Ξανά λοιπόν από την Αριστερά που θέλουμε, από την Αριστερά των νεανικών μας φλογερών συζητήσεων, στην Αριστερά που «μπορούμε»; Τα όνειρα πρέπει να χωρέσουν στα στενά όρια της διαχείρισης, τα όνειρα πρέπει να συρρικνωθούν και να μπουν στο συρτάρι γιατί οι καιροί δεν είναι για «παραμύθια» (δεν είναι λίγες οι φορές που πολλοί το έχουμε πει) ή τελικά πράγματι οι καιροί δεν είναι για «παραμύθια»;
Έγινε λοιπόν η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ με ελπίδες, προσδοκίες, να ανέβει ο πήχης ακόμα ψηλότερα. Ό,τι ονειρεύτηκαν γενιές και γενιές αριστερών, ό,τι πρόφεραν τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια, το ακούσαμε: κόμμα των μελών, δημοκρατία στη λειτουργία, κυβέρνηση της Αριστεράς με το λαό στο προσκήνιο, 71 βουλευτές στη χώρα και η Ριζοσπαστική Αριστερά στη Βουλή - οι εργαζόμενοι στη Βουλή, τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα έχουν λόγο…
Η Συνδιάσκεψη, λοιπόν, καλούνταν να πάρει σοβαρές, πολύ σοβαρές αποφάσεις. Πολιτική απόφαση για την ενοποίηση του χώρου, πολιτική απόφαση για την Αριστερά στην περίοδο της κρίσης και να εκλέξει πανελλαδικό όργανο. Από τη Γραμματεία και την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή των εκπροσώπων των συνιστωσών, θα περνούσαμε στην εκλεγμένη Συντονιστική Επιτροπή και Γραμματεία. Ελπίδα για άλμα προς τα μπρος!!!
Αποτιμώντας πλέον τη Συνδιάσκεψη ως γεγονός, ως πραγματικότητα και όχι ως προσδοκία, κανείς πλην των νέων εμβρυακών μηχανισμών (έστω και αν προέρχονται από τα παλιά) δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η Συνδιάσκεψη ανέβασε τον πήχη λίγο ψηλότερα από εκεί που ήμασταν ή -για να μην είμαι άδικος- δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Οι μηχανισμοί έπαιξαν το ρόλο τους, οι συμμαχίες και οι -ηθελημένοι ή μη- αποκλεισμοί το ίδιο. Ο πήχης κατέβηκε στο «εφικτό»: αυτό μπορούσαμε, αυτές είναι οι δυνατότητές μας, δεν ξεπερνιούνται «όλα» εύκολα (και αυτή η «ανάγνωση» δεν είναι λάθος).
Το πολιτικό επίδικο συρρικνώθηκε στην αναγκαιότητα της «σωτηρίας του τόπου»… μια σωτηρία που θα γίνει με την «κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» για να γυρίσουμε στις «παλιές -καλές» εποχές; Προφανώς και κανείς ΣΥΡΙΖΑίος (ψηφοφόρος, μέλος και στέλεχος) αλλά και νέος, εργαζόμενος ή αγρότης και συνταξιούχος, φτωχός και μεσαίος που σήμερα πλήττεται, δεν έχει την πεποίθηση ότι θα πρέπει (ή ότι μπορούμε) να επανακάμψουμε στις αλήστου μνήμης εποχές… θα πρέπει να τολμήσουμε να ολοκληρώσουμε την πρόταση της κατάργησης των μνημονίων και να συνοδευτεί από ένα «πακέτο» νομοθετικών-πολιτικών πρωτοβουλιών που θα δοθούν από σήμερα στην κοινωνία για συζήτηση και θα αποτελούν το πρόγραμμα των πρώτων εβδομάδων από την κυβέρνηση της Αριστεράς αν και εφόσον αυτή σχηματιστεί (που πιστεύω ότι θα πραγματοποιηθεί έτσι κι αλλιώς-με τι όρους όμως θα φανεί).
Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι η Συνδιάσκεψη ήταν και είναι καθοριστική τόσο ως διαδικασία όσο και ως απόφαση. Δεν μπορεί να μαζεύτηκαν σχεδόν 3.500 χιλιάδες άνθρωποι και να μην επέδρασε αυτό στη μορφή και στο περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ (έστω και αν το κέντρο της Συνδιάσκεψης είχε μετατοπιστεί από το γήπεδο του ΣΕΦ, στις γύρω αίθουσες ή στο «Τιτάνια» και όπου αλλού).
Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και δεν έγινε ενιαίο κόμμα. Προφανώς και δεν πίστευε κανείς από τους «πρωταγωνιστές» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι θα γινόταν κόμμα των μελών - οι ανατροπές δεν γίνονται με διατάγματα ούτε τα κόμματα με αποφάσεις. Προφανώς και μπορεί να γίνει ένας ενιαίος, ενωτικός, δημοκρατικός και πολυτασικός φορέας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Όπως και προφανώς μπορεί να μεταλλαχθεί σε ένα φορέα μηχανισμών και διαχείρισης της κρίσης «στο μέτρο του δυνατού».
Δημιουργήθηκε ένα τεράστιο σώμα, η νέα Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, με πάνω από 300 μέλη που ελπίζω να μην είναι χειροκροτητής των «πρωταγωνιστών» αλλά να λαμβάνει αποφάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και αποτελεί δυνατότητα για την εποχή μας. Μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο τόσο για τη χώρα όσο και για την Ευρώπη, αλλά μπορεί επίσης να αποτελέσει άλλη μια χαμένη ευκαιρία για τους εργαζόμενους και την Αριστερά. Δεν θα ήθελε, νομίζω, κανείς να καταγραφεί στην ιστορία του κινήματος ως ο δήμιος των ελπίδων ή αυτός που συνέβαλε στο να πάμε ως εργαζόμενοι πίσω από τις κατακτήσεις μας. Κανείς μας δεν πρέπει να αφήσει τα περιθώρια (λαός, ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη) ώστε οι ελπίδες να μετακινηθούν για το συνέδριο, κανείς μας δεν πρέπει να αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει την ψήφο του λαού μας (οπότε κι αν γίνουν οι εκλογές) σαν ψήφο εν λευκώ ή και σαν ψήφο εν μέσω νεφελωμάτων για ταξίδι στο άγνωστο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και δεν είναι κόμμα «αρχηγών», στρατηγών και λοχαγών, φαντάρων και εφέδρων, αλλά δυνατότητα συσπείρωσης του ριζοσπαστικού, του αριστερού ριζοσπαστικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε και δεν θα αφήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ να γίνει άλλος ένας νέος μεγάλος «παραμυθάς» της εποχής μας, που θα αφηγηθεί μεγάλα ταξίδια στο «σοσιαλισμό», που θα κάνει τη γραφειοκρατία «τάξη» με ιδιαίτερα συμφέροντα και θα κινείται στο πολιτικό εκκρεμές του σεχταρισμού και του οπορτουνισμού ή σε ένα «σοσιαλισμό» που θα αναβιώνει τον παρωχημένο «ασιατικό τρόπο παραγωγής», αλλά ούτε πολύ περισσότερο και ο διαχειριστής σε ένα ραντεβού στα τυφλά με την κοινωνία και την Ιστορία.
Ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός ουδέποτε είχαν σχέση με «παραμύθια», αλλά με μεγάλες αφηγήσεις της κοινωνικής δράσης και ορθότερα με τις μεγάλες αφηγήσεις της πάλης των τάξεων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ζούμε σε εποχή που γεννά αλλά και αποβάλλει τα περιττά-τα μη χρήσιμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι περιττός και συνάμα είναι χρήσιμος, αρκεί να αποβάλει με τις διαδικασίες του τα 40 χρόνια των μηχανισμών και της ίντριγκας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
*Ο Νίκος Χρυσάφης είναι συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ Μυτιλήνης
