Να, λοιπόν, που φτάσαμε στην ώρα που παίζονται ξανά τα πάντα. Και οι καλοί φίλοι από την "Αυγή" ζητάνε 200 λέξεις σχετικά με αυτή την ιστορική μάχη. Αφού το σκέφτηκα λιγάκι, αποφάσισα, αντί για μια δήλωση, να κάνω μιαν αφιέρωση: στους εργαζόμενους στα μίντια, σε όσους και όσες έδωσαν τη μεγάλη μάχη του 2010-12, όταν ξέσπαγε η κρίση, σε αυτούς και αυτές που μαζί ηττηθήκαμε, μέσα στον άγριο χώρο του Τύπου.
Στους συναδέλφους του «προσωπικού», που γνώρισαν πρώτοι το λεπίδι των απολύσεων, που ζήτησαν την αλληλεγγύη των ισχυρών δημοσιογραφικών ενώσεων και έπεσαν σε τοίχο.
Στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση του Σκάι, που άρχισαν την αντίσταση στις ατομικές συμβάσεις, παρά την σιωπή των «στελεχών» του Ομίλου. Στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στον ΔΟΛ και τον "Πήγασο", που αντιστάθηκαν στις ομαδικές απολύσεις και ηττήθηκαν μέσα από την οργανωμένη από τους εργοδότες διάσπαση. Στον κόσμο του Alter, της "Απογευματινής", της "Ελευθεροτυπίας", στα αδέλφια μας στα περιοδικά, στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη, στον Βόλο, στην Πάτρα... Στην μεγάλη αντίσταση στον «ξαφνικό θάνατο» στην ΕΡΤ, αντίσταση που ακόμα συνεχίζεται.
Αυτόν τον κόσμο πρέπει να έχουμε στον νου μας. Και στην κρίσιμη ώρα των αποφάσεων να λογοδοτούμε σε αυτόν. Για να τα πάρουμε όλα πίσω. Για να αποδείξουμε στους βαρόνους ότι μια χαμένη μάχη μπορεί να ανοίγει τον δρόμο για έναν κερδισμένο πόλεμο.
*υποψήφιος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθήνας
