Tο μνημονιακό δόγμα «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» και η έλλειψη κοινωνικής προοπτικής για τις γειτονιές, διαμορφώνουν όρους για την ανάπτυξη μορφών ακροδεξιού κανιβαλισμού.

Με αφορ­μή τον άδικο και τρα­γι­κό θά­να­το του 11χρο­νου μα­θη­τή στο Με­νί­δι, γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες μιας ακόμη ρα­τσι­στι­κής στο­χο­ποί­η­σης: Χρυ­σαυ­γί­τι­κης κοπής «κά­τοι­κοι» (;) της πε­ριο­χής, επι­χει­ρούν «να πά­ρουν τον νόμο» στα χέρια τους, ρί­χνο­ντας πέ­τρες και βόμ­βες μο­λό­τοφ ακόμα και σε ευά­λω­τα χα­μό­σπι­τα ή αυλές των Ρομά, αδια­φο­ρώ­ντας προ­κλη­τι­κά για τον κίν­δυ­νο να κά­ψουν ή να βλά­ψουν σο­βα­ρά αυ­τούς που βρί­σκο­νται μέσα, στους οποί­ους πι­θα­νό­τα­τα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται άλλα παι­διά. Όχι «λευκά» αυτή τη φορά. Στο όνομα των τυ­φλών «αντι­ποί­νων» για τον (όχι από πρό­θε­ση) θά­να­το ενός «κα­νο­νι­κού» παι­διού, ή μιας υπο­τι­θέ­με­νης «δί­και­ης οργής» για την πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τα που πλήτ­τει τις -έτσι κι αλ­λιώς- υπο­βαθ­μι­σμέ­νες γει­το­νιές τους. Τα συ­στη­μι­κά ΜΜΕ συ­γκα­λύ­πτουν την επι­κιν­δυ­νό­τη­τα του γε­γο­νό­τος, κά­νο­ντας λόγο για εκτρο­πή από τον στόχο της μιας κα­ταρ­χάς «ει­ρη­νι­κής» πο­ρεί­ας αγα­να­κτι­σμέ­νων νοι­κο­κυ­ραί­ων.

Ας πά­ρου­με, όμως, τα γε­γο­νό­τα, όπως έχουν:

Πρώτο, δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι ο θά­να­τος ενός παι­διού απο­τε­λεί πάντα ένα φο­βε­ρό και εξαι­ρε­τι­κά φορ­τι­σμέ­νο συ­ναι­σθη­μα­τι­κά γε­γο­νός, που ενέ­χει μά­λι­στα το στοι­χείο του πα­ρά­λο­γου για την συ­νέ­χεια των γε­νε­ών. Ιδίως όταν ο θά­να­τος αυτός προ­έρ­χε­ται από ένα έθιμο που και στο πα­ρελ­θόν έχει προ­κα­λέ­σει θα­νά­τους, το οποίο, ωστό­σο, συ­νε­χί­ζει να εφαρ­μό­ζε­ται σε πολ­λές πε­ριο­χές της Ελ­λά­δας (πχ στην Κρήτη). Πρό­κει­ται για ένα βά­ναυ­σο «έθιμο» που, με­τα­ξύ άλλων, απο­κα­λύ­πτει μία ακόμη από τις σε­ξι­στι­κές πτυ­χές της κοι­νω­νί­ας μας, καθώς συν­δέ­ει με τον «αν­δρι­σμό» με την χρήση των όπλων (βίας). Η υπο­χρε­ω­τι­κή στρα­τιω­τι­κή θη­τεία είναι ένας από τους θε­σμούς του κρά­τους που καλ­λιερ­γούν και «απο­γειώ­νουν» αυτήν την λο­γι­κή. Η οπλο­χρη­σία και οι φο­νι­κές της συ­νέ­πειες δεν είναι, λοι­πόν, ένα πρό­βλη­μα που εστιά­ζε­ται στους Ρομά, αλλά στην κρα­τού­σα μι­λι­τα­ρι­στι­κή και σε­ξι­στι­κή κοι­νω­νι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­ση.

Δεύ­τε­ρο, η πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τα ούτε αφορά όλους τους Ρομά, αλλά ούτε και είναι ελεύ­θε­ρη «επι­λο­γή» για όσους από τους Ρομά κα­τα­φεύ­γουν σε αυτήν: οι Ρομά «σπρώ­χνο­νται» κυ­ριο­λε­χτι­κά σε «πα­ρα­βα­τι­κές» μορ­φές οι­κο­νο­μι­κής επι­βί­ω­σης, καθώς απο­τε­λούν μια κοι­νω­νι­κά απο­κλει­σμέ­νη ομάδα, με τε­ρά­στιο βαθμό εξα­θλί­ω­σης. Με ευ­θύ­νη του κρά­τους και των μη­χα­νι­σμών του. Συχνά όμως και με ευ­θύ­νη της ρα­τσι­στι­κής αντι­με­τώ­πι­σής τους από τους «μπα­λα­μό» συ­ναν­θρώ­πους και γεί­το­νες τους. Χωρίς πραγ­μα­τι­κή πρό­σβα­ση στην σχο­λι­κή εκ­παί­δευ­ση, στιγ­μα­τί­ζο­νται με ρα­τσι­στι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα από τα πρώτα παι­δι­κά τους χρό­νια και γκε­το­ποιού­νται, πέ­φτο­ντας πολύ συχνά θύ­μα­τα της άρ­νη­σης των «λευ­κών» γο­νέ­ων να απο­δε­χθούν τα τσιγ­γα­νό­που­λα στα ίδια σχο­λεία με τα παι­διά τους. Το υπουρ­γείο Παι­δεί­ας και η Το­πι­κή Αυ­το­διοί­κη­ση (πλην ελα­χί­στων εξαι­ρέ­σε­ων), που θε­ω­ρη­τι­κά στη­ρί­ζουν την πρό­σβα­ση των παι­διών Ρομά στα σχο­λεία, δεν κά­νουν επί της ου­σί­ας τί­πο­τα για να εντά­ξουν τα τσιγ­γα­νό­που­λα στα σχο­λεία της πε­ριο­χής τους. Αντί­θε­τα, υπάρ­χουν πολ­λοί δή­μαρ­χοι στις υπο­βαθ­μι­σμέ­νες πε­ριο­χές όπου ζουν οι Ρομά, που υπο­θάλ­πουν ή πρω­το­στα­τούν στις ρα­τσι­στι­κές εκ­δη­λώ­σεις μί­σους δη­μο­τών τους. Να μην μι­λή­σου­με, βέ­βαια, για τις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης στους κα­ταυ­λι­σμούς των Ρομά, τα πα­ρα­πήγ­μα­τα, την έλ­λει­ψη φω­τι­σμού, κρα­τι­κής μέ­ρι­μνας για την κα­θα­ριό­τη­τα των χώρων και την υγιει­νή, δι­κτύ­ων απο­χέ­τευ­σης, ακόμη και κα­θα­ρού πό­σι­μου νερού.

Πολ­λοί ήταν εκεί­νοι που έκα­ναν «πάρτι» με τα εκα­τομ­μύ­ρια των ΕΣΠΑ για την στέ­γα­ση των Ρομά σε κα­νο­νι­κά σπί­τια, ενώ δε­κά­δες προ­γράμ­μα­τα για την βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών δια­βί­ω­σής τους κυ­ριο­λε­κτι­κά «φα­γώ­θη­καν» από τους «επι­τή­δειους» που τα δια­χει­ρί­στη­καν. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα της απάν­θρω­πης πο­λι­τι­κής απέ­να­ντι στους Ρομά, η από­πει­ρα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά να με­τα­κι­νή­σει τους Ρομά Χα­λαν­δρί­ου στο όρος Πα­τέ­ρα, σε από­στα­ση δέκα χι­λιο­μέ­τρων από τον κο­ντι­νό­τε­ρο οδικό κόμβο, μα­κριά από σχο­λεία, νο­σο­κο­μεία, και φυ­σι­κά χωρίς καμία δυ­να­τό­τη­τα ερ­γα­σί­ας για όσους θα διέ­με­ναν εκεί. Ευ­τυ­χώς, η από­πει­ρα αυτή απο­τρά­πη­κε χάρη στο κί­νη­μα συ­μπα­ρά­στα­σης που τότε ανα­πτύ­χθη­κε. Ως απόρ­ροια της έλ­λει­ψης σχο­λι­κής εκ­παί­δευ­σης και των στε­ρε­ο­τυ­πι­κών ρα­τσι­στι­κών προ­κα­τα­λή­ψε­ων σε βάρος τους, οι Ρομά είναι εντε­λώς απο­κλει­σμέ­νοι από κάθε πρό­σβα­ση στην αγορά ερ­γα­σί­ας, γε­γο­νός που τους εξα­να­γκά­ζει σε μορ­φές πα­ρα­οι­κο­νο­μί­ας και μι­κρής ή με­γά­λης πα­ρα­βα­τι­κό­τη­τας. Προ­ε­κλο­γι­κά, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο πρό­γραμ­μά του, είχε δε­σμευ­τεί να νο­μο­θε­τή­σει την χο­ρή­γη­ση υπερ­το­πι­κής άδειας λια­νι­κού εμπο­ρί­ου για τους πλα­νό­διους Ρομά εμπό­ρους. Όπως και όλες οι υπό­λοι­πες προ­μνη­μο­νια­κές δε­σμεύ­σεις του, έμει­νε και αυτή στα «χαρ­τιά». Απο­τέ­λε­σμα, καθώς οι Ρομά με­τα­κι­νού­νται από τόπο σε τόπο για να αγο­ρά­σουν και να δια­θέ­σουν τα προ­ϊ­ό­ντα τους, «φι­λο­δω­ρού­νται» με πρό­στι­μα της τάξης των 5.000 Ε για κάθε πα­ρά­βα­ση, ποσά τα οποία, φυ­σι­κά, είναι αδύ­να­τον να πλη­ρώ­σουν.

Τρίτο, απο­τε­λεί εμπει­ρι­κό «αξί­ω­μα» ότι καμία μορφή «σκλη­ρής» εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας, όπως το εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών, δεν μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί χωρίς κά­λυ­ψη και συ­νέρ­γεια στε­λε­χών της το­πι­κής αστυ­νο­μί­ας και της κρα­τι­κής μη­χα­νής. Ωστό­σο, όταν η αστυ­νο­μία στα­μα­τά τους Ρομά, γί­νο­νται εύ­κο­λος «σάκος του μποξ» για τα όρ­γα­να της «τάξης» που ασκού­νται στα κορ­μιά τους ή «μπου­κά­ρουν» στα σπί­τια τους πα­ρα­βιά­ζο­ντας όλα τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τά τους. Ακόμα και μέσα στην φυ­λα­κή, οι Ρομά συ­νε­χί­ζουν να είναι πο­λί­τες β’ κα­τη­γο­ρί­ας.

Συ­μπέ­ρα­σμα: Η επί­θε­ση κατά των Ρομά στο Με­νί­δι ανοί­γει ένα ακόμη μέ­τω­πο ενά­ντια στον ρα­τσι­σμό και τον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό. Απο­δει­κνύ­ει για μια ακόμα φορά ότι η προ­δο­σία της «πρώ­της φοράς αρι­στε­ρά» λει­τουρ­γεί δι­χα­στι­κά για την κοι­νω­νία, καθώς το μνη­μο­νια­κό δόγμα «Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή» και η έλ­λει­ψη κοι­νω­νι­κής προ­ο­πτι­κής για τις γει­το­νιές, δια­μορ­φώ­νουν όρους για την ανά­πτυ­ξη μορ­φών ακρο­δε­ξιού/φα­σί­ζο­ντος κα­νι­βα­λι­σμού, στρέ­φο­ντας μία με­ρί­δα των κοι­νω­νι­κά αδύ­να­μων ενά­ντια στους πιο αδύ­να­μους, όπως και στην πε­ρί­πτω­ση των προ­σφύ­γων. Και κα­θι­στά αδια­φι­λο­νί­κη­το γε­γο­νός ότι η πάλη, σε ενιαία βάση, ενά­ντια στον ρα­τσι­σμό και την κοι­νω­νι­κή εξα­θλί­ω­ση είναι μο­νό­δρο­μος.

Επι­μύ­θιο: Την πε­ρί­ο­δο του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, πάνω από 8 εκα­τομ­μύ­ρια Ρομά έχα­σαν την ζωή τους στα να­ζι­στι­κά κρε­μα­τό­ρια. Ένα γε­γο­νός που δεν ανα­φέ­ρε­ται πολύ συχνά στα σχο­λι­κά βι­βλία της ιστο­ρί­ας και για πολ­λούς πα­ρα­μέ­νει άγνω­στο. Να μην επι­τρέ­ψου­με ποτέ σε αυτήν την απει­λή να ξα­ναϋ­πάρ­ξει οπου­δή­πο­τε!

 

Ετικέτες