Τι είναι και τι δεν είναι είδηση στις μέρες μας...

Αγαπητό rproject και συνεργάτες του, σήμερα, ημέρα της προστασίας των ζώων, πήρα το σκυλίσιο θάρρος να στείλω μια επιστολή στη φιλόξενη ιστοσελίδα σας, προκειμένου να δώσω τη δική μου εκδοχή για τα, θα τα χαρακτήριζα, βαρυσήμαντα γεγονότα τα οποία διαδραματίστηκαν χθες στον Λυκαβηττό. Εξάλλου,όπως έχω διαπιστώσει στο παρελθόν, έχετε ξαναδώσει βήμα διαλόγου και κατάθεσης απόψεων σε αξιαγάπητα ζωάκια, όπως η αφεντιά μου,όταν φιλοξενήσατε το κείμενο του Κατμαντού, της γάτας Ιμαλαΐων που είχε παραβρεθεί παρά τη θέλησή της, στο σημαντικό μυστικό ραντεβού του εκδότη και του προέδρου, του Σταύρου Ψυχάρη και του Αλέξη Τσίπρα, για τα δάνεια του πρώτου και τις λυκοσυμμαχίες του δεύτερου με την διαπλοκή. Ήταν ομολογουμένως, μια αξιέπαινη κίνηση σας - να πάρουν, επιτέλους τον λόγο σε αυτή τη χώρα, οι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων. Των βαρυσήμαντων γεγονότων. Αυτών που καθορίζουν σε καθημερινή βάση την ζωή εκατομμυρίων, στην Ελλάδα και την Ευρώπη,δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία έχουν περί πολλού και οι δυο δημόσιοι άνδρες με τους οποίους έμπλεξα τα τριχωτά μπούτια μου χθες, τέτοια ώρα περίπου.

Εν αρχή, το αφεντικό μου. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης , το Γιάννης με ένα νι,παρακαλώ, όπως εγώ είμαι Μόγλης με τέσσερα πόδια και όχι με δύο. Καταρχάς, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με βάφτισε Μόγλη. Γιατί πήρα το όνομα ενός αξιαγάπητου αγοριού από τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα του Κίπλινγκ,ενός αγοριού που ζει και μεγαλώνει ανάμεσα στα ζώα της ινδικής ζούγκλας; Μάλλον επειδή είμαι ένα αξιαγάπητο κουτάβι μέσα στην ελληνική ζούγκλα των ανθρώπων.

Επίσης και πιθανότατα επειδή ο Γιάνης την έχει δει Μπαγκίρα της οικονομίας και της Ευρώπης, έτσι μαυροντυμένος και εποχούμενος, επικοινωνιακά μετακινούμενος με την μοτοσικλέτα, σαν άλλος αυστηρός και πολυμαθής πάνθηρας που θέλει να κάνει ρεσάλτο στην κεντρική πολιτική σκηνή και να διδάξει τα πλήθη των ταλαιπωρημένων Ευρωπαίων πολιτών, την μία και μοναδική αλήθεια για την Ευρώπη που αλλάζει, μεταρρυθμίζεται και κάνει καλό στην κοινωνική, διακρατική και ευρωπαϊκή υγεία του συστήματος. Και ένας Μπαγκίρα χρειάζεται τον Μόγλη του, τον προστατευόμενο και μαθητή του, το πλάσμα που θα του μεταδώσει γνώσεις και εμπειρίες και θα του κρατά καλή παρέα στις μεγάλες μοναξιές, πολιτικές και προσωπικές.

Και με αυτές τις σύντομες και κάπως στενάχωρες σκέψεις ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό και πέσαμε πάνω στον τριτοτέταρτης γενιάς δημοσιογράφο, διευθυντή βυθιζόμενων - και με τη δική του...συνευθύνη (sic) - ΜΜΕ, υπουργό ΝΕΡΙΤ και λοιπών καταστροφικών ραδιοσυχνοτήτων και παρολίγον ευρωβουλευτή, αν δεν του σκάρωνε μεγάλο χουνέρι ένας βορειοελλαδίτης συνταγματολόγος, Παντελή Καψή, ο οποίος αθλείται σταθερά και καθημερινά για τους μαραθώνιους, στην άσφαλτο και τα τηλεοπτικά παράθυρα του Σκάι. Μάλλον θεωρεί πως ο αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία, την προσωπική και την κοινωνική ου μη και την ευρωπαϊκή και του συστήματος, γενικά, αν και την άποψή του αυτή δεν θα συμμεριζόταν ο Ουίνστον ο Τσώρτσιλ και μην με ρωτάς αναγνώστη πως ξέρω τον Τσώρτσιλ γιατί θα σου απαντήσω πως ένα σκυλί με όνομα παιδικού μυθιστορηματικού ήρωα, που προέκυψε από τη φαντασία ενός συγγραφέα, απολογητή και σχολιαστή της αποικιοκρατίας, τον Τσώρτσιλ οφείλω να τον ξέρω. Όπως και τις απόψεις του για τον αθλητισμό.

Και τέλος πάντων ομολογώ ότι όταν έπεσα πάνω στον Καψή, δηλαδή στα πόδια του, τρόμαξα γιατί τον έχω παρακολουθήσει στην τηλεόραση να σχολιάζει την επικαιρότητα και να βγάζει αφρούς από το στόμα εναντίον των εργαζομένων, των τεμπέληδων, των χαραμοφάηδων και εκείνων που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους - όχι, αυτοί δεν είναι οι εφοπλιστές ιδιοκτήτες του τηλεοπτικού σταθμού... - και πιστεύω πως είναι λυσσασμένος και προς στιγμήν φοβήθηκα πως θα με δάγκωνε και θα κόλλαγα τίποτα κακό.

Συν τοις άλλοις έτσι όπως με κοίταξε βλοσυρός και επιθετικός, νόμισα προς στιγμήν, ότι είδα το μοχθηρό και πεινασμένο βλέμμα του τίγρη Σιρ Χαν, ξέρετε, εκείνου του κακότροπου και εξουσιομανούς τίγρη που θεωρεί ότι η ζούγκλα του ανήκει πατρογονικά και κληρονομικά και πως όλα τα ζωάκια οφείλουν να δηλώνουν υποταγή και πίστη στις αυθαίρετες διαταγές και τις τυραννικές βουλήσεις του - μέχρι την στιγμή που εμφανίζεται το κόκκινο άνθος...

Τέλος πάντων, ο Καψής δεν με δάγκωσε. Την γλίτωσα και δεν κόλλησα και κάτι. Ευτυχώς. Και φυσικά ο Λυκαβηττός δεν ανήκει στους Σιρ Χαν του, εκτός αν του έχουν βάλει κάποιο πωλητήριο, κάποιο «πωλείται όπως είναι φυτεμένο», ο Τσίπρας και ο Πιτσιόρλας και τον δούμε τον Λυκαβηττό στα χέρια κανενός επενδυτή,από αυτούς που εκθειάζει και ο Καψής στα τηλεοπτικά παράθυρα και τους παρακαλάει και τους προτρέπει να έρθουν να αρπάξουν ό,τι βγαίνει στο σφυρί - για να έρθει η ανάπτυξη, βρε αδερφέ.

Όπως και να ΄χει, αυτή θα ήταν είδηση,να με δαγκώσει ο Καψής, όπως θα το έθετε και ένας δάσκαλος και μέντορας της σύγχρονης, ελληνικής δημοσιογραφίας, προτού αυτή καταντήσει όπως κατάντησε, ο οποίος δάσκαλος και μέντορας είχε κάποτε, παλιά,πολύ παλιά, την έδρα του στην Χρήστου Λαδά, είδηση, λοιπόν, όπως θα το διατύπωνε ο μέντορας, δεν είναι αν ένας σκύλος δαγκώνει άνθρωπο, αλλά αν ένας άνθρωπος δαγκώνει σκύλο.

Στην εποχή του φέησμπουκ και των εθισμένων επωνύμων των κλικ, των φόλουερς και των λάικ, είδηση είναι ό,τι επιτρέπει ο Ζάκερμπεργκ και οι λογοκριτικοί του αλγόριθμοι, μεγάλε μέντορα, που εσύ δίδασκες και κάποιοι φορούσαν ωτοασπίδες πορφυρογέννησης...

Γιατί πείτε μου καλοπροαίρετα, αγαπητοί μου αναγνώστες ποια θα μπορούσε να είναι είδηση στα ελληνικά ηλεκτρονικά και όχι μόνο ΜΜΕ, Τετάρτη 3 Οκτωβρίου του σωτήριου μεταμνημονιακού - χαχαχαχαχαχαχα! - έτους 2018 στην υπερ60ετή χρεοδουλοπαροικία, που λέει και το αφεντικό μου; Οι πλειστηριασμοί, οι απεργίες των ντελιβεράδων, οι πορείες στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου για να μην κουκουλωθεί η δολοφονία του, το ιταλικό ψυχόδραμα Ρώμη καλεί Βρυξέλλες και δεν απαντάει κανείς στο τηλέφωνο, τα νέα χαράτσια στους εργαζόμενους και τα νέα μαχαίρια στις συντάξεις; Όχι τίποτα από αυτά, είδηση είναι η διαδικτυακή, φεησμπουκική κυνομαχία για τα μάτια μου, ανάμεσα στον Γιάνη και τον Παντελή.

Και κάπως έτσι,απέκτησα τα 15 λεπτά, για να μην γράψω,τις 15 ώρες δημοσιότητας που μου αναλογούν σε αυτή την σύντομη, σκυλίσια ζωή.

Προτού επιστρέψω στην αφάνεια της κουταβίσιας ανωνυμίας και τις ανήσυχες βόλτες στον Λυκαβηττό, όπου γύρευε σε ποιον ακόμη θα πέσω και θα με κάνει θέμα για το τίποτα, σου προτείνω, αγαπητέ αναγνώστη, να διαβάσεις Κίπλινγκ,όχι όμως το Βιβλίο της Ζούγκλας. Σου προτείνω να διαβάσεις τον Άνθρωπο που θα γινόταν Βασιλιάς. Θα καταλάβεις πολλά. Και για τον Γιάνη Βαρουφάκη και για τον Παντελή Καψή. Και αν βαριέσαι το διάβασμα δες την εκπληκτική ταινία του Τζον Χιούστον, με πρωταγωνιστές τον Σον Κόνερι και τον Μάικλ Κέιν.

Και θα καταλάβεις ποιοι άνθρωποι θέλουν να σε κυβερνήσουν και ποιοι άνθρωποι σε κυβέρνησαν. Και πού θα έπρεπε κανονικά να έχουν καταλήξει αυτοί και η μωροφιλοδοξία τους για την εξουσία, που καίει και τσουρουφλίζει όπως το κόκκινο άνθος.

Ετικέτες