζονται ξανά τα πάντα. Και οι καλοί φίλοι από την "Αυγή" ζητάνε 200 λέξεις σχετικά με αυτή την ιστορική μάχη. Αφού το σκέφτηκα λιγάκι, αποφάσισα, αντί για μια δήλωση, να κάνω μιαν αφιέρωση: στους εργαζόμενους στα μίντια, σε όσους και όσες έδωσαν τη μεγάλη μάχη του 2010-12, όταν ξέσπαγε η κρίση, σε αυτούς και αυτές που μαζί ηττηθήκαμε, μέσα στον άγριο χώρο του Τύπου.

Στους συ­να­δέλ­φους του «προ­σω­πι­κού», που γνώ­ρι­σαν πρώ­τοι το λε­πί­δι των απο­λύ­σε­ων, που ζή­τη­σαν την αλ­λη­λεγ­γύη των ισχυ­ρών δη­μο­σιο­γρα­φι­κών ενώ­σε­ων και έπε­σαν σε τοίχο.

Στους συ­να­δέλ­φους και τις συ­να­δέλ­φισ­σες στο ρα­διό­φω­νο και την τη­λε­ό­ρα­ση του Σκάι, που άρ­χι­σαν την αντί­στα­ση στις ατο­μι­κές συμ­βά­σεις, παρά την σιωπή των «στε­λε­χών» του Ομί­λου. Στους συ­να­δέλ­φους και τις συ­να­δέλ­φισ­σες στον ΔΟΛ και τον "Πή­γα­σο", που αντι­στά­θη­καν στις ομα­δι­κές απο­λύ­σεις και ητ­τή­θη­καν μέσα από την ορ­γα­νω­μέ­νη από τους ερ­γο­δό­τες διά­σπα­ση. Στον κόσμο του Alter, της "Απο­γευ­μα­τι­νής", της "Ελευ­θε­ρο­τυ­πί­ας", στα αδέλ­φια μας στα πε­ριο­δι­κά, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, στην Κρήτη, στον Βόλο, στην Πάτρα... Στην με­γά­λη αντί­στα­ση στον «ξαφ­νι­κό θά­να­το» στην ΕΡΤ, αντί­στα­ση που ακόμα συ­νε­χί­ζε­ται.

Αυτόν τον κόσμο πρέ­πει να έχου­με στον νου μας. Και στην κρί­σι­μη ώρα των απο­φά­σε­ων να λο­γο­δο­τού­με σε αυτόν. Για να τα πά­ρου­με όλα πίσω. Για να απο­δεί­ξου­με στους βα­ρό­νους ότι μια χα­μέ­νη μάχη μπο­ρεί να ανοί­γει τον δρόμο για έναν κερ­δι­σμέ­νο πό­λε­μο.

*υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη Β' Αθή­νας

Σχετικά

Ετικέτες