Άνθρωπος δαγκώνει σκύλο

Αγα­πη­τό rproject και συ­νερ­γά­τες του, σή­με­ρα, ημέρα της προ­στα­σί­ας των ζώων, πήρα το σκυ­λί­σιο θάρ­ρος να στεί­λω μια επι­στο­λή στη φι­λό­ξε­νη ιστο­σε­λί­δα σας, προ­κει­μέ­νου να δώσω τη δική μου εκ­δο­χή για τα, θα τα χα­ρα­κτή­ρι­ζα, βα­ρυ­σή­μα­ντα γε­γο­νό­τα τα οποία δια­δρα­μα­τί­στη­καν χθες στον Λυ­κα­βητ­τό. Εξάλ­λου,όπως έχω δια­πι­στώ­σει στο πα­ρελ­θόν, έχετε ξα­να­δώ­σει βήμα δια­λό­γου και κα­τά­θε­σης από­ψε­ων σε αξια­γά­πη­τα ζω­ά­κια, όπως η αφε­ντιά μου,όταν φι­λο­ξε­νή­σα­τε το κεί­με­νο του Κα­τμα­ντού, της γάτας Ιμα­λα­ΐ­ων που είχε πα­ρα­βρε­θεί παρά τη θέ­λη­σή της, στο ση­μα­ντι­κό μυ­στι­κό ρα­ντε­βού του εκ­δό­τη και του προ­έ­δρου, του Σταύ­ρου Ψυ­χά­ρη και του Αλέξη Τσί­πρα, για τα δά­νεια του πρώ­του και τις λυ­κο­συμ­μα­χί­ες του δεύ­τε­ρου με την δια­πλο­κή. Ήταν ομο­λο­γου­μέ­νως, μια αξιέ­παι­νη κί­νη­ση σας - να πά­ρουν, επι­τέ­λους τον λόγο σε αυτή τη χώρα, οι αυ­τό­πτες μάρ­τυ­ρες των γε­γο­νό­των. Των βα­ρυ­σή­μα­ντων γε­γο­νό­των. Αυτών που κα­θο­ρί­ζουν σε κα­θη­με­ρι­νή βάση την ζωή εκα­τομ­μυ­ρί­ων, στην Ελ­λά­δα και την Ευ­ρώ­πη,δη­λα­δή την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, την οποία έχουν περί πολ­λού και οι δυο δη­μό­σιοι άν­δρες με τους οποί­ους έμπλε­ξα τα τρι­χω­τά μπού­τια μου χθες, τέ­τοια ώρα πε­ρί­που.

Εν αρχή, το αφε­ντι­κό μου. Ο πρώην υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, Γιά­νης Βα­ρου­φά­κης , το Γιάν­νης με ένα νι,πα­ρα­κα­λώ, όπως εγώ είμαι Μό­γλης με τέσ­σε­ρα πόδια και όχι με δύο. Κα­ταρ­χάς, ποτέ δεν κα­τά­λα­βα γιατί με βά­φτι­σε Μόγλη. Γιατί πήρα το όνομα ενός αξια­γά­πη­του αγο­ριού από τα μυ­θι­στο­ρή­μα­τα και τα δι­η­γή­μα­τα του Κί­πλινγκ,ενός αγο­ριού που ζει και με­γα­λώ­νει ανά­με­σα στα ζώα της ιν­δι­κής ζού­γκλας; Μάλ­λον επει­δή είμαι ένα αξια­γά­πη­το κου­τά­βι μέσα στην ελ­λη­νι­κή ζού­γκλα των αν­θρώ­πων.

Επί­σης και πι­θα­νό­τα­τα επει­δή ο Γιά­νης την έχει δει Μπα­γκί­ρα της οι­κο­νο­μί­ας και της Ευ­ρώ­πης, έτσι μαυ­ρο­ντυ­μέ­νος και επο­χού­με­νος, επι­κοι­νω­νια­κά με­τα­κι­νού­με­νος με την μο­το­σι­κλέ­τα, σαν άλλος αυ­στη­ρός και πο­λυ­μα­θής πάν­θη­ρας που θέλει να κάνει ρε­σάλ­το στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή και να δι­δά­ξει τα πλήθη των τα­λαι­πω­ρη­μέ­νων Ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών, την μία και μο­να­δι­κή αλή­θεια για την Ευ­ρώ­πη που αλ­λά­ζει, με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται και κάνει καλό στην κοι­νω­νι­κή, δια­κρα­τι­κή και ευ­ρω­παϊ­κή υγεία του συ­στή­μα­τος. Και ένας Μπα­γκί­ρα χρειά­ζε­ται τον Μόγλη του, τον προ­στα­τευό­με­νο και μα­θη­τή του, το πλά­σμα που θα του με­τα­δώ­σει γνώ­σεις και εμπει­ρί­ες και θα του κρατά καλή παρέα στις με­γά­λες μο­να­ξιές, πο­λι­τι­κές και προ­σω­πι­κές.

Και με αυτές τις σύ­ντο­μες και κάπως στε­νά­χω­ρες σκέ­ψεις ανε­βή­κα­με στον Λυ­κα­βητ­τό και πέ­σα­με πάνω στον τρι­το­τέ­ταρ­της γε­νιάς δη­μο­σιο­γρά­φο, διευ­θυ­ντή βυ­θι­ζό­με­νων - και με τη δική του...συ­νευ­θύ­νη (sic) - ΜΜΕ, υπουρ­γό ΝΕΡΙΤ και λοι­πών κα­τα­στρο­φι­κών ρα­διο­συ­χνο­τή­των και πα­ρο­λί­γον ευ­ρω­βου­λευ­τή, αν δεν του σκά­ρω­νε με­γά­λο χου­νέ­ρι ένας βο­ρειο­ελ­λα­δί­της συ­νταγ­μα­το­λό­γος, Πα­ντε­λή Καψή, ο οποί­ος αθλεί­ται στα­θε­ρά και κα­θη­με­ρι­νά για τους μα­ρα­θώ­νιους, στην άσφαλ­το και τα τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα του Σκάι. Μάλ­λον θε­ω­ρεί πως ο αθλη­τι­σμός κάνει καλό στην υγεία, την προ­σω­πι­κή και την κοι­νω­νι­κή ου μη και την ευ­ρω­παϊ­κή και του συ­στή­μα­τος, γε­νι­κά, αν και την άποψή του αυτή δεν θα συμ­με­ρι­ζό­ταν ο Ουίν­στον ο Τσώρ­τσιλ και μην με ρωτάς ανα­γνώ­στη πως ξέρω τον Τσώρ­τσιλ γιατί θα σου απα­ντή­σω πως ένα σκυλί με όνομα παι­δι­κού μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κού ήρωα, που προ­έ­κυ­ψε από τη φα­ντα­σία ενός συγ­γρα­φέα, απο­λο­γη­τή και σχο­λια­στή της αποι­κιο­κρα­τί­ας, τον Τσώρ­τσιλ οφεί­λω να τον ξέρω. Όπως και τις από­ψεις του για τον αθλη­τι­σμό.

Και τέλος πά­ντων ομο­λο­γώ ότι όταν έπεσα πάνω στον Καψή, δη­λα­δή στα πόδια του, τρό­μα­ξα γιατί τον έχω πα­ρα­κο­λου­θή­σει στην τη­λε­ό­ρα­ση να σχο­λιά­ζει την επι­και­ρό­τη­τα και να βγά­ζει αφρούς από το στόμα ενα­ντί­ον των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των τε­μπέ­λη­δων, των χα­ρα­μο­φά­η­δων και εκεί­νων που ζουν πάνω από τις δυ­να­τό­τη­τές τους - όχι, αυτοί δεν είναι οι εφο­πλι­στές ιδιο­κτή­τες του τη­λε­ο­πτι­κού σταθ­μού... - και πι­στεύω πως είναι λυσ­σα­σμέ­νος και προς στιγ­μήν φο­βή­θη­κα πως θα με δά­γκω­νε και θα κόλ­λα­γα τί­πο­τα κακό.

Συν τοις άλ­λοις έτσι όπως με κοί­τα­ξε βλο­συ­ρός και επι­θε­τι­κός, νό­μι­σα προς στιγ­μήν, ότι είδα το μο­χθη­ρό και πει­να­σμέ­νο βλέμ­μα του τίγρη Σιρ Χαν, ξέ­ρε­τε, εκεί­νου του κα­κό­τρο­που και εξου­σιο­μα­νούς τίγρη που θε­ω­ρεί ότι η ζού­γκλα του ανή­κει πα­τρο­γο­νι­κά και κλη­ρο­νο­μι­κά και πως όλα τα ζω­ά­κια οφεί­λουν να δη­λώ­νουν υπο­τα­γή και πίστη στις αυ­θαί­ρε­τες δια­τα­γές και τις τυ­ραν­νι­κές βου­λή­σεις του - μέχρι την στιγ­μή που εμ­φα­νί­ζε­ται το κόκ­κι­νο άνθος...

Τέλος πά­ντων, ο Καψής δεν με δά­γκω­σε. Την γλί­τω­σα και δεν κόλ­λη­σα και κάτι. Ευ­τυ­χώς. Και φυ­σι­κά ο Λυ­κα­βητ­τός δεν ανή­κει στους Σιρ Χαν του, εκτός αν του έχουν βάλει κά­ποιο πω­λη­τή­ριο, κά­ποιο «πω­λεί­ται όπως είναι φυ­τε­μέ­νο», ο Τσί­πρας και ο Πι­τσιόρ­λας και τον δούμε τον Λυ­κα­βητ­τό στα χέρια κα­νε­νός επεν­δυ­τή,από αυ­τούς που εκ­θειά­ζει και ο Καψής στα τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα και τους πα­ρα­κα­λά­ει και τους προ­τρέ­πει να έρ­θουν να αρ­πά­ξουν ό,τι βγαί­νει στο σφυρί - για να έρθει η ανά­πτυ­ξη, βρε αδερ­φέ.

Όπως και να ΄χει, αυτή θα ήταν εί­δη­ση,να με δα­γκώ­σει ο Καψής, όπως θα το έθετε και ένας δά­σκα­λος και μέ­ντο­ρας της σύγ­χρο­νης, ελ­λη­νι­κής δη­μο­σιο­γρα­φί­ας, προ­τού αυτή κα­τα­ντή­σει όπως κα­τά­ντη­σε, ο οποί­ος δά­σκα­λος και μέ­ντο­ρας είχε κά­πο­τε, παλιά,πολύ παλιά, την έδρα του στην Χρή­στου Λαδά, εί­δη­ση, λοι­πόν, όπως θα το δια­τύ­πω­νε ο μέ­ντο­ρας, δεν είναι αν ένας σκύ­λος δα­γκώ­νει άν­θρω­πο, αλλά αν ένας άν­θρω­πος δα­γκώ­νει σκύλο.

Στην εποχή του φέ­η­σμπουκ και των εθι­σμέ­νων επω­νύ­μων των κλικ, των φό­λου­ερς και των λάικ, εί­δη­ση είναι ό,τι επι­τρέ­πει ο Ζά­κερ­μπεργκ και οι λο­γο­κρι­τι­κοί του αλ­γό­ριθ­μοι, με­γά­λε μέ­ντο­ρα, που εσύ δί­δα­σκες και κά­ποιοι φο­ρού­σαν ωτο­α­σπί­δες πορ­φυ­ρο­γέν­νη­σης...

Γιατί πείτε μου κα­λο­προ­αί­ρε­τα, αγα­πη­τοί μου ανα­γνώ­στες ποια θα μπο­ρού­σε να είναι εί­δη­ση στα ελ­λη­νι­κά ηλε­κτρο­νι­κά και όχι μόνο ΜΜΕ, Τε­τάρ­τη 3 Οκτω­βρί­ου του σω­τή­ριου με­τα­μνη­μο­νια­κού - χα­χα­χα­χα­χα­χα­χα! - έτους 2018 στην υπε­ρ60ε­τή χρε­ο­δου­λο­πα­ροι­κία, που λέει και το αφε­ντι­κό μου; Οι πλει­στη­ρια­σμοί, οι απερ­γί­ες των ντε­λι­βε­ρά­δων, οι πο­ρεί­ες στη μνήμη του Ζακ Κω­στό­που­λου για να μην κου­κου­λω­θεί η δο­λο­φο­νία του, το ιτα­λι­κό ψυ­χό­δρα­μα Ρώμη καλεί Βρυ­ξέλ­λες και δεν απα­ντά­ει κα­νείς στο τη­λέ­φω­νο, τα νέα χα­ρά­τσια στους ερ­γα­ζό­με­νους και τα νέα μα­χαί­ρια στις συ­ντά­ξεις; Όχι τί­πο­τα από αυτά, εί­δη­ση είναι η δια­δι­κτυα­κή, φε­η­σμπου­κι­κή κυ­νο­μα­χία για τα μάτια μου, ανά­με­σα στον Γιάνη και τον Πα­ντε­λή.

Και κάπως έτσι,απέ­κτη­σα τα 15 λεπτά, για να μην γράψω,τις 15 ώρες δη­μο­σιό­τη­τας που μου ανα­λο­γούν σε αυτή την σύ­ντο­μη, σκυ­λί­σια ζωή.

Προ­τού επι­στρέ­ψω στην αφά­νεια της κου­τα­βί­σιας ανω­νυ­μί­ας και τις ανή­συ­χες βόλ­τες στον Λυ­κα­βητ­τό, όπου γύ­ρευε σε ποιον ακόμη θα πέσω και θα με κάνει θέμα για το τί­πο­τα, σου προ­τεί­νω, αγα­πη­τέ ανα­γνώ­στη, να δια­βά­σεις Κί­πλινγκ,όχι όμως το Βι­βλίο της Ζού­γκλας. Σου προ­τεί­νω να δια­βά­σεις τον Άν­θρω­πο που θα γι­νό­ταν Βα­σι­λιάς. Θα κα­τα­λά­βεις πολλά. Και για τον Γιάνη Βα­ρου­φά­κη και για τον Πα­ντε­λή Καψή. Και αν βα­ριέ­σαι το διά­βα­σμα δες την εκ­πλη­κτι­κή ται­νία του Τζον Χιού­στον, με πρω­τα­γω­νι­στές τον Σον Κό­νε­ρι και τον Μάικλ Κέιν.

Και θα κα­τα­λά­βεις ποιοι άν­θρω­ποι θέ­λουν να σε κυ­βερ­νή­σουν και ποιοι άν­θρω­ποι σε κυ­βέρ­νη­σαν. Και πού θα έπρε­πε κα­νο­νι­κά να έχουν κα­τα­λή­ξει αυτοί και η μω­ρο­φι­λο­δο­ξία τους για την εξου­σία, που καίει και τσου­ρου­φλί­ζει όπως το κόκ­κι­νο άνθος.