Αποχώρηση από την Αυτόνομη Ριζοσπαστική Συνεργασία (Α.Ρ.Σ.Υ) Υπ. Εργασίας

Την άνοι­ξη του 2015, με διά­θε­ση συ­νερ­γα­σί­ας και ει­λι­κρι­νή πρό­θε­ση ένω­σης αγω­νι­στι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων στον ερ­γα­σια­κό μας χώρο, συμ­βά­λα­με ενερ­γά στην δη­μιουρ­γία μιας νέας συλ­λο­γι­κό­τη­τας στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας. Μαζί με άλ­λους συ­να­δέλ­φους, κά­ποιους με εμπει­ρία συμ­με­το­χής στα κοινά και άλ­λους όχι, δη­μιουρ­γή­σα­με την Αυ­τό­νο­μη Ρι­ζο­σπα­στι­κή Συ­νερ­γα­σία Υπαλ­λή­λων. Χωρίς ηγε­μο­νι­σμούς και αρ­χη­γούς, στη βάση αρχών και αξιών, συ­νέ­πειας λόγων και έργων και ενά­ντια στον πα­ρα­δο­σια­κό κρα­τι­κο­δί­αι­το και κομ­μα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό. Και πάνω από όλα, επι­διώ­κο­ντας την ευ­ρύ­τε­ρη δυ­να­τή συμ­με­το­χή και ενερ­γο­ποί­η­ση των συ­να­δέλ­φων, με στόχο την αντί­στα­ση στην μνη­μο­νια­κή αντερ­γα­τι­κή επέ­λα­ση και  την αντε­πί­θε­ση για την ανά­κτη­ση ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών κα­τα­κτή­σε­ων που χά­θη­καν αυτά τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Οι προ­ο­πτι­κές του εγ­χει­ρή­μα­τος ήταν ελ­πι­δο­φό­ρες, οι δυ­νά­μεις που αφιε­ρώ­σα­με σε αυτό πολ­λές και η αρ­χι­κή απο­δο­χή του από τους συ­να­δέλ­φους ση­μα­ντι­κή. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτού του αρ­χι­κού δυ­να­μι­κού ωστό­σο απο­δεί­χθη­καν δυ­στυ­χώς κα­τώ­τε­ρα των δυ­να­το­τή­των που υπήρ­χαν.

Μετά την συν­θη­κο­λό­γη­ση της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης στις 12 Ιου­λί­ου 2015, δη­μιουρ­γή­θη­καν τα πρώτα ρήγ­μα­τα στην πα­ρά­τα­ξη με­τα­ξύ αυτών που υπε­ρα­σπί­ζο­νται ένα αυ­τό­νο­μο και μα­χη­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και αυτών που θέ­λη­σαν να λειά­νουν τις αντι­δρά­σεις για να μην «χτυ­πη­θεί» η κυ­βέρ­νη­ση. Τα ση­μεία κα­μπής πολλά: Η ψή­φι­ση του 3ου  Μνη­μο­νί­ου, το ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο, η ψή­φι­ση των μέ­τρων για την ερ­γα­σία (ομα­δι­κές απο­λύ­σεις, συν­δι­κα­λι­στι­κός νόμος κλπ). Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πε­ρί­πτω­ση, η ανα­κοί­νω­ση για τις «αυ­θαί­ρε­τες» με­τα­κι­νή­σεις συ­να­δέλ­φων της ΚΥ από την πο­λι­τι­κή ηγε­σία, η οποία υπο­γρά­φη­κε μόνο από τους γρά­φο­ντες. Όλα τα πα­ρα­πά­νω απο­τέ­λε­σαν τα ση­μεία τρι­βής και εν τέλει ρήξης μέσα στην πα­ρά­τα­ξη.

Λόγω των συ­σχε­τι­σμών εντός της πα­ρά­τα­ξης  (και εδώ “ευ­θύ­νο­νται” και όσοι θα μπο­ρού­σαν να συμ­με­τέ­χουν κατά και­ρούς, αλ­λά­ζο­ντας τους...) και παρά την μάχη που δώ­σα­με σε επί­πε­δο θέ­σε­ων και από­ψε­ων εντός της, η επι­κρα­τού­σα άποψη δυ­στυ­χώς κι­νή­θη­κε στη λο­γι­κή της απο­τε­λε­σμα­τι­κής “δια­χεί­ρι­σης” των αντι­δρά­σε­ων των συ­να­δέλ­φων ενά­ντια στα διαρ­κώς εντει­νό­με­να αντερ­γα­τι­κά μέτρα της Κυ­βέρ­νη­σης. Οι όποιες αντι­δρά­σεις-ανα­κοι­νώ­σεις της πα­ρά­τα­ξης, συ­νή­θως με πρω­το­βου­λία των υπο­γρα­φό­ντων, εξα­τμί­ζο­νταν τε­λι­κά σε ανώ­δυ­νη “επα­να­στα­τι­κή φρα­σε­ο­λο­γία”, σε προ­σπά­θειες συμ­ψη­φι­σμού και αλ­λη­λο­ε­ξό­ντω­σης με τις προη­γού­με­νες κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις (ΠΑΣΚ-ΔΑ­ΚΕ). Καμία ου­σια­στι­κή συμ­με­το­χή, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο καμία πρω­το­βου­λία δυ­να­μι­κής και ου­σια­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης και ενερ­γο­ποί­η­σης των συ­να­δέλ­φων κό­ντρα στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή.

Παρά το γε­γο­νός ότι επα­νει­λημ­μέ­να εκλε­γή­κα­με από τους συ­να­δέλ­φους για να τους εκ­προ­σω­πή­σου­με στα συλ­λο­γι­κά μας Όρ­γα­να, σε­βα­στή­κα­με το γε­γο­νός ότι η ΑΡΣΥ ψη­φί­στη­κε δια­κη­ρύσ­σο­ντας την εναλ­λα­γή των μελών της στα ΔΣ και πα­ρα­δώ­σα­με τις έδρες μας σε ΔΣ, πριν προ­βού­με στην ση­με­ρι­νή δή­λω­ση απο­χώ­ρη­σης από την πα­ρά­τα­ξη.

Συ­νε­χί­ζου­με δυ­να­μι­κά την προ­σπά­θεια, ελ­πί­ζου­με με την συμ­με­το­χή και άλλων συ­να­δέλ­φων, για να δη­μιουρ­γή­σου­με εστί­ες δη­μιουρ­γι­κής αντί­στα­σης εντός του Υπουρ­γεί­ου, με στόχο να ενώ­σου­με δυ­νά­μεις,  και να συμ­βάλ­λου­με στη δη­μιουρ­γία ενός πραγ­μα­τι­κά αυ­τό­νο­μου και μα­χη­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.