ΑΟΖ: ο σιωνισμός, η ιμπεριαλιστική «προστασία», ο πόλεμος και η Αριστερά

Η κατάσταση στην Κύπρο γίνεται πραγματικά επικίνδυνη. Είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που μια ευρύτερη αποσταθεροποιητική δυναμική στη Μέση Ανατολή, όπου ο διαρκής πόλεμος έχει γίνει η «σταθερά της αστάθειας», έχει ήδη αγκαλιάσει την Τουρκία και τείνει τώρα να αγκαλιάσει και την Κύπρο. Η Ισραηλινή αεροπορία επιχειρεί στον κυπριακό εναέριο χώρο, ρωσικό πολεμικό κάνει ασκήσεις με πραγματικά πυρά, τουρκικό ερευνητικό σκάφος διέρχεται στην κυπριακή ΑΟΖ. Σ’ αυτή την μπαρουταποθήκη αρκεί ένα «σπίρτο» για να μπει πραγματική φωτιά…

Η προσπάθεια επιβολής της ιμπεριαλιστικής τάξης με την ιμπεριαλιστική εκστρατεία κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα, απέτυχε. Μερικά χρόνια ύστερα από την πρώτη επιτυχία της ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν, οι ΗΠΑ βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα «να ηττηθούν φεύγοντας ή να ηττηθούν μένοντας». Προτίμησαν το πρώτο. Μια δεκαετία αργότερα, η ιμπεριαλιστική αντεπίθεση στην «αραβική άνοιξη», οι επιτυχίες του ιμπεριαλισμού (ανατροπή του Καντάφι, στρατιωτική δικτατορία και παλινόρθωση ενός καθεστώτος τύπου Μπουμπάρακ στην Αίγυπτο) όχι μόνο δεν αποκατέστησαν κάποιου είδους ιμπεριαλιστική τάξη, αλλά αντίθετα επέτειναν την αταξία και δημιούργησαν ένα τοπίο χαοτικό, όπου το κενό της ιμπεριαλιστικής τάξης καλύπτουν νέοι πρωταγωνιστές (όπως το ISIS) και ο πόλεμος τείνει να γίνει μόνιμο στοιχείο της περιφερειακής αστάθειας.          

Είναι σ’ αυτές τις συνθήκες που η περιφερειακή αστάθεια, με τον πόλεμο σαν συστατικό της, αγγίζει την Τουρκία και τώρα απειλεί να επεκταθεί και στην Κύπρο, και μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή να πάμε σε «ανάφλεξη» στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Δεν χρειάζονται άλλες υπογραμμίσεις για να καταλάβουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και ότι η Αριστερά πρέπει να τα αντιμετωπίσει εξίσου σοβαρά. Από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη, τυχοδιωκτική και ανεύθυνη αντιμετώπιση από αυτή που προτείνει σαν γραμμή αντιμετώπισης της κατάστασης την υπεράσπιση του «κυριαρχικού δικαιώματος» της Κύπρου στην ΑΟΖ με τις «πλάτες» του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστών.

Τι σημαίνει ότι η ΑΟΖ είναι «κυριαρχικό δικαίωμα»;

Δεν θα μπλέξουμε εδώ με τη συζήτηση για το δίκαιο της θάλασσας και τα συναφή, διότι για την Αριστερά προέχουν άλλα κριτήρια - θα εξετάσουμε στη συνέχεια ποια. Κατ’ αρχάς πρέπει να μας απασχολήσει το εξής θέμα, που είναι η βάση για όλα τα επόμενα: με ποια έννοια η ΑΟΖ είναι «κυριαρχικό δικαίωμα», όταν μάλιστα ανακηρύσσεται μονομερώς; Εδώ η απάντηση μπορεί να είναι διττή:

Πρώτο, ότι η Κύπρος έχει δικαίωμα να την καθορίσει μονομερώς, είτε με την έννοια να καθορίσει ένα τμήμα της με κάποιες χώρες αγνοώντας κάποιες άλλες είτε με την έννοια ότι μπορεί να το κάνει ερμηνεύοντας μονομερώς και «αυτοδίκαια» το δίκαιο της θάλασσας. Στην προκείμενη περίπτωση έγιναν και τα δύο: Είναι γνωστό ότι η καθορισθείσα κυπριακή ΑΟΖ έχει καθοριστεί μόνο με το Ισραήλ, ώστε να εφάπτεται στην αντίστοιχη ισραηλινή. Παράλληλα, η κυπριακή κυβέρνηση θεώρησε ότι μπορεί να καθορίσει μονομερώς την ΑΟΖ ερμηνεύοντας «αυτοδίκαια» το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.

Δεύτερο, ότι ως «κυριαρχικό δικαίωμα» αξίζει να το υπερασπιστεί κανείς με όλα τα μέσα - περιλαμβανομένων και των πολεμικών! Αν η ΑΟΖ είναι κυριαρχικό δικαίωμα, τότε η παραβίασή της ισοδυναμεί με παραβίαση της εθνικής υπόστασης…  

Με το πρώτο, εισάγεται ένα πλαίσιο «μονομερών ενεργειών» στις διεθνείς σχέσεις σε μια γειτονιά όπου η αστάθεια, οι ανταγωνισμοί και ο πόλεμος είναι στην ημερήσια διάταξη. Με το δεύτερο, εισάγεται μια έμμεση εκδοχή πολεμικού τυχοδιωκτισμού!   

Μια μονομερής ενέργεια της Κύπρου

ενάντια σε… 8 όμορα κράτη και τη Γάζα!

Η ανακήρυξη της κυπριακής ΑΟΖ συνιστά «καραμπινάτη» μονομερή ενέργεια ενάντια σε 8 διεθνώς αναγνωρισμένα όμορα κράτη (Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Γάζα, Λίβανο, Συρία, Τουρκία και Ελλάδα) και τη Γάζα, ενώ έχει αναγνωριστεί μόνο από το Ισραήλ! Το γεγονός αυτό θα ήταν αδιανόητο χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του Ισραήλ. Η υποστήριξη αυτή δόθηκε αμέσως μόλις ο… αντιιμπεριαλιστής Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε την ΑΟΖ, το 2004. Στη βάση της πράξης αυτής, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει προ καιρού αναθέσει τις έρευνες (αλλά και ουσιαστικά τα δικαιώματα εξόρυξης) σε δυτικές πολυεθνικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων η Noble Energy, αμερικανική εταιρεία στενά συνδεδεμένη με το καθεστώς Μπους και τις πρώτες σταυροφορίες των ΗΠΑ στο Ιράκ, σε κοινοπραξία με την ισραηλινή εταιρεία Delek.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η Κύπρος δεν έχει καθορίσει ούτε με την Ελλάδα τα όρια της ΑΟΖ. Ο λόγος είναι απλός: αυτό θα σημαίνει ανακήρυξη και ελληνικής ΑΟΖ σε θαλάσσιες περιοχές όπου έχει νόμιμες διεκδικήσεις και η Τουρκία. Και η Ελλάδα δεν θέλησε μέχρι τώρα να διακινδυνεύσει «πρόωρα» θερμά επεισόδια με την Τουρκία στο Αιγαίο – όπου εξάλλου οι εγγυήσεις της ισραηλινής αεροπορίας και των ΗΠΑ δεν είναι ιδιαίτερα πειστικές… Γι’ αυτό και προτίμησε μέχρι σήμερα να αρχίσει εκ του ασφαλούς τις έρευνες από το… Ιόνιο.

Όπως γίνεται φανερό, η νέα εθνική εξόρμηση για τις ΑΟΖ δεν μυρίζει μόνο πετρέλαιο αλλά και πολλή θρασυδειλία: θράσος όσον αφορά την Κύπρο, δειλία όσον αφορά την Ελλάδα - τουλάχιστον μέχρι σήμερα…

Τέλος, δεν πρέπει να μας διαφύγει η «λεπτομέρεια» ότι η συμμαχία με το Ισραήλ συμπαρασύρει άμεσα την Κύπρο σε εχθρικές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους γενικά, αλλά και ειδικότερα εξαιτίας του καθορισμού ΑΟΖ με το Ισραήλ με παραμερισμό του παλαιστινιακού κράτους και ιδιαίτερα της Γάζας. Και υπενθυμίζουμε, για να κατανοηθεί πώς ερμηνεύεται στη συγκεκριμένη περίπτωση η έννοια «εθνικό ζήτημα», ότι στην υπόθεση «Ένα καράβι για τη Γάζα», πριν λίγα χρόνια, επί προεδρίας του αριστερού Δημήτρη Χριστόφια, η Κύπρος «άδειασε» μεγαλοπρεπώς τόσο την πρωτοβουλία όσο και την Παλαιστίνη.    

«Κυριαρχικό δικαίωμα» με τις πλάτες του Ισραήλ

και του ιμπεριαλισμού;

«Τα πράγματα είναι δυστυχώς χειρότερα από ό,τι φανταζόμαστε. Οι υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται σε σταθερή αντιιμπεριαλιστική τροχιά οφείλουν να κάνουν ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στην κύρια και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις, οφείλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στο σκληρό του πυρήνα, που, με δύο λόγια, είναι το πραγματικό δίλημμα ότι στο βαθμό που πατάς στέρεα στα πόδια σου και δεν τρικλίζεις, πόσο νερό μπορείς να βάλεις στο κρασί σου χωρίς να αντιστρέψεις την αναλογία;».

Λουκάς Αξελός, Δρόμος της Αριστεράς 11.10.2014

Για όποιον/α δικαίως δεν κατάλαβε τι θέλει να πει εδώ ο Λουκάς Αξελός μ’ αυτή τη δειλή και ενοχική διατύπωση, εννοεί ότι στο βαθμό που η Κύπρος πατάει γερά στα πόδια της, δεν έχει να φοβηθεί τη συμμαχία με το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Η αντίθεση με όλους αυτούς τους συμμάχους είναι δευτερεύουσα, επειδή η στάση (και δη των αντιιμπεριαλιστών!) σ’ αυτή την αντίθεση υπερκαθορίζεται από τα προτάγματα που απορρέουν από την κύρια αντίθεση: της Κύπρου ενάντια στην Τουρκία που επιβουλεύεται το δικαίωμά της στην «αυτοδιάθεση» και τα «κυριαρχικά δικαιώματά» της! 

Είναι όμως η τωρινή Κύπρος -και μόνο γι’ αυτή, την «υπαρκτή» Κύπρο μιλάμε- αυτή που «πατάει γερά στα πόδια της»; Η συγκεκριμένη, «υπαρκτή» Κύπρος δεν είναι που έχει εθελόδουλη ηγεσία - όπως και η Ελλάδα; Και πώς γίνεται η ίδια Κύπρος να είναι εθελόδουλη απέναντι σε Ισραήλ, ΗΠΑ, Ε.Ε., αλλά να πατάει γερά στα πόδια της σε σχέση με την Τουρκία;

Στην πραγματικότητα, η μικρή Κύπρος δεν θα διανοούνταν καν να προβεί σε μονομερή καθορισμό της ΑΟΖ στις ταραγμένες θάλασσες της νοτιοανατολικής Μεσογείου χωρίς γερές «πλάτες». Και είναι κοινό μυστικό -ώστε να μη χρήζει αποδείξεων- ότι αυτές οι «πλάτες» είναι το Ισραήλ και ο ιμπεριαλιστικός «άξονας». Η Κύπρος διανοείται τέτοιες «μονομερείς ενέργειες» μόνο επειδή έχει τεθεί υπό την προστασία του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., επειδή λειτουργεί σαν εξάρτημα του ιμπεριαλισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Αυτή η επίδειξη «σθένους» στον ανταγωνισμό με την Τουρκία είναι σε πλήρη αντίστιξη με την πλήρη προσαρμογή της Κύπρου στο «ζυγό» των μνημονίων και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, προσαρμογή που πιστοποιείται με διαρκή υποταγή στους διαρκείς εκβιασμούς των δανειστών. Η Κύπρος, που δεν μπορεί να αμφισβητήσει ούτε μια ανθυποσημείωση του μνημονίου και υποτάσσεται στους εκβιασμούς των τροϊκανών, σηκώνει με ιμπεριαλιστικές «πλάτες» μια αντιπαράθεση με την Τουρκία που απειλεί να τη μετατρέψει σε μέρος του προβλήματος της ευρύτερης περιοχής και να την εμπλέξει ακόμη και σε πολεμική περιπέτεια. Και είναι φανερό -ώστε επίσης να μη χρειάζεται περαιτέρω αποδείξεις- ότι το «σθένος» στη μία περίπτωση και η πλήρης συμμόρφωση προς τας υποδείξεις στη δεύτερη, δεν συνιστούν κανενός είδους αντίφαση, αλλά είναι οι δύο πλευρές της ίδιας πραγματικότητας: η κυπριακή αστική τάξη, για να αντιμετωπίσει την κρίση του κυπριακού καπιταλισμού, έχει αποθέσει όλες τις ελπίδες της στη συμμετοχή της στον ιμπεριαλιστικό άξονα σαν «προστατευόμενο μέλος»…

Άλλωστε, η ιδέα για έξοδο από την κρίση χάρη και στα δισ. ευρώ από την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων υπό την ομπρέλα προστασίας των ιμπεριαλιστών και του Ισραήλ, συνδέθηκε άμεσα με τα μνημόνια και την αποπληρωμή του χρέους. Μνημόνιο και υδρογονάνθρακες είναι πλευρές του ίδιου, ενιαίου σχεδίου και όχι παράλληλες και μη σχετιζόμενες πραγματικότητες.

Μόνο που αυτό το σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης του κυπριακού καπιταλισμού έχει ισχυρές δόσεις τυχοδιωκτισμού και καθόλου αμελητέες πιθανότητες πολεμικής εμπλοκής. Και ενώ οι «προστάτες» θα έχουν την πολυτέλεια είτε να αποσυρθούν αν τα πράγματα δεν πάνε καλά είτε να εμπλακούν σε μια πολεμική αναμέτρηση σε «ξένο αχυρώνα», η Κύπρος θα είναι υποχρεωμένη να μείνει εκεί για να υπομείνει τις συνέπειες… Όχι η αστική της τάξη, που την ενέπλεξε σε τέτοιους τυχοδιωκτισμούς και έχει αποδείξει ότι την κρίσιμη στιγμή μπορεί κάλλιστα είτε να αποδράσει μαζί με τα κέρδη της είτε να οργανώσει τη δική της «επόμενη μέρα» κλαψουρίζοντας για τη «νέα εθνική τραγωδία», αλλά η εργατική τάξη και η νεολαία της Κύπρου, που θα πληρώσουν σκληρά τις συνέπειες.  

Τέλος, η θερμή εμπλοκή της Κύπρου στους περιφερειακούς ανταγωνισμούς σε μια εύφλεκτη περιοχή και οι «τσαμπουκάδες» με την Τουρκία με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών, είναι η καλύτερη διαδρομή για να φτάσει η «φλόγα» μέχρι το Αιγαίο...  

Το «πατριωτικό ιδεώδες»

Όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με κάποιο «πατριωτικό ιδεώδες» ή με κάποιο «κυριαρχικό δικαίωμα» (όπως και αν εννοείται αυτό), ελέγχεται για ασυγχώρητη αφέλεια. Κι όμως, ένας «νέος πατριωτισμός» -και μιλώ τώρα για τον πατριωτικό βραχίονα της προεδρικής πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ- μας προτείνει να κάνουμε πολιτική στα ταραγμένα ύδατα της νοτιοανατολικής Μεσογείου με βάση το πολιτικό πρόταγμα «υπεράσπιση του ‘‘κυριαρχικού δικαιώματος’’ της Κύπρου στην ΑΟΖ». Προτείνει μάλιστα την εγκατάλειψη του δόγματος «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαραστέκεται» και την επιστροφή στο δόγμα «Η Κύπρος και η Ελλάδα συναποφασίζουν», με πλήρη επίγνωση ότι αυτό σημαίνει επίσης επιστροφή στο στρατιωτικό δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας - Κύπρου.    

Εδώ τα ερωτήματα είναι αμείλικτα: στη βάση ποιων συσχετισμών και στο έδαφος ποιων συμμαχιών; Με αποδοχή και διατήρηση της συμμαχίας με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ; Ενιαίος σχεδιασμός και ενιαίος αμυντικός χώρος Ελλάδας - Κύπρου στο πλαίσιο της συμμαχίας Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα; Με απόρριψη αυτής της συμμαχίας και στήριξη σε άλλες συμμαχίες - και ποιες; Με αναδιάταξη των συμμαχιών εντός των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών;

Τα ερωτήματα είναι στην πραγματικότητα ρητορικά, διότι είναι απλώς αδύνατο το σχέδιο για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, που εκπονήθηκε και υλοποιείται ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της συμμαχίας, να αποκοπεί από τους υλικούς όρους της υλοποίησής του. Διότι, απλούστατα, έτσι θα επιστρέφαμε από την πραγματική πολιτική στο χώρο του «ιδεώδους»: ποια αξία έχει το «κυριαρχικό δικαίωμα» επί της ΑΟΖ χωρίς την άντληση υδρογονανθράκων;

Αυτού του τύπου ο «νέος πατριωτισμός», λοιπόν, μυρίζει επίσης και πολύ σιωνισμό και ιμπεριαλισμό.

Συσχετισμός δύναμης εντός της ιμπεριαλιστικής

αλυσίδας και «εθελοδουλεία»

«(…) η οιονεί λογική της μικρής και αδύνατης Ελλάδας και Κύπρου είναι σε κρατικό επίπεδο έκφραση της σύγχρονης μορφής εθελοδουλίας».

Λ. Αξελός, Δρόμος της Αριστεράς 11.10.2014
 

Πρέπει να εστιάσουμε τώρα στο εξής πρόβλημα: Για ποιο λόγο η κυπριακή αστική τάξη μπήκε στη συμμαχία με το Ισραήλ και γενικότερα στον ιμπεριαλιστικό άξονα; Για ποιο λόγο αυτή τη συμμαχία την «ευλόγησε» όχι μόνο ο κυπριακός αστικός κόσμος και τα κόμματά του αλλά και το αριστερό ΑΚΕΛ;

Η συνήθης απάντηση που δίνει σε αυτό το ερώτημα ο «νέος πατριωτισμός» είναι εξαιρετικά αβαθής: το κάνουν επειδή είναι «ξενόδουλοι» ή «εθελόδουλοι», «τσιράκια» των ιμπεριαλιστών. Η ερμηνευτική αυτή γραμμή έχει ίσως κάποια αξία σαν δημοσιογραφικό σχήμα λόγου, αλλά από μαρξιστική άποψη δεν αξίζει μία. Καταρχήν, πριν από πολιτικό συνιστά ετυμολογικό λάθος: εθελοδουλεία, θα πει ότι μια αστική τάξη έχει καλύτερες επιλογές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της αλλά δεν τις επιλέγει γιατί είναι «πουλημένη» σε συμφέροντα άλλων – είναι τόσο παραδομένη σε άλλους «αφέντες» ώστε δεν μπορεί καν να δει το συμφέρον της. Είναι σε τέτοια κατάσταση εκφυλισμού και εκπεσμού, ώστε δεν έχει κάνει το σθένος να ενεργεί με βάση τα δικά της συμφέροντα. Έχει αποδιαρθρωθεί σαν τάξη που μάχεται για το συμφέρον της, διότι στο εσωτερικό της λειτουργούν πολιτικές και οικονομικές φατρίες υποταγμένες σε ξένα συμφέροντα. Φυσικά, κάτι τέτοιο θεωρητικά δεν μπορεί να αποκλειστεί, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποδεικνύεται συγκεκριμένα - τουλάχιστον όταν φεύγουμε από τη ζώνη της υποσαχάριας Αφρικής και πλησιάζουμε προς τη Μεσόγειο. 

Αντί να ξεπέφτουμε σε τέτοια ερμηνευτικά εργαλεία, που δηλώνουν μόνο μια δραματική υποχώρηση των κριτηρίων της Αριστεράς, καλύτερα είναι να επιστρέψουμε στα δοκιμασμένα ερμηνευτικά εργαλεία της «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας», των «κρίκων» της και του -προαιώνιου- συσχετισμού δύναμης, που πάντα αποφασίζει στην πολιτική. Αλλά και στην πολλάκις τεκμηριωμένη ιστορική αλήθεια ότι η αστική τάξη επιλέγει (αυτό που θεωρεί) καλύτερο γι’ αυτήν και τα συμφέροντά της, λειτουργώντας με αυτό το κριτήριο και στις στιγμές των μεγαλύτερων κινδύνων και στις στιγμές της μεγαλύτερης αδυναμίας της.    

Τα κριτήριά της είναι δύο και λειτουργούν ταυτόχρονα και αξεχώριστα, ιδιαίτερα στις στιγμές που η κυριαρχία της ή έστω τα κέρδη της κινδυνεύουν, είτε λόγω δομικών κρίσεων είτε λόγω μεγάλων εξωτερικών κινδύνων ή λόγω και των δύο: Πρώτο, να επιβεβαιώσει, στηρίξει ή σώσει τα κέρδη της και την εξουσία της ενάντια στο δικό της λαό, να υπερασπιστεί τη δική της «πατρίδα» ενάντια στην «πατρίδα» των καταπιεσμένων. Ο τρόπος που χειρίστηκε η κυβέρνηση Αναστασιάδη τη χρεοκοπία και «εκκαθάριση» της Λαϊκής τράπεζας και το «κούρεμα» των καταθέσεων είναι η πιο αδιάψευστη απόδειξη γι’ αυτό. Δεύτερο, να επιστρατεύσει όλα τα διαθέσιμα διεθνή στηρίγματα, ασφαλώς σεβόμενη τον κανόνα του συσχετισμού δύναμης – ποιος κάνει πολιτική χωρίς να σέβεται αυτόν τον κανόνα;

Τι ζητάμε λοιπόν από την αστική τάξη για να είναι «πατριωτική», «μη εθελόδουλη» κ.λπ.; Να αγνοήσει τον κανόνα του συσχετισμού δύναμης στην καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική ζούγκλα, να μη διεκδικήσει ούτε ψίχουλο από το ιμπεριαλιστικό φαγοπότι στο όνομα κάποιας «εθνικής υπερηφάνειας» που από μόνη της δεν γεννάει ούτε σεντ κέρδους ή να αρνηθεί τον εαυτό της και να παρουσιαστεί στους εσωτερικούς ταξικούς της αντιπάλους «γυμνή», χωρίς διεθνή στηρίγματα; Ό,τι απ’ όλα αυτά και αν είναι, και ακόμη χειρότερα αν είναι όλα μαζί, δεν πρόκειται για αριστερή πολιτική αλλά για πολιτικό μελόδραμα. Μερικοί αριστεροί επαναλαμβάνουν σαν αυταπάτη τον ιδιοτελή ισχυρισμό της αστικής τάξης, συνδέοντας τον ηγετικό της ρόλο στο έθνος με την -αποτελεσματική ή όχι, «υπερήφανη» ή «εθελόδουλη»- υπηρέτηση κάποιων υποτιθέμενων κοινών «εθνικών συμφερόντων», χάνοντας από τα μάτια τους το γεγονός ότι η ηγεσία της αστικής τάξης στο έθνος προϋποθέτει και στηρίζεται στην ταξική της κυριαρχία επί της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και ότι η στάση της στα λεγόμενα «εθνικά θέματα» καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης εξωτερικά και τη μη αμφισβήτηση και εμπέδωση της ταξικής της κυριαρχίας εσωτερικά.

Υπεράσπιση του «κυριαρχικού δικαιώματος»

αλλά χωρίς την ιμπεριαλιστική προστασία;

Η Ίσκρα, με άρθρο του Διαχειριστή της (21.10.2014), θέτει δικαίως τα ερωτήματα: «Γιατί ασκείται στρατιωτικά το Ισραήλ σε χώρους πλήρους κυπριακής κυριαρχίας;» και «Γιατί η Εθνική Φρουρά πραγματοποιεί κοινές ασκήσεις με το Ισραήλ στο χώρο εθνικής κυριαρχίας της Κύπρου;».

Πρέπει να πιάσουμε γερά το νήμα αυτών των ερωτημάτων και να πάμε σε βάθος. Καταρχήν, το πρόβλημα δεν είναι απλώς το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν, αλλά ότι συμβαίνουν στο πλαίσιο μιας γεωπολιτικής και στρατιωτικής συμμαχίας. Η συμμαχία η ίδια είναι το πρόβλημα και όχι τα παράγωγά της.

Πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν το εξής: μήπως το «κυριαρχικό δικαίωμα» (εν προκειμένω της ΑΟΖ), ως «εθνική αξία», μπορούμε να το υπερασπιστούμε σαν κοινή «αξία του έθνους» χωρίς την ιμπεριαλιστική προστασία; Αν εξετάσουμε αυτό το ερώτημα συγκεκριμένα σε σχέση με την ΑΟΖ, τα συμπεράσματα είναι καταλυτικά: αν όχι με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και με τον άξονα με το Ισραήλ, με ποιες συμμαχίες, με ποιο συσχετισμό δύναμης και με ποιου την τεχνογνωσία θα προχωρήσει η Κύπρος στην υπεράσπιση της μονομερώς καθορισμένης ΑΟΖ και θα αξιοποιήσει τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων; Αν όχι με το Ισραήλ και τους ιμπεριαλιστές και με κοινές ασκήσεις στον κυπριακό εθνικό εναέριο χώρο αλλά και στο κυπριακό έδαφος, πώς αλλιώς θα γίνει πειστική η αποτροπή απέναντι στις αντιδράσεις της Τουρκίας;     

Δεν μπορείς να γεμίσεις μια ψηφοδόχο με ένα περίστροφο αλλά ούτε να αντιμετωπίσεις ένα περίστροφο με ένα ψηφοδέλτιο, έγραφε ο Τρότσκι πραγματευόμενος ένα άλλο ζήτημα. Έτσι και στο θέμα μας, δεν μπορείς με τον αιθέριο συσχετισμό του «εθνικού ιδεώδους» να λύσεις τα πρακτικά προβλήματα των γεωτρήσεων, της τεχνογνωσίας και της άντλησης υδρογονανθράκων, κυρίως όμως των συμμαχιών και του συσχετισμού δύναμης.  

Μήπως όμως η απάντηση σε όλα αυτά είναι η… Ρωσία; Μήπως αυτή θα γεμίσει όλα αυτά τα κενά; Πρώτον, δεν είναι σε θέση να το κάνει – η εμπειρία από τη στάση της την άνοιξη του 2013 είναι καταλυτική. Δεν έχει αυτή την εμβέλεια για να το κάνει και γι’ αυτό δεν έχει ούτε τη διάθεση να το κάνει. Και από την άλλη, αν ήταν σε θέση να το κάνει, τότε απλώς θα επρόκειτο για επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου. Επειδή όμως δεν είναι σε θέση να το κάνει, ένα τέτοιο σχέδιο θα ήταν απλώς και μη ρεαλιστικό και τυχοδιωκτικό - το σχέδιο συμμαχιών της αστικής τάξης της Κύπρου είναι απείρως πιο ρεαλιστικό!

Η προσπάθεια, λοιπόν, συγκερασμού της υπεράσπισης του «κυριαρχικού δικαιώματος» από τη μια και της απεμπλοκής από τον ιμπεριαλιστικό άξονα από την άλλη, η αντιμπεριαλιστική σαν να λέμε υπεράσπιση του «κυριαρχικού δικαιώματος», αρχίζει να έχει κάποιο νόημα μόνο με πλήρη αλλαγή πλαισίου: ο ελληνικός και κυπριακός λαός ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Μαζί με την αστική τους τάξη; Είναι το επόμενο ερώτημα. Μα αυτή έχει διαλέξει συμμάχους και διεθνή στηρίγματα, ακριβώς για το συμφέρον της και ενάντια στο λαό «της» - ιδού η διαδρομή που ο συνεπής αντιιμπεριαλισμός προϋποθέτει ταυτόχρονα τη συνεπή ταξική πολιτική, τον συνεπή αντικαπιταλισμό!

Στο πλαίσιο όμως μιας τέτοιας πολιτικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής, η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων όχι μόνο δεν θα ήταν πρώτη στην ατζέντα, αλλά δεν θα ήταν καν δεύτερη και τρίτη, γιατί προϋποθέτει διεθνή στηρίγματα και διεθνείς συγκρούσεις: τα πρώτα θα πρέπει να κατακτηθούν μέσα από μια διεθνιστική πολιτική αλληλεγγύης, όπου προτεραιότητα θα έχουν σύμμαχοι ελάχιστα ή καθόλου σχετικοί με… υδρογονάνθρακες, πρώτα απ’ όλα οι Παλαιστίνιοι, οι Κούρδοι και οι άλλοι λαοί της περιοχής. Όσο για τις διεθνείς συγκρούσεις, η Αριστερά δεν μπορεί να ονειρεύεται συγκρούσεις για τα πετρέλαια, αλλά συγκρούσεις με αυταρχικά καθεστώτα και τον καπιταλισμό - ιμπεριαλισμό.

Δεν είναι, λοιπόν, η ΑΟΖ που συμπυκνώνει προνομιακά το «νόημα» των αναγκών και συμφερόντων του ελληνικού και κυπριακού λαού, ούτε μπορεί η Αριστερά να συναγωνιστεί ή και να ξεπεράσει σε τυχοδιωκτισμό την αστική τάξη της Κύπρου και της Ελλάδας λέγοντας περίπου ότι είναι πιο «ηρωικό» να χύσει το αίμα του στα πεδία ψευδεπίγραφων «εθνικών μαχών» παρά να «ματώσει» στις μάχες ενάντια στο μνημόνιο.

Η Αριστερά πρέπει να σπάσει το αστικό σχέδιο «μνημόνια + υδρογονάνθρακες» και στους δύο του πυλώνες και όχι να το υιοθετήσει διά της εθνικής παρακαμπτηρίου! Διότι πρέπει να είναι φανερό ότι αν οι λαοί παλέψουν -και με το αίμα τους- για τους υδρογονάνθρακες, τότε και ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα πάει περίπατο! Και όπως έχει δείξει η διεθνής πείρα, στις χώρες-παραγωγούς υδρογονανθράκων οι λαοί υποφέρουν από ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια και αυταρχισμό! Ή με άλλα λόγια: η αλλαγή εδάφους από την ταξική πάλη ενάντια στη λιτότητα, στην «εθνική» πάλη για τους υδρογονάνθρακες, ανατρέπει δραματικά τον ταξικό συσχετισμό δύναμης υπέρ του πιο ληστρικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και εις βάρος των λαών! Οι υδρογονάνθρακες σαν βασικός άξονας πολιτικής (να η ουσία των λεγομένων περί κύριας και δευτερεύουσας αντίθεσης) θα ενισχύσουν την κυπριακή αστική τάξη πρώτα απ’ όλα ενάντια στην κυπριακή Αριστερά, το κίνημα και την εργατική τάξη. Και ταυτόχρονα, στο βαθμό που με τις ιμπεριαλιστικές πλάτες την ενισχύουν και ενάντια στην Τουρκία, θα την κάνουν πιο θρασύδειλη και τυχοδιωκτική, εμπλέκοντας την Κύπρο σε ψυχρές ή θερμές ή και πολεμικές περιπέτειες, προετοιμάζοντας νέες τραγωδίες - τις οποίες είναι βέβαιο ότι οι ίδιοι που μας προτείνουν την «εθνική γραμμή» και μας κάνουν μάθημα για την κύρια και δευτερεύουσα αντίθεση, θα μας παρουσιάσουν σαν «εθνικές», ενώ θα έχουν προετοιμαστεί από την ταξική απληστία της ηγέτιδας τάξης της Κύπρου, της αστικής. Κι ύστερα κάποιος μελωδός θα γράψει κάτι ανάλογο με το «Ιταλοί και Αγγλογάλλοι βοηθήσαν τον Κεμάλη», όταν οι σημερινοί ιμπεριαλιστές σύμμαχοι θα προσαρμοστούν στο νέο συσχετισμό δύναμης…

Η Ιστορία έχει δείξει ότι η αστική τάξη συχνά παρασέρνεται από την αυτοπεποίθηση που της δίνουν οι «γερές πλάτες» ιμπεριαλιστών συμμάχων και προστατών, εμπλέκεται σε τυχοδιωκτισμούς και όταν αυτοί οδηγούν σε ήττες και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι την «αδειάζουν», κλαψουρίζει υποκριτικά πάνω στα κοινωνικά ερείπια εκτοξεύοντας κατάρες κατά των χθεσινών προστατών που έπαψαν πλέον να προστατεύουν τα συμφέροντά της… Αυτό ακριβώς δεν έγινε με τη Μικρασιατική εκστρατεία και στη συνέχεια «καταστροφή»; Από υπερβολική αυτοπεποίθηση λόγω της έως τότε ιμπεριαλιστικής στήριξης και των επιτυχιών του, ο ελληνικός καπιταλισμός διανοήθηκε να εκστρατεύσει μέχρι την Άγκυρα, αμφισβητώντας την ίδια την ύπαρξη του τουρκικού έθνους. Όταν ηττήθηκε, άρχισε η τουρκική αντεπίθεση και διαλύθηκε ο ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία, οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοι επανατοποθετήθηκαν με βάση το νέο συσχετισμό δύναμης, τιμώρησαν τον υπερφίαλο έως χθες σύμμαχο, και η έως χθες φιλοϊμπεριαλιστική Ελλάδα άρχισε τα κλαψουρίσματα για την «προδοσία» από τους Ιταλούς και Αγγλο-Γάλλους… (Από αυτή την άποψη, όσοι σήμερα ψάχνουν «ένδοξες εθνικές σελίδες» για να εμπνευστούν για τη σύγχρονη «εθνική εξόρμηση» των υδρογονανθράκων, το κατάλληλο ιστορικό παράδειγμα δεν είναι η αντίσταση στην ιταλική εισβολή ούτε -πολύ περισσότερο- στη γερμανική κατοχή, αλλά η μικρασιατική εκστρατεία.)   

Ακριβώς με αυτό τον τρόπο, η κυπριακή αστική τάξη με τον τυχοδιωκτισμό που της εμπνέουν οι ιμπεριαλιστικές «πλάτες», προετοιμάζει νέες τραγωδίες για το λαό της Κύπρου. Στο ερώτημα τι θα γίνει αν, παρ’ όλα αυτά, τα καταφέρει και αυτό φέρει μια αναβάθμισή της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, η απάντηση είναι σαφής: η «εθνική» αυτή επιτυχία θα είναι ταυτόχρονα και επιτυχία της κυπριακής αστικής τάξης ενάντια στην κυπριακή εργατική τάξη.

Τα περί κύριας και δευτερεύουσας αντίθεσης, ένα πράγμα σημαίνουν: «εθελοδουλεία» απέναντι στους ιμπεριαλιστές με στόχο «εθνικές επιτυχίες» ενάντια στην Τουρκία. Ένα σχέδιο αναβάθμισης της Κύπρου σαν (ασθενικού) «κρίκου» στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Αυτό είναι το μέτρο του «αντιιμπεριαλισμού» αυτού του σχεδίου. Και με λίγα λόγια: στο όνομα της κύριας αντίθεσης και των «εθνικών» συμφερόντων, ναι, μπορούμε και πρέπει να γίνουμε φιλοϊμπεριαλιστές…        

Υπεράσπιση του «κυριαρχικού δικαιώματος»

στην ΑΟΖ ακόμη και με πολεμικά μέσα;

Τα προηγούμενα μας οδηγούν εντελώς φυσιολογικά και αναπόφευκτα στην κρίσιμη πολιτική αιχμή, που τα επικαθορίζει όλα: η Αριστερά θα καλέσει της εργατική τάξη, τη νεολαία, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να υπερασπιστούν το «κυριαρχικό δικαίωμα» ακόμη και με το αίμα τους; Αναγορεύοντας τη μονομερώς καθορισμένη ΑΟΖ σε «κυριαρχικό δικαίωμα» -κάτι «πολύ σοβαρό», απ’ αυτά που «δικαιολογούν» πολέμους και αιματοχυσίες- θα τους καλέσει να αγωνιστούν με όλα τα μέσα και με κάθε κόστος για την υπεράσπισή της; Ακόμη και υπό την εθνική ηγεσία του Σαμαρά, του Αναστασιάδη και των στρατοκρατών και με τις χρήσιμες «πλάτες» του σιωνιστικού κράτους και του ιμπεριαλισμού; Για να επαναληφθεί σαν αιματηρή ιστορική καρικατούρα κάποιο νέο υποτιθέμενο έπος του «Όχι» ή απλώς να ισοπεδωθούν μια και καλή οι ταξικοί αγώνες ενάντια στα μνημόνια και οι προοπτικές πολιτικής ανατροπής στο βωμό των υδρογονανθράκων και να ζήσουμε μια ακόμη πιο εκτεταμένη κοινωνική τραγωδία;   

Το ερώτημα είναι τόσο αμείλικτο, που δεν μπορεί ούτε δικαιούται να το προσπερνάει όποιος μιλάει από τη σκοπιά της Αριστεράς!

Ελλάδα - Κύπρος - Τουρκία:

η εθνικ(ιστικ)ή υποκρισία και η Αριστερά

Ο μύθος που έτρεφε για δεκαετίες μια ορισμένη εθνική αφήγηση του αστικού χώρου αλλά και σε χώρους της Αριστεράς ήταν ότι η «πτωχή πλην τιμία Ελλάς», η ανάδελφη χώρα, δέχεται συστηματικά προσβολές επί της εθνικής της κυριαρχίας ή επί των κυριαρχικών της δικαιωμάτων από την Τουρκία, η οποία ενεργεί σαν «μαντρόσκυλο» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στον «τουρκικό επεκτατισμό» ήταν αυτονόητα και φυσικά αγώνας αντιιμπεριαλιστικός. Όσο για την Κύπρο, το πρόβλημα ήταν «εισβολής και κατοχής» και οι λύσεις έπρεπε να δοθούν «με σεβασμό στις αποφάσεις του ΟΗΕ».

Αυτή η εθνική αφήγηση:

• Έβλεπε την τουρκική εισβολή αλλά θεωρούσε βολικά ανάξιο λόγου «επεισόδιο» το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας εναντίον του Μακαρίου – έβλεπε την τουρκική εισβολή αλλά δεν έβλεπε την ελληνική ωμή επέμβαση, που ήταν μεν αφορμή αλλά μια χειροπιαστή και μείζων αφορμή για την τουρκική εισβολή. Αποκαλύπτοντας έτσι ότι η Κύπρος θεωρούνταν «ελληνικό νησί», όπου η «μάνα Ελλάδα» δικαιούνταν να κάνει και κάποιον μείζονα τραμπουκισμό (όπως ένα… πραξικόπημα) χωρίς όμως να πέφτει λόγος στην Τουρκία…
• Θεωρούσε αυτονόητη την έκφραση της «ελληνικής αλληλεγγύης» στην Κύπρο, αλλά πρόκληση την αντίστοιχη έκφραση τουρκικής «αλληλεγγύης» στους Τουρκοκύπριους.
• Κατέφευγε σε ιστορικές ακροβασίες ανασύροντας ιστορικά αυθαίρετες τεκμηριώσεις, αλλά δεν θυμόταν τις σφαγές των τουρκοκυπρίων τη δεκαετία του ’60 από τους εθνικιστές και φασίστες του Γρίβα – σε αυτές έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και ο μετέπειτα στρατηλάτης του «Όχι» Τάσσος Παπαδόπουλος.
• Είδε τον εθνικισμό του Ντενκτάς, αλλά έπαθε πολιτική αχρωματοψία και δεν είδε την εξέγερση του τουρκοκυπριακού πληθυσμού το 2004 ενάντια στον Ντενκτάς και την τουρκική «προστασία», με αίτημα την επανένωση του νησιού μέσα από μια δικοινοτική-διζωνική ομοσπονδία. Αντί να αρπάξει την ευκαιρία και να ανταποκριθεί στο άπλωμα του χεριού από τους εξεγερμένους, τους «έτριψε στη μούρη» την εθνική συστράτευση για το «Όχι» στο σχέδιο Ανάν, υπό την ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου.    
• Έβλεπε τουρκική μειονότητα και όχι τουρκική συνιστώσα εθνότητα ενός ενιαίου κυπριακού κράτους. Επομένως εχθρευόταν για δεκαετίες το μοντέλο λύσης της διζωνικής - δικοινοτικής ομοσπονδίας με αυξημένο βαθμό αυτοδιοίκησης για τις δύο συνιστώσες εθνότητες.  
• Ενώ όριζε το πρόβλημα σαν «πρόβλημα εισβολής και κατοχής» και κατάγγελνε τα «τετελεσμένα» της εισβολής, ακολουθούσε μια γραμμή που έσπρωχνε την Τ/Κ εθνότητα στην αγκαλιά της Τουρκίας, αρνούμενη αρχικά τη διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία και στη συνέχεια προσποιούμενη ότι τη δέχεται για να την υπονομεύσει στην πράξη. 

Αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό «οπλοστάσιο» πρέπει τώρα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, που αλλάζουν. Η Τουρκία δεν είναι πλέον το «μαντρόσκυλο» του ιμπεριαλισμού. Η συμμαχία Τουρκίας - Ισραήλ έχει σπάσει και έχει μετατραπεί σε ευθεία εχθρότητα, και το Ισραήλ είναι πλέον σύμμαχος της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Τουρκία δεν είναι πλέον η εκλεκτή του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, αφού τη θέση της έχουν πάρει η Κύπρος και η Ελλάδα! Όσο για την κυπριακή ΑΟΖ, αυτή δεν προστατεύεται από τον ενιαίο αμυντικό χώρο Ελλάδας - Κύπρου και τους ρωσικούς πυραύλους S-300 όπως στη δεκαετία του ’80, αλλά από την ισραηλινή αεροπορία και τις ΗΠΑ! (Υπ’ αυτούς τους όρους, η στρατιωτική υποστήριξη του ανταγωνισμού με την Τουρκία με την ανασύσταση του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας - Κύπρου συνιστά… πλεονασμό, που μπορεί να θέλγει κάποιους ρομαντικούς του αριστερού πατριωτισμού, αλλά για την κυπριακή και την ελληνική αστική τάξη είναι απλώς περιττό κόστος και περιττό μπλέξιμο: τη δουλειά την κάνουν τώρα οι ισραηλινοί και οι ΗΠΑ…) Και, το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα, δεν είναι η Ελλάδα και η Κύπρος σύμμαχοι των Παλαιστινίων, αλλά η Τουρκία!  

Αυτή η πλήρης αντιστροφή ρόλων, σημαίνει ένα μόνο πράγμα: ότι το αντιιμπεριαλιστικό άλλοθι του ελληνικού εθνικισμού (δεξιού ή και αριστερού) έχει καταρρεύσει και απομένει γυμνός, ή μάλλον ντυμένος με απαστράπτουσα φιλοϊμπεριαλιστική χλαμύδα!

Στο πλαίσιο αυτό, η ρητορεία που συνοδεύει τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό μετατρέπεται σε ένα μείγμα κυνισμού, υποκρισίας και διασκεδαστικών επιχειρημάτων. Όσο για τα «εθνικά δίκαια», αυτά τα προασπίζονται τώρα οι σιωνιστές και οι ιμπεριαλιστές! 

Στο πλαίσιο αυτό, ιδού τι είναι αυτό που τώρα συμβαίνει στον ανταγωνισμό Ελλάδας - Κύπρου με την Τουρκία:
«Η Κύπρος προσέφερε τη λύση που επιθυμούσαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι εταιρείες τους: Ανακήρυξε μια ΑΟΖ που να εφάπτεται με την ΑΟΖ που ανακήρυξε το Ισραήλ, δηλ. με το μαντρόσκυλο της Δύσης στην περιοχή. Αν συνεργαστεί και η Αθήνα σε αυτή την ερμηνεία των ΑΟΖ (πράγμα που υπάρχει πιθανότητα να γίνει μετά τη Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου το Νοέμβριο), τότε μέσα στην ΑΟΖ των τριών χωρών θα μπορούν να γίνουν τα πάντα: εξόρυξη αλλά και διακίνηση με αγωγούς μέχρι την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο αποκλεισμός της Τουρκίας, που διέρρηξε τις σχέσεις με το Ισραήλ και που αμφισβητεί πολλές από τις επιλογές των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, ήταν βασικός πυλώνας των ιμπεριαλιστικών επιλογών. 
Ο άλλος εταίρος αυτής της ελληνικής και ελληνοκυπριακής στρατηγικής στο πλαίσιο της τακτικής των ‘‘καλών παιδιών’’ του ιμπεριαλισμού, περιλάμβανε φυσικά συμφωνίες με το βάρβαρο χουντικό καθεστώς της Αιγύπτου που εκτελεί μαζικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, και φυλακίζει ακόμη και Δυτικούς δημοσιογράφους. (…)

Η ελληνική και κυρίως η ελληνοκυπριακή φρενίτιδα ‘‘να τα βρούμε με το Ισραήλ, τώρα που τα χάλασε με την Τουρκία’’, δεν επέτρεψε σε Αθήνα και Λευκωσία να σκεφθούν τη ληστεία που γίνεται σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του παλαιστινιακού κράτους και κυρίως της Λωρίδας της Γάζας. Ο Βενιζέλος καμάρωνε πρόσφατα επειδή η Ελλάδα δίνει μερικές πενταροδεκάρες για την ανοικοδόμηση της Γάζας μετά την καταστροφή που προξένησαν οι φίλοι του Έλληνα υπουργού στο Τελ Αβίβ, αλλά ξεχνούσε τα δισ. που το Ισραήλ θα αρπάζει ως ληστής από τους Παλαιστίνιους εξαιτίας ακριβώς των ελληνοϊσραηλινοκυπριακών συμφωνιών. 
Το αποκορύφωμα της κατρακύλας ήταν η αγορά δύο ισραηλινών πολεμικών πυραυλακάτων εκ μέρους της Κύπρου για να ‘‘φυλάνε’’ τα θαλάσσια οικόπεδα και τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με τους σιωνιστές. Από την πλευρά της η Ελλάδα έχει προχωρήσει επίσης σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, όπως ‘‘Ένδοξος Σπαρτιάτης’’ το 2008 που θεωρήθηκε άσκηση για επίθεση στο Ιράν». 

Πέτρος Τσάγκαρης, Rproject 22.10.2014

Δίπλα σ’ αυτά, η ιμπεριαλιστική «προστασία» είναι πράγματι εντυπωσιακή (βλ. όπ.π.):

• Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι, απαντώντας σε ερώτηση για τις «τουρκικές προκλήσεις» στην κυπριακή ΑΟΖ είπε: «Αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στους πόρους της, εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της». Και εγκαλώντας την Τουρκία τόνισε πως είναι σημαντικό «να αποφεύγονται δραστηριότητες οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν τις εντάσεις στην περιοχή». Τη χαρά του για τις δηλώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέφρασε και ο Αμερικανός βουλευτής Γκας Μπιλιράκις, ο οποίος επικεφαλής αντιπροσωπείας Αμερικανών βουλευτών επισκέφτηκε την Κύπρο τον Οκτώβριο. Να σημειώσουμε ότι ο Μπιλιράκης είναι γνωστός για τις ξενόφοβες πολιτικές που προωθεί στις ΗΠΑ, ενώ συμμετέχει σε καμπάνιες ενάντια σε νόμους που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής! 
• Αντίστοιχη στάση κράτησε και η Ε.Ε. (με μόνες εξαιρέσεις τη Μ. Βρετανία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία) απειλώντας με εμπλοκή όσον αφορά την πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Ο Ιταλός πρόεδρος της Ομάδος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στην Ευρωβουλή, Τζ. Πιτέλα, καταδίκασε την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ επιβεβαίωσε ότι η Επιτροπή Εξωτερικών της Ευρωβουλής θα ετοιμάσει ψήφισμα για το θέμα αυτό που θα συζητηθεί το συντομότερο. Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. η υποστήριξη της Κύπρου απέναντι στις τουρκικές αξιώσεις εκφράζεται ρητά στο επίσημο ανακοινωθέν της Συνόδου!

• Στην απόλυτη στήριξη που προσφέρει ο δυτικός ιμπεριαλισμός ήρθε να προστεθεί και η… Ρωσία. Ο ίδιος ο Πούτιν χαρακτήρισε απαράδεκτη την όποια παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και εξήγγειλε πολύ μεγάλα ναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια την ημέρα που τίθεται σε ισχύ η NAVTEX (περιοχή που δέσμευσε η Τουρκία για τις δικές της έρευνες), και μάλιστα σε περιοχή που εφάπτεται με την περιοχή που δεσμεύει η NAVTEX. Ασφαλώς, η ρωσική εμπλοκή δεν γίνεται σε συνεργασία με τους Δυτικούς αλλά ενάντια σε αυτούς, καθώς τα συμφέροντα των δύο πλευρών στη Συρία (που βρίσκεται ακριβώς δίπλα) είναι αντιτιθέμενα, ωστόσο δεν παύει να στρέφεται κατά της Τουρκίας, ακριβώς λόγω αντιτιθέμενων συμφερόντων στη Συρία. 
   

Ποια πρέπει να είναι η στάση μας αν ξεσπάσει

θερμό επεισόδιο ή πόλεμος;

Κάπως έτσι, η περιοχή γύρω από τα λεγόμενα «θαλάσσια οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ έχουν γίνει πεδίο βολής και μπαρουταποθήκη. Πρέπει λοιπόν να θέσουμε το πιο σημαντικό απ’ όλα τα ερωτήματα: Αν από όλη αυτή την ιστορία ξεσπάσει κάποιο θερμό επεισόδιο ή ακόμη χειρότερα και μια πολεμική σύρραξη (έστω και περιορισμένη και ελεγχόμενη), ποια στάση πρέπει να κρατήσουμε; Θα συστρατευτούμε στον «κοινό εθνικό αγώνα» ή θα παλέψουμε ενάντια στον πόλεμο και στις αιματηρές του -κυριολεκτικά και μεταφορικά- συνέπειες; Είναι χρήσιμο να κάνουμε αυτή την τελική αναγωγή, γιατί ευθυγραμμίζει την πολιτική μας τώρα, πριν και ανεξαρτήτως του αν θα φτάσουμε σε τέτοιες τραγικές συνέπειες. Μπορεί όλο αυτό να ξεφουσκώσει χωρίς μείζονες και επικίνδυνες συνέπειες, με εικόνες «ψυχρού πολέμου» αλλά όχι «θερμού» επεισοδίου ή πολύ περισσότερο πολεμικής εμπλοκής. Αλλά το ζήτημα για την Αριστερά παραμένει σοβαρό ούτως ή άλλως, για δύο λόγους:

Πρώτο, διότι η αστική τάξη της Κύπρου την εμπλέκει συστηματικά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της περιφερειακής αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή, και αυτή η εμπλοκή θα έχει καταλυτικές συνέπειες, που κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει αυτή τη στιγμή αν θα εξελιχτούν αργόσυρτα και υπόγεια ή θα πάρουν πιο ανοιχτές μορφές.

Δεύτερο, γιατί με τη στάση της σε τέτοια ζητήματα η Αριστερά σφυρηλατεί τα κριτήριά της και τις ιδεολογικές και πολιτικές της «αντοχές» που, σήμερα ή αύριο, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να την κρατήσουν όρθια σε πραγματικά οριακές στιγμές. Αν τώρα, «στα εύκολα», στις προπαρασκευαστικές περιόδους, ναυαγήσει, τότε καλύτερα να εύχεται να ζήσει για πάντα στις «ευκολίες» των σχετικά ήρεμων περιόδων του καπιταλισμού…     

Η θέση λοιπόν της Αριστεράς στο ζήτημα της ΑΟΖ πρέπει να είναι ξεκάθαρη:

• Όχι στην «εθνική συστράτευση» για το «κυριαρχικό δικαίωμα» στην ΑΟΖ!
• Όχι στον πόλεμο!
• Όχι στην ιμπεριαλιστική συμμαχία με Ισραήλ - ΗΠΑ - Ε.Ε.!
• Όχι στην απάτη ότι οι λαοί έχουν να κερδίσουν κάτι από το αστικό σχέδιο «μνημόνιο + υδρογονάνθρακες»!
• Οι δικοί μας σύμμαχοι είναι οι λαοί, η Αριστερά και οι λαϊκές αντιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Μ. Ανατολής, της νοτιοανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων, της Ευρώπης.

Πρέπει να ξεχωρίσουμε αποφασιστικά το ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας από το πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τυχόν ρωγμές ή ανταγωνισμούς στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Η συμμαχία με το σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό μας αποκόπτει από τους φυσικούς μας συμμάχους και, γι’ αυτό, δεν είναι δική μας συμμαχία αλλά συμμαχία των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στην Αριστερά και τους λαούς.      

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η «στροφή στον πατριωτισμό»

και η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»

Στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι «ηρακλειδείς του προεδρικού στέμματος» προτείνουν έντονα το τελευταίο διάστημα τη «στροφή στον πατριωτισμό». Το ζήτημα αυτό καθαυτό (τι σημαίνει μια τέτοια στροφή, πώς εννοείται και ποιες είναι οι πολιτικές προϋποθέσεις και συνέπειές της), θα μας απασχολήσει προσεχώς. Προς το παρόν, θα σημειώσουμε μόνο μια συσχέτιση που έχει άμεση πολιτική σημασία: η στροφή στον πατριωτισμό, με αιχμή την ΑΟΖ αλλά και με όλο το στερεότυπο «φορτίο» της (Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη), δημιουργεί τις προϋποθέσεις για δύο πολιτικές μετατοπίσεις αποφασιστικής σημασίας:

Πρώτο, τη μετατόπιση από την ταξική πάλη και τη διαχωριστική υπέρ και κατά των μνημονίων και της λιτότητας, στην εθνική συναίνεση. (Ιδιαίτερα όσοι επιχειρηματολογούν ότι το να θέτουμε ζήτημα για Ε.Ε. και χρέος μας αποπροσανατολίζει σε σχέση με τη διαχωριστική μνημόνιο - αντιμνημόνιο, θα πρέπει να σκεφτούν ότι παραβιάζουν οι ίδιοι αυτό τους τον κανόνα επιλέγοντας τη «στροφή στον πατριωτισμό»…)  

Δεύτερο, σε ένα πολιτικό σχέδιο όπου ο «ιστορικός συμβιβασμός» με τον ιμπεριαλισμό θα συνδυάζεται με τον ιστορικό συμβιβασμό στο εσωτερικό και με το «πατριωτικό» ρετουσάρισμα των πολιτικών λιτότητας.    

Σε αυτό το μάταιο κόσμο του παρακμάζοντος ύστερου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, καμιά πολιτική επιλογή δεν έχει μόνο θεωρητικό χαρακτήρα ούτε είναι άμοιρη συνεπειών. Όσοι εκκινώντας από τον πολιτικό τόπο του πατριωτικού αντιμπεριαλισμού, κάνουν σε πρώτη φάση το συμβιβασμό με τις σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στο όνομα της «κύριας αντίθεσης», να γνωρίζουν ότι η επιλογή τους θα πάει αναπόφευκτα ακόμη μακρύτερα: στην «εθνική» αναπλαισίωση της λιτότητας και στις κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας»… 

Υ.Γ. Δεν αγνοούμε καθόλου την τεράστια σημασία που έχει η πάλη για την ηγεμονία στο έθνος, δηλαδή η πάλη για να αναδειχτεί η εργατική τάξη σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους. Όσα γράφονται παραπάνω, θεωρούμε ότι εντάσσονται σε αυτή ακριβώς την πάλη. Αλλά επειδή το θέμα έχει προφανώς πάρα πολλές πτυχές, θα επανέλθουμε σύντομα.