Η συμφωνία τής κυβέρνησής μας με τους δανειστές τής χώρας είναι πρώτα απ’ όλα αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού, που ασκήθηκε από τους εκπροσώπους τού συνασπισμού των πιο επιθετικών συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης και εκδηλώθηκε με ενέργειες που ακροβατούσαν στα όρια της κατά το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης νομιμότητας, με τη συνηγορία μιας επικοινωνιακής τρομοκρατίας, που διαδόθηκε από τα παράνομα εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης και υποστηρίχθηκε με ζήλο από τους εγχώριους πολιτικούς εκφραστές τής συντήρησης. Είναι, συνεπώς, καταρχήν αποτέλεσμα ενός οιονεί πραξικοπήματος και δηλώνει τη συρρίκνωση ακόμη και της αστικής δημοκρατίας στην ήπειρο.

Η συμ­φω­νία αυτή, όμως, είναι επί­σης απο­τέ­λε­σμα της έλ­λει­ψης, όπως απο­κα­λύ­φθη­κε, ενός στι­βα­ρού από την πλευ­ρά μας σχε­δια­σμού της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους θε­σμούς των δα­νει­στών μας –των οποί­ων τις αξιο­λο­γή­σεις και τις “αγκυ­λώ­σεις” οφεί­λα­με να τις έχου­με προ­βλέ­ψει– καθώς και της πα­ντε­λούς έλ­λει­ψης ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου, που θα έπρε­πε να έχου­με στη διά­θε­σή μας για την πε­ρί­πτω­ση που θα ναυα­γού­σαν οι προ­βλέ­ψεις μας για συμ­φω­νία εντός του αρ­χι­κού μας σχε­δί­ου, όπως πράγ­μα­τι συ­νέ­βη· ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου, με το οποίο θα μπο­ρού­σα­με να απο­τρέ­ψου­με την κα­τάρ­ρευ­ση της οι­κο­νο­μί­ας και της χώρας μας, που και με δική μας πα­ρα­δο­χή θα επερ­χό­ταν αν δεν προ­βαί­να­με σε οποια­δή­πο­τε συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές μας. Και επί πλέον δεν πλη­ρο­φο­ρή­σα­με το λαό για τις πι­θα­νές συ­νέ­πειες τής εφαρ­μο­γής ενός τέ­τοιου εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου, αν και αυτός, όπως μπο­ρεί να συ­να­χθεί από το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου, θα μπο­ρού­σε σε με­γά­λο βαθμό να τις απο­δε­χθεί. Εξαι­τί­ας και της δικής μας έλ­λει­ψης ετοι­μό­τη­τας, επο­μέ­νως, οδη­γη­θή­κα­με σε μια συμ­φω­νία αντί­θε­τη στα σχέ­δια, τις εξαγ­γε­λί­ες και τις πο­λι­τι­κές θέ­σεις μας, εχθρι­κή προς τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που θέ­λου­με να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε και να εκ­προ­σω­πού­με, αντί­θε­τη στη λαϊκή βού­λη­ση που κατά πα­ραγ­γε­λία μας εκ­δη­λώ­θη­κε με το δη­μο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιου­λί­ου –το οποίο εν τοις πράγ­μα­σι ακυ­ρώ­σα­με– και εν τέλει μια συμ­φω­νία που δεν μπο­ρεί να υπη­ρε­τή­σει το σκοπό, για τον οποίο υπο­τί­θε­ται ότι συ­νο­μο­λο­γή­θη­κε: είναι αδύ­να­τη η τή­ρη­ση των πε­ρισ­σό­τε­ρων όρων της.

Δεν πρέ­πει να πα­ρα­βλέ­ψου­με ότι αυτή η έλ­λει­ψη ετοι­μό­τη­τας οφεί­λε­ται, με­τα­ξύ άλλων, στην υπο­βάθ­μι­ση των λει­τουρ­γιών τού κόμ­μα­τος, στην υπο­χώ­ρη­ση του εσω­κομ­μα­τι­κού δια­λό­γου για τη διε­ρεύ­νη­ση λύ­σε­ων και στην έλ­λει­ψη συλ­λο­γι­κό­τη­τας στη λήψη των απο­φά­σε­ων.

Αυτά είναι πια ιστο­ρία. Το ζή­τη­μα είναι τι κά­νου­με τώρα.

Τα μέλη και τα στε­λέ­χη τού Συ.Ριζ.Α. δεν απο­δέ­χο­νται τον εκ­βια­σμό με το όνομα συμ­φω­νία - μνη­μό­νιο, απο­κρού­ουν την τα­πεί­νω­ση που θέ­λουν να επι­βά­λουν οι εκ­πρό­σω­ποι του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου διευ­θυ­ντη­ρί­ου στο κί­νη­μα, το Συ.Ριζ.Α., την κοι­νω­νία. Δεν δί­νουν ψήφο εμπι­στο­σύ­νης στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πλαί­σιο απορ­ρυθ­μί­σε­ων, ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και υπο­βάθ­μι­σης της θέσης μι­σθω­τών και συ­ντα­ξιού­χων. Τα μέλη, τα στε­λέ­χη και οι φίλοι τού Συ.Ριζ.Α. θα πρω­το­στα­τή­σουν στην υπε­ρά­σπι­ση, όπως πάντα, των συμ­φε­ρό­ντων των λαϊ­κών τά­ξε­ων, για τη συλ­λο­γι­κή ανά­καμ­ψη του κι­νή­μα­τος, πιο ώρι­μου, πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κού, με με­γα­λύ­τε­ρη αυ­το­πε­ποί­θη­ση και ισχύ, στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Θα συ­να­ντη­θού­με με νέα ορμή, πιο ώρι­μοι και υπο­ψια­σμέ­νοι, με το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους δρό­μους και στις πλα­τεί­ες τής Ευ­ρώ­πης και του κό­σμου, με το Πο­δέ­μος στην Ισπα­νία, το Σιν Φέιν στην Ιρ­λαν­δία κ.λπ., για την ει­ρή­νη, τη δη­μο­κρα­τία, την οι­κο­νο­μία των ανα­γκών.

Η Ν.Ε. Πρέ­βε­ζας ζητά να απο­φευ­χθεί οποια­δή­πο­τε ενέρ­γεια οποιου­δή­πο­τε ορ­γά­νου τού κόμ­μα­τος κα­τα­τεί­νει στην απο­δυ­νά­μω­ση ή την απα­ξί­ω­ση στε­λε­χών του που εκ­φρά­ζουν δια­φο­ρε­τι­κή ή μειο­ψη­φι­κή θέση.

 
Εν τέλει, είναι κα­θή­κον μας να ορ­γα­νώ­σου­με τις αντι­στά­σεις μας και την αντε­πί­θε­σή μας, με ένα εφαρ­μό­σι­μο εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο, μη εξα­ντλού­με­νο στα όρια που μας επι­βάλ­λο­νται από το διευ­θυ­ντή­ριο της Ε.Ε., το οποίο οφεί­λου­με να επε­ξερ­γα­στού­με συλ­λο­γι­κά, για να ανα­τρέ­ψου­με την επερ­χό­με­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή και να δη­μιουρ­γή­σου­με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις μιας κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά πει­στι­κής επα­νά­καμ­ψης.

Ετικέτες