Αντιπολιτευτική στρατηγική και καθήκοντα σε μια ιστορική συγκυρία

Η ανά­λη­ψη της εξου­σί­ας από τις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις τον Ιούνη του 2012 συ­νι­στά σταθ­μό στην εξέ­λι­ξη των γε­γο­νό­των στη χώρα. Αν με την ψή­φι­ση του με­σο­πρό­θε­σμου τον Ιούνη του 2011 – εν μέσω ανε­πα­νά­λη­πτων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων του λαού στις πλα­τεί­ες όλης της χώρας – πα­γιώ­θη­κε το οι­κο­νο­μι­κό αδιέ­ξο­δο της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας και η αστά­θεια του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, με τη νέα μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρού­με να πούμε ότι μπαί­νου­με σε μια φάση κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής απο­διάρ­θρω­σης.

Στην εποχή της κρί­σης η «κα­νο­νι­κό­τη­τα» απο­τε­λεί ου­το­πία

Τα φαι­νό­με­να κοι­νω­νι­κής απο­σύν­θε­σης, η κα­τάρ­ρευ­ση δομών, υπη­ρε­σιών και υπο­δο­μών, η απα­ξί­ω­ση θε­σμών και δη­μο­κρα­τι­κών δια­δι­κα­σιών, η αυ­το­νό­μη­ση τμη­μά­των της κρα­τι­κής εξου­σί­ας, η εγκα­τά­λει­ψη με­γά­λων τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού στην τύχη τους κοκ ανα­μέ­νε­ται να κυ­ριαρ­χή­σουν την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο δια­μορ­φώ­νο­ντας ένα πλαί­σιο διάρ­ρη­ξης της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και πα­ρα­παί­ο­ντος πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος.

Ταυ­τό­χρο­να, οι εξε­λί­ξεις σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο ανα­μέ­νο­νται να είναι απρό­βλε­πτες και δυ­σοί­ω­νες: ανα­μέ­νε­ται επι­δεί­νω­ση της ύφε­σης, έντα­ση της λι­τό­τη­τας και διό­γκω­ση των κοι­νω­νι­κών αδιε­ξό­δων στις ευ­ρω­παϊ­κές κοι­νω­νί­ες, ενώ η κρίση χρέ­ους θα συ­νε­χί­σει να απο­στα­θε­ρο­ποιεί τη συ­νο­χή της ευ­ρω­ζώ­νης. Η διά­χυ­ση της ύφε­σης σε όλο τον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο κα­θι­στά πλέον το ευ­ρύ­τε­ρο ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο εντε­λώς αστα­θές. Την εν λόγω αστά­θεια επι­τεί­νουν τα σχέ­δια των πο­λι­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών ελίτ για την ενί­σχυ­ση της υπο­τα­γής του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού στη συ­γκε­ντρω­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή εξου­σία μέσω της αντι­δη­μο­κρα­τι­κής θε­σμι­κής απο­τύ­πω­σης της λι­τό­τη­τας στην αρ­χι­τε­κτο­νι­κή της ευ­ρω­ζώ­νης.

Πρέ­πει να απο­φύ­γου­με μια πο­λι­τι­κή ανά­λυ­ση που θε­ω­ρεί ότι βρι­σκό­μα­στε σε μια σχε­τι­κά ομαλή πε­ρί­ο­δο, να απο­φύ­γου­με συ­γκρί­σεις και δια­μόρ­φω­ση πο­λι­τι­κής γραμ­μής στη βάση ομοιο­τή­των με εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κές πε­ριό­δους, ενώ πρέ­πει να αυ­ξή­σου­με την εγρή­γορ­σή μας μπρο­στά στις εντε­λώς νέες συν­θή­κες που βρι­σκό­μα­στε και να εί­μα­στε ανοι­κτοί σε μη πα­ρα­δο­σια­κές πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και εκ­φρά­σεις με διά­θε­ση επι­νό­η­σης και πρω­το­τυ­πί­ας με προ­σε­κτι­κό και σταθ­μι­σμέ­νο τρόπο.

Η κυ­βέρ­νη­ση κάτω από το βάρος: α) της υφι­στά­με­νης οι­κο­νο­μι­κής κα­τα­στρο­φής, β) της διαρ­κώς εντει­νό­με­νης κοι­νω­νι­κής απο­διάρ­θρω­σης και γ) της εμ­μο­νής στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, δεν πρό­κει­ται να αντέ­ξει είτε στις εξω­τε­ρι­κές πιέ­σεις, είτε στις εσω­τε­ρι­κές εντά­σεις. Συ­νε­πώς, παρά την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα μέ­ρους της κυ­βέρ­νη­σης για μια σκλη­ρή και αυ­ταρ­χι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση που θα είναι σε θέση να φέρει σε πέρας έναν βαθύ και αντι­δρα­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, τε­λι­κά δεν θα μπο­ρέ­σει να δια­χει­ρι­στεί την κα­τά­στα­ση, του­λά­χι­στον στο βαθμό που δεν εγκα­τα­λει­φθεί το στοι­χειώ­δες δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο.     

Η «ορ­γά­νω­ση» της ανα­τρο­πής προ­ϋ­πό­θε­ση για την «Κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς»

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΕΚΜ πρέ­πει να είναι σε θέση ανά πάσα στιγ­μή να διεκ­δι­κή­σει την εξου­σία. Συ­νε­πώς, απαι­τεί­ται ετοι­μό­τη­τα και σχε­δια­σμός: α) σε κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό/προ­γραμ­μα­τι­κό επί­πε­δο με έμ­φα­ση στη διεύ­ρυν­ση των ορι­ζό­ντων της λαϊ­κής διεκ­δί­κη­σης και β) σε ορ­γα­νω­τι­κό/κοι­νω­νι­κό με την έν­νοια της δια­μόρ­φω­σης ισχυ­ρών πυ­λώ­νων αυ­το­ορ­γά­νω­σης μέσα στον λαό ώστε να υπάρ­χουν τα ανα­γκαία κοι­νω­νι­κά στη­ρίγ­μα­τα/υπο­κεί­με­να δίπλα σε μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς. Οι εν λόγω δύο άξο­νες πρέ­πει να συν­δυα­στούν με τη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης του νέου κόμ­μα­τος και την απο­τύ­πω­ση αντί­στοι­χων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών στη δομή και την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή φυ­σιο­γνω­μία του νέου κόμ­μα­τος.

Η αντι­πο­λι­τευ­τι­κή μας στρα­τη­γι­κή πρέ­πει να είναι σκλη­ρή, κι­νη­μα­τι­κή και ασυμ­βί­βα­στη.Δεν πρέ­πει να δια­μορ­φώ­νε­ται η αί­σθη­ση ότι οι δικές μας θέ­σεις βρί­σκο­νται σε ένα συ­νε­χές με τις θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης, πρέ­πει να ανα­δει­κνύ­ου­με με έντα­ση ότι πρό­κει­ται για εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κές λο­γι­κές.

Από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα στην ανά­πτυ­ξη συν­δι­κα­λι­στι­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων όπως επί­σης και η ορ­γά­νω­ση του λαού σε επί­πε­δο γει­το­νιάς, χώρου ερ­γα­σί­ας κοκ με μια λο­γι­κή αυ­τό-ορ­γά­νω­σης και ανά­λη­ψης της ευ­θύ­νης στους αντί­στοι­χους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους (αυ­το­δια­χεί­ρι­ση μο­νά­δων που κλεί­νουν, ορ­γά­νω­ση της στή­ρι­ξης νο­σο­κο­μεί­ων, σχο­λεί­ων και δη­μό­σιων φο­ρέ­ων που απει­λού­νται, ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης σε κάθε επί­θε­ση από την κυ­βέρ­νη­ση, ορ­γά­νω­ση της αυ­το­προ­στα­σί­ας απέ­να­ντι σε κα­τα­σχέ­σεις, κο­ψί­μα­τα ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος, φα­σι­στι­κών συμ­μο­ριών, εγκλη­μα­τι­κών συμ­μο­ριών, ορ­γά­νω­ση δι­κτύ­ων αλ­λη­λεγ­γύ­ης κοκ) με ορί­ζο­ντα την δια­μόρ­φω­ση πυ­λώ­νων λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης ικα­νούς: α) να ανα­κό­ψουν την πε­ραι­τέ­ρω εφαρ­μο­γή της τα­ξι­κής επί­θε­σης που συ­νι­στούν τα μνη­μό­νια, β) να στη­ρί­ξουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά και στι­βα­ρά μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς στο μέλ­λον, γ) να απο­τρέ­ψουν τον εν­δε­χό­με­νο εκ­φα­σι­σμό τμη­μά­των του λαού.

Η ενω­τι­κή πο­λι­τι­κή γραμ­μή χρειά­ζε­ται επι­και­ρο­ποί­η­ση. Τόσο η συμ­με­το­χή της ΔΗΜΑΡ στην κυ­βέρ­νη­ση όσο και η επι­θε­τι­κή στάση της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ την κα­θι­στούν πο­λι­τι­κά μη ρε­α­λι­στι­κή. Το επό­με­νο διά­στη­μα πρέ­πει να έχου­με μια πο­λι­τι­κή ενό­τη­τας και «ανοι­χτής πόρ­τας» προς τις δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς για τη ου­σια­στι­κή συμ­βο­λή τους στην προ­σπά­θεια που επι­χει­ρεί ο λαός μαζί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ. Με­γά­λη προ­σπά­θεια πρέ­πει να γίνει για την κοινή δράση στο κοι­νω­νι­κό πεδίο, ενώ η πο­λι­τι­κή ενό­τη­τας πρέ­πει να συν­δυα­στεί με μια ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τις ηγε­σί­ες της υπό­λοι­πης αρι­στε­ράς στη βάση: α) της κα­τα­στρο­φι­κής για τον λαό χά­ρα­ξης δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών και καλ­λιέρ­γειας του μί­σους εντός της αρι­στε­ράς, β) της απά­ντη­σης της κρι­τι­κής από άλλες αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις με στόχο όχι την έντα­ση των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών, αλλά της θε­τι­κής εν­σω­μά­τω­σης της εν λόγω κρι­τι­κής.

Η κε­ντρι­κό­τη­τα του ζη­τή­μα­τος της δη­μο­κρα­τί­ας για την αρι­στε­ρά       

Το ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τί­ας πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει κυ­ρί­αρ­χο ζή­τη­μα της πο­λι­τι­κής μας ατζέ­ντας το επό­με­νο διά­στη­μα, μιας και η απο­νεύ­ρω­σή της απο­τε­λεί βα­σι­κή στό­χευ­ση της κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής. Η επι­βο­λή των νόμων της αγο­ράς, ως ρυθ­μι­στι­κοί πα­ρά­γο­ντες στο σύ­νο­λο της κοι­νω­νι­κής ζωής, προ­ϋ­πο­θέ­τει την άρση κάθε δη­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης και δια­δι­κα­σί­ας από­φα­σης. Η δη­μο­κρα­τία απει­λεί­ται από την κυ­ρί­αρ­χη οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή τάξη, ενώ η ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς συ­νι­στά σύμ­πτω­μα της επί­θε­σης ενα­ντί­ον της δη­μο­κρα­τί­ας και της κοι­νω­νί­ας. Πρέ­πει να θέ­σου­με τη δη­μο­κρα­τία ως τον ακρο­γω­νιαίο λίθο της δικής μας λο­γι­κής και το εφαλ­τή­ριο για τη δική μας ιδε­ο­λο­γι­κή αντε­πί­θε­ση απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ανα­γό­ρευ­ση των αγο­ρών σε από­λυ­το ρυθ­μι­στή της πο­ρεί­ας των κοι­νω­νιών.

Επι­και­ρο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής μας για την Ευ­ρώ­πη και ανα­βάθ­μι­ση της πο­λι­τι­κής μας πρό­τα­σης

Για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη αντι­πο­λι­τευ­τι­κή μας στρα­τη­γι­κή απαι­τού­νται κά­ποιες κι­νή­σεις ανα­βάθ­μι­σης της πο­λι­τι­κής μας πρό­τα­σης:

α) προ­γραμ­μα­τι­κή εμ­βά­θυν­ση σε επι­μέ­ρους πτυ­χές με βα­σι­κούς άξο­νες: 1) τον τρόπο αντι­με­τώ­πι­σης της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης και της γε­νι­κό­τε­ρης διά­λυ­σης της χώρας μέσα από ένα σχέ­διο γε­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης του ενα­πο­μεί­να­ντος κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού αλλά και του λαού, 2) το μο­ντέ­λο πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης της χώρας, 3) την πο­λι­τι­κή μας πα­ρέμ­βα­ση στο ευ­ρω­παϊ­κό γί­γνε­σθαι τόσο για την επί­λυ­ση του ζη­τή­μα­τος του χρέ­ους όσο και για τη γε­νι­κό­τε­ρη πο­ρεία των ευ­ρω­παϊ­κών κοι­νω­νιών (συμ­μα­χί­ες, πρω­το­βου­λί­ες, άσκη­ση βέτο και άλλων ερ­γα­λεί­ων ανα­χαί­τι­σης της λι­τό­τη­τας πα­νευ­ρω­παϊ­κά κοκ). 

β) ιδιαί­τε­ρα για το ζή­τη­μα της ευ­ρω­παϊ­κής μας στρα­τη­γι­κής απαι­τεί­ται επι­και­ρο­ποί­η­ση της αντί­λη­ψής μας για τον ευ­ρω­παϊ­κό χώρο ως το ελά­χι­στο κρί­σι­μο μέ­γε­θος για την απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση/ανα­τρο­πή της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διάρ­θρω­σης. Η προ­ο­πτι­κή διά­λυ­σης της ευ­ρω­ζώ­νης κάτω από το βάρος των αντι­φά­σε­ών της, ή της θε­σμι­κής απο­κρυ­στάλ­λω­σης μια αντι­δη­μο­κρα­τι­κής σκλη­ρής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας και ισο­πέ­δω­σης των λαών με ορί­ζο­ντα τον αντα­γω­νι­σμό με τον ασια­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, κα­θι­στά απα­ραί­τη­τη την ανα­βάθ­μι­ση της θέσης μας ότι η δική μας ευ­ρω­παϊ­κή στρα­τη­γι­κή για την κοινή πο­ρεία των ευ­ρω­παϊ­κών λαών δεν εξαρ­τά­ται από τη συ­γκε­κρι­μέ­νη μορφή της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης ή του κοι­νού νο­μί­σμα­τος. Επί­σης, οφεί­λου­με να λά­βου­με υπόψη ότι στο φα­ντα­σια­κό των λαών και ιδιαί­τε­ρα του ελ­λη­νι­κού η ΕΕ όλο και λι­γό­τε­ρο συ­νι­στά το πλαί­σιο εξα­σφά­λι­σης της ευ­η­με­ρί­ας ή της στοι­χειώ­δους προ­στα­σί­ας, ενώ ενι­σχύ­ε­ται η θε­ώ­ρη­ση ότι η ΕΕ απο­τε­λεί το κέ­ντρο από όπου με­θο­δεύ­ε­ται η ση­με­ρι­νή επί­θε­ση. Στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση μπο­ρού­με να ανα­βαθ­μί­σου­με: 1) τη θέση ότι η κοινή μοίρα των ευ­ρω­παϊ­κών λαών μπο­ρεί να πε­ρι­λαμ­βά­νει και ασυ­νέ­χειες (η διά­λυ­ση της υφι­στά­με­νης μορ­φής ολο­κλή­ρω­σης δεν πρέ­πει να οδη­γή­σει σε έξαρ­ση των εθνι­κών αντα­γω­νι­σμών, αλλά πρέ­πει να είναι η αρχή για μια νέα ολο­κλή­ρω­ση κοκ), και 2) τη θέση ότι η ευ­ρω­παϊ­κή μας στρα­τη­γι­κή βα­σί­ζε­ται στην υπε­ρά­σπι­ση των κα­τα­κτή­σε­ων των ευ­ρω­παϊ­κών λαών όπως η δη­μο­κρα­τία και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, οι οποί­ες τί­θε­νται σή­με­ρα στο στό­χα­στρο των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων οι­κο­νο­μι­κών και πο­λι­τι­κών ελίτ της Ευ­ρώ­πης.

Η πο­λι­τι­κή κρι­σι­μό­τη­τα της κοι­νω­νι­κής απεύ­θυν­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και της αντι­με­τώ­πι­σης του νε­ο­να­ζι­στι­κού κιν­δύ­νου

Ο κίν­δυ­νος στα­σι­μό­τη­τας (ή και μεί­ω­σης) της επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΕΚΜ σχε­τί­ζε­ται με τον εν­δε­χό­με­νο εκ­φα­σι­σμό των στρω­μά­των που πε­ρι­θω­ριο­ποιού­νται. Με άλλα λόγια, τα υψηλά πο­σο­στά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΕΚΜ στις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές πε­ριο­χές (Β Πει­ραιά, Πε­ρι­στέ­ρι κοκ), δεν μπο­ρεί να τα πλή­ξει ο κυ­βερ­νη­τι­κός συ­να­σπι­σμός ο οποί­ος αδυ­να­τεί να εφαρ­μό­σει μια πο­λι­τι­κή που θα του έδινε ερεί­σμα­τα εκ νέου σε αυτές τις πε­ριο­χές. Αυτός που μπο­ρεί να αμ­φι­σβη­τή­σει την ηγε­μο­νία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –ΕΚΜ στις πε­ριο­χές αυτές είναι η εν­δε­χό­με­νη ενί­σχυ­ση της κι­νη­μα­τι­κής, νε­ο­να­ζι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς. Η ανα­μέ­τρη­ση της νε­ο­να­ζι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς (με την ευ­ρεία έν­νοια του μι­ντια­κού - (παρα)κρα­τι­κού - κι­νη­μα­τι­κού συ­μπλέγ­μα­τος) και της αρι­στε­ράς για τη μορφή της λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, τον έλεγ­χο των πε­ριο­χών που πλήτ­το­νται από την κρίση και εν τέλει την ηγε­μο­νία στα στρώ­μα­τα που συν­θλί­βο­νται θα κα­θο­ρί­σει και το στίγ­μα της δικής μας πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής, αλλά και τη δυ­να­τό­τη­τά μας να κα­θο­ρί­σου­με τις πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές εξε­λί­ξεις στη χώρα.

Η κα­τί­σχυ­ση της αρι­στε­ράς ση­μαί­νει ότι τα στρώ­μα­τα αυτά συ­νε­χί­ζουν να απο­τε­λούν νευ­ραλ­γι­κό κομ­μά­τι της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας της αρι­στε­ράς, πα­ρα­μέ­νουν ενερ­γά τόσο κοι­νω­νι­κά όσο και πο­λι­τι­κά, είναι σε θέση να επη­ρε­ά­σουν την έκ­βα­ση της πάλης στη χώρα μας κοκ. Αντι­κει­με­νι­κά εξα­σφα­λί­ζουν το έδα­φος για μια πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή που εστιά­ζει στα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα και ως εκ τού­του έχει ρι­ζο­σπα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, καθώς η αντι­με­τώ­πι­ση της κα­τά­στα­σής τους προ­ϋ­πο­θέ­τει βα­θιές ρι­ζο­σπα­στι­κές αλ­λα­γές, ανά­λο­γες της κα­τα­στρο­φής που έχει επέλ­θει.

Στην αντί­θε­τη πε­ρί­πτω­ση, δη­λα­δή στην πε­ρί­πτω­ση που η αρι­στε­ρά απο­κο­πεί από αυτά τα στρώ­μα­τα από τη νε­ο­να­ζι­στι­κή ακρο­δε­ξιά, τότε είναι σαφές ότι η δύ­να­μη της αρι­στε­ράς θα υπο­στεί ση­μα­ντι­κό πλήγ­μα, καθώς θα χάσει το πιο νευ­ραλ­γι­κό κομ­μά­τι της κοι­νω­νι­κής της απεύ­θυν­σης. Από την άλλη, ο προ­σα­να­το­λι­σμός και η σύν­θε­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας που θα είναι σε θέση η αρι­στε­ρά να πε­τύ­χει θα έχει στο επί­κε­ντρο ανώ­τε­ρα στρώ­μα­τα, τα οποία παρά την πίεση που δέ­χο­νται, αντι­κει­με­νι­κά θα ρέ­πουν προς λι­γό­τε­ρο ρι­ζο­σπα­στι­κές κα­τευ­θύν­σεις και επι­λο­γές, οι οποί­ες δεν μπο­ρούν να ανα­χαι­τί­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά την κα­τα­στρο­φή που βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη και άρα να συ­γκρο­τή­σουν μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή (με δε­δο­μέ­νο ότι κάθε «με­τριο­πα­θή» πο­λι­τι­κή στρα­τη­γι­κή είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη σε απα­ξί­ω­ση και γρή­γο­ρη εξα­φά­νι­ση σε αυτή τη συ­γκυ­ρία). 

Συ­νε­πώς, η αντι­με­τώ­πι­ση του νε­ο­να­ζι­στι­κού κιν­δύ­νου δεν απο­τε­λεί μια επι­μέ­ρους δρα­στη­ριό­τη­τα, αλλά κο­ρυ­φαία πο­λι­τι­κή μάχη. Είναι κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας ζή­τη­μα για το επό­με­νο διά­στη­μα ποιος θα κα­θο­ρί­σει τις διερ­γα­σί­ες στο κοι­νω­νι­κό πεδίο και τι κα­τεύ­θυν­ση αυτές θα πά­ρουν τε­λι­κά. Υπό αυτή την έν­νοια, η επι­δε­ξιό­τη­τα της αρι­στε­ράς να επη­ρε­ά­σει τη μορφή της διά­χυ­της κοι­νω­νι­κής δυ­σα­ρέ­σκειας είναι απο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας, ιδιαί­τε­ρα ενό­ψει της ψή­φι­σης των μέ­τρων.

* Ο Αν­δρέ­ας Κα­ρί­τζης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ