Ανακοίνωση Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Ο πόλεμος στην Ουκρανία συγκλονίζει και τρομάζει τους λαούς όλου του κόσμου. Πολύ περισσότερο που η αντιπαράθεση Ρωσίας και ΝΑΤΟ επαναφέρει στο παγκόσμιο ακροατήριο τον τρόμο του πυρηνικού ολέθρου. Απ’ αυτή την σκοπιά δεν υπάρχουν «αποστάσεις», ίσες ή άνισες, για την Αριστερά και το εργατικό, μαζικό κίνημα, παρά μόνο μία: η απόσταση από το σφαγείο της ενδοϊμπεριαλιστικής πολεμικής αντιπαράθεσης που διακινδυνεύει να ανοίξει, κυριολεκτικά το «κουτί της Πανδώρας».

Ο πόλεμος αυτός αποκαλύπτει τον ανορθολογισμό του καπιταλιστικού συστήματος και μάλιστα του ιμπεριαλισμού. Αρκεί γι’ αυτό να θυμηθούμε ότι το 2000 ο Πούτινήθελε η Ρωσία να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και σήμερα, καθώς αυτό δεν επετεύχθει, μετατρέπεται στην αφορμή της αναζωπύρωσης του πολιτικοστρατιωτικού συνασπισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ, μετά από σειρά αποτυχιών της συμμαχίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα την αποχώρηση από το Αφγανιστάν με την ταυτόχρονη επάνοδο των Ταλιμπάν.

Η λεγόμενη «καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση» επανέφερε σε κάποιο βαθμό την συζήτηση του προηγούμενου αιώνα για τον «υπερϊμπεριαλισμό» (ο οποίος παρεμπιπτόντως θεωρητικά θα μπορούσε υποτίθεται να φέρει το τέλος των πολέμων, αντίθετα με την ισορροπία του τρόμου πολλών διεκδικητών της παγκόσμιας ηγεμονίας). Τα γεγονότα θυμίζουν τις απαντήσεις του Λένιν στον Κάουτσκι ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο καθώς ο ανταγωνισμός που βρίσκεται στον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής δεν το επιτρέπει. Σήμερα αναδύεται στο κέντρο του καπιταλισμού αυτή η πολεμική αντιπαράθεση, με άγνωστο μέλλον αλλά μόνο αρνητικές συνέπειες για τους λαούς σε κάθε περίπτωση, για να υπενθυμίσει ότι τα όρια του συστήματος είναι βαμμένα με το αίμα των «από κάτω», του σύγχρονου προλεταριάτου.

Σ’ αυτόν τον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο δεν υπάρχει «καλός» και «κακός». Το ΝΑΤΟ, είναι ο γνωστός παγκόσμιος τρομοκράτης με τεράστιο «πορτφόλιο» πολεμικών εγκλημάτων, επεμβάσεων κ.λ.π. Τα τελευταία χρόνια περικυκλώνει την Ρωσία, τον κύριο στρατιωτικό του αντίπαλο στην Ευρώπη, όπως στριμώχνει κανείς ένα θηρίο χωρίς διέξοδο. Η Ρωσία του Πούτιν, ένας «νεόκοπος» καπιταλισμός της αγοράς, μείγμα της παλιάς κρατικοκαπιταλιστικής νομεκλατούρας με σύγχρονους ολιγάρχες, και «δημοκρατία για τα μάτια», εισβάλλει στην Ουκρανία σαν να ήταν κράτος – μαριονέτα του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας που τόλμησε να γίνει δορυφόρος της Δύσης! Το άμεσο θύμα είναι, πέρα από τους φαντάρους, ένθεν κακείθεν, ο λαός της Ουκρανίας (απ’ την ανατολή ως την δύση)! Το «έγκλημά» του είναι ότι δεν βρήκε τον δρόμο της χειραφέτησης ούτε της ανοικοδόμησης του εργατικού κινήματος και παρέμεινε αντικείμενο των παιχνιδιών της εξουσίας (του δυτικόφιλου ουκρανικού εθνικισμού εναντίον του ρωσόφιλου μεγαλοϊδεατισμού) σε μια χώρα όπου το κεφάλαιο βασιλεύει κτηνωδώς χωρίς ιδιαίτερα αστικοδημοκρατικά προσχήματα, χρησιμοποιώντας ακόμη και ένοπλους νεοφασίστες. Όσο για τα κινήματα αυτοδιάθεσης και μάλιστα με αριστερό πρόσημο δεν υπάρχει πιο ολισθηρός και αυτοακυρωτικός δρόμος από την πρόσδεση, μέσω του εθνικισμού, σε κάποιον ισχυρό ιμπεριαλιστικό πόλο. Η Ιστορία μας διδάσκει πως ο «επαναστατικός δρόμος» είναι η αλληλεγγύη των «από κάτω» με κορυφαία στιγμή την Ισπανία του ’36, με την οποία σήμερα δεν διακρίνουμε αναλογίες.

Η γεωπολιτική είναι αναμφισβήτητα ο ορισμός του πεδίου των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων, που κινητοποιούν τους λαούς «τους» στη βάση των «εθνικών δικαίων». Σ’ αυτό το «πανηγύρι» των καπιταλιστών δεν υπάρχει «τραπέζι» για την Αριστερά και τους «από κάτω»! Όποιος πολιτικός χώρος της Αριστεράς βλέπει ως υποχρέωσή του να πάρει το μέρος κάποιας πλευράς, έχει συνθηκολογήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το συστημικό, καπιταλιστικό, ιμπεριαλιστικό πλαίσιο. Δεν διεκδικεί κανέναν «άλλον κόσμο» παρά μόνο τη συμμετοχή στην διαχείριση του παρόντος. Ενός παρόντος καπιταλιστικής εκμετάλευσης και ιμπεριαλιστικών και ρατσιστικών εγκλημάτων. Αυτό ισχύει τόσο με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ που ισοδυναμεί με την αποδοχή του ισχυρότερου και πιο επιθετικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου στον πλανήτη όσο όμως και με την Ρωσία ή ακόμη με την Κίνα. Διότι έτσι δεν ανοίγουν δρόμοι επουδενί για το εργατικό, μαζικό κίνημα και την Αριστερά, ούτε καν διεθλασμένα! Ο αντικαπιταλιστικός στόχος αφορά στην ανατροπή του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού «παιχνιδιού», των κανόνων του και του ίδιου του «γηπέδου» του, του εθνικισμού, και όχι ασφαλώς στη νίκη κάποιας αντιμαχόμενης «ομάδας» εντός του.

Για τις χώρες που διώκονται σκληρά και απειλούνται άμεσα από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όπως π.χ. η Κούβα, η Βενεζουέλλα κ.α. υπάρχει μια ορισμένη λογική στις επιλογές τους, στο πεδίο της «ρεάλ πολιτίκ», να στηρίζονται στην Ρωσία και την Κίνα.

Για τις οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς η υποστήριξη του ΝΑΤΟ, κυριολεκτικού «σφαγέα των λαών», είναι αδιανόητη ως αυτοακύρωση της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητάς τους. Όμως και η υποστήριξη της Ρωσίας, που συχνά εμφανίζεται ως «εχθρός του εχθρού»,πέραν του ότι, πρώτα και κύρια, είναι αυτή που εισέβαλε σε άλλη χώρα, αποτελεί διαστρέβλωση του οράματος και ήττα της ίδιας της σκέψης και των ιδεών όπου τη θέση της ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της «έμφυλης» απελευθέρωσης, της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος έχει πάρει ένα μείγμα εθνικισμού και νοσταλγίας του κρατικού καπιταλισμού ή αλλιώς της αγοράς με κρατική διοίκηση. Ωστόσο θάπρεπε να θυμούνται ότι αφενός η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι η ΕΣΣΔ, και αφετέρου ότι ακόμη κι αυτά τα κρατικοκαπιταλιστικά καθεστώτα πρόκυψαν ως εκφυλισμός και ήττα μιας επανάστασης που ασφαλώς δεν έγινε με αυτές τις σημαίες!

Οι λαοί, τα κινήματα, οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς πρέπει να συντονίσουν τις επιλογές και τον βηματισμό τους στην ανοικοδόμηση ενός σύγχρονου και μαζικού αντιπολεμικού κινήματος πρωτοστατώντας στην αντιπαράθεση με τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους και τις «εθνικά» εμφορούμενες φιλοπόλεμες επιλογές τους, σε όποιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο κι αν ανήκουν.

Στην Ελλάδα, όπου σήμερα βαθαίνει η «παραδοσιακή» σύνδεσή της χώρας με τη Δύση και το ΝΑΤΟ, με τις στρατιωτικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, με τις αυξανόμενες αμερικανικές/ νατοϊκές βάσεις, με τον άξονα με την Αίγυπτο του δικτάτορα Σίσι και το κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ και με τα συνεχόμενα εξοπλιστικά προγράμματα, παλεύουμε για:

• να σταματήσει ο πόλεμος τώρα
• να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και να κλείσουν οι βάσεις
• να μην συμμετέχει κανένας Έλληνας φαντάρος στον πόλεμο
• να πέσει η φιλοπόλεμη, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη

Για την σύγχρονη αντικαπιταλιστική Αριστερά υπάρχει ένας δρόμος. Αυτός της ανεξάρτητης θέσης της για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και τον Σοσιαλισμό κόντρα στην εγχώρια άρχουσα τάξη και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Με τις ιδέες του διεθνισμού και της αλληλεγγύης κόντρα στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο!