Ακραία ταξική κυβέρνηση

Τώρα, όμως η ύφεση εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη και επειδή το όλο σύστημα βασίζεται σε πήλινα (ή καλύτερα σε χάρτινα) πόδια, ακόμη και μια «λάθος» δήλωση, ή μια «λάθος» έκθεση, μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε απαξίωση και κατάρρευση της στρατηγικής του Βερολίνου και των Βρυξελλών για την Ελλάδα, αλλά ακόμη και σε ραγδαία κατάρρευση των «αγορών» και των ευρωπαϊκών οικονομιών. Ακόμη και νύξεις για τράπεζες-ζόμπι, για τράπεζες δηλ. που είναι στα όρια της κατάρρευσης (πολλώ δε μάλλον που τα έχουν ξεπεράσει) αποφεύγονται από όλο το κατεστημένο της ΕΕ όπως αποφεύγεται το λιβάνι από το διάβολο. Πώς να πει κανείς την αλήθεια για την Deutsche Bank όταν η σχέση ίδιων κεφαλαίων προς τα «ανοίγματα» της τράπεζας (δάνεια και επενδυτικό τζόγο) είναι μόλις 4%;

Αν λοιπόν δεν μπορεί να ειπωθεί η αλήθεια για τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, είναι πέρα από βέβαιο ότι δεν θα ειπωνόταν η αλήθεια για τις ελληνικές τράπεζες. Έτσι αυτές «πέρασαν» τους ελέγχους αντοχής (stress tests) της ΕΚΤ. Ο «καλός βαθμός» που απέσπασαν οι Έλληνες τραπεζίτες, μπορεί να λειτούργησε ως εφήμερο προπαγανιδιστικό εργαλείο για τους Σαμαροβενιζέλους, ωστόσο δεν έπεισε τις «αγορές»: έτσι δεν μπόρεσαν να αντιστραφούν η κατάρρευση του ελληνικού Χρηματιστηρίου (μόνον μέσα στον Οκτώβριο υπήρξε απώλεια 20 δισ., ευρώ) αλλά και η ραγδαία άνοδος των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας (το επιτόκιο του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου ξεπέρασε το 8%).  

Σε κάθε περίπτωση τα πανηγύρια για τα stress tests τελείωσαν γρήγορα και στο εσωτερικό της χώρας. Ούτε η ΕΕ φυσικά πίστεψε τα αποτελέσματα των stress tests, -πολύ δε περισσότερο δεν πιστεύει το success story. Στα τέλη Οκτώβρη Ευρωπαίος αξιωματούχος δήλωσε στο Ρόιτερς ότι «μία απόλυτα καθαρή έξοδος [της Ελλάδας από το μνημόνιο] είναι εξαιρετικά απίθανη. Όποια επιλογή και να υιοθετηθεί, θα είναι μια σχέση σύμβασης ανάμεσα στους θεσμούς της Ευρωζώνης και τις ελληνικές αρχές», δηλ. νέο μνημόνιο.
Εξαιτίας ακριβώς των μαύρων σύννεφων που συρρέουν απειλητικά πάνω από την Ευρώπη, η ηγεσία της ΕΕ δεν έχει τις πολυτέλειες να σκεφτεί με βάση τις προεκλογικές ανάγκες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ζητά (μέσω του Σόιμπλε που τα είπε στον Χαρδούβελη) εδώ και τώρα εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχει υπογράψει στα μνημόνια η κυβέρνηση: Νέα μείωση των συντάξεων, μειώσεις στους μισθούς και απολύσεις στο Δημόσιο, απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, απαγόρευση των απεργιών. Η τρόικα, που παίζει πάλι το σενάριο «έρχεται δεν έρχεται» εκβιάζοντας την κυβέρνηση για άμεση εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ξέρει ότι, αν κάνει παραχωρήσεις σε αυτή την καταρρέουσα κυβέρνηση, τότε απέναντι σε μια κυβέρνηση Αριστεράς με νωπή της λαϊκή εντολή κατάργησης των μνημονίων, θα πρέπει να τραπεί σε άτακτη φυγή.

Οι Σαμαροβενιζέλοι βρίσκονται σε νέο αδιέξοδο, καθώς υπολόγιζαν να περάσουν μεν αυτά τα μέτρα και να υπογράψουν το νέο μνημόνιο (που βέβαια θα φέρει όνομα-παραλλαγή), έχοντας ωστόσο εξασφαλίσει το «τυράκι» της εικονικής εξόδου από το τωρινό μνημόνιο –«τυράκι» που μπορεί να μην έτρωγε ο λαός, αλλά θα έτρωγαν οι επιρρεπείς σε τέτοια γεύματα βουλευτές της συμπολίτευσης.

Τώρα «τυράκι» δεν υπάρχει. Ακόμη χειρότερα: Τώρα οι σφαλιάρες για την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων έρχεται και από το εσωτερικό: Π.χ. το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, παρότι απαρτίζεται από ανθρώπους επιλεγμένους από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποδόμησε πλήρως στην έκθεσή του το success story και μάλιστα τόνισε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για το «μετά», ακόμη κι αν η Ελλάδα έβγαινε από το μνημόνιο.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και ελλείψει –προς το παρόν– μαζικού κινήματος, το σύστημα, εκμεταλλευόμενο και προβάλλοντας διαρκώς την τουρκική «απειλή» στην Κύπρο, πιέζει για λύσεις «εθνικής συνεννόησης», που θα περιλαμβάνουν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτά τα σενάρια διαφάνηκε μια μερική υποχώρηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε μια μέση οδό λέγοντας «κάντε εκλογές τώρα και βγάζουμε μετά συναινετικό πρόεδρο».  Όμως ο Σαμαράς την απέκλεισε ποντάροντας στο τελευταίο του χαρτί, πριν από την επιβολή του νέου μνημονίου: Σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», οι ηγέτες της Ευρωζώνης εξετάζουν ένα σχέδιο για να επιτρέψουν την έξοδο της Ελλάδας από το μνημόνιο, το οποίο θα περιλαμβάνει τη μετατροπή των αχρησιμοποίητων κεφαλαίων 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ σε ένα «δίχτυ ασφαλείας». Το σχέδιο, το οποίο θα συζητιόταν στη συνάντηση των ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης στις 6/11, θα επιτρέψει στον Σαμαρά «να ανακοινώσει το τέλος των τριμηνιαίων αξιολογήσεων από τη μισητή τρόικα», αναφέρει η βρετανική εφημερίδα η οποία ωστόσο τονίζει ότι όλα αυτά θα βασίζονται στην «πιστωτική γραμμή» του Ταμείου Διάσωσης της Ευρωζώνης κάτι που σημαίνει ότι η εποπτεία των Βρυξελλών θα συνεχιστεί.

Σε κάθε περίπτωση είναι αφελές για τον ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύει ότι θα έρθει σε κάποια συνεννόηση με την κυβέρνηση των Σαμαρο-Μπαλτακο-Πλευρο-Φορτσακο-Βενιζέλο-Λοβέρδων. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για μια σύμφυση φασιστικής δεξιάς με καραμπινάτη διαφθορά. Αλλά, κυρίως γιατί αυτή η κυβέρνηση εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, της ντόπιας άρχουσας τάξης: Σε αφιέρωμά της στις αρχές Νοέμβρη, η γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Rundschau», αφού παρουσίαζε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κατήγγελλε την πολιτική Σόιμπλε, υπογράμμιζε ότι στην Ελλάδα άνοιξε κι άλλο η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, διαπιστώνοντας ότι «σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ δεν υπάρχουν τόσο ακραίες διαφορές». Αυτές τις «ακραίες διαφορές» θέλει να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια αυτή η κυβέρνηση. Γι’ αυτό «ακραία» πρέπει να είναι και η αντιμετώπισή της.